ΣΤΗΜΟΝΙ | έκθεση σε σύλληψη & επιμέλεια Στεφανίας Ορφανίδου
ΣΤΗΜΟΝΙ
σύλληψη & επιμέλεια Στεφανία Ορφανίδου
[1]
Ατελείς, μετέωρες εμπειρίες χαράσσονται με το στημόνι και το υφάδι, σε καύκαλα γραφής ο μπερντές σηκώνεται, αποκαλύπτει ένα νέο υφαντό.
Αντώνης Θεοδωρίδης – Nothing New Under the Sun
[2]
Η Αθήνα, ως πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους, οικοδομήθηκε βάσει μιας σκηνοθεσίας. Η σκηνοθεσία για το βλέμμα του βασιλιά, τη θέα, τη θέαση του ανακτόρου του προς την Ακρόπολη. Η δημιουργία του τριγώνου,του νέου κέντρου της πόλης, με κορυφές τις πλατείες Ομόνοιας, Συντάγματος, Μοναστηρακίου, ήταν τοαποτέλεσμα μιας σειράς πολεοδομικών ρυθμίσεων, μετατοπίσεων, σχεδιαστικών επανεγγραφών του υπόανέγερση ανακτόρου και της απρόσκοπτης θέας του προς τον ιερό λόφο. Η θέση του ανακτόρου μπορεί ναμετατοπίστηκε κατά μία πλατεία, από την Ομόνοια στο σημερινό Σύνταγμα, ωστόσο, η χάραξη του τριγώνουυλοποιήθηκε με τη διάνοιξη αρτηριών, αφαιρώντας την κείμενη ύλη του παρόντος και φανερώνοντας την κρυμμένη ύλη του παρελθόντος στο υπέδαφος. Η σύνδεση με το παρόν διεκόπη. Ανάμεσα στο μακρινόπαρελθόν και το παρόν, τα συνδετήρια νήματα είναι διάσπαρτα, σχεδόν αφανή. Το μάτι εντοπίζει μια ιστορικήασυνέχεια. Το βλέμμα πέφτει είτε πάνω στα σπαράγματα των αρχαιολογικών ανασκαφών είτε στην ιδιόμορφη συνύπαρξη των διαφορετικών τυπολογιών κτιρίων των τελευταίων δύο αιώνων.
Αντώνης Θεοδωρίδης – Nothing New Under the Sun
[3]
Η Αθήνα, σε κάθε της σημείο, είναι υφασμένη, άλλοτε λεπτεπίλεπτα και άλλοτε χοντροκομμένα, με μοτίβα. Οιδρόμοι, οι πολυκατοικίες, τα μπαλκόνια, τα αστικά κενά και τα πάρκα, οι αυλές και οι εσωτερικοί κήποι, οιυπέργειες και υπόγειες στοές, τα παράθυρα. Η ομορφιά της πόλης αποκαλύπτεται μόνο αν επιδιώξει το βλέμμανα τη δει. Η εικόνα της αλλάζει, ανάλογα με την περι-στροφή του κεφαλιού. Την τυπολογία των κτιρίων τηνπαρατηρείς μόνο αν σηκώσεις τα μάτια ψηλά. Στο ύψος του εδάφους η αντίληψη του αστικού χώρουεπανέρχεται στη μικρή κλίμακα. Τα ισόγεια καταστήματα, εντός και εκτός της επικράτειας των αθηναϊκώνστοών, σε επαναφέρουν στο κατώφλι, τη γειτονιά, τη συνύπαρξη των ανθρώπων στο δημόσιο χώρο, τιςτυχαίες συναντήσεις, τις υπερρεαλιστικές για το αυτί συζητήσεις, τις κόρνες και τις σειρήνες, τις αστείεςχειρονομίες όσων μιλάνε μέσω ασύρματων ακουστικών στο κινητό. Αν πάλι στρέψεις το βλέμμα προς τα κάτω, συναντάς φεγγίτες ημιυπόγειων χώρων να ξεπροβάλλουν από τα cour-anglaise, υαλότουβλα στο πεζοδρόμιοως φωταγωγοί σκοτεινών υπογείων, σωληνώσεις να αναδύονται από τα έγκατα και να χάνονται ή ναξετυλίγονται σε δαιδαλώδεις διαδρομές, αποκαλύπτοντας άθελά τους τις υπο-δομές που συντηρούν όλο τοναστικό ιστό. Οι μικρές χειρονομίες των πολιτών, η στάση της ενατένισης του αποσπασματικού στο χώρο, τηςεπανάληψης εφήμερων σκηνικών κατασκευών, των σιωπηλών ιχνών της ιστορίας που γράφεται σήμερα, δίνουν υπόσταση και αξία στην ίδια την ύλη και το πνεύμα της πόλης.
