Minor White – Η πνευματική αναζήτηση στη φωτογραφία
Minor White
Μείνε ακίνητος μέχρι να επιβεβαιώσει την παρουσία σου το αντικείμενο της προσοχής σου
Minor White (1908-1976)
Χιλιάδες ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες τοπίων, ανθρώπων και αφηρημένων θεμάτων, που δημιουργήθηκαν με τεχνική γνώση και έντονη οπτική αίσθηση φωτός και σκιάς.
Συνδύασε ένα έντονο ενδιαφέρον για το πώς οι άνθρωποι είδαν και κατανοούσαν τις φωτογραφίες με ένα προσωπικό όραμα που καθοδηγείτο από μια πολύχρονη πορεία πνευματικών αναζητήσεων.
Ο Minor White γεννήθηκε στη Μιννεάπολη της Μινεσότα. Το 1938, ο Minor White μετακόμισε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Εκεί ξεκίνησε την καριέρα του στη φωτογραφία, Αρχικά πρoσχώρησε στο Όρεγκον Camera Club. Τα πρώτα του χρόνια ως φωτογράφος αφιερώθηκε στη δουλειά για το Works Progress Administration (WPA) στο Πόρτλαντ. Ένα από τα καθήκοντά του ήταν να φωτογραφίσει ιστορικά κτίρια στο κέντρο του Πόρτλαντ προτού κατεδαφιστούν. Πολλοί φωτογράφοι του WPA ασχολήθηκαν κυρίως με την τεκμηρίωση. Ο White, ωστόσο, προτίμησε μια πιο προσωπική προσέγγιση. Γράφει στα 1941 το πρώτο του άρθρο για τη φωτογραφία: “Πότε είναι η φωτογραφία δημιουργική;”, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό American Photography δύο χρόνια αργότερα.
Minor White
Εκείνη τη χρονιά, τρεις από τις φωτογραφίες του έγιναν δεκτές από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη για συμπερίληψη στην έκθεση «Εικόνα της Ελευθερίας». Στο κλείσιμο της έκθεσης το μουσείο αγόρασε και τις τρεις εκτυπώσεις, την πρώτη φορά που οι εικόνες του μπήκαν σε δημόσια συλλογή.
Αφού υπηρέτησε στον στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Minor White μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1945. Πέρασε δύο χρόνια μελετώντας την αισθητική και την ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια υπό την καθοδήγηση του Meyer Schapiro και αναπτύσσοντας το δικό του ξεχωριστό στυλ.
Photography is a language more universal than words
Minor White
Έγινε μέλος της «ομάδας» φωτογράφων, που συμπεριλάμβανε τους Alfred Stieglitz, Edward Weston και Ansel Adams. Ήλθε σε επαφή με τη σειρά από τις «μυστικιστικές μελέτες για τα σύννεφα» που ο Alfred Stieglitz αποκαλεί «equivalents» (ισοδύναμα), τα οποία διερευνούν την ερμηνεία των εσωτερικών σκέψεων και καταστάσεων, των συναισθηματικών διεργασιών και των προβληματισμών του ανθρώπου αλλά και των αναζητήσεων της ύπαρξης γενικότερα. Αυτή η επαφή ήταν καθοριστικής σημασίας για την κατεύθυνση του ώριμου μεταπολεμικού έργου του Minor White. Η επαφή του με τον Stieglitz τον βοήθησε να ανακαλύψει το δικό του ξεχωριστό στυλ. Από τον Stieglitz έμαθε το εκφραστικό δυναμικό της ακολουθίας, μια ομάδα φωτογραφιών που παρουσιάζονται ως ενότητα. Ο White θα παρουσίαζε το έργο του σε τέτοιες ενότητες μαζί με κείμενο. Ήλπιζε ότι θα εμπνεύσουν διαφορετικές διαθέσεις, συναισθήματα και συσχετίσεις στον θεατή, προχωρώντας πέρα από τις συμβατικές εκφραστικές δυνατότητες της φωτογραφίας.
Minor White
Τόσο στις φωτογραφίες του όσο και στα γραπτά του, ο Minor White έγινε ο κύριος εκφραστής της ακολουθίας και του αντίστοιχου.Ο Minor White χρησιμοποίησε ακολουθίες για να επεκτείνει τον διάλογο μεταξύ των εικόνων καθώς και μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού. Όπως και με τις περισσότερες εικόνες του White, είναι μια αφηρημένη ποιητική απάντηση σε μια συναισθηματική σύνδεση με το θέμα. Ο Minor White πίστευε στη φωτογραφία ως μεταφορά, μια έννοια που αντιμετώπισε για πρώτη φορά στα “Equivalents” του Alfred Stieglitz και την οποία χρησιμοποίησε ως βάση για το έργο του, όπως αναφέρθηκε. Δημιούργησε την πρώτη του ομαδοποίηση φωτογραφιών και κειμένου σε μη αφηγηματική μορφή, μια ακολουθία που ονόμασε Amputations.
Ο φωτογράφος προβάλλει τον εαυτό του σε ό, τι βλέπει, ταυτίζεται με το κάθε τι για να το γνωρίζει και να το αισθάνεται καλύτερα
Minor White
Κατόπιν πρόσκλησης του Ansel Adams, ο Minor White μετακόμισε πίσω στη Δυτική Ακτή. Συνεργάστηκε στενά μαζί του. Το σύστημα ζώνης του Adams, μια μέθοδος οπτικοποίησης του τρόπου εμφάνισης της σκηνής ή του αντικειμένου που θα φωτογραφηθεί στην τελική εκτύπωση (έκθεση και ανάπτυξη αρνητικών), αποτέλεσε μια άλλη σημαντική επιρροή στο έργο του White. Την επόμενη χρονιά ο White διαδέχθηκε τον Adams ως διευθυντής του τμήματος φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών της Καλιφόρνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επηρεάζεται από τον φωτογράφο Edward Weston. Ο Weston, ως σχολαστικός τεχνικός, ήταν πιστός στους τόνους και τις υφές της φύσης. Ο White εμπνεύστηκε από τη χρήση του ρεαλισμού και της τονικής ομορφιάς του Weston σε φωτογραφικές εκτυπώσεις.
«… Ο Στίγκλιτζ, ο Γουέστον και ο Άνσελ μου έδωσαν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν τη δεδομένη στιγμή. Πήρα ένα πράγμα από το καθένα: τεχνική από τον Άσελ, την αγάπη για τη φύση από τον Γουέστον και από τον Στίγκλιτς την επιβεβαίωση ότι ήμουν ζωντανός και θα μπορούσα να φωτογραφίσω».
Όπως είχε δηλώσει: «Το να μιμηθούμε τον Stieglitz και τον Weston ήταν να υιοθετήσουμε όχι μόνο μια αισθητική με έντονη εστίαση και μνημειακή μορφή, αλλά και μια ευαισθησία της οπτικής ειλικρίνειας».
Παράλληλα (λόγω της αγάπης του για την Τέχνη) ενδιαφερόταν για το πνευματικό περιεχόμενο της φωτογραφίας, έτσι ο White ακολούθησε πτυχές της φιλοσοφίας του Ζεν και συχνά έδινε μυστικές ερμηνείες στο έργο του.
Αφήστε το θέμα να δημιουργήσει τις δικές του φωτογραφίες. Γίνετε κάμερα
Minor White
Minor White
Το 1949 ο White αγόρασε μια μικρή κάμερα Zeiss Ikonta και ξεκίνησε μια σειρά από αστικές φωτογραφίες δρόμου. Κατά τα επόμενα τέσσερα χρόνια πήρε σχεδόν 6.000 εικόνες, όλες εμπνευσμένες από το νέο του ενδιαφέρον για την ποίηση του Walt Whitman. Το έργο, το οποίο ονόμασε City of Surf, περιελάμβανε φωτογραφίες της Chinatown του Σαν Φρανσίσκο, τις αποβάθρες, τους ανθρώπους στους δρόμους και διάφορες παρελάσεις και εκθέσεις γύρω από την πόλη. Επέστρεψε στη Νεα Υόρκη το 1952.
Η περίοδος 1951-52 είναι ένας από τους διαμορφωτικούς χρόνους στην καριέρα του White. Συμμετείχε σε συνέδριο φωτογραφίας στο Ινστιτούτο Aspen, όπου συζητήθηκε η ιδέα της δημιουργίας ενός νέου περιοδικού φωτογραφίας (Aperture) από τους Ansel Adams, Dorothea Lange, Beaumont και Nancy Newhall, Frederick Sommer και άλλους. Λίγο μετά την δημιουργία του Aperture, αναλαμβάνει καθήκοντα συντάκτη και το πρώτο τεύχος εμφανίστηκε τον Απρίλιο του 1952. Το Aperture έγινε γρήγορα ένα από τα πιο επιδραστικά περιοδικά για τη φωτογραφία και ο White παρέμεινε ως συντάκτης μέχρι το 1975.
Το 1953 μετακόμισε στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης και για τέσσερα χρόνια εργάστηκε ως επιμελητής στο George Eastman House, και επίσης επιμελήθηκε το περιοδικό τους Image. Δίδαξε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ρότσεστερ από το 1956 έως το 1964. Διακεκριμένοι μαθητές αυτής της περιόδου οι Paul Caponigro και Jerry Uelsmann.
Minor White
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο White μελετούσε επίσης την ύπνωση και ενσωμάτωσε την πρακτική σε μερικές από τις διδασκαλίες του ως τρόπος να βοηθήσει τους μαθητές να βιώσουν φωτογραφίες. Συνέχισε να διερευνά πώς οι άνθρωποι κατανοούν και ερμηνεύουν τη φωτογραφία και άρχισαν να ενσωματώνει στις διδασκαλίες του τεχνικές της ψυχοθεραπείας Gelstat. Συνδύασε ένα έντονο ενδιαφέρον για το πώς οι άνθρωποι είδαν και κατανοούσαν τις φωτογραφίες με ένα προσωπικό όραμα που καθοδηγούταν από μια ποικιλία πνευματικών αναζητήσεων.. Για να βοηθήσει τους μαθητές του να βιώσουν την έννοια της «ισοδυναμίας», άρχισε να τους ζητά να σχεδιάσουν ορισμένα θέματα και να τα φωτογραφήσουν.
Το 1965 εγκαταστάθηκε στο Cambridge της Μασαχουσέτης και έγινε καθηγητής δημιουργικής φωτογραφίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). Το μάθημά του για το Zone System της φωτογραφίας ήταν πολύ δημοφιλές.
Minor White
Το 1970 έλαβε υποτροφία Guggenheim. Στις 24 Ιουνίου 1976, πέθανε από καρδιακή προσβολή ενώ εργαζόταν στο σπίτι του. Κληρονόμησε όλα τα προσωπικά του αρχεία και έγγραφα, μαζί με μια μεγάλη συλλογή φωτογραφιών του, στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Αφησε το σπίτι του στο Aperture για να συνεχίσουν τη δουλειά που ξεκίνησε εκεί.
Θα μπορούσαμε να διδάξουμε τη φωτογραφία ως έναν τρόπο για να βγάλουμε τα προς το ζην, και το καλύτερο από όλα, να κάνουμε τους μαθητές να βιώσουν από μόνοι τους τη φωτογραφία ως τρόπο ζωής
Minor White
Minor White
Ο Minor White δεν ήταν μόνο ένας σημαντικός καλλιτέχνης αλλά και ένας δάσκαλος. H γλώσσα του πνεύματος και της πνευματικότητάς του ήρθε σε μια εποχή που είχε πτωτική αξιοπιστία στον κόσμο της τέχνης. Αν και αυτή η γλώσσα είχε κάποια απήχηση στην ευρύτερη πολιτιστική σκηνή της δεκαετίας του ’60, ήταν ένα πρώιμο και συνεχές θέμα για τον Minor White που αναμφίβολα υποκινήθηκε από την πρόκληση να ζήσει ως ομοφυλόφιλος σε μια εποχή πριν τα εκδηλωθούν τα κινήματα των ομοφυλόφιλων. Με τη ρήση του: «να κοιτάξουμε τα πράγματα για να δούμε τι άλλο είναι», ο Minor White μιλά για τη φωτογραφία αλλά και μεταφορικά για την αποκάλυψη των προσωπικών του ερωτικών επιλογών.
Έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του ως γκέι άντρας, φοβισμένος να εκφραστεί δημοσίως για το φόβο της απώλειας των διδακτικών του καθηκόντων, και μερικές από τις πιο συναρπαστικές εικόνες του είναι μελέτες μορφών για άντρες που δίδαξε ή με τους οποίους είχε σχέσεις.
Minor White
Η αθωότητα του ματιού έχει τη δική της ποιότητα. Σημαίνει να βλέπεις όπως βλέπει το παιδί, με φρεσκάδα και αναγνώριση του θαύματος. Σημαίνει επίσης να βλέπεις όπως βλέπει ένας ενήλικας, που έχει ζήσει ολο τον κύκλο της ζωής, και για μια άλλη φορά βλέπει ως παιδί με φρεσκάδα και ακόμα πιο βαθιά αίσθηση θαύματος
Minor White
Minor White
Όταν κοίταξα τα πράγματα για το τι είναι, ήμουν αρκετά ανόητος για να επιμείνω στην τρέλα μου και διαπίστωσα ότι κάθε φωτογραφία ήταν ένας καθρέφτης του Εαυτού μου
Minor White
Όλες οι φωτογραφίες είναι αυτοπροσωπογραφίες
Minor White
