Tο Athens Photo Festival, συμπληρώνει 30 χρόνια συνεπούς παρουσίας στη διεθνή φωτογραφική σκηνή, αποτελώντας το κορυφαίο φεστιβάλ φωτογραφίας της νοτιοανατολικής Ευρώπης και ένα από τα πέντε παλαιότερα στον κόσμο.
Το Athens Photo Festival 2017 θα αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια των μηνών Ιουνίου-Ιουλίου.
Εγκαίνια 14 Ιουνίου 2017.
Mε εμφανή προσανατολισμό στη σύγχρονη φωτογραφία, το Φεστιβάλ επικεντρώνεται με διάθεση διερευνητική και κριτική στα ζητήματα και τους προβληματισμούς της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας, αναδεικνύοντας το ρόλο της φωτογραφίας και του οπτικού πολιτισμού.
Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνει εκθέσεις φωτογραφίας με τη συμμετοχή καλλιτεχνών και επιμελητών από διαφορετικές χώρες καθώς και ένα σύνολο δράσεων -προβολές, εκπαιδευτικά προγράμματα, portfolio reviews, ομιλίες, παράλληλες εκδηλώσεις- που διευρύνουν το διάλογο και την ενεργό συμμετοχή. Με σημείο εκκίνησης το Μουσείο Μπενάκη, οι εκθέσεις θα επεκταθούν και σε άλλους χώρους του ευρύτερου αστικού κέντρου της Αθήνας, διασταυρώνοντας φωτογραφικά έργα, βίντεο, αρχειακό υλικό και φωτογραφικά βιβλία.
Το Athens Photo Festival, επιδιώκει να αποτελεί μια διαρκώς εξελισσόμενη πλατφόρμα παρουσίασης των σύγχρονων τάσεων από το χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας και του οπτικού πολιτισμού. Παράλληλα, στοχεύει να λειτουργεί ως ευκαιρία συσπείρωσης και συνεργασίας πολιτιστικών φορέων και θεσμών από διαφορετικές χώρες, με απώτερο σκοπό τις καλλιτεχνικές συνέργειες και ανταλλαγές.
Το Athens Photo Festival εντάσσεται στο δίκτυο του Ευρωπαϊκού Μήνα Φωτογραφίας (European Month of Photography), που αποτελεί τη σημαντικότερη διεθνή συνεργατική πλατφόρμα φωτογραφικών φεστιβάλ, στην οποία συμμετεχουν τα φεστιβάλ της Αθήνας, του Βερολίνου, της Βιέννης, της Βουδαπέστης, της Λουμπλιάνας, του Λουξεμβούργου, της Μπρατισλάβας και του Παρισιού.

Α. Κύριο Πρόγραμμα
Χώρος έκθεσης: Μουσείο Μπενάκη (κτήριο οδού Πειραιώς)
82 καλλιτέχνες από 27 χώρες, σημαντικοί διεθνείς προσκεκλημένοι και ένα ευρύ φάσμα δράσεων και παράλληλων εκδηλώσεων, τοποθετούν την Αθήνα στο επίκεντρο της διεθνούς φωτογραφικής σκηνής.
Κεντρικό Πρόγραμμα –  https://www.photofestival.gr/main-programme-gr
Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι 2017 – https://www.photofestival.gr/ygp-2017-gr
B. Πρόγραμμα Satellite – Εκθέσεις σε διάφορους χώρους της Αθήνας  – https://www.photofestival.gr/satellite-programme-gr-2

Κάποιες προτάσεις μας:

1. Johan Willner / Peo Olsson (SE)
Heaps

Ο σωρός παρουσιάζει αποδείξεις τόσο δράσεων στο παρόν όσο και στο παρελθόν. Ίχνη συμβάντων και χρονικότητας, με αφετηρία είτε ανθρώπους είτε τη φύση. Είναι μία από τις πρώτες και πιο απλές αρχιτεκτονικές μορφές μας και ταυτόχρονα είναι ένα σχήμα που προκύπτει από την απλή βαρυτική έλξη. Το μνημειώδες και το αιώνιο συνδέονται με την ανθεκτικότητα της μορφής και τον τρόπο που αυτή υπομένει τα στοιχεία. Οι πυραμίδες έχουν τη μορφή αυτή τόσο ως σύμβολο όσο και για πρακτικούς λόγους. Ο σωρός άμμου στην άκρη του δρόμου διαρκεί μόνο μερικές μέρες προτού μεταφερθεί, αλλά είναι απλώς ένα εμπόδιο. Το σχήμα του σωρού είναι αναγνωρίσιμο και επαναλαμβανόμενο και αντανακλά τις μοναδικότητες ενός τόπου. Ο σωρός είναι σαν τον χορό στο αρχαιοελληνικό δράμα. Το σταθερό σχήμα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Ο σωρός αναδεικνύει διαφορετικές πολιτικές, ανάλογα το μέρος του κόσμου στο οποίο βρίσκεται. Μας προσφέρει μία πολιτική πτυχή των ανθρώπινων προσπαθειών, όπου η γεωγραφική θέση υπονοεί μία μοναδική αιτία για την εμφάνιση των σωρών.

2. Swen Renault (FR) 
11

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 συνέβη ένα από τα τραγικότερα γεγονότα στην ιστορία του 21ου αιώνα. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, αυτή η μέρα παραμένει χαραγμένη στις μνήμες ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, και ιδιαίτερα στο σημείο (τώρα μνημείο) όπου ξετυλίχθηκε αυτή η πολύ ασυνήθιστη τραγωδία, κάτω από τον ανοικτό ουρανό της Νέας Υόρκης. Δακρυσμένες οικογένειες στέκονται εκεί, μπροστά από τα ονόματα των θυμάτων, τουρίστες χαμογελούν σα να βρίσκονται σε πάρκο ψυχαγωγίας, πολλοί ακίνητοι αστυνομικοί φρουρούν τη γύρω περιοχή, ενώ ο συνεχής και συνήθης αριθμός αεροσκαφών που συνεχίζουν να πετούν στον ίδιο αεροδιάδρομο συντελεί στη δημιουργία μιας ψύχωσης.

3. Swen Renault (FR)
Gaza, summer 2014

Η τηλεόραση, με τα 24ωρα ειδησεογραφικά κανάλια της, μεταδίδει καρέ και κινούμενες εικόνες, σε έναν αδιάκοπο βρόχο από επαναλαμβανόμενες βίαιες σκηνές γεγονότων. Με δεδομένη τη δίψα των μέσων για έκτακτες ειδήσεις και «λαβράκια», όταν ένα σοβαρό γεγονός, όπως μια επίθεση ή μια μάχη, επαναλαμβάνεται για αρκετές μέρες, η συχνότητα της απεικόνισής τους μειώνεται προς χάρη της νεότερης είδησης. Αυτή η δουλειά, που αποτελείται από 16 εικόνες από το διαδίκτυο, πραγματεύεται το κρίσιμο γεγονός της σύγκρουσης στη Γάζα το 2014. Αυτές οι 16 εικόνες, που έχουν εσκεμμένα επαναπλαισιωθεί, προκειμένου να αφαιρεθούν οι περιβάλλουσες συνθήκες, παίζουν με την αμφισημία μιας εικόνας και την έννοιά της, δημιουργώντας μια αγωνία που αιωρείται μεταξύ της ομορφιάς της μορφής και του τρόμου του περιεχομένου.

4. Daniel Mayrit (ES)
You Haven’t Seen Their Faces

Για μήνες μετά τις ταραχές του 2011 στο Λονδίνο, η αστυνομία μοίραζε φυλλάδια που απεικόνιζαν νεαρούς, οι οποίοι μάλλον είχαν πάρει μέρος στα γεγονότα. Φωτογραφίες χαμηλής ποιότητας, εμποτισμένες με αδιαμφισβήτητη εξουσία. Αλλά τι ξέραμε γι αυτούς τους ανθρώπους; Δεν γνωρίζαμε ούτε τις περιστάσεις ούτε τα γεγονότα, αλλά συμπεραίναμε την ενοχή τους, γιατί τους είχαν «πιάσει» οι κάμερες.
Αυτό το βιβλίο ιδιοποιείται τα χαρακτηριστικά της τεχνολογίας παρακολούθησης, για να αποτυπώσει τους 100 πιο ισχυρούς ανθρώπους στο City του Λονδίνου. Στη συλλογική συνείδηση θεωρούνται ως οι κύριοι υπεύθυνοι για την τρέχουσα οικονομική κατάσταση αλλά, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν να ζουν σε μια άνετη ανωνυμία, μακριά από τα ερευνητικά βλέμματα του κόσμου. Ωστόσο, όπως δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν οι άνθρωποι που απεικονίζονταν από την αστυνομία ήταν εγκληματίες, έτσι δεν μπορούμε και να υποθέσουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι εμπλέκονται στα τρέχοντα οικονομικά σκάνδαλα… μήπως όμως εμπλέκονται;

5. Τζάνις Ραφαηλίδου (GR)
Requiem to a Shipwreck

Το βίντεο δείχνει μία περφόρμανς με λεπτομερή χορογραφία από μία ορχήστρα πνευστών, που παίζει ένα ρέκβιεμ. Στο φόντο, ένα μεγάλο πλοίο που ανατράπηκε στα ανοιχτά των ελληνικών ακτών, σαν μία φάλαινα που εξώκειλε, γίνεται σιγά σιγά ορατό. Το θέμα δεν είναι το ναυάγιο καθαυτό ως απόδειξη ενός θανατηφόρου συμβάντος, αλλά ένα ξεχασμένο ερείπιο στο τοπίο, ένα μνημείο στην τραγωδία στα νερά της Μεσογείου. Το «Requiem Series» αντιλαμβάνεται την καταστροφή και τον θάνατο σε σχέση με κάποια μεγαλύτερη θεομηνία με πολιτισμικές, ιστορικές ή γεωπολιτικές αιτίες, οι οποίες μένουν διφορούμενες και επιδέχονται ερμηνείες.

6. Yana Wernicke / Jona Feige (DE)
Zenkeri

To «Zenkeri» είναι ένα έργο για τον Γερμανό βοτανολόγο και κηπουρό Georg August Zenker, ο οποίος ήταν από τις πλέον επιφανείς και αμφιλεγόμενες μορφές στη διάρκεια της γερμανικής αποικιοκρατίας. Έζησε, δούλεψε και πέθανε στο Bipindi, ένα μικρό κομμάτι γης στη ζούγκλα του Καμερούν. Εκεί έχτισε μια βίλα αποικιακού στυλ και γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως βοτανολόγος και ζωολόγος. Η ερειπωμένη βίλα του είναι πλέον σπίτι των απογόνων του, για τους οποίους η γερμανική καταγωγή τους αποτελεί τόσο ευλογία όσο και κατάρα.
Οι Yana Wernicke και Jonas Feige επιδιώκουν να απεικονίσουν πώς το μικρό κεφάλαιο της γερμανικής αποικιοκρατίας στο Καμερούν εξακολουθεί να επηρεάζει και να πλάθει ταυτότητες ακόμα και σήμερα.

7. Ksenia Yurkova (RU)
Empty Expectations Vol.2

Όπως και το πρώτο, το δεύτερο μέρος του «Empty Expectations» είναι μία λογική συνέχεια στη μαρτυρία για τη συνθήκη σταδιακής καταστροφής και μεταμόρφωσης της αντίληψης για τον εαυτό και τις προσωπικές σχέσεις, μέσα από την υλική φύση των οπτικών μέσων. Όπως ένα ανθρώπινο ον, το οποίο αποτελείται από περίπου τριάντα ανόργανα χημικά στοιχεία, εντέλει αποσυντίθεται ώστε να δημιουργηθούν νέες μορφές ζωής, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν την ίδια πορεία αποσύνθεσης και συνολικής μεταβολής με το να καίγονται ή να παγώνουν. Αποσυντίθενται στα στοιχειώδη κομμάτια τους, ώστε να βρεθούν σε νέες αλληλουχίες.

