Βάγια Παπαστεφάνου: “Η φωτογραφία είναι κάτι που απολαμβάνω να κάνω και όταν συμβαίνει αυτό πρέπει να αφήνεσαι ελεύθερος και να αποβάλλεις κάθε αμυντική σου στάση”
Η κεντρική φωτογραφία όμορφη !!! Μελαγχολική και δε φταίει μόνο η βροχή!
Θοδωρή, διαβάζοντας το σχόλιο σου για τη φωτογραφία αυτή, σκέφτηκα πόσο μαγικό είναι που κάθε εικόνα βγάζει κάτι διαφορετικό στον καθένα. Το λέω αυτό γιατί δεν ήταν βροχερή μέρα και δεν τραβήχτηκε για να βγάλει μελαγχολία. Μου άρεσε όμως που σε σένα έβγαλε κάτι τέτοιο. Αν θυμάμαι καλά είχα δει κάτι παρόμοιο κάπου στο ίντερνετ, με είχε εντυπωσιάσει το εφέ με τα νερά και το σώμα της κοπέλας και θέλησα να παίξω και να βγάλω κάτι τέτοιο αλλά στο δικό μου στυλ. Επίσης, να ομολογήσω πως δεν είναι από τις φωτογραφίες μου που την κοιτάω και νιώθω περηφάνια.
Ποιά είναι τα στοιχεία αυτά που θέλεις να έχει μία φωτογραφία σου, ώστε να είσαι περιφανή για αυτή;
Έχω νιώσει περηφάνια για φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ενώ περπατούσα. Είδα κάτι μπροστά μου, σήκωσα τη μηχανή, έκανα το κλικ κι έφυγα ικανοποιημένη. Χωρίς να το παιδέψω πολύ. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή αλλά με κάνει να νιώθω ολοκληρωμένη, καλυμμένη.
Σε εξιτάρει δηλαδή αυτό που λέμε, βρέθηκα στο κατάλληλο μέρος, την σωστή στιγμή! Εχεις πάντα μαζί σου τη φωτογραφική σου μηχανή ή υπάρχουν φορές που βγαίνεις στο δρόμο με μοναδικό σκοπό τη φωτογραφία;
Δεν έχω τόσο συχνά όσο θα ήθελα μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή. Θα ήθελα να ήταν πιο ελαφριά, πιο εύχρηστη. Επίσης έχω χαλάσει τον φακό του κινητού μου. Έτσι μου συμβαίνει πολλές φορές να έχω βρεθεί στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, αλλά να μην έχω κάτι μαζί μου για να το απαθανατίσω και έπειτα να το μοιραστώ. Όμως, είμαι και πάλι χαρούμενη γιατί τουλάχιστον “το είδα”. Θα μπορούσα απλά να κοιτάω αλλά να μη “βλέπω”. Απολαμβάνω λοιπόν εκείνη τη στιγμή και το γεγονός ότι είδα κάτι που κανείς άλλος δεν είδε.
Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον το να μπορούσαμε όποτε θέλουμε να βγάζαμε φωτογραφίες με τα μάτια μας. Να τις αποθηκεύαμε στο μυαλό μας και με κάποιον τρόπο να τις εκτυπώναμε! Με τι φωτογραφίες θα ήταν γεμάτος ο “σκληρός δίσκος” της Βάγιας, αν ήταν κάτι τέτοιο εφικτό;
Θα ήταν φοβερό αυτό! Εντυπωσιάστηκα με την πρωτότυπη ερώτηση σου, Θοδωρή! Ο σκληρός μου δίσκος θα είχε πολλά πολλά κομμάτια μέσα που αν τα ένωνε κάποιος θα έβλεπε εναν ολόδικο μου κόσμο. Έναν κόσμο που υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά μου και κάποιες φορές είναι ανεξήγητος ακόμη και σε μένα την ίδια!
Τώρα δεν μπορώ να μη σου ζητήσω να μας πεις λίγα πράγματα για αυτόν τον μαγικό σου κόσμο! Μοιράσου μαζί μας κάποιες από αυτές τις εικόνες!
Αυτόν τον κόσμο τον ψάχνω και κάθε μέρα νιώθω ότι μαθαίνω και κάτι ακόμη γι αυτόν. Αυτό δεν κάνουμε οι άνθρωποι; Είμαστε σε μια αναζήτηση. Ο καθένας την εκφράζει αλλιώς. Αν φανταστώ εικόνες από κει μέσα θα έβλεπα περίεργες σκιές, αλλού θα υπήρχε φως και αλλού σκοτάδι. Θα υπήρχαν άνθρωποι που μισοφαίνονται, βλέμματα που λένε πολλά, περίεργες φόρμες! Κάπως έτσι είναι τελικά και οι φωτογραφίες που θα ήθελα να τραβάω αλλά και που μου προκαλούν ενθουσιασμό, όταν τις βλέπω σε άλλους.
Είπες ότι οι άνθρωποι είμαστε σε μια συνεχή αναζήτηση και συμφωνώ! Αναφορικά με τη φωτογραφία, έχεις προβεί σε κάποιες αναζητήσεις; Εχεις παρακολουθήσει κάποια μαθήματα;
Παρακολουθούσα για 3 χρόνια σεμινάρια φωτογραφίας. Τα δύο τελευταία από αυτά ήμουν μέλος στη φωτογραφική ομάδα Black Box με δάσκαλο τον Πέτρο Κοτζαμπάση. Ήμουν τυχερή γι αυτό γιατί θεωρώ τον Πέτρο πολύ καλό φωτογράφο με δυνατή ματιά. Νιώθω ότι έχω επηρεαστεί αρκετά απο αυτόν. Με έχουν επηρεάσει οι απόψεις του και ο τρόπος που βλέπει. Αυτό είναι και καλό και κακό. Από τη μια με έκανε να καταλάβω τι είναι καλλιτεχνική φωτογραφία και από την άλλη έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κάνει κάτι παρόμοιο με εκείνον. Από φέτος το φθινόπωρο και έπειτα σταμάτησα να πηγαίνω στις συναντήσεις της ομάδας λόγω πιεσμένου χρόνου αλλά και γιατί ένιωθα ότι θέλω να κάνω ένα μικρό διάλειμμα, να αποστασιοποιηθώ για να δω τι θέλω να κάνω φωτογραφικά για μένα την ίδια. Έτσι αυτό το διάστημα με βρίσκεις σε μια μοναχική αναζήτηση.
Η οποία βλέπεις να σε οδηγεί προς ποιά κατεύθυνση;
Είναι πολύ σύντομο το χρονικό διάστημα για να έχω οδηγηθεί ήδη κάπου. Αυτό που παρατηρώ προς το παρόν είναι ότι άρχισα να φωτογραφίζω λιγότερα ασπρόμαυρα σε σχέση με πριν. Είμαι όλη περιέργεια να δω μέσα από τον φακό μου τη συνέχεια…Ο χρόνος θα δείξει…
Είπες οτι είχες αρχίσει να επηρεάζεσαι από τον καθηγητή σου. Είναι τελικά η φωτογραφική διαδρομή του καθενός φτιαγμένη από κάθε είδους επιρροές ή ένας μοναχικός δρόμος, βασισμένος κυρίως στην μοναδικότητα της ματιάς του;
Ναι, εννοείται! Είναι πολύ ωραίο πράγμα οι επιρροές. Με έκανες να αναρωτηθώ τώρα κατά πόσο θα είχε αναπτυχθεί η τέχνη γενικότερα σε διάφορους τομείς αν ο ένας καλλιτέχνης δεν επηρεαζόταν από τον άλλον. Βλέπεις κάτι στο “έργο” του άλλου, σε αγγίζει, υποσυνείδητα μπαίνει μέσα σου. Εε δεν μπορεί…σε κάποιο σημείο θα το εκφράσεις…θα σου βγει στη φωτογραφία σου, στη μουσική σου κτλ. Αρκεί όλο αυτό να μη λειτουργεί πιεστικά μέσα σου. Να είναι γόνιμο και όχι να σε τρώει.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν όρια, ή μήπως υπάρχουν; Εχεις πει ποτέ, βλέποντας κάποια φωτογραφία, οτι όχι, εγώ αυτό δε θα το κάνω ποτέ! Είναι πέρα από τα όρια μου;
Δε βάζω κανένα όριο. Θέλω να δοκιμάσω τα πάντα. Η φωτογραφία είναι κάτι που απολαμβάνω να κάνω και όταν συμβαίνει αυτό πρέπει να αφήνεσαι ελεύθερος και να αποβάλλεις κάθε αμυντική σου στάση. Μόνο έτσι θα το χαρείς!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Βάγια!
Το profile της Βάγιας στο Instagram https://www.instagram.com/vaya_ki/
Η συνέντευξη δόθηκε στις 6.7.2016