19 Αυγούστου, Παγκόσμια ημέρα φωτογραφίας.

Για την ημέρα αυτή, απευθυνθήκαμε σε 13 νέους φωτογράφους (μερικοί από αυτούς και δάσκαλοι φωτογραφίας) θέλοντας να ερευνήσουμε τη σκέψη τους για το παρόν και το μέλλον της φωτογραφίας.

Η παρουσία όμως και η σκέψη 2 φωτογράφων και καθηγητριών φωτογραφίας, γιατί ίσως η εμπειρία και η συνεχής τους ενασχόληση με φοιτητές και σπουδαστές της φωτογραφίας και ως εκ τούτου η ανταλλαγή νέων ιδεών πάνω στη φωτογραφία, τις καθιστούν σημαντικές σε αυτή τη μικρή έρευνα/αφιέρωμα, καθότι, λόγω θέσης τους και ιδιότητάς τους, γίνονται δέκτες ανησυχιών των νέων φωτογράφων. 

Το photologio ευχαριστεί όλους όσοι συμμετείχαν σε αυτό το αφιέρωμα. 

Ως ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

David Hemmings in Blow-Up (1966)

• Jane : What are you doing? Stop it! Stop it! Give me those pictures. You can’t photograph people like that.
• Thomas : Who says I can’t ? I’m only doing my job. Some people are bullfighters, some people are politicians. I’m a photographer.

Περίεργο να γράψεις για το παρόν και το μέλλον στη φωτογραφία χωρίς να κοιτάξεις αναλυτικά, διεξοδικά, εμπεριστατωμένα το παρελθόν (δηλαδή την ιστορία και τις ιστορίες των εικόνων).
Στην απόλυτα ηδονιστική ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι, Blow Up (1966) ο φωτογράφος μόδας Τόμας φωτογραφίζει κρυφά δύο εραστές σε ένα λονδρέζικο πάρκο όταν όλα ανατρέπονται μέσα από τα πολλαπλά ζουμαρίσματα στις εκτυπωμένες πια φωτογραφίες. Η διαδικασία αυτή στην σημερινή ψηφιακή εκδοχή της μοιάζει να αντικατοπτρίζει το παρόν της φωτογραφίας γιατί αναζητάμε καθημερινά, όλο και περισσότερο, να δούμε περισσότερα.
Ωστόσο, στο μέλλον θα πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σ’ ένα άπειρο αριθμό τρόπων για να συνθέσεις (να συναρμολογήσεις) την  τελική φωτογραφία και τότε θα πρέπει να λάβεις υπ’ όψιν τη σχέση του μέσου μαζί σου, όπως και τη δική σου σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, γιατί η επιλογή ανάμεσα από πολλές επιλογές, η τέχνη της φωτογραφίας, εξαρτάται εξίσου από το μυαλό και τη ψυχή.
Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω κοιτάζοντας τον ορίζοντα (ακόμα).

Δρ. Ηώ Πάσχου, Επίκουρη Καθηγήτρια  / Τμήμα Φωτογραφίας & Οπτικοακουστικών Τεχνών, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής 
Η Ηώ Πάσχου έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα στην Ιστορία της Τέχνης από το Πανεπιστημίου της Σορβόνης (Paris I-Sorbonne, Institut d’Art et d’Archéologie) υπό την επίβλεψη του καθ. Philippe Dagen, με τίτλο «Προς μία αρχαιολογία των εικόνων: Η σχέση του ανθρώπου με τα μνημεία μέσα από τη φωτογραφία στην Ελλάδα από το 19ο έως τον 20ό αιώνα». Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών (DEA) από το ίδιο πανεπιστήμιο με αντικείμενο μελέτης την ιστορία και την αισθητική της φωτογραφίας, το οποίο παρακολούθησε με υποτροφία του ιδρύματος «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης».
Στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής  διδάσκει από το 2009 ενώ το διάστημα 2007-2010 εργάστηκε ως λέκτορας φωτογραφίας (Π.Δ.407/80) στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα και στη Γαλλία: στην Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, στο Maison de l’Orient et de la Méditerranée (Λιόν), στο Maison Méditerranéenne des Sciences de l’Homme (Université d’Aix-en-Provence), στο Institut National d’Histoire de l’Art (Παρίσι). Επίσης έχει συνεργαστεί σε ερευνητικά προγράμματα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Marina Abramovitch Institute.
Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας στην Ελλάδα (Photosynkyria, Athens Photo Festival, κ.α) και στο εξωτερικό (Γαλλία,Λουξεμβούργο, Ιταλία, Βέλγιο) ενώ έργα της έχουν παρουσιαστεί και σε αρκετές ομαδικές (Centre Photographique d’Ile-de-France, Cité Internationale des Arts στο Παρίσι, Μουσείο Μπενάκη, Σπίτι της Κύπρου, κ.ά.).
Γνωστικό αντικείμενο : Κριτική θεωρία της φωτογραφίας
Ερευνητικά ενδιαφέροντα: Ιστορία και αισθητική της φωτογραφίας, σχέση αρχαιολογίας και φωτογραφίας, αρχαίο τοπίο και αστικός τόπος ως θέμα αναπαράστασης, μνημεία-μνήμη, η ψευδής αλήθεια της φωτογραφίας.
https://phaa.uniwa.gr/profile/paschoy-io/

13 ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ καταθέτουν τη σκέψη τους για το παρόν και το μέλλον της φωτογραφίας …

Φωτεινή Ζαγλάρα – Lilium

Η φωτογραφία διανύει μια περίοδο ταχύτατων εξελίξεων, όπου η τεχνολογία παίζει καθοριστικό ρόλο. Ήδη η τεχνητή νοημοσύνη έχει φέρει ραγδαίες αλλαγές, καθώς οι κατασκευαστές καμερών την ενσωματώνουν σε συστήματα αυτόματης εστίασης, στη σταθεροποίηση εικόνας κλπ. Αυτό θα επιτρέψει στους φωτογράφους να αποτυπώνουν σκηνές με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια και δημιουργικότητα. Επιπλέον, η επεξεργασία εικόνων με τη βοήθεια του ΑΙ θα ανοίξει νέους δρόμους, καθιστώντας εφικτή την επίτευξη αποτελεσμάτων που παλαιότερα θεωρούνταν αδύνατα.

Φωτεινή Ζαγλάρα
H Φωτεινή Ζαγλάρα είναι γεννημένη το 1995,ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και αυτοδίδακτη φωτογράφος με ιδιαίτερη αγάπη στην τέχνη των αυτοπροσωπογραφιών. Το έργο της εξερευνά τον κόσμο του φανταστικού, χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία ως μέσο για να δημιουργεί ιστορίες και να εξερευνά βαθιά τον κόσμο των συναισθημάτων. Μέσα από τα αυτοπορτρέτα της, διερευνά θέματα όπως της ταυτότητας, παγκόσμιων και κοινωνικών ζητημάτων. Έχει διακριθεί σε παγκόσμιους διαγωνισμούς φωτογραφίας(Sony World Photography Awards,Julia Margaret Cameron Award,IPA) και έργα της έχουν εκτεθεί σε μουσεία και γκαλερί στην Ευρώπη και στην Αμερική. Το 2024 βρέθηκε στην λίστα των 30 Γυναικών Φωτογράφων κάτω των 30 ετών.
https://foteinizaglara.com/

Γιάννης Ζινδριλής

Αισθάνομαι πως το κύριο γνώρισμα της φωτογραφίας, δεν είναι άλλο παρά η μεταφορά της πραγματικότητας σε μια άλλη διάσταση, ίσως πιο ποιητική. Μεταφορικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η φωτογραφία λειτουργεί για την πραγματικότητα και κατ΄ επέκταση για όσους έχουν την ανάγκη της, σαν το ανάκλιντρο της ψυχανάλυσης. Νοηματοδοτεί εκ νέου όσα μας διέφευγαν και αποκαλύπτει όσα δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε λόγω της περιορισμένης αντιληπτικής μας ικανότητας. Έχει την ικανότητα να απεικονίσει δύο sound holes ενός βιολιού στην πλάτη μιας γυναίκας, χωρίς να τρέχει τίποτα. Αυτό το κάνει με φιλμ, με ψηφιακή πλάτη, ίσως με την βοήθεια του AI. Νομίζω το μόνο που μας απομένει πραγματικά, είναι να βγάζουμε αλλά και να βλέπουμε φωτογραφίες με αγνότητα και θάρρος. Για ότι με αφορά, δηλώνω ανεπαρκής να φανταστώ το φωτογραφικό μέλλον και ανήμπορος να το επηρεάσω. Ας αφήσουμε την ίδια τη φωτογραφία να στοχαστεί για το μέλλον όσο βουτάμε το κεφάλι στο φωτογραφικό – και όχι μόνο – παρόν. 
Σημείωση: Αναφορά στην φωτογραφία, (Man Ray, Le Violon d’Ingres, 1924)

Γιάννης Ζινδριλής
Ο Γιάννης Ζινδριλής γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1982. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Τοπογραφίας, του Τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών μέσων του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Κατέχει τον μεταπτυχιακό τίτλο, “Φωτογραφία: Έρευνα και Μεθοδολογία” του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.
Έχει παρακολουθήσει τα σεμινάρια “Θέματα και Θεωρία Εικαστικών Τεχνών και Φωτογραφίας” και “Περί τοπίου: Εικόνες, Συναισθήματα, Πολιτική” στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.
Συμμετείχε με τη σειρά “Vague Landscapes” στο Athens Photo Festival το 2016, στο πλαίσιο της έκθεσης “Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι”. Το φωτογραφικό του έργο “Greek Homeless National Team” εκτέθηκε στο Helsinki Photo Festival 2023 και διακρίθηκε ως ένα από τα δέκα δημοφιλέστερα. Την ίδια χρονιά, η τελευταία του προσωπική δουλειά “A Long Saturday” παρουσιάστηκε στη Photobiennale Θεσσαλονίκης. Έργα του υπάρχουν στην μόνιμη συλλογή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.  
Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά. Από τον Μάιο του 2020 παραδίδει μαθήματα φωτογραφίας στην Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως freelance φωτογράφος.

