Βλέποντας για πρώτη φορά την φωτογραφία καθηλώθηκα, το μόνο που μπόρεσα να κάνω και μάλιστα “απνευστί” ήταν να γράψω τις σκέψεις αυτές, ένας διάλογος “αυτών” με “εμάς”.
Η όλη εικόνα με έφερε σε μια μεταφυσική συνομιλία με τους ανθρώπους μας, που “αναχώρησαν” απότομα από κάποια αιτία και εμείς χορεύουμε για να υπάρξουμε μαζί τους!
Η φωτογραφία με τον έντονο κόκκο δημιουργήθηκε στο Chelsea σε μια χοροεσπερίδα στην αρχή της δεκαετίας του ’60 στην αφετηρία του «Swinging London» που απελευθέρωσε τους ανθρώπους της πόλης από τον συντηρητισμό.
Είχα δει εικόνες του Sergio Larraín στο παρελθόν, σε αρκετές από αυτές μου έβγαζε μια αίσθηση μεταφυσική. Η συγκεκριμένη όμως απογείωσε αυτή την αίσθηση με την βοήθεια της φόρμας (α/μ κόκκος) και ιδιαίτερα με το ζευγάρι αριστερά και ιδιαίτερα με το χαμηλωμένο λαιμό της κοπέλας σα να βρίσκεται σε μια εξομολογητική συνομιλία, με τις ‘αέρινες’ φιγούρες που ίπτανται στο χώρο.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία κατάφερε να συνομιλήσει με μένα φέρνοντας στην επιφάνεια βιωματικές εμπειρίες και να μετουσιώσει αυτό που βλέπω σε κάτι διαφορετικό.

Η φωτογραφική δεινότητα του Sergio διακρίνεται από τον τρόπο που χρησιμοποιεί την φόρμα για να αναδείξει το περιεχόμενο. Με την δυναμική του κάθετου κάδρου, που τόσο συχνά υιοθετεί στην δουλειά του, εγκλωβίζει το βλέμμα τού θεατή σε ένα συνεχές “πήγαιν’ έλα” μεταξύ των δύο κύριων στοιχείων της φωτογραφίας, τους συρμάτινους σκελετούς και τα ζευγάρια των χορευτών, τονίζοντας έτσι την αδιάρρηκτη μεταξύ τους σχέση. Η λήψη κόντρα στο φως που διαχέεται δεν επιτρέπει την λεπτομερή παρατήρηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των προσώπων (οι χορευτές απεικονίζονται σαν ένα απρόσωπο σύνολο). Τα όρια του χώρου λόγω της φωταγωγίας είναι αδιευκρίνιστα. Η αίθουσα επεκτείνεται μαζί με τους χορευτές της στο άπειρο, υπονοώντας ότι θα μπορούσε να περιλαμβάνει και όλους εμάς.

Αυτός ο χορός μοιάζει με τον ανθρώπινο βίο. Είναι ένας ατέλειωτος στροβιλισμός σε μια γιορτή, τόσο εξουθενωτικός και βαρετός, όσο απαραίτητος και διασκεδαστικός. Οι συρμάτινοι σκελετοί που αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των χορευτών –όλων εμάς– σε ασύμμετρη διάταξη, χωρίς να φαίνεται ούτε από πού κρέμονται αλλά ούτε και με πιο τρόπο, θα μπορούσαν να είναι τα ανάμικτα συναισθήματα, οι κρυφές σκέψεις, οι ανομολόγητοι πόθοι, οι σύντομες χαρές, οι λύπες, τα απραγματοποίητα όνειρα μας.

Ο Sergio Larrain καταφέρνει να δώσει μία μεταφυσική χροιά συνδέοντας το πραγματικό με το αόρατο. Η φωτογραφία του θα μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες. Άλλωστε η πολυσημία δεν είναι μία ιδιότητα ενός σημαντικού έργου;