Ανάργυρος Δρόλαπας: “Συζήτηση στο σκοτεινό θάλαμο”
Ανάργυρος Δρόλαπας
Μια συζήτηση, στο σκοτεινό θάλαμο και μέσω της κάμερας, με τον φωτογράφο Ανάργυρο Δρόλαπα.
Το “stalking” σύμφωνα με μια ερμηνεία, αποτελεί την επίμονη παρακολούθηση, ίσως και την παρενόχληση πάνω σε κάποιον ή κάτι. Πιστεύεις ότι οι φωτογράφοι πραγματοποιούν κάτι τέτοιο όταν φωτογραφίζουν;
Με το που άκουσα αυτή την ερώτηση το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο βιβλίο Exiles του Koudelka, ο οποίος ήταν και η έμπνευσή μου για να ξεκινήσω να ασχολούμαι πιο συστηματικά με τη φωτογραφία. Η πρώτη φωτογραφία του βιβλίου λοιπόν είναι τραβηγμένη πίσω από την πλάτη ενός Τσεχοσλοβάκου, ενώ μπροστά του ανοίγεται ένας απέραντος δρόμος. Ένα άνοιγμα βιβλίου «full of possibilities». Στη συνέχεια του βιβλίου, η τρίτη, κιόλας εικόνα είναι πάλι τέσσερις πλάτες στραμμένες προς τον φακό, σε ένα χώρο με περιορισμένη προοπτική, όπου απλά οι τέσσερις άγνωστοι ουρούν ενώ κοιτάζουν τοίχους, όλοι εκτός από έναν. Αυτός ο ένας άγνωστος παρατηρούμε ότι κοιτάζει πάλι μια πλάτη. Αυτή η φωτογραφία ήταν και είναι μια από τις αγαπημένες μου, διότι καταφέρνει να βάλει ένα μυστήριο και μια θεατρική ατμόσφαιρα σε μια ανθρώπινη πράξη που κανείς θα προσπέρναγε με αποστροφή. Γίνεται επίσης ένα παιχνίδι κλίμακας. Αυτός που παρακολουθείται, με τη σειρά του παρακολουθεί. Φαίνεται σαν να περιμένουμε κάτι (υποσυνείδητα) από τον άλλο. Από τον άγνωστο που ακολουθούμε. Να μας εκπληρώσει κάποια επιθυμία, όπως στην ομώνυμη ταινία του Tarkovsky (όπου βέβαια στα ρωσικά Сталкер = κυνηγός), που στην απλούστερη εκδοχή της είναι η δημιουργία μιας μοναδικής φωτογραφίας. Σε ό,τι με αφορά, το “stalking” δένεται περισσότερο με το “flâneurism”, την πλοήγηση σε μια τυχαία διαδρομή στην πόλη, που με φέρνει αντιμέτωπο με τυχαία ευρήματα, που στοιχειοθετούν μια εικόνα της πόλης, όπως φαντάζομαι (μόνο εγώ) ότι μπορεί να είναι. Μια εναλλακτική αντίληψή της. Και εδώ θα πρέπει να παρατηρήσω κάτι για σένα. Έχω παρατηρήσει ότι δημοσιεύεις φωτογραφίες που θα χαρακτήριζε κανείς ως σκοτεινές. Με τα καιρικά φαινόμενα να βαραίνουν με τρόπο υπερφυσικό την πόλη, τη νύχτα να αποκτά σώμα και τα κτίρια να είναι βγαλμένα από τη βιβλιογραφία του Κάφκα. Αυτή φυσικά είναι η προσωπική μου ανάγνωση των εικόνων, για σένα όμως τι αντιπροσωπεύει αυτή η εικόνα της πόλης; Τι αισθήματα σου δημιουργεί σαν καλλιτέχνη;
Για μένα η ακραία αυτή εικόνα της πόλης, δεν είναι ονειρική, πρόκειται για πραγματικότητα που, κατά σύμπτωση, προκύπτει ελέγχοντας το φως κλείνοντας τα μάτια, αλλά και κλείνοντας το διάφραγμα. Δεν είναι τρομακτική, στο βαθμό που είναι υπαρκτή. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν οι δυνατότητες που προσφέρει το φωτογραφικό μέσο μάς βοηθούν να αναθεωρήσουμε την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο, να τον αναδημιουργήσουμε αυτόν και την ίδια την σχέση μας μαζί του. Ίσως έτσι να φοβούμαστε λιγότερο.