Νίκος Κανταράκιας

Η φωτογραφία σήμερα είναι πανταχού παρούσα, καλύπτοντας από γκαλερί υψηλού κύρους όπου οι επιμελητές και η αγορά καθορίζουν την αξία της (ακόμα και αν κάποιες φορές δεν έχει), τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου η ποσότητα συχνά επισκιάζει την ποιότητα και ευδοκιμεί σε μικρές δημιουργικές ομάδες, βιβλία καλλιτεχνών και αυτοεκδόσεις, όπου το πάθος για την τέχνη είναι ακόμα ζωντανό.
Το μέλλον της φωτογραφίας του σήμερα θέτει σε επανάληψη ερωτήματα:
Θα κυριαρχήσουν οι εικόνες που δημιουργούνται από τεχνητή νοημοσύνη, επισκιάζοντας την παραδοσιακή τέχνη; Θα βασίζονται οι φωτογράφοι περισσότερο στην περιγραφή των ιδεών τους σε ένα πεδίο εισαγωγής περιμένοντας από το “φάντασμα της μηχανής” (ghost in the machine) ένα αποτέλεσμα που θα είναι μίξη εκατομμυρίων ξένων δεδομένων μορφοποιημένων βάσει αυτών των ιδεών;
Η εξέλιξη της φωτογραφίας ισορροπεί, όπως πάντα, μεταξύ της αιχμής της καινοτομίας και της διαχρονικής έλξης της μεταμόρφωσης της πραγματικότητας μέσω ενός φακού και της ψυχής του φωτογράφου. Το ταξίδι της είναι μια ατέρμονη αφήγηση, ένας χορός ανάμεσα στην τεχνική/τεχνολογία και την επιθυμία της ανθρώπινης ψυχής να δει και να γίνει αντιληπτή.
Αν με την έλευση της ψηφιακής φωτογραφίας η παραγωγή εικόνων έναντι των φωτογραφιών πολλαπλασιάστηκε, το μέλλον δείχνει μια ακόμα γεωμετρική αύξηση. Για όσους όμως αγαπούν τη φωτογραφία αν αφαιρέσουν, όπως θα έπρεπε, κάθε μανδύα τεχνικής αυτό που θα μείνει θα είναι το βάλσαμο για την ψυχή που είναι κάθε τέχνη.

Νίκος Κ. Κανταράκιας
Ο Νίκος Κ. Κανταράκιας γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1976 στην Αθήνα, με οικογενειακές ρίζες από τη Σκιάθο.
Μεγαλώνοντας περιτριγυρισμένος από τις ελαιογραφίες του πατέρα του που ζωγράφιζε και τα slides που έβγαζε για τη ζωγραφική, άρχισε να ζωγραφίζει σε νεαρή ηλικία και ανέπτυξε ενδιαφέρον για τη φωτογραφία πειραματιζόμενος με μια μηχανή Zenit. Από το 2002, η αφοσίωσή του στη φωτογραφία εμβάθυνε μέσω σεμιναρίων και προσωπικής μελέτης.
Είναι ιδρυτικό μέλος της φωτογραφικής ομάδας Visual Poetry, της κοινότητας PhotoMind και υπήρξε μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και έχει πραγματοποιήσει μια προσωπική έκθεση στη gallery Luminous Eye.
https://www.nikoskantarakias.com

Υπατία Κορνάρου

Στον καλλιτεχνικό χώρο της σύγχρονης φωτογραφίας τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο υφίσταται ένα ενεργό φωτογραφικό παρόν με κύριο χαρακτηριστικό την ποικιλομορφία στην διάρθρωση του αλλά και εστιασμένο σε «νέες πρακτικές» που διαρκώς εξελίσσονται.
Ωστόσο η εικονική πραγματικότητα και ειδικότερα η τεχνητή νοημοσύνη επηρεάζει το μέλλον της οπτικής αναπαράστασης. Η επίδραση στο μέλλον της φωτογραφίας θα είναι καθοριστική όπως ήδη έχει ξεκινήσει να διαφαίνεται. Το γεγονός αυτό θα δημιουργήσει ετερόκλητες τάσεις κυρίως στον τομέα της καλλιτεχνικής φωτογραφίας. Επίσης ενώ προκύπτουν ηθικά και κοινωνικά ζητήματα για την χρήση των «ευφυών προγραμμάτων» διακυβεύεται και ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα : εάν μέσω αυτών, η εικόνα που δημιουργείται είναι «φωτογραφία».

Υπατία Κορνάρου
Η Υπατία Κορνάρου είναι φωτογράφος και επιμελήτρια με έδρα την Αθήνα, Ελλάδα. Με υπόβαθρο στα οικονομικά, άρχισε να σπουδάζει φωτογραφία.
Ασχολείται με την εικαστική φωτογραφία από το ξεκίνημά της στον φωτογραφικό κόσμο.
Στο Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας έλαβε μέρος σε ατομική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο “Save The Forest”, με θέμα την τεράστια καταστροφή στο Δάσος Τατόι μετά την πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στην περιοχή το καλοκαίρι του 2021.
Τα τελευταία χρόνια βραβεύεται με διακρίσεις και τιμητικές μνείες σε μεγάλους διεθνείς διαγωνισμούς της παγκόσμιας φωτογραφικής σκηνής. (Βραβείο Lens Culture 2023, Paris PX3 2023, Tifa 2023, Bifa 2023, Rosl Royal Arts 2023, ART Vue Bruxelles 2023, Βραβείο Μινιμαλιστικής Φωτογραφίας 2022, The Fc-Diary 2022, LensCulture 2022).
To έτος 2023 είχε ένα δημιουργικό πρόσημο καθώς τα έργα της πήραν μέρος σε διεθνείς ομαδικές εκθέσεις στην καρδιά της Ευρώπης, στο επίκεντρο της τέχνης και του πολιτισμού: Παρίσι – Imagenation Paris, Λονδίνο – Rosl Royal Arts Over Sea, Εδιμβούργο-Recount Photo Agora University of Edinburgh, Ρώμη- Loosen Art Gallery Millepiani.
Τον Μάρτιο του 2024 πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο “Phenomenon” στην Ρωσία στη πόλη Νίζνι Ταγκίλ, στην Gallery Space Place. Στις 2 Ιουνίου η έκθεση φωτογραφίας “Phenomenon” θα μεταφερθεί στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Νίζνι Ταγκίλ της Ρωσίας.

Μάντη Λυκερίδου

Το παρόν και το μέλλον της φωτογραφίας μπορούν να αναλυθούν σε πολλά επίπεδα. Αυτό που με απασχολεί, κυρίως, είναι η ταχύτητα των αλλαγών και η άνοδος της τεχνητής νοημοσύνης.
Η φωτογραφία έχει εξελιχθεί ραγδαία, από την δαγκεροτυπία στην αναλογική και από την ψηφιακή στην ΤΝ. Κάθε εξέλιξη συνοδεύεται από θετικά και αρνητικά, με παθιασμένους υποστηρικτές αλλά και τους πιο ρομαντικούς.
 Ίσως για τις εικόνες που δημιουργούνται αποκλειστικά με ΤΝ θα μπορούσαμε να σκεφτούμε έναν νέο όρο που να αντικατοπτρίζει αυτή τη νέα διαδικασία όπως αλγογραφία, ψηφογραφία ή νοητογραφία και να αφήσουμε τη φωτογραφία να αποτυπώνεται από την γραφή του φωτός!

Μάντη Λυκερίδου
Η Μάντη Λυκερίδου γεννήθηκε στην Αθήνα και από το 2002 ζει και εργάζεται στη Μήλο. Είναι απόφοιτος του Τ.Ε.Ι. Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών Αθήνας και του Τμήματος Συντήρησης Έργων Τέχνης και Αρχαιοτήτων του TEΛ Αθηνών.
Μετά την αποφοίτησή της εργάσθηκε στο Παρίσι εστιάζοντας κυρίως σε πορτραίτα καλλιτεχνών και στη φωτογραφία δρόμου. Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εργάσθηκε ως φωτογράφος σε μια επιστημονική ομάδα υποθαλάσσιων αρχαιολογικών ανασκαφών.
Από το 1997 συνεργάζεται με ομάδες σύγχρονού χορού και θεάτρου από την Γαλλία και την Ελλάδα.
Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, (Παρίσι, Άρλ – Γαλλία, Μασαχουσέτη – Η.Π.Α., Ρολ – Ελβετία, Βουδαπέστη – Ουγγαρία, Αθήνα, Μήλο, Αντίπαρο κ.α.- Ελλάδα) και έχει δημοσιευθεί σε βιβλία, περιοδικά και ταξιδιωτικούς οδηγούς.
Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Στο καταφύγιο του Αδάμαντα παρουσιάζεται η μόνιμη ατομική της έκθεση “Gimme Shelter”.

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης

Παρόν στη φωτογραφία. Θα μπορούσαμε να το θέσουμε και ως σύγχρονη ή μεταμοντέρνα φωτογραφία για κάποιους. Ο φωτογράφος δεν αρκείται πια στο σιωπηρό λεξικό του ύφους ντοκουμέντου, αλλά αντλεί από όλο τον εσωτερικό του πλούτο, την καθημερινή ζωή και φυσικά από την παράδοση της φωτογραφίας.
Δειλά, γίνονται βήματα απελευθέρωσης και απάρνησης των στυλ, πέφτοντας πολλές φορές στη παγίδα ότι αυτή η ελευθερία αποτελεί διαπιστευτήριο.
Μέλλον στην φωτογραφία. Ας το θέσουμε ως τεχνητή νοημοσύνη. Ολότελα έξω από το νόημα της τέχνης της φωτογραφίας. Το αποτέλεσμα του τρόπου έκφρασης μπορεί να είναι το ίδιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ίδιο το πανόραμα του ταξιδιού. Δυο ξεχωριστές τέχνες. Ίδια μορφή, άλλη αντίληψη που καταλήγει μοιραία και σε διαφοροποίηση της ουσίας.
Στο παρόν και το μέλλον, η φωτογραφία θα υπηρετεί το ίδιο αίνιγμα.

