Η Νάνσυ Ανδριτσοπούλου επιλέγει …
Για το photologio, η φωτογράφος Νάνσυ Ανδριτσοπούλου ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το project με τίτλο: «Ρίζα». Μια φωτογραφική αφήγηση για τον αργό θάνατο της φύσης και τον αξεδιάλυτο δεσμό της με τον άνθρωπο. Κάθε εικόνα είναι μια πληγή – άλλοτε προσωπική, άλλοτε συλλογική – όλες όμως μιλούν για το ίδιο σώμα: το δέντρο, που γίνεται καθρέφτης του κόσμου μας.
Νάνσυ Ανδριτσοπούλου, «Το άγγιγμα»
«Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα.»
(Ναζίμ Χικμέτ)
Η αθωότητα στέκει απέναντι στη σιωπή του κορμού. Ένα χέρι παιδικό αγγίζει το δέντρο σαν να ζητά απάντηση· μα το δέντρο σωπαίνει. Κι όμως, στην αφή αυτού του μικρού χεριού χωρά όλο το μέλλον μας.
Νάνσυ Ανδριτσοπούλου, «Συγκατοίκηση»
«Κι αν στη ρίζα μου στέκεσαι, είναι γιατί το αίμα μου σ’ ανεβάζει.»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Ο άνθρωπος και το δέντρο ενώνονται μέσα από μια λεπτή φλέβα, μια κοινή αναπνοή. Το σώμα μου γίνεται προέκταση του κορμού, και το κορμί του δέντρου καθρέφτης της δικής μου φθοράς. Δεν ξέρω ποιος κρατά στη ζωή ποιον· ίσως να πεθαίνουμε μαζί.
Info :
H Νάνσυ Ανδριτσοπούλου βλέπει τον εαυτό της ως μια visual storyteller φωτογράφο. Με τις φωτογραφίες της διερευνά θέματα μνήμης, ταυτότητας και συναισθηματικής μεταμόρφωσης, συχνά συνδυάζοντας αφηγηματικά στοιχεία ντοκιμαντέρ με εννοιολογικές προσεγγίσεις. Προσπαθεί, έχοντας πάντα ιδιαίτερη ευαισθησία στο φως, την υφή και την ατμόσφαιρα, να δημιουργεί εικόνες που προτρέπουν σε ενδοσκόπηση και συναισθηματική σύνδεση. Αντλώντας έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες, η δουλειά της συχνά αγγίζει θέματα απώλειας, οικογένειας και του περάσματος του χρόνου, ενώ ταυτόχρονα αντανακλά ανθρώπινες ιστορίες.