8. Πάνος Τσαγκάρης (GR)
TIME (Somewhere between God and Naught)

Το έργο του Πάνου Τσαγκάρη «TIME (Somewhere between God and Naught)» αποτελείται από 12 αρχειακές εκτυπώσεις με αναφορά στο περιοδικό TIME. Σε αυτό το έργο, όπως σημειώνει η Μαρία Νικολακοπούλου, «η συμβολική απόσταση μεταξύ των σταδίων από τη βασική συνείδηση μέχρι την εξελιγμένη, αποκτά έμφαση μέσα από τη χρωματική κατάταξη των έργων από το σκοτάδι στο φως, αλλά και από το μέγεθος του έργου σε μήκος που συμβολίζει τη χρονική συνθήκη μεταξύ των δύο περιστάσεων. Ο πραγματικός χώρος που καταλαμβάνει το έργο είναι ενδεικτικός της συμβολικής απόστασης, των σταδίων που απαιτούνται για την απόκτηση της αλήθειας, ενώ ο χρόνος που απαιτείται για την απορρόφηση του ιδίου του έργου από τη μια πλευρά ως την άλλη, συμβολίζει το χρονικό στοιχείο της διαδικασίας».

9. Πάνος Τσαγκάρης (GR)
CHAOS (For Between The Light And The Darkness We Stand)

Το «ΧΑΟΣ (For Between The Light And The Darkness We Stand)» του Πάνου Τσαγκάρη ανήκει σε μία σειρά έργων που βασίζεται σε εικόνες από πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, τα οποία συλλέγει ο καλλιτέχνης τα τελευταία οκτώ χρόνια και αφορούν, μεταξύ άλλων, και στην οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Σε αυτή τη σειρά, η έννοια της μετάβασης από το σκοτάδι στο φως συμβολίζει τη σταδιακή αποσύνδεση από τον υλικό κόσμο και την αργή μετάβαση προς την ανύψωση του ανώτερου εαυτού. Όπως δηλώνει ο καλλιτέχνης: «Η ζωή είναι μια διαδικασία εξαγνισμού, κατά την οποία καθημερινά προσπαθούμε να ανυψώσουμε τον «μη καθαρό» εαυτό μας στο επίπεδο αυτό, όπου θα μπορέσει να επανασυνδεθεί με τον ανώτερό μας εαυτό. Για το σκοπό αυτό δουλεύουμε διαρκώς τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο».

10. Vittorio Mortarotti / Anush Hamzehian (IT)
Most Were Silent

Η πρώτη ατομική δοκιμή στην ιστορία έγινε στο Trinity Site, στο Νέο Μεξικό, στις 16 Ιουλίου 1945.
Σήμερα στην ίδια περιοχή υψώνεται η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των Ηνωμένων Πολιτειών. Το project ξεκινά με τις αναφορές των αυτοπτών μαρτύρων της πυρηνικής έκρηξης και τελειώνει με τις ιστορίες των βετεράνων του πολέμου στο Ιράκ. Εξερευνήσαμε την περιοχή με σκοπό να μελετήσουμε την ανεπαίσθητη ατμόσφαιρα αναμονής αυτού του αμερικανικού προαστίου. Το «Most Were Silent» είναι ένα μετα-ατομικό ταξίδι και ένας στοχασμός πάνω στο υπόβαθρο των πολέμων και τις επιπτώσεις τους στο ιδιωτικό πεπρωμένο.

11. Ulrike Schmitz (DE)
The Missing Link
Το 1929 ο J.D. Bernal, επιστήμονας και μετανθρωπιστής, δήλωσε: «Αν και είναι πιθανό ότι ο άνθρωπος έχει πολύ δρόμο να διανύσει πριν η φυσιολογική και ψυχολογική του σύσταση αποτελέσει περιοριστικό παράγοντα για την ανάπτυξή του, … και τότε είναι που ο μηχανικός άνθρωπος θα αρχίσει να παρουσιάζει ένα σαφές πλεονέκτημα. Ο κανονικός άνθρωπος είναι ένα εξελικτικό αδιέξοδο. Ο μηχανικός άνθρωπος, μια φαινομενική ανακοπή στην οργανική εξέλιξη, στην ουσία συνάδει περισσότερο με την πραγματική παράδοση μιας περαιτέρω εξέλιξης». Το γονιδίωμα των Νεάντερταλ, ενός ανθρώπινου είδους που εξαφανίστηκε πριν από 40.000 χρόνια, έχει αποκωδικοποιηθεί. Τώρα οι επιστήμονες εργάζονται για τη συνθετική αναπαραγωγή του μέσα σε μια παρένθετη μητέρα από το ανθρώπινο είδος. Η αναγέννηση ενός κλώνου των Νεάντερταλ είναι ένα πραγματικό μελλοντικό σενάριο. Το project μου ακολουθεί τα επιστημονικά βήματα της αναδημιουργίας των Νεάντερταλ. Αυτά τα βήματα συμβολίζουν και την εξέλιξη της ανθρώπινης επιστήμης γενικότερα: 1. Αποκωδικοποιώντας τη φύση, 2. Αντιγράφοντας τη φύση, 3. Δημιουργώντας νέα φύση.

12. Στεφανία Ορφανίδου (GR)
Inert Substance
Το αστικό και φυσικό τοπίο φέρει στο σώμα του σημάδια, ανθρωπογενείς παρεμβάσεις που κεντρίζουν τη φαντασία, διεγείρουν ερωτήσεις σχετικά με τη μνήμη ενός ξεχασμένου παρελθόντος. Το μυαλό φαντάζεται το πέρασμα του χρόνου και το αναπόφευκτο της κατάρρευσης. Ατελή κτίρια, εγκαταλειμμένα μεταλλεία, υλικά βγαλμένα από τα σπλάχνα της γης, αποσπάσματα που δημιουργούν ένα νέο έδαφος, ένα τοπίο έλλειψης Χωρίς ίχνος ζωής, η αδρανής ύλη δίνει την εντύπωση μιας μετέωρης κατάστασης, μιας αναμονής. Τόποι αμφιβολίας και ατέλειας, μεταξύ του είναι και του μη είναι, συνιστούν μια περίεργη συνεργασία μεταξύ ανθρώπινης και φυσικής παρέμβασης. Η ανακάλυψή τους από το βλέμμα του περιπατητή δεν μπορεί να ανασύρει μνήμες λησμονημένες, ωστόσο δύναται να εγγράψει στο σώμα τους νέες μνήμες, να επανανοηματοδοτήσει αυτό που εκεί βουβό, περιμένει ένα κοίταγμα, ένα ενδιαφέρον, μια πνοή ζωής.