Βασίλης Νεμπεγλεριώτης
Ο Βασίλης Νεμπεγλεριώτης (b.1987) γεννήθηκε και ζει τα τελευταία χρόνια στη Λάρισα. Εκφράζει την φαντασία του μέσω του μέσου της φωτογραφίας από το 2017 και είναι αυτοδίδακτος. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια καλλιτεχνικής φωτογραφίας και σκηνοθεσίας κινηματογράφου. Υπήρξε μέλος της φωτογραφικής ομάδας Fplus από το 2018-2022.
Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις και φωτογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 
2019: Ατομική έκθεση“…λιβάδι από ασφοδίλι…” , Μύλος του Παππά
2020: Photometria International Festival – Parallel Voices, Anthropause – Momus
2021: Keep Distance – Photopolis Agrinio Photo Festival 2021, Antiparos International Photo Festival – Wild Side, Nida International Festival – New Borders
2022: Public Domain – Momus
2023: Down to Earth – 8th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art,
Thessaloniki Photobiennale 2023
Εικόνες του αποτελούν μέρος ιδιωτικών συλλόγων και του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.
https://vasilisnempegleriotis.com/

Βασίλης Νταόπουλος

Αναγνωρίζοντας την Φωτογραφία -πριν και πάνω απ’ όλα- ως μέσο, διαχρονικά η ύπαρξή της συνδέεται και θα συνεχίσει να συνδέεται με την τεχνολογία.
Η μεγαλύτερη ευκολία και οι περισσότερες επιλογές ως προς την δημιουργία μιας φωτογραφίας, αυξάνουν τις απαιτήσεις προς τον φωτογράφο, τον επιμελητή και τον αναγνώστη της.
Φυσικά η ευθύνη τους, δεν περιστρέφεται γύρω από την τεχνική αρτιότητα της εικόνας, αλλά αφορά στη χρήση, την νοηματοδότηση, και την σχέση που αναπτύσσουν με τις φωτογραφίες.
Μια σχέση που δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στις δυναμικές του «εκεί και τότε» με το «εδώ και τώρα», αλλά οφείλει να είναι σε σύνδεση και με το πατητήρι ενός αδιάκοπα διευρυνόμενου, αδιάκοπα δυναμικού, οπτικού πολιτισμού.

Βασίλης Νταόπουλος 
Γεννημένος το 1984, ο Βασίλης Νταόπουλος, είναι κοινωνικός επιστήμονας και φωτογράφος με έδρα τη Λάρισα. Το εκπαιδευτικό του υπόβαθρο στοιχειοθετούν οι σπουδές του στην Κοινωνική Ανθρωπολογία (BA & MA) και την ψυχοθεραπευτική προσέγγιση Gestalt. Το μέχρι τώρα φωτογραφικό του έργο εστιάζει στους διαφορετικούς τρόπους οικειοποίησης του τόπου και του χώρου (είτε πρόκειται για εσωτερικούς χώρους είτε για αστικά και περιαστικά τοπία) ενώ στις πιο πρόσφατές του εργασίες, άρχισε να αναπτύσσει ενδιαφέρον και ως προς τις υπαρξιακές πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο Βασίλης Νταόπουλος έχει συμμετάσχει σε εργαστήρια και εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (ενδ. Photometria 2023, PhotoBrussels Festival 2023, Athens Photo Festival 2019, 2024) ενώ παράλληλα φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί σε διαδικτυακές και έντυπες εκδόσεις.
www.vasilisntaopoulos.com | Instagram: @vasilis.nt14

Παναγιώτης Παππάς

Το μέλλον της φωτογραφικής τέχνης σε συνδυασμό με την τεχνητή νοημοσύνη προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ενώ οι AI  λγόριθμοι προσφέρουν πρωτοποριακά εργαλεία επεξεργασίας και νέες δυνατότητες δημιουργικότητας, υπάρχει μια ανησυχία σχετικά με την πιθανή κατάργηση της παραδοσιακής φωτογραφίας. Η δυνατότητα της τεχνητής νοημοσύνης να δημιουργεί ρεαλιστικές εικόνες από το μηδέν αμφισβητεί την αυθεντικότητα και την αξία της φωτογραφικής τέχνης. Επιπλέον, η ευκολία με την οποία παράγονται και επεξεργάζονται οι εικόνες μπορεί να υπονομεύσει τη μοναδικότητα και την ανθρώπινη διάσταση της τέχνης. Η τεχνολογία πάντα προκαλεί σκέψεις σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης σε έναν κόσμο όπου η μηχανή μπορεί να μιμηθεί την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Φαντάζομαι πως τέτοιους προβληματισμούς είχαν και οι ζωγράφοι του 19ου αιώνα με την άφιξη της φωτογραφίας.

Παναγιώτης Παππάς
Ο Παναγιώτης Παππάς γεννήθηκε το 1989 στα Ιωάννινα. Αποφοίτησε από το τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στις φωτογραφικές εγκαταστάσεις από το Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής και διευθυντής εκθέσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Φωτογραφίας Photometria ενώ εργάζεται ως εκπαιδευτικός από το 2014, διδάσκοντας φωτογραφία και καλές τέχνες.
Είναι εισηγητής φωτογραφικών σεμιναρίων και ομιλιών, επιμελητής εκθέσεων, ενώ το έργο του έχει αποτελέσει μέρος πολλών ομαδικών εκθέσεων σε Ελλάδα και εξωτερικό.
https://www.instagram.com/pan.pappas/
https://www.facebook.com/panagiotis.pappas.961

