Φραντζέσκα Λαγωνίκα: “Η φωτογραφία για κάποιον που φοβάται να μιλήσει είναι θείο δώρο”
H Φραντζέσκα είναι ένας άνθρωπος με πολλές ανησυχίες λόγω του νεαρού της ηλικίας.
Την προσέγγισα γιατί παρατηρούσα τις φωτογραφίες της και τις περισσότερες φορές πολλές από αυτές αποτελούσαν κι έκπληξη για μένα.
Η ηλικία της τής επιτρέπει να δοκιμάζει και να πειραματίζεται φωτογραφικά. Και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό.
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη σε πορτραίτα. Κι αυτό μου λέει πολλά. Ένα πρόσωπο που μισοκρύβεται … κάποια μαλλιά που ανεμίζουν… μια γυάλινη επιφάνεια που χωρίζει σε δύο τμήματα το πρόσωπο και δίνει κάποιες ανεπαίσθητες αντανακλάσεις… δύσκολη σύλληψη και σύνθεση για ένα νέο άτομο σαν κι εσένα. Ποιες είναι οι αναφορές σου και από πού επηρεάζεσαι φωτογραφικά;
Το δύσκολο στη συγκεκριμένη λήψη ήταν να αρέσει και στο ίδιο το μοντέλο. Θέλω όταν βγάζω πορτρέτα, το άτομο που φωτογραφίζω να βλέπει τον εαυτό του μέσα από τα δικά μου μάτια. Το κατάφερα όμως, και αυτό για μένα ήταν τεράστια ευχαρίστηση. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον κόσμο του Instagram βρήκα πολλούς λογαριασμούς που με έκαναν να αγαπήσω τη φωτογραφία. Πιο συγκεκριμένα: Ο λογαριασμός του @teogeorgiou, γιατί λατρεύω τα χρώματα και τις ιδέες του. Ήταν από τους πρώτους που βρήκα και ακόμα ένας από τους αγαπημένους μου. Η @aretizy φυσικά, που την αγάπησα για τις μοναδικές της φωτογραφίες και ύστερα την γνώρισα και έδεσε το γλυκό. Ο @savi_gi που με βοήθησε στα πρώτα μου στραβοπατήματα προς το minimal και ακόμα μου δίνει χρήσιμες συμβουλές. Ακόμα πρέπει να πω ότι ζηλεύω τρελά το feed του @gioti_ , Τα μέρη που βρίσκει είναι απίστευτα. Κι αυτοί εννοείται είναι μόνο μερικοί από όλους τους υπέροχους λογαριασμούς που έχω βρει. Κάθε μέρα ανακαλύπτω κι άλλους.
Μου αναφέρεις accounts του instagram, του οποίους κι εγώ θαυμάζω. Mε τον Θοδωρή @teogeorgiou, άλλωστε συνεργαζόμαστε στο photologio.gr. Αναρωτιέμαι αν μέσα από το instagram, αισθάνθηκες την ανάγκη να ανατρέξεις σε φωτογράφους (μιλώ για επαγγελματίες φωτογράφους, φωτογράφους, που άνοιξαν δρόμους για τα μάτια μας)
Η αλήθεια είναι πως έψαξα κάποιους φωτογράφους μετά από προτροπή του πατέρα μου. Μου μίλησε για τον Henri Cartier Bresson και τον Ansel Adams. Επίσης μετά από κουβέντα με την @aretizy έψαξα την Francesca Woodman, την οποία λάτρεψα εννοείται. Προς το παρόν η έρευνα μου περιορίζεται σε αυτά τα ονόματα. Όσο προχωράω όμως σίγουρα θα το ψάχνω περισσότερο.
Πώς αισθάνεσαι όταν δένεις τη φωτογραφία σου με το πρόσωπο που έχεις διαλέξει και δέχεται να φωτογραφηθεί για χάρη σου;
Ενθουσιασμένη! Ένα πορτραίτο μπορεί να είναι ένα οποιοδήποτε πρόσωπο αλλά όταν φωτογραφίζω δικούς μου ανθρώπους η χαρά είναι διπλή! Ακόμα περισσότερο μου αρέσουν οι φωτογραφίες πριν την “καλή λήψη”. Είναι σαν μια ιστορία που καταλήγει σε μια φωτογραφία. Τις περισσότερες φορές δεν τις σβήνω καν. Πάντα βέβαια τα πορτραίτα είναι πρόκληση και όταν καταφέρνω να πετύχω αυτό που έχω φτιάξει στο μυαλό μου είναι μια νίκη!
Παρατηρώ πως σχεδόν όλες οι Φώτο σου έχουν μια minimal κατεύθυνση. Το minimal είναι τρόπος ζωής ή απλά τρόπος θέασης των πραγμάτων;
Είμαι πολύ έντονη σε όλα. Δεν το δείχνω πάντα αλλά συνήθως μέσα μου υπάρχει καταιγίδα. Από αυτή την άποψη, οι φωτογραφίες μου είναι το ακριβώς αντίθετο. Επομένως όχι, δεν είναι τρόπος ζωής. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ξέρω. Αυτό που με ελκύει στο minimal, είναι η τάξη, οι κανόνες και η απλότητα. Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου πόσο καιρό θα μπορούσα να κρατηθώ και ακολουθήσω αυτούς τους κανόνες. Είναι σαν να ξαναφτιάχνεις τον κόσμο ακριβώς όπως θα έπρεπε να ήταν. Το βρίσκω εξαιρετικά απολαυστικό.
Ακολουθείς ακόμη και τον τρόπο επεξεργασίας των φωτογραφιών σου με την εφαρμογή vsco. Δείχνει να φοβάσαι το χρώμα; Τείνεις περισσότερο αν όχι στο ασπρόμαυρο αλλά στο μονόχρωμο; Είναι κι αυτό μια αναζήτηση μινιμαλισμού;
Ίσως. Απλά σε κάποιες φωτογραφίες μου φαίνεται πως δεν χρειάζεται το χρώμα, μάλιστα χωρίς το χρώμα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακές. Τουλάχιστον στα μάτια μου. Αυτό βέβαια δεν ισχύει πάντα. Προσωπικά πιστεύω ότι για να φαίνεται μια φωτογραφία καλή χωρίς χρώμα πρέπει να είναι ιδιαίτερη. Να σε κρατάει χωρίς να έχει φασαρία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν το φοβάμαι το χρώμα, αντιθέτως το αγαπώ.
Οι φωτογραφίες σου δείχνουν ακόμη μια ηρεμία. Ανέμελες στιγμές και ας με συγχωρέσεις για τη λέξη στιγμές «άνευρες». Λείπει ένταση. Το αναζητάς αυτό σαν φωτογραφική καταγραφή;
Η αλήθεια είναι δεν το είχα σκεφτεί με αυτό τον τρόπο ποτέ, αλλά νομίζω ότι το επεδίωκα ασυναίσθητα. Ωστόσο αυτό ακριβώς έχει αρχίσει να με κουράζει στις φωτογραφίες μου αλλά και σε φωτογραφίες που βλέπω. Όταν ξεκίνησα με αυτό το λογαριασμό, οι φωτογραφίες μου κάθε άλλο παρά ήρεμες ήταν. Και αυτό γιατί εγώ η ίδια δεν ήμουν ήρεμη. Είχα την ανάγκη να εξωτερικεύσω με κάποιο τρόπο την ένταση που είχα μέσα μου, οπότε φωτογραφίες και λεζάντες ήταν δυνατές και ιδιαίτερα αυτοβιογραφικές. Κάποια στιγμή όμως αυτό έγινε τρομακτικό. Γιατί ποιος δεν τρομάζει όταν βλέπει όλα όσα προσπαθεί να ξεχάσει. (γι αυτό και τις έσβησα). Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το minimal και ανακάλυψα πως μπορούσα να ικανοποιήσω και τον ψυχαναγκασμό και την τελειομανία μου μέσα από αυτό το στυλ φωτογραφίας. Το λάτρεψα. Ωστόσο αυτή τη στιγμή είμαι πάλι στο στάδιο της αλλαγής. Θέλω οι φωτογραφίες μου να φωνάζουν, κάτι που μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο ως τώρα αλλά ελπίζω να το καταφέρω.
Πιστεύεις πως η φωτογραφία μοιάζει με την ποίηση; Θα χαρακτήριζα (προσωπικά) τις minimal εικόνες σαν τα μικρά Χαϊ κου.
Πολύ ενδιαφέρουσα και έξυπνη παρομοίωση!! Πράγματι έχουν κοινά στοιχεία.
Προσωπικά πιστεύω ότι η φωτογραφία μοιάζει με την γραφή γενικότερα, αφού είναι ένα μέσο έκφρασης. Ανάλογα με τη μορφή γραφής που εκφράζει τον καθένα μπορεί κανείς να δει τις φωτογραφίες, δικές του ή άλλων, σαν μικρές ιστορίες ή και ποιήματα. Ίσως οι minimal φωτογραφίες να ταιριάζουν περισσότερο με την ποίηση καθώς έχει μεγάλα νοήματα συμπυκνωμένα σε λιγότερες λέξεις, σε αντίθεση με ένα δοκίμιο π.χ. Η φωτογραφία όμως αφήνει περιθώρια και στον φωτογράφο και στον θεατή. Μπορείς να πεις, όλα όσα θες να πεις, χωρίς στα αλήθεια να πεις κάτι. Και αυτό για κάποιον που φοβάται να μιλήσει είναι θείο δώρο.
——Το σίγουρο είναι ότι σε όλους μας δίνεται κάποιο θείο δώρο. Αρκεί να το ανακαλύψεις και να το αξιοποιήσεις… Εύχομαι να έχεις ένα όμορφο φωτογραφικό δρόμο, Φραντζέσκα —- Θ.Σ.
Το profile της Φραντζέσκας στο Instagram https://www.instagram.com/kol_gerl και στο fb: https://www.facebook.com/franlagonika?fref=ts
Η συνέντευξη δόθηκε στις 10/05/2016