Ένας μονόλογος μοναξιάς … σ’ ένα σχεδόν θεατρικό σκηνικό … λήψη με εξαιρετική προοπτική κι ένας άνθρωπος χαμένος μέσα στις σκεψεις του … μέσα σ’ αυτό το σκηνικό … Θα μου πεις Πετρο λίγο γι αυτό το σκηνικό … τι ήταν αυτό που σου τράβηξε την προσοχή;
Καθόμουν στον αυλή του καφενείου και καθώς ο σερβιτόρος είχε αργήσει να έρθει να πάρει παραγγελία, αποφάσισα να πάω εγώ μέσα στο καφενείο να του παραγγείλω. Ανοίγοντας την πόρτα και μπαίνοντας κατευθυνόμενος προς την κουζίνα του καφενείου, μου κίνησε την περιέργεια η απόλυτη συμμετρία που είχε ο χώρος κοιτώντας τα τραπεζάκια αρχικά και τους καθρέφτες. Έπειτα, κοντοστάθηκα και περιεργάστηκα τον χώρο. Άρχισα να φωτογραφίζω με το μάτι, όπως και συνηθίζω όταν δεν έχω μηχανή στα χέρια μου. Στρίβοντας δεξιά, είδα έναν Κύριο να κάθεται καπνίζοντας την πίπα του, χαμένος στις σκέψεις του. Έκανα μεταβολή πηγαίνοντας γρήγορα να φέρω το κινητό μου για να μην χάσω την στιγμή. Σήκωσα το κινητό, πάντα με τον φόβο μήπως παρεξηγηθεί. Οι σκέψεις του ήταν τόσο βαθιές μάλλον που δεν κατάλαβε τι έγινε και ευτυχώς πρόλαβα και δεν έχασα αυτό το βύθισμα σκέψεων του Κυρίου. Κάπως έτσι ήρθε αυτή η εικόνα.. Απλά πρόλαβα την στιγμή.. Όπως πολλά πράγματα στην ζωή μας είναι στιγμές που απλά πρέπει να είμαστε την κατάλληλη ώρα απλά να γράψουμε την ιστορία…

Γιατί αυτή την συγκεκριμένη φωτο την έκανες ασπρόμαυρη;
Πολύ απλά γιατί βοήθησε ο χώρος που ήταν κατάλληλα διαμορφωμένος σαν να σε πηγαίνει χρόνια πίσω, όπως π.χ. βλέποντας μια παλιά ελληνική ασπρόμαυρη ταινία. Γενικά μου αρέσει να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο εκεί που τα πράγματα ήταν πιο αγνά και απλά, για αυτό κι εγώ είδα αυτή την εικόνα ασπρόμαυρη. Δεν θα μπορούσα να την δω έγχρωμη…

Σε θεωρώ πάντως ασπρόμαυρο … λίγες οι φωτογραφίες σου οι έγχρωμες. Θεωρείς ότι πιο εύκολα χειρίζεσαι το ασπρόμαυρο; Ή το χειρίζεσαι για να δώσεις κάποια έμφαση στο θέμα σου (γιατί κακά τα ψέματα: Συνήθως το χρώμα μας αποσπά από το θεμα…)
Το μάτι μου βλέπει γενικά ασπρόμαυρο.. Δύσκολα θα δω χρώμα στις φώτο μου. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω το γιατί βλέπω ασπρόμαυρες εικόνες, αλλά πάντα πρίν ακόμα πατήσω το κουμπί για να βγάλω μια φωτογραφία, το μάτι μου κάνει ασπρόμαυρους συνειρμούς. Κοίταξε, το χρώμα γενικά είναι και δύσκολο..
Θα αντιγράψω κάποια λόγια τμήματος από το βιβλίο του Πλάτωνα Ριβέλλη “Φωτογραφία”. “Πιστεύω πάντως ότι το χρώμα φέρνει τρεις πρόσθετες δυσκολίες στη φωτογραφική έκφραση. Άν αυτές ξεπεραστούν – και αυτό έχει συμβεί σε ελάχιστες περιπτώσεις – , τότε το χρώμα συναρπάζει. Η πρώτη δυσκολία είναι ότι πρέπει να ξεπεραστεί ακόμη ένα ρεαλιστικό στοιχείο της φωτογραφίας, που κινδυνεύει να την περιορίσει στο ρόλο της περιγραφικής απεικόνισης. Πάλι όμως ο ρεαλισμός του χρώματος είναι απατηλός, αφού οι αποχρώσεις της φωτογραφίας σπανίως ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα την οποία απεικονίζουν. Εντούτοις ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, αφού το χρώμα δημιουργεί ψυχολογικά την εντύπωση της αλήθειας. Η δεύτερη δυσκολία είναι πως ο φωτογράφος έχει ένα επιπλέον στοιχείο να ελέγξει και να εκμεταλλευθεί. Τα χρώματα και οι συνδυασμοί τους είναι γνωστό πως δημιουργούν διάφορες συγκινησιακές εντάσεις, καθώς επίσης και ποικίλες αισθητικές παραλλαγές. Ο φωτογράφος πρέπει να προσθέσει στη δημιουργική διαδικασία μία παραπάνω έννοια, ένα παραπάνω πρόβλημα. Τέλος η τρίτη δυσκολία βρίσκεται στο ότι ο φωτογράφος τυπώνοντας την έγχρωμη φωτογραφία δεν έχει τόση ελευθερία παραλλαγών, αφού κάθε αλλαγή στους τόνους της φωτογραφίας συνεπάγεται και χρωματική αλλοίωση…” Αυτά τα λόγια του Ριβέλλη αποτυπώνουν ξεκάθαρα το πως βλέπω την ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Θεματικές κυρίως δρόμου. Δεν είναι οι φωτογραφίες της έκπληξης. Είναι όμως φωτογραφίες που έχουν σωστή δομή, σωστή λήψη και κυρίως θεματική καθημερινής πραγματικότητας, που μπορούν να δεχτούν και μια δεύτερη ανάγνωση… Δείχνουν ένα φωτογράφο ήρεμο και σταθερό σε αυτό που αναζητά… Είναι έτσι Πετρο;
Κάπως έτσι είναι.. Πάντα με συγκινούσε ο δρόμος και γενικά να προσπαθώ να ψυχανεμίζομαι ανθρώπους στην καθημερινότητά του. Έκανα σκέψεις τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας, τι να νιώθει.. Με την φωτογραφία απλά τους αποτυπώνω, αφήνοντας τους άλλους πλέον να κάνουν αυτές τις σκέψεις και ανησυχίες.. Γενικά ο δρόμος θέλει να είσαι πάντα σε εγρήγορση, στης “τσίτα” που λέω κι εγώ.. Και εγώ είμαι μόνιμα σε μια τέτοια “τσίτα”.. Δεν κάθεται ποτέ ήσυχο το μυαλό μου. Κάπως έτσι με τράβηξε και η καθημερινή φωτογραφία δρόμου..

Τι είναι αυτό που σε προκαλεί να σηκώσεις τη μηχανή σου; Είναι κάτι που ξαφνικά βλέπεις και σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Είναι κάτι που το έχεις σκεφτεί εκ των προτέρων; Αρκετές φωτογραφίες αυτό μου δείχνουν ή τουλάχιστον δείχνουν ότι έχεις παιδέψει πολύ τον τρόπο λήψης τους…
Απλά, σηκώνω την μηχανή ή το κινητό, και γράφω την “ιστορία”. Αυτό το άκουσα από έναν άσημο φωτογράφο και μου άρεσε, κι έτσι το χρησιμοποιώ κι εγώ… Γενικά χάνω πολλές εικόνες στην καθημερινότητά μου γιατί απλά δεν προλαβαίνω να τις αποτυπώσω.. Πολλές φορές είναι τόσο γρήγορο το θέμα που δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα.. Αρκεί βέβαια που η φωτογραφία έχει αποτυπωθεί στο μυαλό.. Το μυαλό πιστεύω ότι είναι η καλύτερη φωτογραφική μηχανή του ανθρώπου.. Και το φιλμ του μυαλού δεν τελειώνει ποτέ και μπορείς να αποτυπώνεις εικόνες και έπειτα να φτιάχνεις τα δικά σου συναισθήματα και σκέψεις.. Κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ…

Πόσο καιρό φωτογραφίζει o Πέτρος Ναστόπουλος; 
Περίπου 4-5 χρόνια με το τρόπο  σου περιέγραψα παραπάνω.. Γενικά από μικρό παιδί..

Πέτρος Νάστοπουλος

Έχεις κάνει κάποιες σπουδές πάνω στη φωτογραφία;
Όχι, δεν έχω κάνει καμία σπουδή. Ότι καταφέρνω από μόνος μου, μελετώντας διάφορους φωτογράφους και τεχνικές από το ίντερνετ.

Εχεις κάποιους φωτογράφους ως πρότυπο;
Τον Henri Cartier Bresson, τον Robert Capa, τον Sebastiao Salgado και απο τους νέους την Κλεοπάτρα γνωστή στο instagram ως Klstephotography Klstephotography (@kl_ste)
_______
🔶 Πέτρο σ’ ευχαριστώ πολύ για την αποδοχή της πρόσκλησής μας για τη συμμετοχή σου στο photologio.gr και σου ευχόμαστε καλή φωτογραφική πορεία.

Info: To profile του Πέτρου Ναστόπουλου στο Instagram είναι: pnastopoulos, ενώ το profile του στο fb: Petros  Nastopoulos

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin