. Το Shame, η Ντροπή, γεννήθηκε ένα βράδυ Γενάρη πριν ένα, δύο χρόνια σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Βουδαπέστη. Για αρκετό καιρό δεν είχε φόρμα παρόλο ότι η μορφή ήταν εκεί. Κοιτώντας πίσω μερικές φορές σε αυτό το υλικό δεν βλέπω να υπάρχει τίτλος ούτε υπόσταση, λες και μου στήθηκε μια παγίδα μέσα στην οποία είχα ήδη πέσει και είχα βγει ταυτόχρονα.
Στην πορεία υπήρξε μια τελματώδης, καθοριστική στιγμή, αρκετή για να πυροδοτήσει η ιδέα. Έπρεπε να επέλθει ένα είδος “ρήξης” με την πραγματικότητα. Η φωτογραφική μηχανή πια έγινε ο μεσάζοντας ανάμεσα στο ασυνείδητο και το υπαρκτό.
Οι παρούσες ενότητες φωτογραφιών αποτελούν ένα είδος προσωπικής εξομολόγησης, σαν ένας φανταστικός, συμβολικός καθρέφτης που ανακλά φόβους, επιθυμίες, φαντασιώσεις, εφιάλτες, αναμνήσεις. Τίποτα άλλο.
Για τη δημιουργία του χρειάστηκε να ανασύρω μνήμες δικές μου ή κοντινών μου προσώπων, να “δανειστώ” ιστορίες που τις ανακατασκεύασα σε νέες.

Προσπάθησα με μια σουρεαλιστική διάθεση τις περισσότερες φορές να διαπραγματευτώ τις αντιποιητικές λεπτομέρειες του σώματος, το δικαίωμα στο θυμό, την οργή, τη βία, το πένθος. Συναντήθηκα με τον εαυτό μου στην αντίπερα όχθη παίζοντας ένα παιχνίδι φωτογράφου-φωτογραφιζόμενου ταυτόχρονα.
Κάθε φωτογραφία, ήταν και ένας ρόλος. Ένα φανταστικό ή υπαρκτό πρόσωπο, μια επίπονη διαδικασία να αποτυπώσω, χωρίς να γνωρίζω αν τα κατάφερα τις εσωτερικές συγκρούσεις που μας κατακλύζουν ζώντας σε ένα επίπλαστο, χάρτινο κόσμο ηθικής σε αντιδιαστολή με τη τελειότητα της σύγχρονης, νευρωτικής γυναίκας που πρέπει να αποδέχεται και να ακολουθεί πιστά την υστερία της αψεγάδιαστης ομορφιάς με φίλτρα σε Instagram και Social Media.

Για τη δημιουργία του SHAME δέχτηκα επιρροές από ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνών. Φωτογράφοι, ζωγράφοι, συγγραφείς αποτέλεσαν ερέθισμα. Το φωτογραφικό έργο της Cindy Sherman, οι θεατρικές πόζες και περσόνες που δημιούργησε με ενέπνευσαν να επιχειρήσω να δημιουργήσω ένα διάλογο – αντίλογο μεταξύ των φωτογραφιών με απώτερο σκοπό να θέσω ερωτήματα και όχι να δώσω απαντήσεις για τη πολυπλοκότητα της γυναικείας ύπαρξης.
Το Δεύτερο Φύλο της ντε Μποβουάρ και η παραδοχή του ”Γυναίκα γίνεσαι δε γεννιέσαι”, ενίσχυσε την αρχική ιδέα.
Οι σεξουαλικοί υπαινιγμοί στο έργο της Claudia Cahum, η διαπραγμάτευση της ταυτότητας, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα “Shuffle the cards. Masculine? Feminine? It depends.” H σουρεαλιστική διάθεση της Frida Kahlo, τα φορτισμένα αυτοπορτραίτα της. ”Είμαι η μούσα του εαυτού μου, εγώ είμαι το θέμα που γνωρίζω καλύτερα, το θέμα που θέλω να ξέρω καλύτερα.” Το”The Ballad of Sexual Dependency” της Nan Goldin και ο τρόπος που αποτύπωσε τις εξαρτητικές σχέσεις κάθε είδους που δε σου ταιριάζουν ούτε συναισθηματικά, ούτε διανοητικά. Ο τρόπος που έβλεπε τις ανθρώπινες σχέσεις και αδυναμίες μέσα από το φακό της και τη πανανθρώπινη ανάγκη για αγάπη.

Όλα αυτά, συγκεντρωμένα σε ένα αρμονικό χάος αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης. Τα στερεότυπα. Οι παραδοσιακοί ρόλοι. Το προπατορικό αμάρτημα που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας ανά τους αιώνες. Ο καθρέφτης. Εντός και εκτός. Που πότε μοιάζει με ναρκισσιστικό αξεσουάρ και άλλοτε με θανάσιμο εχθρό και βάρος ασήκωτο.
Στο τέλος, το SHAME αποσκοπεί στην απελευθέρωση, την εξιλέωση, τη συγχώρεση αν θέλετε των άλλων αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Και φυσικά, στην αγάπη.