Αντώνης Γιακουμάκης – Μάνητα
Μάνητα
Και αν πέσει καταχνιά,
θαμπή εποχή να την πεις.
Ο αφρός που βλέπεις, της τρικυμίας κάμωμα είναι.
Πέρνα και μην αναρωτιέσαι.
Οργή, αντάρα, μανία… στιγμές φύσης.
Ο σκοτεινιασμένος ουρανός η ανταριασμένη θάλασσα, ομονοούν.
Ο αέρας κάπου από το βάθος έρχεται κι αυτός, πηχτός λυσσομανώντας.
Το βουνό αμυδρά πια φαίνεται και η λίμνη σκεπάζεται, είναι η ομίχλη!
Λες και γίνεται για να κρυφτεί η ασχήμια!
Μα, δεν είναι για πάντα.
Εκεί κάπου στο βάθος το παιδί με την μάνα θωρούν που ξανοίγει ο ουρανός, φαίνεται ο ορίζοντας.
Έτσι για να μη πέσει πάνω μας ομίχλη. Να μην βουλιάξουμε μέσα της.
Να περάσει από το χωράφι και… να φύγει!
Σημάδια να μην αφήσει!
Η βουβή βροχή έχει μια καλοσύνη, μας φέρνει πιο κοντά.
Εκεί, πέρα από την θάλασσα στην απεραντοσύνη…. του ονείρου, να βρεθούμε.
Μανία, μάνητα φύσης και ανθρώπων…. όμως, «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη.
Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως»…
(Γιάννης Ρίτσος)
Bio
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά της Κρήτης. Τώρα ζω στο Χαλάνδρι Αττικής.
Ασχολούμαι με τη φωτογραφία συστηματικά από το 2012, μέχρι τότε με απορροφούσε για 37 χρόνια, η Πληροφορική!
Έχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια και έχω λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και διαγωνισμούς.
Πολλές από τις φωτογραφικές μου ακολουθίες (σειρές) έχουν δημοσιευτεί κυρίως σε ξένα αλλά και Ελληνικά περιοδικά και εξειδικευμένες ιστοσελίδες.
Συμμετέχω ενεργά σε διάφορες φωτογραφικές ομάδες, όπου….εξακολουθώ να μαθαίνω!
Η φωτογραφία είναι για μένα όλα τα πράγματα που δεν θέλω να ξεχάσω τη στιγμή που τα βλέπω, στο χώρο που βρίσκομαι, κινούμαι, ακούω και παρατηρώ.
Είναι ένα ή πολλά clicks που αποτυπώνουν ένα γεγονός μια σκηνή, ακινητοποιώντας τον χρόνο στο χώρο που διαδραματίζεται.
Δημιουργείται έτσι αθέλητα μια νέα πραγματικότητα ή καλύτερα συνειδητότητα που νοιώθεις την ανάγκη να μοιραστείς με άλλους, με την προσδοκία της κατανόησης.
Ναι, η φωτογραφία δεν είναι αντικειμενική!
Είναι μια συνεχής υπενθύμιση ότι ο κόσμος δεν είναι αυτό που βλέπουμε….
Η δύναμη της, για μένα, βρίσκεται στη συμμετρία, στη καθαρότητα και στη λιτότητα. Στην δημιουργία κατά την θέαση της, συναισθημάτων, αφηγήσεων, αντικατοπτρίζοντας τον κόσμο που κρύβεται μέσα μας.
Δεν φωτογραφίζω έχοντας στόχους και προθέσεις.
Δεν προσδιορίζομαι σε ένα συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας
και δεν πιστεύω στους φωτογραφικούς διαχωρισμούς….. στην κατηγοριοποίηση.
Η δύναμη μιας φωτογραφίας είναι να «εμπεριέχει -αποδίδει», όλες τις… «κατηγορίες»….
Αν μέσα από το κάδρο της ή από ένα τμήμα του δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα, ένας σπινθήρας, ίσως τότε να προτρέψει τον θεατή να φτιάξει τις δικές του αφηγήσεις.
Να τον ταξιδέψει….όπως δεν θα περίμενε!
Η φωτογραφία στην οποία η ανθρώπινη παρουσία υπονοείται, με συναρπάζει.
Μου αρέσει λοιπόν να φτιάχνω ιστορίες, σαν ένας παραμυθάς της φωτογραφίας (βρίσκοντας την κατάλληλη οπτική γωνία), γιατί όπως λέει και ο Ansel Adams , ”Δεν κάνεις μια φωτογραφία απλά με την κάμερα. Όταν φωτογραφίζεις «κουβαλάς» μαζί σου όλες τις εικόνες που έχεις δει, τα βιβλία που έχεις διαβάσει, τη μουσική που έχεις ακούσει, τους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει “.
Αντώνης Γιακουμάκης
https://sites.google.com/view/antonis-giakoumakis/home
https://www.facebook.com/agiakoumakis
https://www.instagram.com/giakoumakis_antonis/
https://www.behance.net/antonisgiakoumakis
Antonis Giakoumakis – Manita
And if it rains,
dull season to say it.
The foam you see is made of the storm.
Go through and do not wonder.
Anger, riot, rage… moments of nature.
The darkened sky and the stormy sea, they agree.
And the air somewhere from the depths also comes, thick tearing.
The mountain now looks dim and the lake is covered, it is foggy!
It’s as if it’s done to hide ugliness!
But, it is not forever.
There, somewhere in the background, the child and the mother are shielding the sky, the horizon shows up.
So that no fog falls on us. Let’s not sink into it.
To go through the field and leave!
Signs not to leave!
The silent rain has a goodness, brings us closer.
There, beyond the sea in vastness…. of the dream, to be meet.
Mania, “manita” of nature and people…. however, “We do not know what fog is. We who you says, we make everything in the light ”…
(Giannis Ritsos)
…in a free translation….
Bio
I was born and raised in Chania, Crete. Now I live in Chalandri, Attica.
I have been involved in photography systematically since 2012, until then I were “absorbed” for 37 years, by IT!
I have attended many seminars and participated in group exhibitions and competitions.
Many of my photographic sequences (series) have been published mainly in foreign and Greek magazines and specialized websites.
I actively participate in various photography groups, where …I am still learning!
Photography is for me all the things that I do not want to forget the moment I see them, in the place where I am, I move, I listen and I observe.
It is one or more clicks that capture an event, a scene, immobilizing time in the space where it takes place.
This inadvertently creates a new reality or better consciousness that you feel the need to share with others, with the expectation of understanding.
Yes, the photo is not objective!
It’s a constant reminder that the world is not what we see….
Its power, for me, lies in symmetry, purity and austerity. In the creation while viewing, emotions, narratives, reflecting the world that is hidden inside us.
I do not photograph with goals and intentions.
I do not identify with a specific type of photography
and I do not believe in photographic divisions… .. in categorization.
The power of a photograph is to “contain-render”, all the … “categories”….
If through its frame or a part of it, be created an atmosphere, a spark, maybe then it will urge the viewer to make his own stories.
To travel him… .as he would not expect!
The photograph in which the human presence is implied, fascinates me.
So I like to make up stories, like a storyteller in photography (finding the right angle of view), because as Ansel Adams says, “You don’t just take a picture with the camera. When you photograph, you “carry” with you all the pictures you have seen, the books you have read, the music you have heard, the people you have loved “.
Antonis Giakoumakis
