Έκθεση Φωτογραφίας | Άλεξ Παπαϊωάννου “Η Σιωπή της Μνήμης”
Έκθεση Φωτογραφίας
Άλεξ Παπαϊωάννου “Η Σιωπή της Μνήμης”
Το photologio.gr έχει την τιμή να παρουσιάσει την έκθεση φωτογραφίας του Άλεξ Παπαϊωάννου “Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ” στην Gallery / Athens Heart Mall (Πειραιώς 180, 1ος όροφος)
Εγκαίνια έκθεσης: Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου, 19:00
Διάρκεια έκθεσης: Από 17 Δεκεμβρίου έως 23 Δεκεμβρίου 2018
Ώρες λειτουργίας: Δε-Πα 18:30 – 21:00 Σα-Κυ 11:00 – 20:00
Facebook Event: https://www.facebook.com/events/2274747682589247/
Είσοδος Δωρεάν
Τις πιο πολλές φορές η μνήμη, τα όνειρα είναι σχεδόν άηχα και «μουγκά». Οι έντονες και θαυμαστικές εντυπώσεις, εμπειρίες η λύπη είναι συνήθως άηχες. To ίδιο και η φωτογραφία (print) είναι άηχη.
Όταν κοιτάμε μία φωτογραφία, όταν αντικρίζουμε ένα τετράγωνο η παραλληλόγραμμο χαρτί δεν ακούμε τίποτα, ούτε μπορεί η φωτογραφία να μας μιλήσει με φωνητικούς τόνους. Παρ’ όλα αυτά μας μιλάει για αναμνήσεις, εντυπώσεις, εμπειρίες και συμβάντα του τώρα η κάποιας προηγούμενης στιγμής στο παρελθόν.
Η «σιωπή της φωτογραφικής μνήμης» μπορεί να συγκριθεί με την σιωπή των ονείρων ή των φαντασιώσεων. Ανάλογα με την ψυχική μας διάθεση εικονοποιούμε τις ατομικές μας φαντασιώσεις, παρομοιώσεις βλέποντας μια φωτογραφία. Η σιωπή αυτή ανάλογα με την συνειδητή η ασυνείδητη επεξεργασία του καθενός μας ξεχωριστά, γίνεται στις σκέψεις μας, στα όνειρα, στην φαντασία μας και όλα μαζί συμβάλλουν και ελέγχονται στο και από το ψυχοσωματικό μας σύνολο.
Ακόμα μια φωτογραφία μπορεί να μεταφραστεί σε λόγια / ήχους αν χρειαστεί. Ο ήχος της φωτογραφίας είναι η ικανότητα του φωτογράφου από την μια πλευρά σαν «πομπός» και του θεατή από την άλλη σαν «δέκτης» ώστε να μπορέσει κάνεις να «ακούσει» μια φωτογραφία.
Αν τώρα δεχθούμε το θεώρημα ότι η φωτογραφία είναι μια κατάσταση σιωπής, είναι δηλαδή άηχη, τότε για πρώτη φορά είμαστε έτοιμοι να εισχωρήσουμε στον κόσμο της και τα μυστικά της. Στον κόσμο των ατομικών εντυπώσεων και φαντασιώσεων, να εμβαθύνουμε στον «μυστικό λαβύρινθο» της της φωτογραφικής σκέψης και τον κόσμο της εικόνας, της μνήμης.
Η φωτογραφία από μόνη της «ζει» και «αναπνέει» σε αυτόν τον κόσμο και έχει την ενότητα να «φέρνει όλα αυτά στο φως», με αλλά λόγια, η φωτογραφία δείχνει, παρουσιάζει και εμφανίζει όλον αυτόν τον κόσμο στον θεατή, ο ρόλος της είναι δυαδικός σε αυτή τη περίπτωση. Το εκτυπωμένο και εμφανισμένο φωτογραφικό χαρτί γίνεται ένα είδος θιάσου όπου πάνω του «παίζεται» η «ξετυλίγεται» «κάτι». Κατά αυτό τον τρόπο είναι συνδεδεμένη σφιχτά με πραγματικότητα, τον ήχο και την φωνητικότητα της πραγματικότητας.
Όταν ο φωτογράφος «τραβάει» μία φωτογραφία, σίγουρα έχει ακούσει κάτι πριν, μετά ή όταν τραβούσε την φωτογραφία. Οι ήχοι αυτοί «φαίνονται» λανθάνοντες ή κυριολεκτικοί στην φωτογραφία όταν την βλέπουμε, αλλά στην πραγματικότητα (φυσιολογικά) δεν ακούμε τίποτα. Συνάμα, η έκθεση μίας φωτογραφίας μας δημιουργεί το συναίσθημα της έλλειψης του ήχου. Στην παραδοχή ότι ο ήχος είναι στοιχείο της πραγματικότητας και της ολικής εμπειρίας τότε παραδεχόμαστε ότι κάτι λείπει από την φωτογραφία.
Η έλλειψη αυτή με την πρώτη ματιά δεν είναι φυσιολογική, αλλά με την πολλαπλή θεώρηση και το «πραγματικό κοίταγμα» της φωτογραφίας, μας φαίνεται η σιωπή φυσιολογική. Η φωτογραφία μιλάει την δική της γλώσσα. Έχει τον τρόπο και την ιδιότητα να μιλάει μέσω της επιφανείας της, οποία και είναι αυτή, ασπρόμαυρη ή έγχρωμη.
Σαν παρένθεση θα ήθελα να ισχυριστώ ότι μέσω της ειδικής «φωτογραφικής σιωπής» μπορούμε πω εύκολα να εισχωρήσουμε στον κόσμο της αυτοσυγκέντρωσης και της ψυχανάλυσης, (τουλάχιστον ακολουθώντας τους John Berger και Bent Fausing), για τον λόγο ότι η ψυχανάλυση προσπαθεί και αυτή σαν οργανωμένη μέθοδος και επιστήμη, να ερμηνεύσει και να διαλευκάνει εντυπώσεις, τραύματα, εμπειρίες, όνειρα και φαντασιώσεις οι οποίες είναι κρυμμένες ηθελημένα ή άθελα, συνειδητά η ασυνείδητα στα απόκρυφα του ψυχικού μας κόσμου, προκειμένου να μας τα κάνει γνωστά και να τα βγάλει στην επιφάνεια.
Όταν ο φωτογράφος εκθέτει μια φωτογραφία, τότε θέλει και αυτός σαν τον ψυχαναλυτή, να βγάλει εικόνες από συγκεκριμένες καταστάσεις στην επιφάνεια του φωτογραφικού χαρτιού.
Από τα παραπάνω μπορούμε ελεύθερα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι, ανάμεσα σε όλες τις άλλες άξιες η φωτογραφία έχει και μια δικιά της αισθητική.
Η φωτογραφία γίνεται αυτόματα ένα είδος παντομίμας (act sans parotes) και μας μεταφέρει σε έναν κόσμο γεγονότων, χρωμάτων, γκρίζων τόνων, ήχων ή απλά σε μια κατάσταση. Ο θεατής της φωτογραφίας πρέπει μόνος του αν θέλει να εισχωρήσει σε αυτή την «κατάσταση» προκειμένου να ακούσει τους φωτογραφικούς ήχους και να ανακαλύψει όλες τις άλλες άξιες πίσω από την δισδιάστατη εικόνα.Άλεξ Παπαϊωάννου
Χορηγοί:
 |
Athens Heart Mall https://athensheart.gr/ |
 |
Πλαίσιο https://www.plaisio.gr/ |