Collectif MASI
[4]
Στον πυρήνα της πρότασης ΣΤΗΜΟΝΙ βρίσκεται η δυνατότητα γραφής, ή επανεγγραφής της κείμενης ύλης τηςπόλης της Αθήνας, μέσα από την ανασκαφή στο αφανές υπέδαφος, στα άγραφα σημεία της ιστορίας και του πολιτισμού, στη ρίζα του τεκτονικού στοιχείου της αρχιτεκτονικής, που κρύβει μέσα του την ίδια την τέχνη, την παραγωγή ενός έργου, που αφήνει “κάτι να εμφανισθεί”[1] .
Collectif MASI
[5]
Ο φιλόσοφος Jacques Derrida, στο βιβλίο του “Χώρα” περιγράφει την ιστορία ενός γηραιού Αιγύπτιου ιερέα που ισχυρίζονταν ότι η μνήμη μιας πόλης πρέπει να αλλοιωθεί δύο φορές για να σωθεί. Ότι η μνήμη που μαςμεταφέρεται, δεν επαφίεται μόνο στη γραφή της ίδιας της πόλης, αλλά και “στη γραφή του άλλου, στηγραμματεία μιας άλλης πόλης”[2]. Τι σημαίνει να αλλοιωθεί δύο φορές; Οι γραφές, είτε είναι κείμενα ή τοιχογραφίες, αποκρύπτουν μυστικά. Ποιο μέρος της ιστορίας της Αθήνας άραγε δεν έχει διασωθεί; Δεν έχειαλλοιωθεί δύο φορές; Υπό αυτά τα ερωτήματα, η διάσωση της μνήμης της πόλης γίνεται καίρια. Οι δρόμοι οδηγούν στο παρόν και στο πρόσφατο παρελθόν, στη λήθη, ως το σημείο εκκίνησης της εμπειρίας, στηνιδιότυπη συνάρτηση μνήμης και λήθης του ιστορικού χρόνου. Στο πεδίο των ξεχασμένων, που πλάθεται στην αφάνεια, παράλληλα με το πεδίο των συλλογικών αναμνήσεων.
Μυρτώ Ξανθοπούλου – Balcony Tents Keep Banging
[6]
Στο ΣΤΗΜΟΝΙ, η χειρονομία της κατασκευής, του κτισίματος και της πλέξης, στον ιστό της πόλης, παραπέμπειστη βίωση μιας πραγματικότητας, στην αφήγηση της ζωντανής μνήμης του σήμερα. Το κείμενο, τα κείμενα στονπληθυντικό ως προς “τη στερεογραφική πολλαπλότητα των σημαινόντων που το υφαίνουν” [3], ως καθημερινή πρακτική, ως δημιουργία και ανακάλυψη, κατασκευάζουν τη μνήμη της πόλης στο παρόν, πλέκονται και αποσυναρμολογούνται συνεχώς πάνω στα νήματα που αποκαλούνται στημόνι, τη βάση για την ύφανση στον πολυσύνθετο αργαλειό, χαράζουν μια πορεία, πλάθονται και μεταβάλλονται, επανεφευρίσκουν νοήματα. Μέσα από το προσωπικό, αποκαλύπτεται το συλλογικό. Το κείμενο, τελικά, ξεδιπλώνεται μπροστά μας σε όλες του τις πτυχές· ως κτίσιμο, ως ύφανση, ως ακουστική σύνθεση, και τέλος ή πρωτίστως, ως πεσμένη ύλη που κείται στο έδαφος.
Μυρτώ Ξανθοπούλου – Balcony Tents Keep Banging
[7]
Η έκθεση ΣΤΗΜΟΝΙ, συνιστά μια συνάρθρωση εννέα πολυμεσικών έργων και δράσεων έντεκα νέων καλλιτεχνών. Όλα τα έργα, επιλεγμένα λόγω των διαφορετικών πρακτικών τους, γράφουν με ετερογενές βλέμμα και μέσο το κείμενο της εμπειρίας τους στην Αθήνα. Υφασμένα με το προσωπικό στημόνι του κάθε καλλιτέχνη, συντάσσουν αφηγήσεις ευμετάβλητες και ανασυντάξιμες, διαμορφώνουν ένα σύγχρονο γραπτό των Αθηνών, χαρτογραφούν και συγκολλούν την ύλη των εμπειριών στο χώρο και παραχωρούνται στο βλέμμα.
Εκτίθενται στις υπόλοιπες αισθήσεις και καλούν σε περιπλάνηση και βίωση ετερόκλητων χωροχρονικών βιωμάτων. Τα έργα θα μπορούσαμε να τα παραλληλίσουμε με σύγχρονα όστρακα, με ετερόκλητα ψιχία προσωπικής και συλλογικής μνήμης, μιας μνήμης που τους έχει κληρονομηθεί, και εντός αυτής συνεχίζει να διατηρείται ένα μέρος του πνεύματος της πόλης. Συνθέτουν, εν τέλει, μια ψυχογεωγραφία πολλαπλών αναγνώσεων, προσομοιάζοντας, ίσως, σε μια σύγχρονη αθηναϊκή εκδοχή, τη “Γυμνή Πόλη” του Guy Debord και τις πεποιθήσεις των Καταστασιακών για το Παρίσι τις δεκαετίες 1950-’60, βασισμένες στον αυθορμητισμό, τη δημιουργικότητα, το παιχνίδι και την ελευθερία.
Στέλιος Παπαγρηγορίου
[8]
Με την αταξία μιας πλασματικής ταξινόμησης, μέσα στον εκθεσιακό χώρο και στη γειτονιά του Κουκακίου διασταυρώνονται τα κείμενα εννέα έργων, ως αποσπάσματα ενός νεογέννητου διαλόγου που πραγματεύεται την εντοπιότητα. Όλα τα εικαστικά έργα και τα έργα δρώμενα, στοχεύουν στην ενεργοποίηση του κοινού και της μνήμης, σε ανοιχτές συζητήσεις γύρω από θέματα που αφορούν την πόλη, την ενοίκηση του δημόσιουχώρου της, την πολιτειότητα, την προσωπική σχέση του κάθε καλλιτέχνη με αυτήν, και τέλος, την εξοικείωσημε τη διαδικασία δημιουργίας σύγχρονων και συνάμα διαχρονικών έργων. Προσκαλούν τον επισκέπτη να γίνει συν-δημιουργός μιας σύγχρονης γραμματείας, για το πνεύμα της πόλης στην οποία κατοικεί ή περιδιαβαίνεικαι να υφάνει το δικό του πλεκτό κείμενο για την Αθήνα. Άλλωστε, το ΣΤΗΜΟΝΙ, είναι πρωτίστως ένα παιχνίδι γραφής.
Στέλιος Παπαγρηγορίου
[9]
Το κάθε έργο περιγράφει μια διαδικασία, ένα συμβάν. Είναι η συνάντηση και η συνάρτηση υλικών που είχανμια προηγούμενη και έχουν μια επόμενη ζωή. Μέσα στην ίδια την εργασία του κειμένου, εναποτίθενται πολλαπλές γεω-γραφίες και βιωμένες εμπειρίες. Ο συνδυασμός όλων αυτών καθιστά τους τόπους έκθεσης καιπαρουσίασής τους, σε σκηνή και σκηνικό της ιστορίας.