Λευτέρης Παρασκευαΐδης

Η Φωτογραφία τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση. Παρά το γεγονός ότι δεν υφίσταται πλέον την αμφισβήτηση που λάμβανε ως και λίγες δεκαετίες πριν, όσον αφορά την καλλιτεχνική φύση και αξία της, οι αλλαγές που έχουν συμβεί στο ίδιο το μέσο αλλά και τον τρόπο διαχείρισης και επικοινωνίας της εικόνας γενικότερα, έχουν εκ νέου αλλάξει την αντίληψη για την φωτογραφία. Η πλήρης ψηφιοποίηση την έχει κάνει άμεση, πιο εύκολη και οικονομικά πιο προσιτή, ενώ τα social media έχουν διαμορφώσει ένα νέο τοπίο οπτικού υπερκαταναλωτισμού που δρα παράλληλα με τις αλλαγές που έχει φέρει η τεχνητή νοημοσύνη στο ίδιο το μέσο.
Σε ένα κόσμο που αλλάζει με ραγδαία ταχύτητα, θεωρώ πως το μέλλον ανήκει στη τεκμηριωτικού ύφους φωτογραφία και στην πρόκληση του πως αυτή θα μπορέσει να βγει αλώβητη από τις προαναφερθείσες συνθήκες, διατηρώντας την παρατήρηση του κόσμου που μας περιβάλει στο επίκεντρο του φωτογραφικού ενδιαφέροντος.

Λευτέρης Παρασκευαΐδης
Ο Λευτέρης Παρασκευαΐδης (1980) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως φωτογράφος ενώ παράλληλα σπουδάζει στην σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο τμήμα της Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Εκτός από την επαγγελματική του ενασχόληση με την φωτογραφία, αναπτύσσει προσωπικά φωτογραφικά έργα στα οποία επικεντρώνεται στην έννοια της ταυτότητας και των στερεοτύπων, ενώ παράλληλα διερευνά τις διαφορετικές πτυχές και συνθήκες της συμπεριφοράς και της ενσωμάτωσης του ατόμου στο δημόσιο χώρο.
Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς επίσης και σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ φωτογραφίας, σε διαδικτυακά φωτογραφικά περιοδικά και σε φωτογραφικές πλατφόρμες.
https://lefterisparaskevaidis.com/

Βασίλης Πουλαρίκας

Η φωτογραφία, έτσι όπως την αισθάνομαι εγώ, από την γέννησή της κλήθηκε να επιτελέσει μια δύσκολη αποστολή. Να αυτονομηθεί καλλιτεχνικά ως ένα εκφραστικό μέσο, μιλώντας  για το ασαφές και το αόριστο μέσα από την αποτύπωση του κόσμου όπως είναι ή τουλάχιστον όπως φαίνεται, στην κοινή μας πραγματικότητα. Ο φωτογράφος σήμερα έχει να αντιμετωπίσει και μια άλλη πρόκληση. Την υπερπληθώρα των εικόνων που κατακλύζουν τον κόσμο μας και υποχρεώνουν τον καλλιτέχνη, για να ορίσει το δικό του παρόν και μέλλον και κατ’ επέκαση και της Φωτογραφίας ως Τέχνη, να πραγματοποιεί μια ιδιότυπη και συνεχή αυτοβυθομέτρηση  στις απαρχές της φωτογραφικής εκφραστικής αναγκαιότητας, επαναδιατυπώνοντας το προσωπικό καλλιτεχνικό του αίτημα.

Βασίλης Πουλαρίκας
O Βασίλης Α. Πουλαρίκας γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε φωτογραφία στην σχολή ESP και παρακολούθησε καλλιτεχνικά σεμινάρια με τον Πλάτωνα Ριβέλλη ως μέλος του Φωτογραφικού κύκλου, όπως επίσης και με τον Νίκο Οικονομόπουλο.
Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις . Όπως λέει ο ίδιος, χωρίς δεύτερη σκέψη, η φωτογραφία είναι το ιδανικό (αλλά όχι το μόνο) μέσο με το οποίο συνδέεται και ισορροπεί τις παράλληλες πραγματικότητες της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μένη Σεϊρίδου, από το project DELTA

Είναι αλήθεια ότι η  φωτογραφία στην Ελλάδα άρχισε να γίνεται αποδεκτή ως εικαστική δημιουργία κάπου ανάμεσα στα  1980-90, τότε που στην ουσία άρχισε η έρευνα για την ιστορία της, η οποία, ακολουθεί βεβαίως τα δυτικά πρότυπα και σήμερα μάλιστα σε ακόμα πιο έντονο βαθμό εξαιτίας  της  οπτικής παγκοσμιοποίησης που προωθείται από τα διάφορα κανάλια επικοινωνίας.
Άλλωστε ζούμε  σε μια εποχή που η τεχνολογία μπορεί να κάνει τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα… και αυτό σίγουρα επηρεάζει και την τέχνη της φωτογραφίας. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος και η ανάγκη του για έκφραση και δημιουργία ήταν, είναι και θα είναι πάνω από όλα.
Όσον αφορά το μέλλον τώρα, αυτό που θα ευχόμουν είναι να δημιουργηθεί ένας φορέας που να απευθύνεται στους σύγχρονους φωτογράφους,  προωθώντας  την επαφή με το ευρύτερο κοινό, το οποίο θα πρέπει με τη σειρά του να εκπαιδευτεί και να αντιληφθεί τη φωτογραφία ως τέχνη. Το θεωρώ αυτό απολύτως απαραίτητο καθώς στη χώρα μας, τα τελευταία 40 χρόνια  υπάρχει μόνο μία σχολή φωτογραφίας στην Ανώτατη εκπαίδευση και δεν υπάρχει κανένας εθνικός φορέας που να συντονίζει την έρευνα και την εξέλιξη της φωτογραφίας, όπως υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες σε άλλες χώρες (φωτεινό παράδειγμα αποτελούν η Γαλλία και η ΗΠΑ).