Ρωτάς λοιπόν αν μέσα από τη φωτογραφική μηχανή (ως μέσο) μπορούμε να αναδημιουργήσουμε τον κόσμο, όπως μπορούσε κανείς να δει την πραγματικότητα μέσα από ένα ζευγάρι γυαλιών ηλίου στην ταινία “They Live” του Carpenter . Όποιος δεν φόραγε αυτά τα γυαλιά, έβλεπε την εικόνα που ήθελαν οι «άλλοι» να βλέπει. Ο φιλόσοφος Slavoj Žižek έχει δώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία για το πώς αυτή η ύπαρξη του «μέσου», που παρεμβάλλεται και επανακαθορίζει την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο, δεν είναι παρά φορέας της Ιδεολογίας μας. Δημιουργούμε ένα αφήγημα που θα μας κάνει πιο ασφαλείς, κι έναν κόσμο που θα μας είναι πιο οικείος, με το να τον μεταλλάσσουμε μέσα από την Ιδεολογία που πιστεύουμε. Αν αυτό μπορεί να το κάνει η φωτογραφική μηχανή, αυτή θα χρησιμοποιήσουμε. Αν μπορεί να το κάνει το κινητό με τεχνολογίες VR και AR θα ζούμε μέσα σε μια επαυξημένη πραγματικότητα. Θα μπορούσα εδώ να σε ρωτήσω αν είσαι υπέρ ή κατά στις παρεμβάσεις στην εικόνα. Αν όσα δεν μπορεί να κάνει μόνη της μια φωτογραφική μηχανή, δικαιούται να τα κάνει κάποιος σε έναν φωτογραφικό θάλαμο ή σε ένα πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνας. Επανέρχομαι στο αρχικό σου ερώτημα για να ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου, αν η μουσική μπορεί να είναι το μέσο. Οι εικόνες συνοδεία μουσικής. Ή και χωρίς φωτογραφίες, απλά η περιήγηση στην πόλη υπό τους ήχους της τζαζ π.χ. καταφέρνει να σε μεταφέρει αυτόματα σε μια «νέα πραγματικότητα» πιο επιθυμητή;
Ανάργυρος Δρόλαπας
Η μουσική, η τζαζ πιο άμεσα, σαν απλός ακροατής που είμαι, μη γνωρίζοντας τους κώδικές αυτής της τέχνης, είναι για μένα μια κατάσταση «από μέσα προς τα έξω», μια έκφραση της υποκειμενικότητάς μου, η οποία ψάχνει να ακουμπήσει κάπου. Η φωτογραφία είναι μια «εξερεύνηση» του ήδη υπάρχοντος έξω κόσμου, με όποια δυνατότητα μού προσφέρει καθαρά το μέσο. Σχετικά με την παρέμβαση που αναφέρεις, συχνά αναρωτιέμαι ως ποιο σημείο μπορεί να φτάσει – και αν μετά θα μιλάμε για φωτογραφία ή για εικαστικό αποτέλεσμα. Τι πιστεύεις σχετικά;
Αυτό που περιγράφεις, για τη διαφορά μουσικής και φωτογραφίας, θα μπορούσε να είναι και η διαφορά ζωγραφικής και φωτογραφίας. Η μία να προκύπτει «από μέσα» και η άλλη να «εξερευνά» τον έξω κόσμο. Αλλά μήπως σκέφτεσαι περισσότερο ως φωτογράφος και όχι ως ζωγράφος ή μουσικός; Τι επηρεάζει τον καθένα στο να δημιουργήσει; Υπάρχουν ζωγράφοι με φοβερές ικανότητες στη ρεαλιστική απεικόνιση ενός θέματος. Το κοιτάζουν και το αποτυπώνουν. Μουσικοί που μιμούνται τους ήχους της φύσης και φωτογράφοι που δημιουργούν στο στούντιο εικόνες από το μηδέν. Εικόνες που τις οραματίστηκαν και τις πραγματοποίησαν. Ας δούμε την ενότητα «Nature Monuments» του Νίκου Μάρκου. Με απίστευτες τεχνικές ικανότητες ο Νίκος έχει καταφέρει να αποτυπώσει τη σκόνη στο στούντιό του με τρόπο που σε ταξιδεύει στον αστρικό χώρο και στην ίδια ενότητα έχει μια κάτοψη με πάπιες σε μια λίμνη, όπου η εικόνα θεωρώ ότι προκαλεί την ανθρώπινη αντίληψη. Δημιουργεί μια αίσθηση vertigo και ασάφειας για τον τρόπο λήψης της εικόνας. Είναι το αποτέλεσμα αυτό εικαστικό; Νομίζω θα χαθούμε σε ατέρμονες συζητήσεις για το πού σταματάει η φωτογραφία και πού αρχίζει το εικαστικό κομμάτι, ειδικά αν μιλήσουμε για τη σύγχρονη φωτογραφία. Η φωτογραφία είναι (πλέον) μια τέχνη. Συνέβαλε σε αυτό φυσικά η έκθεση του Eggleston στο ΜοΜΑ το 1976. Στην Ελλάδα καθυστέρησε να γίνει αυτό αντιληπτό, αλλά έστω και τώρα, θα πρέπει να ασπαστούμε την ελευθερία στην έκφραση, στο μέσο και στους τρόπους που επιλέγει ο δημιουργός της να το χρησιμοποιήσει. Εκτός βέβαια από τον κλάδο του φωτορεπορτάζ. Εκεί προέχει η αυθεντικότητα της πληροφορίας. Αλλά μια και πιάσαμε τις τέχνες, θα ήθελα την άποψή σου για το αν βλέπεις να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ φωτογραφίας και ποίησης.
Ανάργυρος Δρόλαπας
Πιστεύω ότι, αν η ποίηση συνταιριάζει και οργανώνει τις λέξεις για να φτιάξει νοήματα, η φωτογραφία συχνά για να λειτουργήσει διασπά το αντικείμενό της σε κομμάτια, μια κίνηση παρόμοια ίσως . Μπορούν όμως τελικά και οι δύο να κάνουν το ίδιο, να μεταφέρουν μηνύματα. Να γίνουν «διάμεσα». Χρειάζεται άραγε η εποχή μας κάτι τέτοιο, και άραγε έχει η φωτογραφία μια θέση ηθική;
Ναι. Ένα απλό και βέβαιο ναι. Σε ό,τι αφορά την ποίηση και τη φωτογραφία. Χρειάζονται. Θα μπορούσα ίσως να αρχίσω να αναφέρομαι στον Roland Barthes και άλλα γνωστά ονόματα, για να τεκμηριώσω την άποψή μου. Προτιμώ όμως να το αφήσω σε άλλους. Νομίζω ότι ενστικτωδώς βγαίνει στον καθένα μας η σύνδεση. Ή απλά δε βγαίνει και δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σε αυτό. Εμμονές υπάρχουν, τρόποι έκφρασης που μας γεμίζουν ασφάλεια και ζεστασιά. Βρίσκουμε καταφύγιο εκεί. Αλλά αυτή η σιγουριά που νιώθουμε θα πρέπει να αμφισβητείται κάθε μέρα. Το αναφέρω αυτό εδώ μόνο ως μια διαδικασία αυτο-βελτίωσης. Γιατί η οικειότητα με την επανάληψη και η εμμονή με συγκεκριμένα θέματα μας βάζει σε έναν ατέρμονο κύκλο. Κι αυτό είναι το μόνο κομμάτι που συνδέω με την ηθική. Υπάρχει μια φράση που αποδίδεται στον Immanuel Kant , αλλά δεν είναι και σίγουρο ότι την είπε: “Ο θάνατος του δόγματος είναι η γέννηση της ηθικής.” Τη