“Ο καρκίνος είναι η μοναδική αρρώστια στον κόσμο χωρίς μύθο” αναφέρει η Σούζαν Σόνταγκ στο βιβλίο της «Η νόσος ως μεταφορά» . Είναι έτσι άραγε; Το γεγονός ότι οι άνθρωποι διστάζουν να πουν το όνομά του και λένε «η παλιαρρώστια», «το ξορκισμένο», «η επάρατος», «το κακό», δείχνει ότι κάτι ξεχωριστό έχει ο καρκίνος. Ο τρόμος που ο ασθενής βιώνει, γεννά την προκατάληψη της ανωνυμίας της αρρώστιας. Η ευχή να έχει μακροχρόνια μάχη έρχεται σε αντίθεση με τον τρομερό πόνο που συνεπάγεται αυτή, σε αντιδιαστολή με την σύντομη μάχη και λιγότερη διάρκεια ζωής του.
Οι γέφυρες που πρέπει να διαβούν τα μέλη της οικογένειας, τα συντρίμμια που αφήνει πίσω η απώλεια των οικείων μας, τα κουτιά της απομόνωσης αυτών που μένουν πίσω, τον χρόνο που ξεφτίζει και χάνεται χωρίς να έχει σημασία ο αριθμός που έχουμε ορίσει οι άνθρωποι για τον καθορισμό του, το μικρό σαν αγκάθι κύτταρο που μεγαλώνει και μεγαλώνει, το φθαρτό, το εύπλαστο της ύλης κ.α. αρχίζουν να αποκτούν συνειδητότητα (από όλους). Η ασθένεια, ο θάνατος, η απώλεια του πατέρα, ο πόνος, γνώριμα συναισθήματα για μένα από την παιδική ηλικία συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να μου προκαλούν δέος και να με γεμίζουν με ερωτήματα, ερωτήματα που ανασύρονται με κάθε διάγνωση ενός νέου ασθενή και που επιχειρώ να τα αποτυπώσω με αυτή την αλληγορία εικόνων. Η απάντηση αυτών των προβληματισμών αφορά τον καθένα μας και θα βοηθήσει να μάθουμε όχι μόνο για τον πόνο, την απώλεια λόγω του θανάτου αλλά και για την ίδια τη Ζωή…
«Και τώρα ήρθε η ώρα
να πάρουμε ο καθένας τον δρόμο του:
Εγώ, στο θάνατο.
Εσείς, στη ζωή.
Ποιος απ’ τους δυο είναι ο καλύτερος,
το ξέρουν μόνο οι Θεοί»
Σωκράτης
Lefteris Maridakis – Learning to say Farewell
“Cancer is generally thought an inappropriate disease for a romantic character, in contrast to tuber-culosis, perhaps because unromantic depression has supplanted the romantic notion of melancholy.” Susan Sontag Illness as Metaphor. One can only wonder if this is the case. There is evidence that cancer is exceptional since people generally avoid calling the disease by its name, using expressions such as “the dreaded C”, “God’s curse”, “a lingering illness” or “malignacy” instead. This prejudice of secrecy derives from the dread patients live in. The paradox lies in the wish between a long term battle, which induces terrible pain, and a short term one which implies less time to be alive. Each and everyone develop consciousness of the small thorn-like cell which keeps growing, the notion of ephemeral or the suppleness of the matter; of the bridges all members of the family have to cross, devastated by the loss of loved ones; of the confined spaces in isolation for those who suffer the loss, who are left behind unable to keep track of the time going by, as numbers or set measurements become unimportant, et.c. I have become familiar with the feelings aroused by the illness, death, the loss of the father and the pain, since my childhood years. Awe-inspiring feelings, which still strike a chord whenever I hear about a patient being diagnosed, a source of recurent questions I am trying to reflect upon through these allegorical images.
The answer to these questions concerns us all, as it will enable us to acquaint ourselves not only with the pain and the loss but also with Life.
“The time has come for each of us to follow his own path:
For me it is death.
For you life.
Which of the two is preferable
is known only to Gods”
Socrates
Ο Λευτέρης Μαριδάκης γεννήθηκε και ζει στο Ρέθυμνο Κρήτης. Ήταν στέλεχος στην ΠΑ έως το 2013. Ασχολείται με την φωτογραφία από το 2011, και ήταν μέλος σε αρκετές φωτογραφικές ομάδες του Ρεθύμνου, συμμετείχε με αυτές σε ομαδικές εκθέσεις στο Ρέθυμνο, στα Χανιά, και στην Αθήνα. Έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια φωτογραφίας και workshops.
Τον ενδιαφέρει φωτογραφικά η έννοια της απώλειας, του χρόνου και της μνήμης.
Lefteri Maridakis was born and lives in Rethymno, Crete. He was an executive at HAF until 2013. He has been involved in photography since 2011 and was a member of several photography groups in Rethymnon, participated with them in group exhibitions in Rethymno, Chania, and Athens. He has attended many photography seminars and workshops.
He is interested in the concept of the loss, of time and memory.
