Στέλλα Πυλαρινού: "Με ελκύει η αναζήτηση του μύθου που μπορεί να κρύβει μέσα του ακόμα και το πιο απλό αντικείμενο. Η ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οπτικής του γύρω κόσμου, πέραν της αίσθησης της οράσεως"

Στέλλα Πυλαρινού: “Με ελκύει η αναζήτηση του μύθου που μπορεί να κρύβει μέσα του ακόμα και το πιο απλό αντικείμενο. Η ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οπτικής του γύρω κόσμου, πέραν της αίσθησης της οράσεως”

Σπύρος Φίλιος 20 Σεπ 2017 Συνεντεύξεις

Μια φρέσκια ιδιαίτερη ματιά στο χώρο της φωτογραφίας, συνοδευόμενη από την ‘τρέλα΄της κεφαλονίτικης καταγωγής της.

Στέλλα, με συνεπήρε η εικόνα σου αυτή από την πρώτη οπτική επαφή. Θα ήθελες να μας βάλεις στο μυαλό της φωτογράφου τη στιγμή της λήψης;
Όλα ξεκίνησαν από έναν πειραματισμό. Βλέποντας την πλήρη ανταπόκριση του μικρού μου μοντέλου, θέλησα να αποτυπώσω την ορμητικότητα και τη ζωντάνια του.
Ήταν τόσο ενθουσιασμένο, που δεν χρειάστηκαν πολλές λήψεις.

Αγαπάς την κίνηση και μας το δείχνεις σε αρκετές εικόνες. Ποια δυναμική πιστεύεις ότι προσφέρουν αυτά τα ασαφή θέματα στη φωτογραφία;
Τα πάντα γύρω μας κινούνται, ακόμα και εάν εμείς τα βλέπουμε στάσιμα. Ένα θέμα ασαφές, χωρίς το αυστηρό εξωτερικό του περίβλημα, γίνεται αμέσως πιο προσιτό στον θεατή, μιλώντας απευθείας στον ψυχισμό του. Τον παρακινεί να δει πέρα από το προφανές, να βιώσει το “κατ’ αίσθησιν”, να ενοχληθεί ή να ταυτιστεί, δημιουργώντας έτσι αλληλεπίδραση.

Είναι τελικά το θολό/κουνημένο κάδρο άποψη;
Όταν έχει λόγο ύπαρξης, ναι είναι άποψη.

Με εντυπωσίασε η χρήση χρώματος! Έχουμε συνηθίσει τέτοιου είδους κάδρα να είναι ασπρόμαυρα. Τι σε προκάλεσε ώστε να μην αφαιρέσεις το χρώμα;
Η αίσθηση και το εννοιολογικό περιεχόμενο της φωτογραφίας, θα άλλαζε σημαντικά. Θα μετατοπιζόταν, κατά την άποψή μου, στο δίπολο ζωή -θάνατος. Προτίμησα λοιπόν τα συγκεκριμένα χρώματα, προκειμένου να αναδείξω τον αγώνα του ανθρώπου μέσα στη ζωή. Την προσπάθεια χαλιναγώγησης των έντονων παθών και συναισθημάτων του, την αντίσταση στις δυσκολίες και την ανέλιξή του προς την ωριμότητα και την ολοκλήρωση.

Όντας αρκετά νέα στο χώρο της φωτογραφίας, φαντάζομαι ότι πειραματίζεσαι. Ποιό είδος σε έχει κερδίσει περισσότερο;
Η “φωτογραφία τέχνης” κυρίως, αλλά και η “φωτογραφία δρόμου”. Με την πρώτη βρίσκω άμεση διέξοδο στις εικαστικές μου αναζητήσεις, ενώ με την δεύτερη μπορώ να κρατήσω ζωντανές καθημερινές στιγμές, που φέρνουν κοντά μας άγνωστους ανθρώπους.

Υπάρχουν φωτογράφοι που αγαπάς να βλέπεις ή σε έχουν επηρεάσει;
Ο Αndre Kertesz, ο Anri Cartier Bresson και η Francesca Woodman για την ευρηματικότητά τους και την αίσθηση των έργων τους.

Το ανθρώπινο στοιχείο σπανίως λείπει από τις εικόνες της συλλογής σου. Τι αναζητάς στην ανθρώπινη ύπαρξη;
Το “ανθρώπινο”! Την εσωτερική αλήθεια του ανθρώπου, την ευαισθησία και τα συναισθήματα που τον κάνουν συνάμα αδύναμο αλλά και δυνατό.

Ψάχνουμε όλοι μέσα μας για ποιό λόγο φωτογραφίζουμε. Εσένα τι σε έλκει ώστε να το περιορίσεις σε ένα κάδρο; Ποιά εσωτερική σου ανάγκη βρίσκει διέξοδο μέσα από το φακό της μηχανής σου;
Με ελκύει η αναζήτηση του μύθου που μπορεί να κρύβει μέσα του ακόμα και το πιο απλό αντικείμενο. Η ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οπτικής του γύρω κόσμου, πέραν της αίσθησης της οράσεως.

Ξέρω ότι δεν αρέσει σε κανένα φωτογράφο να βάζει τίτλο στη συλλογή του. Θα προσέδιδες στις εικόνες σου μια περιγραφή ;
Όχι, δεν θα το ήθελα, γιατί πιστεύω πως όταν ένας δημιουργός περιγράφει το έργο του, αυτό χάνει κάτι από την μαγεία του! Αποδυναμώνεται!