—-
[1] – Heidegger, M. (2008). Κτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι, Αθήνα: Πλέθρον
[2] – Derrida, J. (2000). ΧΩΡΑ, Αθήνα: Ινστιτούτο του βιβλίου – Α.Καρδαμίτσα
[3] – Barthes, R. (2007). Εικόνα, Μουσική, Κείμενο, Αθήνα: Πλέθρον
Γιάννης Στούρνας – Aquatic Cartography
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ
Μυρτώ Ξανθοπούλου
Αντώνης Θεοδωρίδης
Στέλιος Παπαγρηγορίου
Collectif MASI
Γιάννης Στούρνας
Γιώργος Καραηλίας
Φίλιππος Βασιλείου
Αλέξανδρος Μιστριώτης
Γιώργος Βαρουτάς
Άννα Λινάρδου
Γιάννης Στούρνας – Aquatic Cartography
Info:
Διάρκεια έκθεσης: Πέμπτη 23 Νοεμβρίου – Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023
Εγκαίνια: Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023, ώρα 19:00
Χώρος διεξαγωγής: MISC Athens, Τούσα Μπότσαρη 20, 11741, Κουκάκι, Αθήνα
Ωράριο λειτουργίας: Πέμπτη 2-8 μμ / Παρασκευή 2-8 μμ / Σάββατο 12-6 μμ / Κυριακή 12-6 μμ
www.miscathens.com
Είσοδος ελεύθερη
ΕΡΓΑ – ΔΡΩΜΕΝΑ*
– Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023 / ώρα 18:00 / ΤΟ ΣΥΓΓΡΟΥΟΜΕΝΟ / οδός Φαλήρου 57, 11742, Αθήνα
Η ΦΑΛΑΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ – παρουσίαση μακέτας φωτογραφικού βιβλίου από τον Γιώργο Καραηλία
– Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023 / ώρα 18:00 / Πλατεία / οδός Φαλήρου & Μπότσαρη γωνία, 11742, Αθήνα
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ – performance από τον Φίλιππο Βασιλείου
– Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2023 / ώρα 20:00 / MISC Athens / Τούσα Μπότσαρη 20, 11742 Αθήνα
ΑΘΗΝΑ Σ’ ΑΚΟΥΩ – ανάγνωση ποιήματος από τον Αλέξανδρο Μιστριώτη
– Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023 / ώρα 18:30 / UNDERFLOW / Καλλιρόης 39, 11742, Αθήνα
ΣΑΪΤΑ – αυτοσχεδιαστικός μουσικός διάλογος από την Άννα Λινάρδου και τον Γιώργο Βαρουτά
* Μια ώρα πριν από την έναρξη κάθε έργου-δρώμενου θα πραγματοποιείται ξενάγηση από την
επιμελήτρια στο χώρο της έκθεσης στο MISC Athens.
Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΜΥΡΤΩ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ ΟΣΟ ΒΑΡΟΥΝ ΟΙ ΤΕΝΤΕΣ
Η Μυρτώ Ξανθοπούλου, με τις εύθραυστες κατασκευές από αντικείμενα καθημερινής χρήσης, δημιουργεί ένα τρίπτυχο χαϊκού κατασκευών, μαρτυρώντας την ευαλωτότητα της ύλης, ένα συμβάν χωρίς αιτία, μια μνήμη χωρίς πρόσωπο. Χρησιμοποιεί τις λέξεις ως στοιχείο σύνθεσης, ανακυκλώνει και επανανοηματοδοτεί τα ίδια τα υλικά που κείτονται στο εργαστήριό της, αποσυναρμολογεί, αρθρώνει, κολλάει, πλέκει, κατασκευάζει, συνδέει, παίζει με -σχεδόν ιερογλυφικά- γραπτά. Τα έργα της αποτυπώνουν χειρονομίες, φράσεις, προσωπικές καισυλλογικές ανησυχίες, τη χρησιμότητα του αχρήστου μιας οξυδερκούς παρατηρήτριας της αθηναϊκής σκηνής.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ ΤΙΠΟΤΑ ΝΕΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
Ο Αντώνης Θεοδωρίδης, ένας πλάνητας στη σύγχρονη πόλη, αποτυπώνει φωτογραφικά το άπλετο και συνάμα αποκαλυπτικό αττικό φως, αυτό για το οποίο έχουν γράψει ποιητές και φιλόσοφοι και έχουν εμπνευστεί αρχιτέκτονες. Ο ζωγράφος Παρθένης, κάποτε το χαρακτήρισε ‘σαν σταματημένο, “σταλωμένο”’. Υπάρχει μια αίσθηση μαρμαρώματος στις φωτογραφίες του Θεοδωρίδη, σαν να θέλει να μετατρέψει την εμπειρία του παρόντος σε εμπειρία εγκατάστασης σε κάτι αόρατο. Εμμένει στην ιδιαίτερη τοπικότητα της Αθήνας, και κάνει νύξεις για την ιστορία της, αναδεικνύει τις ατέλειές της, την ομορφιά της και καταγράφει με υπαινικτικό και καυστικό τρόπο χειρονομίες ανθρώπων, φανερώνοντας μαζί με την κτισμένη ύλη και τις αντιφάσεις της.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΤΙΤΛΟ
Ο Στέλιος Παπαγρηγορίου με την εμμονή του σε μια φαινομενικά ατέρμονη επανάληψη χωρίς αρχή, παραθέτει σχεδόν πανομοιότυπα ζωγραφικά έργα, με μικρές μετατοπίσεις, στα οποία τα σπλάχνα των υποδομών της πόλης, του σώματός μας, συγκρατούνται αυστηρά οριοθετημένα από το αγγειόσχημο δισδιάστατο περίγραμμά τους. Την ίδια στιγμή, όμως, επιζητούν τη θέαση, την κυριαρχία στην επιφάνεια. Η επανάληψη εδώ γίνεται πεδίο δυνητικής απόκλισης και επινόησης, χειρονομία που επιδιώκει να φτάσει σε μια άφθαστη τελειότητα. Τα ζωγραφικά έργα, στερεώνονται πάνω και ανάμεσα σε τούβλα, επιτρέποντας την καμπυλότητα του χαρτιού. Αποκτούν, έτσι, τρισδιάστατη υπόσταση, τονίζοντας τις ζωγραφικές καμπύλες, σαν να έχουν βγει μόλις από τα έγκατα της αρχαίας πόλης των Αθηνών.
COLLECTIF MASI ΤΟΙΧΝΟΣ
Οι Collectif MASI – Μαντλέν Ανηψητάκη και Simon Riedler – αφουγκράζονται την περιοχή του Κουκακίου και συλλέγουν σιωπηλά οικοδομικά υλικά· απομεινάρια από κουζίνες, πατώματα, έπιπλα, τοίχους, σωλήνες, που βρίσκουν πεταμένα στη γειτονιά, αποτέλεσμα της ολικής αποξήλωσης διαμερισμάτων. Τα αντικείμενα που συγκεντρώνουν, τα διασώζουν από τη λήθη μεταφράζοντάς τα, μέσω της σύνθεσης, σε μια εικαστική εγκατάσταση που ανακαλεί τα ίχνη μιας παλαιότερης κατοίκησης. Ο σκελετός του έργου τους παραπέμπει σε μια φωλιά, στον ενδότερο, συνήθως πιο ασφαλή, χώρο του σπιτιού, σε ένα καταφύγιο – φυλακτό. Διακριτικά, όμως, μας υπενθυμίζει και τον αφανή εκτοπισμό μιας γενιάς ανθρώπων, τον βίαιο εξευγενισμό της περιοχής. Η καλλιτεχνική δραστηριότητα των Collectif MASI, διερευνά επίμονα την έννοια του κτίζειν και του κατοικείν σε διάδραση με τον δημόσιο χώρο και καθιστά το έργο τους μια τέχνη του πεδίου, ένα χειροπιαστό συλλογικό αποτύπωμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΥΡΝΑΣ ΥΔΑΤΙΑ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Γιάννης Στούρνας συλλέγει την πεσμένη ορυκτή ύλη από το έδαφος και το υπέδαφος των ποταμών και ρεμάτων της Αθήνας, την εκθέτει, τη φωτογραφίζει με την τεχνική της αμβροτυπίας -που ανακαλύφθηκε το 1850-, και αναδεικνύει τις πτυχώσεις της, την υφή της, τα ισορροπήματα του φωτός και της σκιάς μέσα στο ημισκόταδο. Δώδεκα πλάκες αμβροτυπίας στιγματίζονται από μια γαλάζια ζωγραφική πινελιά, που παραπέμπει στο νερό. Η πινελιά, αλληλοεπικαλύπτεται με το φωτογραφημένο αντικείμενο, οριοθετεί την επικράτεια της πλάκας με ένα νοητό ορίζοντα και τη χωρίζει σε υπέργειο και υπόγειο επίπεδο. Ο Στούρνας, μέσα από το έργο του διερευνά τα ίχνη και τις εγγραφές του εγκιβωτισμένου υγρού στοιχείου, εν είδει μιας υδάτινης χαρτογράφησης, μιας λησμονημένης αστικής γεωγραφίας.
ΤΑ ΕΡΓΑ – ΔΡΩΜΕΝΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΗΛΙΑΣ Η ΦΑΛΑΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ
Ο Γιώργος Καραηλίας παρουσιάζει τη μακέτα του φωτογραφικού-δοκιμιακού του βιβλίου σε μια διαδραστική ομιλία. Το περιεχόμενο του έργου του εστιάζει στη σύγχρονη ανθρωπογεωγραφία του αθηναϊκού κέντρου και πέριξ αυτού. Ένα μωσαϊκό πολλαπλών θεάσεων και αναγνώσεων κρύβεται μέσα στις σελίδες ενός αντικειμένου, αλλόκοτου στις αναλογίες. Τα χέρια, καθώς ξεφυλλίζουν το βιβλίο, μπλέκονται μεταξύ τους και θυμίζουν ταχυδακτυλουργό, δημιουργώντας μια προσμονή, αυτή της αποκάλυψης ενός μυστικού. Το βιβλίο, μετατρέπεται σε έναν τόπο εξερεύνησης και ενεργοποίησης διαφορετικών αισθήσεων, ένα παιχνίδι αποκρυπτογράφησης και σύνδεσης προσώπων και καθημερινών στιγμών, σημείων και χειρονομιών.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
Ο Φίλιππος Βασιλείου με μια επιτελεστική δράση διαπραγματεύεται τη σχέση της μνήμης του σώματός του με τη μνήμη της πόλης. Η παράστασή του ξεκινά από τα αποκαλυπτήρια μιας προτομής πάνω σε ένα βάθρο· τον εορτασμό του έργου του σε δημόσιο χώρο της πόλης, σε μια μικρή πλατεία. Μια προτομή στον άγνωστο“Άλλο”, δύναται να αναπαριστά οποιονδήποτε κάτοικο, ξένο ή περαστικό της Αθήνας, τον ίδιο τον καλλιτέχνη ή ακόμα και εμάς. Ποιος είναι τελικά αυτός ο Άλλος; Ο Βασιλείου, με όχημα το σώμα του, επιδιώκει να οικειοποιηθεί έστω προσωρινά τον δημόσιο χώρο που καταλαμβάνει και να αμφισβητήσει τις συνήθεις αντιλήψεις γύρω από την έννοια του μνημείου. Περισσότερο μνημονεύει, παρά μνημειοποιεί, δημιουργεί ένα εφήμερο βίωμα στο παρόν και υπαινίσσεται την ανακλητική δύναμη της μνήμης αυτού του συμβάντος στο μέλλον. Θίγει ζητήματα απόκρυψης και ορατότητας, καταστροφής και δημιουργίας, τον απασχολεί η αίσθηση του ανοίκειου ενώ επιζητά, τέλος, ένα νέο τρόπο, μα και ήθος όρασης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΙΣΤΡΙΩΤΗΣΑΘΗΝΑ Σ’ ΑΚΟΥΩ
Ο Αλέξανδρος Μιστριώτης αναγιγνώσκει το ποίημά του “Αθήνα σ’ Ακούω” στο υπόγειο του MISC, ένα κείμενο που αφουγκράζεται και βιώνει την Αθήνα, τη γειτονιά της οδού Αριστοτέλους, όπου έμενε για χρόνια. Σε αυτό, αποτυπώνει άλλοτε διακριτικά και σχεδόν ψιθυριστά και άλλοτε με δυνατή καταιγιστική φωνή, τη ζωή της πόλης των Αθηνών, όπως την παρατηρεί και την καταγράφει μέσα στα χρόνια. Η ανάγνωση αυτή λαμβάνει τη μορφή μιας σύντομης παράστασης.
ΑΝΝΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ & ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΟΥΤΑΣΣΑΪΤΑ
Η Άννα Λινάρδου και ο Γιώργος Βαρουτάς αυτοσχεδιάζουν στο ισόγειο του Underflow, έναν ηχητικό διάλογο. Η Λινάρδου εξερευνά φωνητικά ιδιώματα και αυτοσχεδιάζει με ήχους, φωνήματα και μελωδίες σχηματίζοντας μια προσωπική ιδιόλεκτο. Ο Βαρουτάς συλλέγει τους παραγόμενους ήχους, συλλαμβάνει το χρώμα της κάθε άρθρωσης, πειραματίζεται με αντικείμενα και μουσικά όργανα, δημιουργεί ασυνήθιστα ακούσματα. Με τα δάχτυλά του σαν σαΐτα πάνω από ένα σύμπλεγμα καλωδίων, αντίστοιχο με το στημόνι του αργαλειού, συνθέτει ένα μουσικό υφαντό. Όλοι οι ήχοι, εμπνευσμένοι από την ίδια την πόλη ή φαντασιακά βιώματα, μπορούν να διαβαστούν και σαν ταρώ με χαμένους κωδικούς, που το αυτί επιχειρεί να ανασυνθέσει ή και να ανακαλέσει μέσω αυτών μελλοντικές αναμνήσεις. Αν αφουγκραστούμε τη σιωπή ανάμεσα στους ήχους, τότε, ίσως να νιώσουμε και ένα σατόρι, ένα δυνατό τράνταγμα, το κενό για μια διαφορετική γραφή, μιας νέας μνήμης ζωντανής στο παρόν.