13. Susana Cabañero (ES)
El Hombrecino (The little man)
Για πάνω από 30 χρόνια, ο παππούς μου φύλαγε μία λίστα με ονόματα στο πορτοφόλι του. Κάθε φορά που διάβαζε αυτά τα ονόματα συγκινούνταν βαθύτατα. Ήταν φίλοι και γείτονες που είχαν απαχθεί από τα σπίτια τους και εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφύλιου πολέμου. Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι είχαν φύγει εδώ και πάνω από 40 χρόνια, είχαν παραμείνει ζωντανοί στη μνήμη του. Εξαφανίστηκαν πραγματικά μόνο όταν η μνήμη του παππού μου άρχισε να εξασθενεί, την ίδια περίοδο που η λίστα αυτή χάθηκε. Αλλά προτού συμβεί αυτό, είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω ένα ταξίδι αναζήτησης αυτών των ονομάτων και να πάρω μαζί μου τον παππού μου, ώστε να τους συναντήσουμε μαζί.

14. Αντώνης Θεοδωρίδης (GR)
Ways of escape
Η σειρά «Τρόποι Διαφυγής» είναι ένας σύνθετος ιστός συμβόλων, ανθρώπινων μορφών και ανεπίλυτων αστικών τοπίων, που καλεί τον θεατή να περιηγηθεί μια πόλη με αινιγματικό παρελθόν. Απεικονιζόμενη ως γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού, η Αθήνα γίνεται συχνά φόντο πάνω στο οποίο προβάλλονται ιστορικές υποθέσεις, επισκιάζοντας το αβέβαιο παρόν της. Πώς καλείται κάθε πόλη να αντεπεξέλθει στις ιδέες που την σχημάτισαν; Η σειρά των φωτογραφιών, ακολουθεί τα ίχνη αυτών των ιδεών, παρατηρώντας τις επιφάνειες της Αθήνας: των τοίχων που περικλείουν την ιστορία της, των ανθρώπων που την κατοικούν και των φραγμάτων που υψώνονται για να ορίσουν και να υπερασπιστούν την ταυτότητά της.

15. Στέλιος Καλλινίκου (CY)
Where are you going young man, handsome like a legend
Η δουλειά του Στέλιου Καλλινίκου εξερευνά τις διασταυρώσεις του χώρου, του τόπου, του χρόνου και της ιστορίας ως εννοιολογικές εκδηλώσεις. Στο καινούργιο σύνολο φωτογραφιών του συνεχίζει την έρευνά του στην πολιτική του τοπίου. Αυτή τη φορά δημιουργεί φωτογραφίες αινιγματικών τοπίων της κυπριακής φύσης. Στα περισσότερα από αυτά τα τοπία παρατηρεί κανείς σπήλαια που εισάγουν το ανθρώπινο στοιχείο σε αυτές τις εικόνες. Μια πρωτόγονη μορφή αρχιτεκτονικής ή πύλες προς μια άλλη διάσταση;
Αυτό του οποίου στην ουσία γινόμαστε μάρτυρες είναι το περιπατητικό ταξίδι και η προσπάθεια του Καλλινίκου να ανακαλύψει τα καταφύγια που κατασκευάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τους αντάρτες της ΕΟΚΑ κατά τη διάρκεια του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα του 1955 – 1959 ενάντια στη βρετανική κυριαρχία.
Το δάσος, σαν ένας ιερός τόπος, γίνεται ο χώρος όπου ο Καλλινίκου, κινούμενος πάνω σε αρχέγονα μονοπάτια, αναρωτιέται για την αληθινή φύση των πραγμάτων.

16. Τζάνις Ραφαηλίδου (GR)
I thought I found you but I was looking on footage of a different country (2010)
Η καλλιτέχνης αναζητά τον πατέρα της σε αρχειακό τηλεοπτικό υλικό από την δεκαετία του ’70 στην Αθήνα, μέχρι που τον συναντά οπλισμένο σε ένα ντοκιμαντέρ άλλης χώρας και εποχής. Η σκηνή είναι ένα απόσπασμα από την ανακατασκευή των εξεγέρσεων στην Αλβανία το 1997 για τις ειδήσεις σε ζωντανή μετάδοση.

17. Jorge Fuembuena Loscertales (ES)
Inside Inspect
Το έργο «Inside Insect» ακολουθεί τα βήματα του Luis Buñuel σε διάφορες χώρες, δίνοντας νέα αξία σε ευρήματα και αρχειακά έγγραφα, όπως γράμματα, καρτ-ποστάλ, φθαρμένες φωτογραφίες, χάρτες και χειρόγραφα. Το έργο παίζει με τα συστήματα σημείων και τις φωτογραφικές αναπαραστάσεις, αποδομώντας μία προϋπάρχουσα αφήγηση με το να αναμειγνύει σκόπιμα την πραγματικότητα με τη φαντασία, δηλαδή, το παρόν και το παρελθόν, τον μύθο και την πραγματικότητα. Συσχετίζει ιδιωτικές εικόνες (φωτογραφικά άλμπουμ και αρχεία) που έχουν ζητηθεί από τους ιδιοκτήτες τους, και έγγραφα και αρχεία από διάφορες πηγές και θεσμούς, με κατασκευασμένες εικόνες και προσομοιώσεις.
Το έργο παίρνει τη μορφή φωτογραφικού δοκιμίου που αποτελείται από φωτογραφίες και αρχειακό υλικό, είτε τροποποιημένο είτε παρουσιασμένο ως έχει, εγκαθιδρύοντας εντάσεις, διαλόγους, επικαλυπτόμενες σχέσεις, απηχώντας ή ανακαλώντας όλα αυτά τα στοιχεία με τη μορφή ενός συμπλέγματος ή αστερισμού υλικών.

