
Η Γωγώ Πονηράκου επιλέγει…
Η φωτογράφος Γωγώ Πονηράκου μας χαρίζει 4 + 1 φωτογραφίες και εμείς ακολουθούμε τις σκέψεις της…
Ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο αγαπημένες της φωτογραφίες και μας τις παρουσιάζει μαζί με ιδιαίτερα μύχιες σκέψεις…

(φωτό Γωγώ Πονηράκου)
στα 67
με ρωτάει με προσμονή
πόσα μου μένουν;
ακουμπώντας το αυτί μου
στην πλάτη του
σαν σε ράγες σιδηρόδρομου
δεν του ανακοινώνω την πρόβλεψη

(φωτό Γωγώ Πονηράκου)
αποκτήνωση
Κρύφτηκε
σ’ένα βοκσβάγκεν λευκό
με δίχως ουρανό
Είπε πως
τα ‘ζησε όλα μέσα στο λίγο
και πως η υπομονή είναι
το πιο λαίμαργο ζώο του βασιλείου:
είχε τόσο κουραστεί να την ταΐζει
και ν’ αδειάζει· μέχρι τη
στιγμή που.
Κανείς δεν θυμάται τ’ όνομά του
μόνο πως ήταν ένας δειλός σοφός
με πόδια σαν ρίζες
μα θα ’θελα να μου ’χε εξηγήσει γιατί.
Ίσως οι πράξεις δεν εξηγούνται
έτσι όπως επιθυμούμε
οι άνθρωποι να μας μοιάζουν.

(φωτό Γωγώ Πονηράκου)
Τρυφερό χαϊκού*
παίζουμε κρυφτό·
πίσω από κουρτίνες
δύο ροζ πόδια
*Το χαϊκού είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα. Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Το χαϊκού είναι με συνολικά 17 συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Ένα χαϊκού διαβάζεται σε μια αναπνοή.

(φωτό Γωγώ Πονηράκου)
“This song is for the demons
That haunted me in those loveless lonely nights
And for the shadows that stained my soul
For the echoes of my loss
This song is for my forgiveness
For the sadness you knifed in my heart
For the road that lies ahead
With fear and hope, loss and salvation”*
For your demons, Saturnus
*“Αυτό το τραγούδι είναι για τους δαίμονες
Που με στοίχειωσαν εκείνες τις δίχως αγάπη μοναχικές νύχτες
Και για τις σκιές που λέκιασαν την ψυχή μου
Για την ηχώ της απώλειας μου
Αυτό το τραγούδι είναι για τη συγχώρεσή μου
Για τη θλίψη που πλέκεις στην καρδιά μου
Για τον δρόμο που θα διαβούμε
Με φόβο και ελπίδα, απώλεια και σωτηρία”
Gilles’ arm, Paris, 1993 Nan Goldin
“Σκεφτόμουν ότι δε θα μπορούσα ποτέ να χάσω κάποιον αν τον φωτογράφιζα αρκετά. Στην πραγματικότητα, οι εικόνες μου μου δείχνουν πόσα έχω χάσει”
Nan Goldin
Η Nan Goldin συνήθιζε να φωτογραφίζει την καθημερινότητα της, μια ζωή γεμάτη καταστροφικές σχέσεις, αλκοόλ και ναρκωτικά. Ήλθε να συνταράξει τον κόσμο που υποκρίνεται, που αγνοεί αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας.
Το 1988, εισήχθη σε κλινική, διαλυμένη από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Άρχίσε να αυτό-φωτογραφίζεται, να φωτογραφίζει τους χώρους της κλινικής και τους φίλους της που πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον από AIDS.
“Έχω κάνει ολόκληρα grids μόνο με άτομα με AIDS, που ονομάζονται The Positive Grids. Οι άνθρωποι σε αυτές τις εικόνες είναι μολυσμένοι. Αλλά πολλοί από αυτούς δεν θέλουν να εμφανίζονται ως μολυσμένοι πια, και καλούν και με ρωτούν να τους αφαιρέσω. Ίσως δεν θέλουν να ταυτιστούν με αυτό ή να κάνουν μια πολιτική δήλωση πια. Αυτοί ήταν πολιτικοί άνθρωποι”, δηλώνει η ίδια.
Info:
Η Γωγώ Πονηράκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Μεγάλωσε στην Τρίπολη και έζησε στην Αλεξανδρούπολη, ενώ σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η ενασχόλησή της με τη φωτογραφία, ως ανάγκη έκφρασης, ξεκίνησε το 2010 σαν πείραμα, μέσα στις αίθουσες της «Ίριδας» όπου γίνονταν τα μαθήματα φωτογραφίας του ΠΟΦΠΑ (Πολιτιστικός Όμιλος Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών), κατά τη διάρκεια των σπουδών της στη Βιολογία. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με δασκάλους τον Πάνο Κοκκινιά, τον Παναγιώτη Καλκαβούρα, τον Λουκά Βασιλικό, τον Ιωάννη Τζανετέα και πρόσφατα με το φωτογράφο του Magnum Antoine d’ Agata. Από. το 2016 σπουδάζει στη Focus, Σχολή Φωτογραφίας & Βίντεο. Δουλειά της έχει δημοσιευτεί σε ξένα και ελληνικά μέσα, έντυπα και online, ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ανά την Ελλάδα. Το χειμώνα του 2015 παρακολούθησε το καλλιτεχνικό εργαστήριο “New Documents” των Depression Era. Τον Φεβρουάριο του 2017 τυπώθηκε το πρώτο της zine με φωτογραφίες της και ποιήματα του Κωστή Ντέμου. Είναι μέλος της φωτογραφικής ομάδας OramaPhotos.
flickr: https://www.flickr.com/photos/alis2012/
instagram: https://www.instagram.com/georgiaponirakou
facebook:https://www.facebook.com/jorgitapon