Νικόλας Σαρρής: “Όσο πιο πολύ ψάχνεις για κάδρα, τόσο περισσότερο ανοίγεις τα μάτια σου και όσο παρατηρείς, πιστεύω πως βελτιώνεσαι”
Ο Νικόλας Σαρρής, άνθρωπος πολύ αγαπητός στον κόσμο του Instagram (και είμαι σίγουρη και έξω από αυτόν), έχει μια δυναμική φωτογραφικά που δεν την προσπερνάς. Ψάχνεται, πειραματίζεται και τολμάει. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας ανοίγεται και τον ευχαριστούμε.
Για να δανειστώ λόγια κοινού μας φίλου γι’αυτή τη φωτογραφία, “φως, κάδρο, συμμετρία…τα έχει όλα”. Μοιάζει δουλεμένη φωτογραφία (τοπογραφικά εννοώ), αλλά είναι της στιγμής μάλλον ε; (φωτογραφίας κεφαλίδας) Πόσο αυθόρμητα είναι τα κλικ σου;
Κυρίως αυθόρμητα είναι τα κλικ, ό,τι μου “τραβάει” τη ματιά. Βέβαια όταν βρίσκεσαι σε ένα νέο μέρος (είτε είναι για διακοπές είτε ακόμα και σε άλλη περιοχή από τα μέρη που συνήθως κυκλοφορείς, το μάτι, αν παρατηρείς, βρίσκει νέα κάδρα.) Από την άλλη όμως, και στα ίδια μέρη να κυκλοφορείς, όλο και κάτι νέο θα βρεις που θα σε τραβήξει! Πρόσφατα, για παράδειγμα, έβγαλα μια φωτογραφία δρόμου-κτηρίων, που ενώ περνάω κάθε μέρα από εκεί και είχα βρει το κάδρο, κάτι μου έλειπε, μέχρι που πέτυχα ένα τέλειο ηλιοβασίλεμα με σύννεφα και χρώματα.(Μπερδεύτηκα λίγο..χεχεχε) Η συγκεκριμένη φωτογραφία, όμως, είναι τραβηγμένη στο μετρό της Ομόνοιας και ήταν στην κυριολεξία “όσο πιο αυθόρμητη γίνεται”. Είδα φως, φιγούρες, προοπτική, κινητό στο χερι και κλικ.
Είσαι δραστήριος κι αυτό βγαίνει στο προφίλ σου. Πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να έχει περισσότερα φωτογραφικά ερεθίσματα έτσι ή θα εκφραζόσουν ακόμη κι αν ήσουν πιο περιορισμένος;
Σίγουρα οι περισσότερες δραστηριότητες σου δίνουν περισσότερα φωτογραφικά ερεθίσματα. Όταν αλλάζεις την καθημερινότητά σου, αλλάζεις κι εσύ ο ίδιος, ας το πούμε πως διευρύνεις τον εαυτό σου. Επιπλέον, οι δραστηριότητες (στη δική μου περίπτωση για παράδειγμα, αρρωστάκι με snowboard) θα σε κάνουν να αλλάξεις μέρη, τοπέα και θεματολογία. Έχεις και κάτι άλλο και διαφορετικό να δεις και να δείξεις. Αν δεν είχα αυτές τις δραστηριότητες, πιστεύω πως θα ήμουν πιο περιορισμένος, σίγουρα.
Άνθρωποι σκιές, σε προφίλ, φιγούρες μακρινές… Είχες δοκιμάσει κάποιες κοντινές και θυμήθηκα μία με έναν κύριο σε καφέ όπου ήσουν διστακτικός να τον τραβήξεις. Τι είναι αυτό που σε κρατάει;
Χεχε, τη θυμάμαι τη φωτογραφία και ακριβώς το feeling που είχα εκείνη τη στιγμή. Να την τραβήξω όσο πιο γρήγορα, καθαρά και με μια έκφραση που να μου “κάνει”, χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι. Κάποιοι ίσως παρεξηγηθούν αν δουν κάποιον άσχετο να τους βγάζει φωτογραφία. Δεν μπορώ να πω πως με κρατάει κάτι. Διστακτικό όμως σε ένα στυλ φωτογραφίας που δεν έχω δοκιμάσει να τραβήξω ξανά, με λες. Αυτό συνέβη και στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Σε σχόλιό σου είπες ότι δεν είναι το στυλ σου αυτού του είδους οι φωτογραφίες και υποθέτω πως εννοούσες τα πορτρέτα. Τι σου ταιριάζει περισσότερο;
Όντως…τα πορτρέτα είναι ένα στυλ που δεν έχω ασχοληθεί αρκετά μέχρι στιγμής. Τώρα αυτό είναι λίγο δύσκολο να απαντήσω..νομίζω..! Πιο εύκολο (αναφορικά και με εκείνη την απάντησή μου) είναι να πω ποιο ΔΕΝ είναι το στυλ μου. Χεχε. Σκιές, φιγούρες, τοπία, προοπτικά, γενικά είναι τι θα μου τραβήξει το μάτι, τι θα δω εκείνη τη στιγμή, είτε είναι κάτι σε μίνιμαλ, είτε σε έναν “κλισέ”-καρτ ποστάλ-εντυπωσιακό ουρανό. Οπότε δεν θα μπορούσα να πω πως έχω κατασταλάξει ακόμα σε ενα στυλ.
Τέσσερα χρόνια στο instagram, αλλά τα τελευταία δύο έχει υπάρξει τρομερή αλλαγή/βελτίωση. Τι την επέφερε;
Η ενασχόληση πάνω απ’όλα. Στις αρχές ήταν απλά ενα app. Κάποια στιγμή, ενώ έδειχνα κάποιες φωτογραφίες στον πατέρα μου, μου λέει με ενθουσιασμό για μια, “αυτή είναι πάρα πολύ σωστή φωτογραφία”! Παραξενεύτηκα από το σχόλιο και τον ρώτησα τι εννοούσε. Να κανω μια παρένθεση και να αναφέρω πως η “επίσημη” φωτογράφος στην οικογένειά μου είναι η αδερφή μου η οποία το έχει σπουδάσει. Παράλληλα ο πατέρας μου ασχολιόταν από παλιά σαν χόμπι. Οπότε όσο τραβούσα φωτογραφίες, “έκλεβα” και πληροφορίες για σωστά καδραρίσματα, αναλογίες, φωτισμούς κτλ.
Θυμάμαι σε κάποιες πιο πρόσφατες ασπρόμαυρές σου, είχα κάνει λόγο για ασυνήθιστο “σκληρό” κοντράστ και μου είπες “αυτό ‘έψαχνα!’”. Έμοιαζες τόσο σίγουρος για την επεξεργασία. Έτσι είσαι με όλες τις φωτογραφίες σου;
Για τις περισσότερες, ναι, ξέρω στην κάθε μια που έχω τραβήξει τι θέλω να τονίσω και πώς να την παρουσιάσω. Για παράδειγμα, σε αυτή που αναφέρεσαι, ήξερα ότι θα την έκανα ασπρόμαυρη πριν καν την τραβήξω. Σε κάποιες άλλες, νιώθεις ότι σου αρέσει κάτι που δεν έχεις βρει ακόμα, οπότε παίζεις με τονισμούς, φωτισμό, κοντράστ και καταλήγεις στο τελικό αποτέλεσμα. Φυσικά είναι και άλλες που βγάζεις κάτι που νομίζεις πως σου αρέσει και τελικά όσο και να την επεξεργαστείς, καταλήγει στον κάδο.
Είναι συνήθειά σου, σχεδόν πάντα, εκτός από τίτλο να συνοδεύεις τις φωτογραφίες σου και με κάποιο μουσικό κομμάτι. Για ποιο λόγο; Ποιο δεσμό έχουν μεταξύ τους αλλά και μέσα σου;
Πάντα είχα κόλλημα με τη μουσική. Άκουγα αρκετά, μάζευα αρκετή. Σε ταινίες παράδειγμα, όταν ένα track κολλάει με την εικόνα, κολλάει και σ’ εμένα, αποθηκεύεται στο μυαλό μου όλο το σύνολο και το γενικότερο mood που βγάζει. Πιο παλιά στους τίτλους χρησιμοποιούσα κάποιες φορές φράσεις από lyrics μέχρι που “ζήλεψα” την ιδέα από ένα απο τα αγαπημένα προφίλ στο ίνσταγκραμ, την lollobrigidaki και ξεκίνησα κι εγώ. Πάντα μέσα μου, σε μια φωτογραφία, παίζει ένα κομμάτι ανάλογα με το τι μου βγάζει, οπότε η Μ., έμμεσα, μου έκανε ένα jump start. Εικόνα και ήχος πάντα κολλούσαν. Το ένα γεμίζει το άλλο. Το θέμα είναι πως με αυτόν τον τρόπο, προσπαθώ να μεταφέρω πιο “σωστά”, στον υπόλοιπο κόσμο, το feeling που μου βγάζει κάθε φωτογραφία που ανεβάζω.
Οι πρώιμες φωτογραφίες σου είναι πιο εξωστρεφείς. Οι τελευταίες σου πιο εσωτερικές. Τι είναι για σένα η φωτογραφία;
Οι πρώτες μου φωτογραφίες, θα μπορούσες να πεις πως ήταν και λίγο απρόσωπες. Είναι αυτό που ανέφερα και πιο πριν, τραβούσα χωρίς ιδιαίτερη προσοχή ή γνώση. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι λίγο περισσότερο, ξεκίνησα να μαθαίνω και να βάζω σιγά σιγά και κομμάτια της προσωπικότητάς μου. Ίσως και με την ερώτησή σου συνειδητοποιώ πόσο, μέσα από μια φωτογραφία, πλασάρεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Η φωτογραφία είναι τέχνη και η τέχνη είναι έκφραση. Ο κάθε άνθρωπος εκφράζεται διαφορετικά. Τις περισσότερες φορές οι φωτογραφίες που ανεβάζεις, συνάδουν με την διάθεσή σου εκείνη τη στιγμή. Όσο πιο πολύ ψάχνεις για κάδρα, τόσο περισσότερο ανοίγεις τα μάτια σου και παρατηρείς μέρη, ανθρώπους με άλλη οπτική και όσο παρατηρείς, πιστεύω πως βελτιώνεσαι. Η φωτογραφία εν ολίγοις, θα έλεγα πως είναι ένας τρόπος έκφρασης και γιατί όχι και εξέλιξης. Ο γενικότερος σκοπός όλων μας άλλωστε, δεν είναι να γίνουμε καλύτεροι;
Ο Νικόλας Σαρρής μας έδωσε την συνέντευξή του στις 05.12.2016