18. Julie Anand / Damon Sauer (US)
Grround Truth: Corona Landmarks
Το «Ground Truth: Corona Landmarks» ερευνά τη θέση του ατόμου στη γη μέσα στο σύγχρονο πλαίσιο των αχανών δικτύων πληροφόρησης. Εξερευνούμε αυτή την κατάσταση οπτικοποιώντας την επεκτεινόμενη διεισδυτικότητα της δορυφορικής τεχνολογίας σε σχέση με ένα ιστορικά σημαντικό σύνολο στόχων βαθμονόμησης δορυφόρων. Αυτό το σύστημα σταυρών δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ως μέρος του Corona, ενός μυστικού προγράμματος παρακολούθησης, που παρήγαγε τις πρώτες φωτογραφίες της γης από το διάστημα.
Σήμερα εξερευνούμε την αρχιτεκτονική του Ψυχρού Πολέμου, χαρτογραφώντας τους συγκεκριμένους δορυφόρους που βρίσκονται στον ουρανό σε κάθε τοποθεσία τη στιγμή της φωτογράφισης, με τη βοήθεια μιας εφαρμογής δορυφορικού εντοπισμού. Συνεπώς, αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν ταυτόχρονα ιστορικό ντοκουμέντο, τεχνούργημα και χάρτη δεδομένων. Απολαμβάνουμε τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι μυριάδες σημείων και τροχιακών τόξων τονίζουν την απανταχού παρουσία αυτής της σύγχρονης τεχνολογίας που περιβάλλει την υδρόγειο.

19. Karina-Sirkku Kurz (FI/DE)
UNGLEICHGEWICHT
Eίμαι γοητευμένη από το ανθρώπινο σώμα, που είναι απτό και ταυτόχρονα αισθάνεται, είναι συνεπώς αντικείμενο (Körper) και υποκείμενο (Leib). Απολαμβάνω να διερευνώ αυτό το φαινόμενο από διαφορετικές γωνίες. Βασισμένη στις διηγήσεις των ίδιων των ατόμων που εμπλέκονται, η δουλειά “Ungleichgewicht” (ανισορροπία) προσεγγίζει σημαντικά χαρακτηριστικά των διατροφικών διαταραχών. Για τους ανθρώπους που πάσχουν από αυτές, το ίδιο τους το σώμα αποτελεί μια οθόνη προβολής εσωτερικών συγκρούσεων με τρόπο που γίνονται έντονα αισθητές.

20. Karolin Klüppel (DE)
Dabu
Μέχρι αρκετά πρόσφατα, οι Mosuo, μια κινεζική εθνική μειονότητα περίπου 40.000 ανθρώπων, που ζει ψηλά στα Ιμαλάϊα, απολάμβανε αιώνες σχετικής σταθερότητας μέσα σε μια περίπλοκη μητριαρχική δομή, η οποία εκτιμά τη γυναικεία δύναμη και λήψη αποφάσεων. Οι γυναίκες των Mosuo είναι οι επικεφαλής του νοικοκυριού και υπεύθυνες για όλες τις οικονομικές αποφάσεις, καθώς και για τη συνέχιση του οικογενειακού ονόματος και τη μεταβίβαση της περιουσίας.
Από την Πολιτιστική Επανάσταση και μετά, αυτή η σταθερότητα σιγά σιγά καταρρέει. Σήμερα, ο πολιτισμός των Mosuo διαστρεβλώνεται και χρησιμοποιείται από την κινεζική κυβέρνηση ως τουριστική ατραξιόν. Ενώ η τουριστική βιομηχανία προσφέρει οικονομική ανακούφιση σε κάποιους, μόνο λίγοι από αυτούς μπορούν να διατηρήσουν έναν τρόπο ζωής που παραδοσιακά επικεντρώνεται γύρω από μεγάλες μητρογραμμικές οικογένειες. Οι φωτογραφίες μου εστιάζουν στις γηραιότερες μητριάρχισσες των Mosuo, γνωστές και ως Dabu, οι οποίες θυμούνται ακόμη την εποχή κατά την οποία η κοινότητα ήταν προστατευμένη από τις εξωτερικές επιρροές και αποτελούσε υπέρτατη αξία.

21. Kechun Zhang (CN)
Between the mountains and water
Τα βουνά και τα ποτάμια είναι πάντα οι βαριοί μεταφορείς της τρυφερότητας των Κινέζων. Η ηπειρωτική πολιτιστική επίγνωση μέσα από μια περιήγηση στα αξιοθέατα, η έμφυτα καλλιεργημένη συνείδηση ότι «τα βουνά είναι ενάρετα, τα ποτάμια ηθικά» και η οπτική ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται σε κοντινή απόσταση είναι πάντα η κεντρική γραμμή της αντίληψης των βουνών και των υδάτινων σωμάτων. Η απασχόλησή μου, μού δίνει ευκαιρίες να περιηγούμαι στα αξιοθέατα καθώς και τη δυνατότητα να επανεξετάζω τα σημερινά βουνά και υδάτινα σώματα. Η Κίνα υφίσταται ταχύτατες αλλαγές και βυθίζεται στον ενθουσιασμό της ευημερίας. Αυτό που ακολουθεί είναι η τάση μιας ισχυρής καταστροφικής δύναμης που δεν μπορεί να ανακοπεί. Υπό αυτές τις συνθήκες, φαίνομαι πολύ ασήμαντος, όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Στην πορεία των ταξιδιών μου σε επίγειους και υδάτινους δρόμους μέσα στα χρόνια, ψάχνω για εκείνους τους ανθρώπους που συντροφεύουν ακόμη τα βουνά και τα ποτάμια.

22. Kunihiko Sato (JP)
Retouch
Τα μνημεία μάς περιγράφουν το γεγονός ότι κάτι συνέβη κάποτε σε αυτή την τοποθεσία. Αν και υπάρχουν πολλά μνημεία που μας υπενθυμίζουν σημαντικές στιγμές της ιστορίας, υπάρχουν επίσης αρκετά που δίνουν έμφαση σε μία διαφορετική ιστορική αφήγηση. Αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι η ιστορία δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να αντιληφθεί με αμεσότητα. Ακριβώς επειδή η ιστορία δεν μπορεί να ιδωθεί, άλλοτε μεγαλοποιείται και άλλοτε μόνο οι πιο βολικές πτυχές της επιλέγονται για επεξεργασία και δημόσια παρουσίαση. Η σχέση ανάμεσα στην επεξεργασία και το ιστορικό αρχείο που εντοπίζεται στα μνημεία είναι ανάλογη με αυτήν που εντοπίζεται στο φωτογραφικό μέσο, και αμφότερες φαίνεται να σχετίζονται. Στο «Retouch» αυτά τα μνημεία έχουν φωτογραφηθεί και ρετουσαριστεί -οι επιγραφές τους έχουν αφαιρεθεί. Μέσα από τη διαδικασία καταγραφής και επεξεργασίας, αποσκοπώ να αποδώσω την ιστορία της ανθρωπότητας ως καταγραφή και επεξεργασία και να την οριοθετήσω σε εικόνες.

23. Lilly Lulay (DE)
Liquid Portrait, fbarchive19012016
Το «Liquid Portrait fbarchive19012016» είναι ένα φωτογραφικό πορτρέτο που αποτελείται από ένα γλυπτό και ένα «κινούμενο κολάζ», τα οποία αντλούν οπτικό περιεχόμενο από έναν μόνο λογαριασμό του Facebook. Αυτοπορτρέτα και φωτογραφίες διακοπών, φωτογραφίες φίλων, κατοικιδίων και φαγητών, από κινητά τηλέφωνα καθώς και εικόνες από τη συλλογική μας οπτική μνήμη, έχουν μεταφορτωθεί και εκτυπωθεί.
Για να υλοποιήσω το γλυπτό επανεστίασα στο κεντρικό στοιχείο της κάθε φωτογραφίας, κόβοντας και αφαιρώντας το. Κυριολεκτικά συνδεδεμένες και υφασμένες η μία μέσα στην άλλη, οι φωτογραφίες δημιουργούν έναν «χείμαρρο» εικόνων, που ξεχύνεται από μια αποσυναρμολογημένη οθόνη υπολογιστή και σχηματίζει ένα τρισδιάστατο γλυπτό –μια φυσική ενσάρκωση ενός avatar του Facebook. Ακριβώς όπως η διεπαφή του Facebook βρίσκεται σε συνεχή ροή, το βίντεο δείχνει διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθέσεις από φωτογραφικά θραύσματα. Φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με έναν κατακλυσμό πληροφοριών, ωστόσο η επαναλαμβανόμενη κίνησή του έχει μια καθηλωτική επίδραση.

24. Luisa Whitton (UK)
What About the Heart?
Η Luisa Whitton χρησιμοποιεί πολλαπλά μέσα για να διερευνήσει ερωτήματα «υψηλών εννοιών» και να σκιαγραφήσει μία αφήγηση που ερευνά την πολυπλοκότητα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σήμερα. Στα πρόσφατα έργα της με τίτλο «What About the Heart?» η Whitton χρησιμοποιεί τη φωτογραφία, το βίντεο και το κείμενο για να μιμηθεί την ερευνητική μεθοδολογία του Hiroshi Ishiguro, ενός επιστήμονα που εργάζεται στην ιαπωνική ρομποτική βιομηχανία, ο οποίος έχει δημιουργήσει αρκετά ρομποτικά αντίγραφα του εαυτού του. Μέσα από την έρευνά της και τη χρήση του πορτρέτου, η Whitton αρχίζει να αποκαλύπτει τις ψυχολογικές και φιλοσοφικές επιπλοκές στη δημιουργία ενός ρομποτικού αυτοπορτρέτου και πειραματίζεται με εικόνες οι οποίες επισημαίνουν τις μυστηριώδεις παρενέργειες που μπορεί να έχει η τεχνολογία στην ταυτότητα και την αίσθηση του εαυτού.

25. Mafalda Rakos (AT)
I want to disappear – Approaching Eating Disorders
Στις μέρες μας, περισσότεροι από 70 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από κάποια διατροφική διαταραχή, όπως η ανορεξία ή η βουλιμία. Οι πάσχοντες είναι όλων των φύλων, παρουσιαστικών και ηλικιών. Τα εξωπραγματικά πρότυπα ομορφιάς και η αυξανόμενη τάση για δίαιτα και καλή φυσική κατάσταση συχνά υπογραμμίζονται ως οι κύριοι λόγοι που κάποιος εθίζεται στον έλεγχο του ίδιου του σώματός του –ωστόσο, όπως συμφωνούν οι ειδικοί, οι ρίζες της ασθένειας βρίσκονται πολύ βαθύτερα.
Το «I want to disappear» θέλει να φωτίσει τις εμπειρίες των ανθρώπων που υποφέρουν από μια διατροφική διαταραχή ή που την έχουν ήδη ξεπεράσει. Αφορά πραγματικά αυτή η σύγκρουση μόνο το φαγητό; Πώς συνδέεται με την ταυτότητα κάποιου; Γιατί μερικές συμπεριφορές βοηθούν κάποιον να νιώσει «καλύτερα» έστω και για λίγο; Μέσα από το κολάζ των πάνω από 20 πρωταγωνιστών, οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με τις δικές τους προκαθορισμένες αντιλήψεις σχετικά με αυτή την ασθένεια και, τελικά, ξεδιπλώνεται μια νέα προοπτική.