γράφω επειδή θεωρώ ότι στη φωτογραφία είμαστε γεμάτοι δόγματα, οπότε τι θέση ηθική να έχει η φωτογραφία; Εγώ λοιπόν μόλις τώρα παραδέχθηκα ότι χρησιμοποιώ μια φράση για την οποία δεν είμαι σίγουρος, προκειμένου να επιχειρηματολογήσω κατά του δογματισμού, πόσο ηθικό είναι αυτό εκ μέρους μου; Νομίζω ότι όλα καταλήγουν στη φυσική επιλογή της ανθρώπινης φύσης, την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση στα δόγματα, στις «ηθικές επιλογές». Σε όλα. Αλήθεια, πως φαντάζεσαι τη φωτογραφία σε (ας πούμε) είκοσι χρόνια από τώρα;
Ανάργυρος Δρόλαπας
Νομίζω ότι το μέλλον δεν υπάρχει, με την έννοια ότι αποτελείται από το παρόν που κάθε στιγμή γίνεται παρελθόν. Ωστόσο φαντάζομαι ότι αυτή η καταγραφή του φωτός πάνω σε κάτι, θα γίνει μια πιο εύκολη, άρα ακόμα πιο «λαϊκή» απασχόληση. Αλήθεια πιστεύεις μιλώντας για τον χρόνο, ότι οι φωτογραφίες διηγούνται την Ιστορία; Ακόμα και όταν η προσέγγιση του φωτογράφου είναι ξεκάθαρα σουρεαλιστική; Μήπως έτσι μπορούμε και επεμβαίνουμε στην Ιστορία; Είναι ίσως ένα χρέος μας αυτό;
Στο βιβλίο του «A Handful of Dust» ο David Campany μας ξαναθυμίζει μια φωτογραφία που είχε τραβήξει ο Man Ray (1920) σε ένα έργο του Marcel Duchamp, όπου η σκόνη (μαζί με τα χαράγματα του έργου) μοιάζει να έχει τη δική της αρχιτεκτονική και να απεικονίζει μια τοπογραφία. Βασικό συστατικό της ο χρόνος. Τελείως σύμφωνα με τον πνεύμα των δημιουργών της, στην πρώτη της δημοσίευση η φωτογραφία είχε λεζάντα: Θέα από το αεροπλάνο. Στο βιβλίο του ο Campany συνδυάζει αυτή τη φωτογραφία με πραγματικές, ιστορικές αεροφωτογραφίες από τον πόλεμο του Ιράκ. Ή αντίστοιχα με αεροφωτογραφίες της Sophie Ristelhueber. Τι είναι πια ο σουρεαλισμός και τι η ιστορία; Αν κάποιος δει απλά μια φωτογραφία και δεν έχει καθόλου κείμενο δίπλα, δεν μπορεί αλήθεια να υποθέσει το οτιδήποτε; Το φοβερό στην ερώτηση που μου έκανες προκύπτει από την εξής υπόθεση. Αν ο πολιτισμός μας καταρρεύσει και ο ιστορικός τού μέλλοντος βρει μόνο ορισμένες φωτογραφίες, θα μπορέσει να συνθέσει την ιστορία όπως τη ζούμε εμείς τώρα; Χωρίς ούτε ένα κείμενο; Δύο ερωτήσεις για σένα: α) Αν σκεφτείς δέκα δικές σου φωτογραφίες, ότι είναι το μόνο που σώζεται μετά από μια ολική καταστροφή, ποια ιστορία θα μετέφεραν στις μελλοντικές γενιές; Και β) Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας conceptual photographer είναι ένας ιστορικός, που επιλέγει να εκφραστεί με σουρεαλιστικό τρόπο; Ο σχολαστικός τρόπος δουλειάς και αποτύπωσης, η συνήθης έλλειψη επιθυμίας αισθητικοποίησης της φωτογραφίας και η εμμονή σε μια θεματική δεν σου θυμίζει μια ιδιότυπη άσκηση ιστορικής έρευνας;
Ανάργυρος Δρόλαπας
Ανάργυρος Δρόλαπας
α) Ίσως απλά να μεταφέρουν την υπόμνηση ότι διαχρονικά όπου υπάρχει φως, υπάρχει και σκοτάδι. β) Ναι μου θυμίζει, άλλωστε ο καλός ιστορικός και ο conceptual photographer διατυπώνουν και οι δύο την υποκειμενική τους άποψη για κάτι που είναι ήδη γεγονός, ο δεύτερος μάλιστα ξεπερνώντας τα συμφωνημένα όρια του πραγματικού χρησιμοποιώντας σύμβολα, που είναι ιστορικά φορτωμένα. Μιλώντας για το παρελθόν να θυμίσω πως έχει γραφτεί, ότι η φωτογραφία σοκάρει στο βαθμό που περιγράφει κάτι καινούργιο. Πού μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό;
Αν δεις κάτι καινούργιο στη φωτογραφία σίγουρα θα είναι σοκαριστικό. Υπό την έννοια ότι όλα φαίνεται σαν να έχουν ξαναγίνει. Πόσο πρωτότυπος να είναι πια κανείς, όταν υπάρχει μια τεράστια παραγωγή φωτογραφιών τα προηγούμενα χρόνια και τόσοι αξιόλογοι δημιουργοί; Ό,τι καινούργιο προκύπτει είναι συνήθως λόγω πιθανών νέων κοινωνικών και τεχνολογικών τάσεων. Επειδή λοιπόν φαίνεται να στενεύουν τα περιθώρια για κάτι νέο, ήδη ασχολούμαστε με τη φωτογραφία που παράγεται συνθετικά από μηχανές. Είτε από αυτοματοποιημένα συστήματα καταγραφής και παρακολούθησης (όπου βλέπουμε την οπτική της μηχανής, ως προς τους ανθρώπους), είτε με τη δημιουργία εικόνων μέσω AI. Όπου γράφεις τη λέξη δένδρο ή άνθρωπος και ο υπολογιστής συνθέτει μια φωτογραφία ενός δέντρου ή ενός ανθρώπου που δεν είναι υπαρκτή, αλλά έχει δημιουργηθεί μέσα από άλλες εικόνες που υπάρχουν στις βάσεις δεδομένων. Δεν εννοώ κολλάζ, μιλάω για μια νέα εικόνα που δε στηρίζεται πλέον στη λήψη. Πιστεύεις ότι αυτό ανοίγει νέους δρόμους ή είναι ένα δημιουργικό τέλμα;
Ανάργυρος Δρόλαπας
Πιο πάνω αναρωτήθηκα για την ανάγκη να ορίσουμε ξανά την έννοια της φωτογραφίας. Καινούργιες μορφές τέχνης δημιουργούνται όταν εντάσσονται οι περιφερειακές σε αυτές που υπάρχουν ήδη. Είναι νέοι δρόμοι με ευρεία εφαρμογή και ακριβώς η αντίδραση σε αυτήν την ευκολία ίσως οδηγεί στην συνειδητοποίηση της φωτογραφίας σαν τέχνη. Τι σκέφτεσαι σχετικά;
Πόσο διαφέρουν αυτές οι διεργασίες που αναφέρεις από τη διαδικασία της φυσικής επιλογής που έχουμε ίσως ακούσει στη βιολογία; Ό,τι είναι να επικρατήσει, θα επικρατήσει. Το μέλλον θα δείξει τι θα αγκαλιάσει το κοινό και οι δημιουργοί. Ανεξάρτητα από το τι μπορεί να λέει το δικό μας σύστημα αξιολόγησης. Ο Θεόφιλος (Κεφαλάς – Χατζημιχαήλ), ένας λαϊκός ζωγράφος που τον καιρό που ζούσε και δημιουργούσε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επιφανειακός, «εύκολος» και ίσως άτεχνος, έχει μείνει στην ιστορία. Η δουλειά του συνεχίζει να έχει βαρύτητα, ίσως και μεγαλύτερη από ό,τι παλιότερα. Χρησιμοποιώ το παράδειγμά του επειδή θεωρώ ότι η τέχνη σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από τους δημιουργούς. Μονάδες που παλεύουν, κάποιες φορές και κόντρα στα ρεύματα της εποχής ή της μόδας, κόντρα στην κριτική. Τελικά αυτό που τους δικαιώνει είναι το έργο τους και η υστεροφημία που το συνοδεύει. Εν κατακλείδι ανεξάρτητα από το τι δρόμους θα πάρει η τέχνη, όλα καταλήγουν στο δημιουργό και στο ρόλο που θα παίξει αυτός. Φυσικά αυτά δεν τα λέω με μια επιθυμία να μειώσω την επίδραση των θεσμών και της συστηματικής εκπαίδευσης. Των σχολών που στηρίζονται σε λαμπρές προσωπικότητες και που δημιουργούν τάσεις και ρεύματα. Αλήθεια, τι σου έχει λείψει να δεις σε μια έκθεση φωτογραφίας; Τι θα σε κάνει να φύγεις ενθουσιασμένη από μια τέτοια παρουσίαση;
Ανάργυρος Δρόλαπας
Νομίζω ότι οι εκθέσεις φωτογραφίας είναι καλύτερα να πραγματοποιούνται σαν υποστήριξη σε άλλα γεγονότα, για να έχει νόημα να μεταβεί εκεί κάποιος και να δει κάτι, που ήδη το έχει ξαναδεί – σαν τέτοιο. Επίσης οι φωτογραφίες στις εκθέσεις, θα πρέπει να συνυπάρχουν με άλλες μορφές έκφρασης, ώστε να δημιουργούνται επιπλέον συναισθήματα – πάσης φύσεως. Και μια και μιλάμε για φωτογραφίες του τάδε πχ φωτογράφου, θα σου θέσω το αιώνιο ερώτημα, όπως το διατυπώνει ο Ρολάν Μπαρτ. Σε ποιόν ανήκει μία φωτογραφία; Στον φωτογράφο, στο φωτογραφημένο αντικείμενο ή στον ιδιοκτήτη του;
Νομίζω το έχει απαντήσει αυτό το νομοθετικό πλαίσιο των πνευματικών δικαιωμάτων ανά τον κόσμο. Και, από όσα ξέρω, το έχει κάνει ικανοποιητικά. Σε φιλοσοφικό επίπεδο βέβαια μπορούμε να το συζητάμε για πάντα. Για μένα όμως έχει περισσότερο σημασία να εστιάσουμε στο τι συναισθήματα γεννά η φωτογραφία σε όποιον τη βλέπει (και το ίδιο ισχύει για κάθε μορφή τέχνης). Το καίριο σημείο της φωτογραφίας είναι ο αντίκτυπός της στον θεατή. Είναι οι πρωτογενείς και δευτερογενείς σκέψεις που προκαλούνται από μια φωτογραφία. Τα συναισθήματα που κατακλύζουν όσους είναι δέκτες. Κανείς δε μπορεί και δεν πρέπει να στερήσει από τους θεατές όλα αυτά. Ούτε τα πνευματικά δικαιώματα, ούτε οι τίτλοι ιδιοκτησίας. Αρκεί τα μάτια να είναι στην ίδια ευθεία με το μυαλό και την καρδιά, για να παραφράσω λίγο τον Henri Cartier-Bresson. Αν επιστρέψω στην απάντησή σου πάντως, εν ολίγοις θεωρείς ότι η φωτογραφία δε μπορεί πια να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα; Χρειάζεται την υποστήριξη άλλων μέσων;
Ανάργυρος Δρόλαπας
Πιστεύω ακριβώς στην καθαρή φωτογραφία, που δεν χρειάζεται την υποστήριξη από τίποτα και καμιά άλλη τέχνη. Μόνο στη περίπτωση των εκθέσεων θεωρώ ότι χρησιμεύει να συνυπάρχει με αυτές. Ο κινηματογράφος βέβαια είναι μια ειδική περίπτωση. Η ταινία «Σιωπηλός μάρτυρας» του Χίτσκοκ περιγράφει την ώσμωση αυτή. Αλήθεια, πώς νιώθεις σαν φωτογράφος για το σινεμά; Σε προκαλεί;
Είναι ενδιαφέρον το ότι αναφέρθηκες σε μια κινηματογραφική ταινία που μου θυμίζει έντονα θεατρικό έργο. Έχει ως πρωταγωνιστή έναν τραυματισμένο φωτογράφο (που μόνο σιωπηλός δεν είναι, γι’ αυτό και ο αρχικός τίτλος ήταν Rear Window), αλλά κατά τ ’άλλα για μένα αποτελεί μια κινηματογραφική απόδοση ενός θεατρικού. Το σκηνικό (όλη η ταινία είναι γυρισμένη σε έναν τεχνητό χώρο), η ατμόσφαιρα, η ματιά του θεατή, φαίνεται να περιορίζουν τις δυνατότητες του κινηματογράφου ως μέσο. Από την άλλη, είναι μια ψευδαίσθηση χτισμένη αριστοτεχνικά από το μηδέν. Και το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι μεγάλες επιδράσεις και προκλήσεις. Δεν τολμώ καν να ξεκινήσω να αναφέρομαι σε σύνδεση και αλληλεπίδραση φωτογραφίας και κινηματογράφου. Αλλά θα κλείσω με μια αναφορά πάλι στον Josef Koudelka. Μια έκθεση φωτογραφίας του σχετική με τα γυρίσματα της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα» ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω να μαθαίνω αναλογική φωτογραφία. Και πήγα στην έκθεση ακριβώς επειδή μου άρεσε η αίσθηση των εικόνων της ταινίας. Μου δημιουργήθηκε λοιπόν η επιθυμία από θεατής να δράσω και να γίνω δημιουργός. Κι αυτό για μένα είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα, όποτε αυτό συμβαίνει και με αφορμή οποιοδήποτε ερέθισμα
Ανάργυρος Δρόλαπας
Ανάργυρος Δρόλαπας
Camera in love, είναι ο τίτλος ενός βιβλίου γραμμένου για τον φωτογράφο Van der Elsken, όπου ταυτοποιείται τελικά ο έρωτας για τους ανθρώπους, τα αντικείμενα, για την κάμερα. Πρόκειται για μια σχέση έρωτα, όπως πιστεύω και εγώ. Σε ευχαριστώ που μιλήσαμε για σχέσεις.
Χάρηκα πολύ που είχαμε αυτόν το διάλογο. Στόχος μου σε αυτή τη συζήτηση ήταν να μην υπάρχει καμία φράση που να μπορεί να γίνει quote ή τίτλος. Ήταν απλά μια ανταλλαγή απόψεων με τις συμβάσεις της ασύγχρονης επικοινωνίας, πάνω στην προβληματική του μέσου που μας αρέσει να χρησιμοποιούμε για να εκφραζόμαστε.
Ο Ανάργυρος Δρόλαπας είναι Έλληνας φωτογράφος που κατοικεί στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Φυσική και Πληροφορική και είναι στο χώρο της φωτογραφίας από το 2010, μέσα από παρουσιάσεις της δουλειάς του σε περιοδικά και ομαδικές εκθέσεις.
https://www.adrolapas.com/
https://www.facebook.com/astronayths
https://www.instagram.com/anargyrosdrolapas/
https://www.instagram.com/astronayths/
