Birthname
Κλαύδια ήταν το όνομα της γιαγιάς μου. Γεννήθηκε και έζησε σε ένα χωριό της Γεωργίας, μέχρι τη μέρα που μαζί με τον παππού μου μετακόμισαν στην Κύπρο, μαζί μας. Δεν είχαμε ουσιαστική σχέση, η γλώσσα ήταν ένα πρόβλημα. Έμειναν μαζί μας σχεδόν δύο χρόνια, μέχρι που μετακόμισαν στη Ρωσία, όπου μετά από λίγο καιρό η ίδια πέθανε. Θυμάμαι την ημέρα που έμαθα για τον θάνατό της, δεν ήξερα πώς να εκφραστώ. Φυσικά ήξερα πως αν πεθάνει κάποιος που αγαπούσες, θα πρέπει να κλάψεις και να θρηνήσεις.
Γεννήθηκα στο Αβρανλό και βαφτίστηκα Κλαύδια,όπως η γιαγιά μου. Όταν ήμουν παιδί, όλοι από το οικογενειακό μου περιβάλλον έλεγαν ότι ήμουν ακριβώς όπως εκείνη, εννοώντας, αυταρχική και με ανάγκη για ανεξαρτησία.
Η μετακόμιση μου στην Κύπρο σε ηλικία τεσσάρων ετών ήταν μια μεγάλη αλλαγή για μένα. Με κάποιο τρόπο όλοι άρχισαν να με αποκαλούν Κλαούντια. Μου άρεσε πολύ, ήταν κάτι μοναδικό και χαριτωμένο για ένα παιδί.
Μέχρι το γυμνάσιο, που το όνομα Κλαούντια αντικαταστάθηκε από το Κλόντια, το οποίο αντιπροσώπευε την «καλλιτεχνική» μου περσόνα. Ήταν σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου που ανακάλυψα την αγάπη για τις εικόνες.
Τώρα, μετά από αρκετά χρόνια, ο κύκλος επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε. Είναι ο τρόπος μου να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.
Το όνομα μου είναι Κλαύδια.

Birthplace
Γεννήθηκα το 1991 και έζησα τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής μου στο Αβρανλό, σε ένα μικρό χωριό της Γεωργίας, στην περιοχή της Τσάλκας. Οι κάτοικοι του χωριού τότε ήταν Έλληνες, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στα εδάφη πριν δυο αιώνες και βάσει των ηθών και της ιστορίας του Πόντου, της πατρίδας τους, έκτισαν το χωριό Αβρανλό. Επέστρεψα στο χωριό μετά από περίπου είκοσι χρόνια, ως ενήλικη πλέον, με την οικογένεια μου. Αφορμή στάθηκε η μεγάλη νοσταλγία του παππού και των γονιών μου να επιστρέψουν στον τόπο τους, στο μέρος που μεγάλωσαν, αγάπησαν και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν.
Η ιστορία της οικογένειάς μου είναι ίδια με αυτήν πολλών συντοπιτών. Αναγκασμένοι λόγω των δύσκολων συνθηκών μετά τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, αναζήτησαν νέο τόπο διαμονής εκτός Γεωργίας, εκ νέου ως πρόσφυγες, σε ένα μέρος που θα τους εξασφάλιζε καλύτερο μέλλον για αυτούς και τις οικογένειες τους.