26. Mattia Micheli (IT)
Friendly Fire
Τα τελευταία χρόνια, επισκέφθηκα δημόσια και ιδιωτικά σκοπευτήρια και σπίτια ανθρώπων που αγαπούν τα όπλα. Παρακολούθησα συνέδρια, ιστορικές αναπαραστάσεις και εκδηλώσεις σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας. Εξερεύνησα κοινωνικά αποδεκτές δυναμικές, θέλοντας να καταλάβω τι ήταν αυτό που καθόριζε και επηρέαζε κάποιον, ώστε να υπογράψει το πρώτο συμβόλαιο κατοχής ενός όπλου. Με δελέασε η επιθυμία να αντιληφθώ τη μυστηριώδη έλξη και απέχθεια που προκαλούν τα πυροβόλα όπλα στη συλλογική εικονογραφία. Στη στρατιωτική αργκό, ο όρος «φίλια πυρά» περιγράφει την κατάσταση στην οποία στρατιώτες πέφτουν από τα πυρά των συμπολεμιστών τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις αφορά ένα σφάλμα ταυτοποίησης: σύμμαχοι στη θέση των εχθρών. Εγώ προσπάθησα να εξερευνήσω το αντίστροφο.

27. Murray Ballard (UK)

The Prospect of Immortality
To «Prospect of Immortality» είναι μια εξερεύνηση της κρυογονικής -της πρακτικής παγώματος του ανθρώπινου σώματος μετά το θάνατο, με την ελπίδα ότι η επιστημονική πρόοδος ίσως μία μέρα να το επαναφέρει στη ζωή. Οι φωτογραφίες οδηγούν τον θεατή σε ένα ταξίδι γύρω από τη μικρή αλλά αφοσιωμένη διεθνή κοινότητα κρυογονικής, από το παραθαλάσσιο αγγλικό θέρετρο συνταξιούχων Peacehaven, μέσα από τα εργαστήρια προηγμένης τεχνολογίας στην Αριζόνα, μέχρι τις υποτυπώδεις εγκαταστάσεις KrioRus στα προάστια της Μόσχας. Υπάρχουν παγκοσμίως περίπου 200 ασθενείς που έχουν διατηρηθεί μόνιμα σε υγρό άζωτο, με άλλους δύο χιλιάδες να έχουν αποφασίσει να ενταχθούν σε κρυογονική διαδικασία μετά το θάνατό τους. Αν και τα μέλη της κοινότητας έχουν συχνά γίνει αντικείμενα χλευασμού για τις απόψεις τους, ο Ballard τηρεί μία αντικειμενική στάση, επιτρέποντας στον θεατή να αναλογιστεί την ηθική διάσταση της πρακτικής και να αποφασίσει εάν έχουν παγιδευτεί σε ένα κόσμο επιστημονικής φαντασίας ή γνήσιας επιστημονικής καινοτομίας.

28. Myriam Meloni (FR-IT)
Different shades of Blue
«Τι είναι η θάλασσα για σένα;» ρώτησα τη Marie, μία νεαρή μετανάστρια από το Καμερούν. «Είναι η μόνη μου ελπίδα και ο μεγαλύτερός μου φόβος» απάντησε. Χιλιάδες κάτοικοι της υποσαχάριας Αφρικής εγκαταλείπουν τις χώρες τους με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Η σκλήρυνση των ευρωπαϊκών πολιτικών γύρω από τη μετανάστευση καθιστά το ταξίδι τους όλο και περισσότερο επικίνδυνο και αποτυχημένο.
Πολλοί μετανάστες καθηλώνονται για μήνες ή χρόνια στο Μαρόκο, ιστορικά μία χώρα διέλευσης που πλέον έχει γίνει εκ των πραγμάτων μια χώρα-προορισμός. Εγκλωβίζονται σε μία εκκρεμότητα, υπάρχουν κάπου ανάμεσα στο τέλος της προηγούμενης ζωής τους και στην αρχή μιας απρόβλεπτης κατάστασης.
29. Nick Waplington (UK)
Polytropus
Ο τίτλος της εργασίας προέρχεται από την Οδύσσεια του Ομήρου. Στο έπος, ο Οδυσσέας περιγράφεται με τα επίθετα «πολύτροπος» ή «πολυμήχανος» -μια λέξη που παραπέμπει τόσο στη φυσική του περιπλάνηση, όσο και στη νοητική εφευρετικότητά του. Η λέξη αντανακλά το θέμα της φωτογραφίας στο κέντρο του έργου: μία προσωρινή κατασκευή στο Λος Άντζελες, στην οποία διαμένει ένας άστεγος άντρας που πρέπει διαρκώς να την μετακινεί, ώστε να διαφύγει τον κίνδυνο ή την έξωση. Η λέξη επίσης αντανακλά την πρακτική της χρήσης πολλαπλών μέσων του Waplington, που σε αυτή την εργασία αναδεικνύεται μέσα από μια σειρά μικρών ζωγραφικών έργων σε αλουμίνιο, το καθένα από τα οποία αναπαριστά έναν από τους τερατώδεις, μυθικούς κινδύνους που αντιμετώπισε ο Οδυσσέας στην περιπλάνησή του.

30. Nicola Lo Calzo (IT)
Regla
Στην Κούβα, η λέξη regla έχει πολλαπλές έννοιες. Πάνω απ’ όλα, είναι το όνομα της πόλης-λιμανιού Regla, που βρίσκεται στην περιφέρεια της Αβάνας και είναι ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά κέντρα της χώρας. Επίσης, το regla αναφέρεται στις τρεις μεγάλες αφροκουβανικές θρησκείες: τη Regla de Ocha ή Regla de Ifá, καλύτερα γνωστή ως Santeria, τη Regla de Palo και τη Regla Abakuá. Τέλος, στα ισπανικά, η λέξη regla σημαίνει κανόνας, αρχή ή νόμος και, μετωνυμικά στην Κούβα, το κουβανικό καθεστώς.
Με τη Regla αποκαλύπτω μια λιγότερο γνωστή πραγματικότητα της Κούβας. Μέσα από τέσσερα διαφορετικά ταξίδια μεταξύ του 2015 και του 2016, κατάφερα να πω την ιστορία και να φωτογραφίσω την ύπαρξη των χώρων ελευθερίας και αντίστασης που ορίζονται από τις πρακτικές και τις σχέσεις με τον κόσμο των καταγόμενων από σκλάβους αφροκουβανικών κοινοτήτων, και που είναι ενσωματωμένοι τόσο στις μυστικές κοινωνίες και τις κοσμικές αδελφότητες, όσο και στο νεανικό κίνημα των αστικών κέντρων, τους raperos.