Μένη Σεϊρίδου
Η Μένη Σεϊρίδου είναι φωτογράφος που ζει και δραστηριοποιείται  ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Πιερία.
Σπούδασε φωτογραφία με υποτροφία στο ΙΙΕΚ Esp, συμμετείχε σε εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Εργασίες της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπό και ηλεκτρονικό τύπο.  Έχουν κυκλοφορήσει τρία φωτογραφικά βιβλία της (Blue drops of ink, Υφές, Πιερίας αφήγημα) και έχουν πραγματοποιηθεί αντίστοιχες ατομικές εκθέσεις,  ενώ ασχολείται επίσης και  με την οργάνωση και επιμέλεια καλλιτεχνικών εκδηλώσεων,  εκθέσεων φωτογραφίας  και φωτογραφικών βιβλίων.

Τόλης Χατζηγνατίου – Γαύδος

Ο Paul Valéry έγραψε: “Η ομορφιά είναι ένα είδος πτώματος. Έχει αντικατασταθεί από την καινοτομία, την ένταση, την παραξενιά, με μια λέξη το σοκ.”
Οι σημερινές εικόνες μεγάλου μεγέθους ή αυτές με το έντονο θέμα, στοχεύουν απευθείας στα μάτια του θεατή. Με μέσο κάποια τεχνοτροπική κατασκευή, που ο στόχος είναι η αντίδραση, μας φέρνουν απέναντι στην ασχήμια της εποχής.
Ταυτόχρονα, προσπαθούν μάταια να μοιάσουν καινοτόμες και αποκτούν αξία μόνο αν κάπου κρεμαστούν.
Ίσως, πλέον, να είμαστε πολύ πεζοί και όχι αρκετά ονειροπόλοι.
Αν η φωτογραφία αντιμετωπιστεί μόνο με στόχο την υποστήριξη μιας συγκεκριμένης εξωτερικής αισθητικής και εξαντληθεί εκεί, το τελικό αποτέλεσμα, όσο και εντυπωσιακό να είναι, δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από μια μετριότητα μαζικής κατανάλωσης.
Το δύσκολο πάντα θα είναι, να αποτυπωθεί αυτό που δεν φαίνεται.
Ευελπιστώ σε μια ομορφιά που να μην προσπαθεί να μιμηθεί την εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων, αλλά να είναι εμποτισμένη με την ποίηση όλης της φυσικής ζωής, της ίδιας της ύπαρξης.

Τόλης Χατζηγνατίου
O Τόλης Χατζηγνατίου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου συνεχίζει να ζει και να εργάζεται.
Σπούδασε γραφιστική, ζωγραφική και φωτογραφία στον ΑΚΤΟ καθώς και μουσική στο ωδείο Φίλιππος Νάκας.
Επιπλέον, παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στη σχολή καλών τεχνών Βοργίας.
Ξεκίνησε να ασχολείται πιο συστηματικά με την φωτογραφία το 2005, παράλληλα με την ενασχόληση του με τη μουσική παραγωγή και το ραδιόφωνο.
Το 2010 αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την φωτογραφία, συμμετέχοντας σε σεμινάρια καλλιτεχνικών σπουδών.
Έχει γράψει και έχουν δημοσιευτεί αρκετά άρθρα αναφορικά με την φωτογραφία και την αλληλεπίδραση της με άλλες μορφές τέχνης όπως ο κινηματογράφος και η μουσική.
Έχει συμμετάσχει και επιμεληθεί πολλές ομαδικές εκθέσεις.
Το 2016 συν ίδρυσε τη φωτογραφική ομάδα Διαδρομές στην οποία διδάσκει μέχρι και σήμερα, φωτογραφία, φωτογραφία & κινηματογράφο.
Παράλληλα έχει διατελέσει ως καθηγητής φωτογραφίας στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ.
Είναι συνιδρυτής της ταξιδιωτικής ομάδας Common Routes, στην οποία ήτανε ενεργό μέλος την περίοδο 2015-2022
Το 2022 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Ο τελευταίος άνθρωπος” με μικρά κείμενα για την τέχνη, από τις εκδόσεις Περισπωμένη.
Το 2023 κυκλοφόρησε από τις Διαδρομές, το φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο “Pure Land” που αποτελεί ένα απόσταγμα προσωπικών ταξιδιών.
www.tolischatzignatiou.com
www.instagram.com/tolis_chatzignatiou
https://www.facebook.com/chatzignatioutolis

Συμεών Χατζηλίδης, Δέλτα Έβρου – Απο το project The wanting creature inside me

Η Τέχνη είναι άχρονη. Κοινότυπη φράση και ναι την έχουμε ακούσει πολλές φορές, αλλά σκεπτόμενος το παρόν και το μέλλον στη φωτογραφία, μιας και αυτό είναι το θέμα μας, δε μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω ως διαπίστωση.
Ποιος σκέφτεται άραγε το χρόνο που έγινε ένα έργο όταν κάθετε μπροστά του και ενεργοποιούνται όλες του οι αισθήσεις νιώθοντας ότι το καλλιτέχνημα του αγγίζει τα βάθη της ψυχής του;
Και ας μιλήσω προσωπικά, όταν είδα την πάλη μεταξύ ενός Κένταυρου και ενός ανθρώπου σε μια μετώπη του Παρθενώνα στο μουσείο της Ακρόπολής και με συνεπήραν τα δάκρυα χωρίς να ξέρω γιατί, δεν σκέφτηκα ότι βρισκόμουν μπροστά σε ένα έργο το οποίο έγινε στα μέσα του 5^ου αιώνα. Όταν βλέπω έργα του Ρόθκο και νιώθω ιερότητα δεν με ενδιαφέρει ότι έγιναν στα μέσα του 20^ου αιώνα και ότι ανήκουν στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό.
Αυτό λοιπόν που με αφορά είναι πόσο η Τέχνη μπορεί να υπάρξει στο τώρα και πώς στο σήμερα με αφορά καθ’ ολοκληρία.
Όσο για το μέλλον της φωτογραφίας, πολύς λόγος γίνεται για το AI και κατά πόσο αυτό θα επηρεάσει τον τρόπο που δημιουργούμε και φυσικά το τρόπο που βλέπουμε.
Νομίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί να αλλάξει δραματικά μιας και οι φωτογράφοι
χρησιμοποιούν το AI ως ένα άλλο εργαλείο επεξεργασίας, ως ένα «καλύτερο» Photoshop. Ένα φωτογραφικό έργο για να έχει μια κάποια καλλιτεχνική αξία θα πρέπει να γίνει με πολύ δουλεία, γνώση, καλλιέργεια και αφοσίωση στο μέσο. Αυτό δε το άλλαξε ο ερχομός της ηλεκτρονικής επεξεργασίας και ούτε θα το αλλάξει το ΑΙ.
Όταν όμως κάποιος δημιουργεί μια εικόνα με ΑΙ, μια «AI-generated image»,  τότε δε μιλάμε για φωτογραφία αλλά για μια νέα μορφή τέχνης που στα επόμενα χρόνια θα ανθίσει και θα μας δώσει έργα τα οποία θα εμπλουτίσουν την ιστορία της τέχνης.

Συμεών Χατζηλίδης
Ο Συμεών Χατζηλίδης γεννήθηκε το 1981, ζει και εργάζεται στην Αλεξανδρούπολη.
Σπούδασε Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Ελλάδος και φωτογραφία στο Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης της Κέρκυρας.
Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στη Photobiennale Logos- Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στο Ίδρυμα Κακογιάννη, στο Luminus Eye Gallery Walk και στο Walk Around Art Festival στην Κέρκυρα. Είναι ο συνιδρυτής της Art Traces, μιας ανεξάρτητης μη κερδοσκοπικής εταιρείας.
Στα έργα του εξερευνά την αίσθηση του ιερού, της μνήμης και της ταυτότητας. Βάζει στόχο να δημιουργήσει ένα μυστικιστικό μωσαϊκό από μέρη, λεπτομέρειες και πορτρέτα – αγιογραφίες. Τα μέρη στις φωτογραφίες του θεωρούνται αυτόνομοι χώροι, ενσωματωμένοι στο ιερό τους περιβάλλον και οι δευτερεύουσες λεπτομέρειες τον κάνουν να αναλογιστεί πώς δομούν την ατομική και συλλογική μνήμη, καθώς και την ταυτότητα.
http://simeonchatzilidis.com
https://arttraces.org

Αντί ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Mario Klingemann

Δύο αιώνες μετά από την πρώτη φωτογραφία με κάμερα του Nicephore Niepce με τίτλο «Η θέα από το παράθυρο στο Le Gras» το 1826, έχουν συμβεί πολλά και από ότι φαίνεται με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης θα συμβούν ακόμα περισσότερα.
Με την εμφάνιση του AI (Artificial Intelligence) τα τελευταία χρόνια, πολλά νερά ταράχτηκαν στους κύκλους της Τέχνης αλλά και στο χώρο της εφαρμοσμένης φωτογραφίας.
Τέθηκαν πολλά ερωτήματα, αμφισβητήθηκαν βραβευμένα έργα τέχνης, δημιουργήθηκαν «πλαστές» φωτογραφίες και για τους πιο απαισιόδοξους να πιστεύουν ότι ήρθε το τέλος της ανθρώπινης καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Η δαιμονοποίηση της τεχνολογίας δεν εξυπηρετεί κανένα, αντιθέτως απαιτείται ψυχραιμία, γνώση, έρευνα και ανοιχτούς ορίζοντες που ίσως μας οδηγήσουν σε νέες μορφές έκφρασης και τέχνης.

Ιουλία Λαδογιάννη
Η Ιουλία Λαδογιάννη είναι εικαστική καλλιτέχνιδα με εξειδίκευση στη φωτογραφία, καθηγήτρια στον ΑΚΤΟ, συνιδρύτρια της BleachKollektiv (χώρος για τις εικαστικές τέχνες και τη φωτογραφία), επιμελήτρια εκθέσεων και επαγγελματίας φωτογράφος.

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin