Το να φωτογραφίζεις μέσα στην περίοδο της έξαρσης της πανδημίας σήμαινε τη συνειδητοποίηση του πρώτου περιορισμού, του περιορισμού τού βλέμματος, το οποίο αρχικά μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί που επέτρεπε η βεβαίωση κυκλοφορίας. Και αργότερα τη συνειδητοποίηση για το πώς το physical distancing σχετιζόταν και έπαιρνε τη μορφή τού social distancing. Και μπορεί η σωματική απόσταση να είναι μια κατεξοχήν φωτογραφική λειτουργία, η μετατροπή της σε κοινωνική απόσταση ωστόσο μετέτρεψε και το φωτογραφικό μέσο σε ενεργό κομμάτι μιας βιοπολιτικής που παρέκλινε από το μέχρι πρότινος κοινωνικά και σωματικά “υγιές”, δημιουργούσε την ανάγκη για νέες “κανονικότητες” και απαιτούσε το κέντρο της πόλης σε διαδικασία ερημοποίησης αποκλείοντας την οποιαδήποτε παρουσία ως εν δυνάμει παθογόνα -ή φέρουσα μια προηγούμενη -παθολογική πλέον- κανονικότητα. Το να περιμένεις κάποια πρωινά να αδειάσει η Συγγρού ή η Εθνική οδός, είτε για να τις διασχίσεις είτε για να κατασκευάσεις φωτογραφικά τη νέα κανονικότητα, είναι κάτι που στην προ-Covid εποχή δε θα ήταν δυνατό καν να φανταστείς.
Οι ΜΕΘ έγιναν το σημείο αναφοράς μας, όχι μόνο ως τόποι διακομιδής ασθενών, αλλά και ως τόποι διεκδίκησης των αναγκαίων για τη δημόσια υγεία. Ωστόσο έγιναν και το πρότυπο για το πώς πρέπει να είναι οι προσωπικοί μας χώροι κι εμείς μέσα σε αυτούς. Η δυστοπία μιας ενδεχόμενης και κάποιες φορές αναμενόμενης έκτακτης κατάστασης έγινε υλική πραγματικότητα και βιώθηκε όχι σε κοινά bunker όπου συγκεντρώνονται ομάδες ανθρώπων που από κοινού φροντίζουν να σωθούν, αλλά μέσα σε εκατομμύρια ξεχωριστά bunker στα οποία μετατράπηκε ο κάθε ιδιωτικός χώρος.
Κι ενώ στα προάστια ο δημόσιος χώρος ήταν το πεδίο που προσδιορίστηκε άμεσα από την επαναδιεκδίκηση της λειτουργίας του και οι δρόμοι γέμιζαν κάθε μέρα με κίνηση πρωτόγνωρη για τις περιοχές αυτές, οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης άδειασαν, σα να μην υπήρχαν κάτοικοι που να ήθελαν να τους ζουν πλέον ή σα να φαντάζονταν ότι αν εξαφανιστούν από τους δρόμους δε θα τους βρει το τέρας.
Μόνες φιγούρες στο κέντρο της πόλης οι κατά τόπους άστεγοι, χωρίς βεβαίωση κυκλοφορίας, να μας υπενθυμίζουν ότι κάποια στιγμή οι δρόμοι θα καταργήσουν την κοινωνική απόσταση ακόμα και αν τα σώματα μείνουν για καιρό ακόμα απομακρυσμένα.
Ο Δημήτρης Μιχαλάκης γεννήθηκε το 1977 στην Ελευσίνα. Σπούδασε φωτογραφία στο Focus School of Photography στην Αθήνα. Από το 2004 είναι τακτικός συνεργάτης στο περιοδικό K, (Καθημερινή της Κυριακής) και στο E (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία). Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις (Spiegel, Die Zeit, Rolling Stones Magazine, Le Monde, Washington Post, International NY Times, Vice). Έχει ταξιδέψει με δημοσιογραφικές αποστολές σε πολλές χώρες.
Ατομικές εκθέσεις: 2013: «Burnout» (σε εξέλιξη), Colemine Gallery, Ζυρίχη, Ελβετία
2008: «Old School» Sen Yung China Gamma Photo Agency Πολιτιστική Ολυμπιάδα της Κίνας
Ομαδικές εκθέσεις:
2016: Burnout, European Month of Photography, MUSA-Museum, Βιέννη, Αυστρία, Burnout, Athens Photo Festival, Αθήνα, The Road Not Taken, Medphoto Festival, Ρέθυμνο, Depression Era, Στην Εποχή της Ύφεσης, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα
2014: Le Mois de la Photo, La Maison Europeenne de la Photographie, Παρίσι, Fotohonap, Βουδαπέστη, 22 η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση «Λογότυπα», Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης | Photo Biennale, Θεσσαλονίκη, No Country for Young Men: Contemporary
Greek Art in Times of Crisis, Bozar, Palais des Beaux – Arts & Atelier Bouwmeester, Βρυξέλλες, Βέλγιο, Austerity and Greece, Γκαλερί Uri- Eichen Gallery, Σικάγο, Η.Π.Α.
2012: Lumix Festival
https://www.facebook.com/dmichalakis
Dimitris Michalakis – “42 Days”
Taking pictures during the lockdown period at the height of Covid-19 pandemic was the realization of the first limitation, the restriction of one’s gaze which could initially extend only as far as the certificate of citizen movement allowed.
And later to realise how physical distancing was related to, and took the form, of social distancing.
Physical distancing may be a primarily photographic function, however its transformation into social distancing, turned the photographic medium into an active part of biopolitics that deviated from the previously socially and physically “healthy”, creating the need for new “normalities” and forcing the city centre into a process of desertification, excluding any presence as potentially pathogenic –or carrying a previous, now pathological, normality.
Some mornings, to wait for Syngrou Avenue or the National Road to empty – either in order to cross them or to photograph the new normality – was something that in the pre-Covid era would not have even been possible to imagine.
ICUs have become our point of reference, not only as places of patient transport, but also as places of claiming what is necessary for the public health. However, they also became the model for how our personal spaces should be and how we should exist within them.
The dystopia of a possible and sometimes expected emergency, became a material reality and was experienced not in shared bunkers, where groups of people gather together to save themselves, but in millions of separate bunkers into which each private space was transformed.
Dimitris Michalakis was born in 1977 in Elefsina, Greece. He studied photography at the Focus School of Photography in Athens. Since 2004 he has been a regular contributor to K Magazine, (Kathimerini, Sunday Edition), and the E Magazine (Eleftherotypia, Sunday Edition).
His photographs have been published in various Greek and international publications (Spiegel, Die Zeit, Rolling Stones Magazine, Le Monde, Washington Post, International NY Times, Vice). He has traveled on press missions to many countries.
Solo Exhibitions:
2013: ‘Burnout’ (in progress), Colemine Gallery, Zurich, Switzerland
2010: ‘NATO Avenue’, Cheapart Gallery, Athens; Thessaloniki Biennale, Greece
2008: ‘Old School’ Sen Yung China Gamma Photo Agency, China’s Cultural Olympiad.
Group Exhibitions:
2016:Burnout,European Month of Photography, MUSA-Museum, Vienna, Austria, Burnout, Athens Photo Festival, Athens, Greece, The Road Not Taken, Medphoto Festival, Rethimno Greece
2014: Depression Era, Benaki Museum, Athens, Greece, Le Mois de la Photo, La Maison Européenne de la Photographie, Paris, France, Fotóhónap, Budapest, Hungary, 22nd International Photographic Encounter “Logos”, Museum of Photography Thessaloniki | Photo Biennale, Thessaloniki, Greece, No Country for Young Men: Contemporary Greek Art in Times of Crisis, Bozar, Palais des Beaux – Arts & Atelier Bouwmeester, Brussels, Belgium, Austerity and Greece, Uri-Eichen Gallery, Chicago, United States
2012: Lumix Festival.