31. Olivier van Breugel / Simone Mudde (NL)
Mono Men – Guardians of Time
Το «Mono Men – Guardians of Time» είναι μία σειρά μνημειακών βίντεο για το ατέρμονο, την ανία και την αφοσίωση. Σεκιουριτάδες σε οικοδομές υπάρχουν παντού στο Τόκιο. Βρέξει χιονίσει, είναι πάντα εκεί. Η επιμονή τους είναι τόσο παράλογη όσο και αξιοθαύμαστη. Η ηλικία του teinen, η ιαπωνική λέξη για τη συνταξιοδότηση, είναι τα 62. Ωστόσο, η συνταξιοδότηση στην Ιαπωνία δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα με αυτό που σημαίνει στην Ευρώπη. Το teinen σηματοδοτεί το τέλος της εργασιακής ζωής αλλά όχι την οριστική αποχώρηση από το εργατικό δυναμικό. Αυτή η μεταβατική ρύθμιση είναι σχεδιασμένη για να δημιουργεί θέσεις εργασίες για νεότερους εργαζόμενους. Επιπλέον, εάν έχεις περάσει ολόκληρη την καριέρα σου δουλεύοντας έξι μέρες την εβδομάδα και η κοινωνική σου ζωή περιστρεφόταν κυρίως γύρω από την εργασία, η συνταξιοδότηση είναι παρόμοια με την κοινωνική απομόνωση.

32. Pharoah Marsan (FR)
L’état des milieux – The state of the environment
Η ματιά μου εστιάζει σε αντικείμενα, ίχνη που έχουν αφήσει άνθρωποι σε ένα τοπίο που στερείται κάθε παρουσίας, αλλά είναι σαν να κατοικείται από μία δεύτερη φύση.
Η ασάφεια των τοποθεσιών, περιφερειακή και οικεία, οι αινιγματικοί τίτλοι σε ορισμένες φωτογραφίες, μας βυθίζουν σε έναν αβέβαιο χώρο και χρόνο.
Ακολουθούμε τα ίχνη του απόντος, όπως δρα στη διάβρωση των παγετώνων του Jökull.
Είναι σε αυτά τα κενά, σε αυτό το σημείο μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, που λαμβάνει χώρα η ποιητική περιπλάνηση γύρω από την εγγενή σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και το περιβάλλον της, στον άνθρωπο και τη φύση.
Από το Ρέικιαβικ μέχρι τα προάστια του Παρισιού, μέσα από τη νήσο Réunion, από τα ερημωμένα τοπία μέχρι τα παρθένα δάση, προσπαθώ να αποκαλύψω μία χαρτογραφία της στιγμής του περιβάλλοντός μας, στην Ανθρωπόκαινο εποχή.

33. Poline Harbali (FR)
Le Damas des autres (Damascus of the others)
To 2015, αυτό που για την Ευρώπη ήταν μακρινό, ήρθε πιο κοντά και αυτό που ήταν οικείο, ξαφνικά απομακρύνθηκε. Μιας και ήταν αδύνατο να ταξιδέψω από τη Γαλλία στη Συρία, διαπίστωσα πως υπήρχε μονάχα ένας τόπος όπου θα μπορούσα να θέσω τους κανόνες και να είμαι σε επαφή τόσο με τη γαλλική όσο και με τη συριακή πλευρά της οικογένειάς μου: ένας εικονικός τόπος, η οθόνη του υπολογιστή μου. Ας προσπαθούσε όσο ήθελε η γεωπολιτική να κάνει το διαβατήριο και την καταγωγή μου εχθρούς στον πολιτικό κόσμο, εγώ είμαι απλώς ένα κορίτσι με μία οικογένεια. Καθώς έβρισκα παλιές φωτογραφίες και μνήμες μιας περιόδου, στην οποία ένα διαβατήριο δεν σε εμπόδιζε να μετακινείσαι, δημιούργησα έναν τόπο που δεν μπορούσε να οριστεί, έναν μετακινούμενο χώρο, τον οποίο μπορώ να μοιραστώ μόνο με έναν συμπαγή τρόπο και στον οποίο είμαι ελεύθερη να ταξιδεύω ανάμεσα στα κομμάτια του εαυτού μου. Είναι ο υπολογιστής μου η χώρα της ελευθερίας μου;

34. Roei Greenberg (IS)
Along the “break”
To «Συριακό-Αφρικανικό Ρήγμα» είναι το εβραϊκό όνομα για τη Μεγάλη Τεκτονική Τάφρο, μία σειρά ρηγμάτων που προκλήθηκαν πριν από 35 εκατομμύρια χρόνια από την κίνηση των τεκτονικών πλακών. Αυτό το γεωγραφικό φαινόμενο έχει αναφερθεί στις ιστορικές συγκρούσεις της περιοχής από τη βιβλική εποχή. Μετά το 1948 η τεκτονική τάφρος έπαιξε ρόλο-κλειδί στη διαμόρφωση των συνόρων του Ισραήλ με τον Λίβανο και τη Συρία στο βορρά και με την Αίγυπτο και την Ιορδανία στο νότο.
Αυτό είναι ένα λυρικό φωτογραφικό ταξίδι κατά μήκος των τοπογραφικών ορίων του «ρήγματος», σε αναζήτηση εικόνων με συναισθηματικά διττή φύση: εικονογραφικές και προκλητικές, αλλά και χρωματισμένες με σαρκασμό, ειρωνεία και υποβόσκουσες ιδεολογικές αποχρώσεις. Κάθε εικόνα είναι μια μοναδική στιγμή σε αυτήν την εξελισσόμενη εξερεύνηση και παρέχει μία νέα αφήγηση, αμφισβητώντας τη φωτογραφική αφήγηση του «εδώ και τώρα» και το ρόλο μου ως φωτογράφου ντοκουμέντου. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως έναν αφηγητή, έναν ποιητή.

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin