Σε αυτήν την ενότητα το photologio θα παρουσιάζει σε εβδομαδιαία βάση το έργο καλλιτεχνών που παίρνουν μέρος στην έκθεση “Tolerance(s) – Ανοχές”. Την επιλογή των έργων, την επιμέλεια και τον συντονισμό παραγωγής της έκθεσης έχουν αναλάβει οι συνεργάτες της Artifactory Κώστας Ιωαννίδης και Ελένη Μουζακίτη

English Version

Γιάννης Ζινδριλής – Greek Homeless National Team

Η σειρά παρακολουθεί τις αποστολές σε ένα είδος backstage, κυρίως κατά το στήσιμο των προσωρινών γηπέδων και το παρασκήνιο γύρω από αυτό, όπως επίσης και κατά την δραστηριότητα που ακολουθεί το τέλος των αγώνων, δηλαδή πριν και μετά το ίδιο το γεγονός. Οι εικόνες κινούνται στο πλαίσιο της φωτογραφίας ντοκουμέντου, ενός φωτογραφικού είδους που παράγει ξεκάθαρες και ακριβείς αναπαραστάσεις ανθρώπων, χώρων και γεγονότων.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το 2016 έως το 2018 κατά την διάρκεια των αποστολών σε τρία παγκόσμια κύπελλα στη Γλασκώβη, στο Όσλο, και στην πόλη του Μεξικού, καθώς και στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Κοινωνικού Ποδοσφαίρου, το καλοκαίρι του 2018 στο Γκρατς. Επίσης κατά την περιοδεία της εθνικής αστέγων σε προσφυγικούς καταυλισμούς την περίοδο 2016-2017.

Στην πρωτοβουλία κοινωνικού ποδοσφαίρου συμμετέχουν άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, ανεξαρτήτως φυλής και ποδοσφαιρικού ταλέντου που βιώνουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε ακραίες μορφές (άστεγοι, πρόσφυγες, συνάνθρωποί μας που είναι ενταγμένοι σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης κ.λπ.). Η Εθνική Αστέγων είναι ενταγμένη στην πρωτοβουλία κοινωνικού ποδοσφαίρου “Γκολ στη Φτώχεια” του περιοδικού δρόμου “Σχεδία”. “Παίζουμε μπάλα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και όχι απαραίτητα καλύτεροι ποδοσφαιριστές” είναι το μότο της καμπάνιας.

Γιάννης Ζινδριλής – Από τη σειρά Greek Homeless National Team

Ποια ήταν τα κίνητρα που σε οδήγησαν στην απόφασή σου να συμμετάσχεις στη συγκεκριμένη έκθεση;
Η ίδια η δουλειά καθεαυτή. H Ελληνική Εθνική Αστέγων δεν είναι πολλά περισσότερα από τους ίδιους τους ανθρώπους που την στελεχώνουν. Άνθρωποι δηλαδή που βιώνουν ακραία φτώχεια, αστεγία, προσφυγιά, καθώς και συμπολίτες-ισσες μας που βρίσκονται στο στάδιο της επανένταξης, λόγω χρήσης τοξικών ουσιών. Οι παραπάνω κοινωνικές ομάδες νιώθουν ολοένα και εντονότερη την κοινωνική πίεση, η οποία προέρχεται από το οργανωμένο κράτος, αλλά και από τον ρατσισμό της καθημερινότητας. Με αυτά τα δεδομένα, προσπαθώ να διοχετεύσω όπου μπορώ τις φωτογραφίες, πόσω μάλλον σε μια έκθεση με την συγκεκριμένη θεματολογία, ώστε να επικοινωνήσω τη δουλειά μου σε περισσότερους ανθρώπους. Άλλωστε, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να φωτογραφίσω την Εθνική Αστέγων, αν δεν λειτουργούσε το σύνολο της φωτογραφικής αυτής δουλειάς, ως μία πρόταση για συζήτηση ή και αναστοχασμό γύρω από αυτά τα θέματα. Τέλος, και προς όφελος της ειλικρίνειας, έχει πάντα ενδιαφέρον να εκθέτεις τη δουλειά σου, να έρχεσαι με κάποιο τρόπο αντιμέτωπος με τις ίδιες σου τις φωτογραφίες, να τις κρίνεις και να ετοιμάζεσαι- βλέποντάς τες- για την επόμενη. Μια έκθεση έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει ένα όνειρο ακόμη.

Με ποιον τρόπο μεταφέρονται στο κοινό μέσω του συγκεκριμένου έργου σου μηνύματα συμπερίληψης, σεβασμού και ανοχής στην ετερότητα;
Πριν αρχίσω τη δουλειά, όπως κάθε άνθρωπος, είχα τις προσωπικές μου απόψεις και ευαισθησίες για τα κοινωνικά ζητήματα της αστεγίας και της προσφυγιάς, άρα και για τους ίδιους τους ανθρώπους που τα αντιμετωπίζουν. Ξεκινώντας να φωτογραφίζω, συνειδητοποίησα πράγματα που μου διέφευγαν. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι αυτοί, που η ζωή τούς τα έφερε αρκετά πιο δύσκολα από κάποιους άλλους, είχαν δυνάμεις που σου προκαλούσαν έκπληξη. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, φρόντιζαν να εξαφανίσουν την δική μου αμηχανία στον τρόπο προσέγγισής τους. Έτσι, με τον καιρό, και αφού ακολουθούσα τις αποστολές της ομάδας τόσο σε προσφυγικούς καταυλισμούς όσο και σε ταξίδια στο εξωτερικό, επέλεξα, όσο είναι εφικτό, η φωτογραφική μου προσέγγιση να έχει χαρακτήρα αποευαισθητοποίησης, χωρίς δηλαδή έντονο φωτογραφικό σχολιασμό, ώστε να μπορεί να χειριστεί ο ίδιος-α φωτογραφιζόμενος-η την εικόνα του-της. Να συμμετέχει δηλαδή ο κάθε άνθρωπος, και κατ’ επέκταση η ίδια η ομάδα, στο αυτοπορτρέτο της. Έτσι, όπου μπόρεσα, στάθηκα απέναντι στους συμμετέχοντες, απαλλαγμένος από τις ήδη διαμορφωμένες μου απόψεις, χωρίς να αναγνωρίζω σε κανέναν την ιδιότητα του αστέγου ή του πρόσφυγα, παρά μόνο την αυταξία της ανθρώπινης ζωής.

Γιάννης Ζινδριλής – Από τη σειρά Greek Homeless National Team

Πιστεύεις πως η Τέχνη έχει τη δύναμη να ευαισθητοποιήσει συμπολίτες μας κατά του ρατσισμού και να επηρεάσει τις κοινωνίες προς την κατεύθυνση της ισότητας και της αποδοχής του Άλλου;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως η τέχνη λειτουργεί απελευθερωτικά και παρηγορητικά, αλλάζοντας τις ζωές όλων μας προς το καλύτερο, λειτουργώντας ως βασικός στοχασμός για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Συνήθως η δημιουργία, ως άδολη πράξη, είναι μία προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, αλλά και προς τον άλλο -ανέκφραστο εαυτό μας. Άλλες φορές, η ανάγνωση της πραγματικότητας σε διαψεύδει. Φαντάζομαι με ανάλογα ερωτήματα, υπαρξιακού χαρακτήρα, θα αναμετριούνται οι πιστοί κάθε θρησκείας, αν υπάρχει ή όχι ο Θεός τους και εν τέλει, αν θα υπάρξει η λύτρωση. Για αυτό που μπορώ να είμαι σίγουρος, είναι πως η τέχνη γεννιέται – εκτός των άλλων – από το ανικανοποίητο αίσθημά μας περί ισότητας των ανθρώπων. Είναι η προσπάθεια προς έναν καλύτερο τόπο, προσωπικό ή συλλογικό, που έχουμε μεν φανταστεί, αλλά δεν τον έχουμε συναντήσει παρά μόνο στιγμιαία, όταν η τέχνη τραβάει το παραβάν και αποκαλύπτει το άλλο μισό του κόσμου.

Βιογραφικό
Ο Γιάννης Ζινδριλής γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1982. Είναι απόφοιτος του τμήματος Τοπογραφίας και του Τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών μέσων του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Έχει παρακολουθήσει τα σεμινάρια «Ζητήματα Θεωρίας των Εικαστικών Τεχνών και της Φωτογραφίας» και «Περί τοπίου: Εικόνες, Συναισθήματα, Πολιτική» στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.
Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά. Συμμετείχε με τη σειρά «Vague Landscapes» στο Athens Photo Festival to 2016 στο πλαίσιο της έκθεσης «Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι». Η ίδια σειρά εκτέθηκε στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης το 2019.
Ένα τμήμα της φωτογραφικής σειράς “Greek Homeless National Team” εκτέθηκε στο μουσείο Μπενάκη τον Μάιο του 2018 στην παγκόσμια μέρα μουσείων. Από το Μάιο του 2020 παραδίδει μαθήματα φωτογραφίας στην ελληνική αντικαρκινική εταιρία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως φωτογράφος.

Γιάννης Ζινδριλής – Από τη σειρά Greek Homeless National Team

Yannis Zindrilis – Greek Homeless National Team

Could you tell us what motivated you to participate in this exhibition?
The project itself. The Greek National Homeless team is not much more than the people involved in it. That is, people who experience extreme poverty, homelessness, refugeeism, as well as our fellow citizens, former drug addicts, who are in the process of reinclusion. These populations experience more and more the social pressure, the systemic racism, which derives from the state, but also from the prejudice and discrimination in everyday life. Keeping that in mind, I try to promote my work wherever I can, especially in exhibitions focused on these specific matters, in order to communicate with more people. After all, there would be no reason for me to take pictures of the team, unless all this work would cater for more social discussion or reflection upon these issues. Finally, in the interest of honesty, it is always rejuvenating and challenging to show your work, to come face to face with your own photos, to judge them and to prepare oneself for the next shot. An exhibition has the potential to create one more dream.

How does this work convey to the audience the message of inclusion, respect and tolerance?
Like most people, I had my own views regarding homelessness and refugeeism, and therefore regarding the people who face them. When I started working on the issue, I came to realize things that I had missed before. For example, these people, whose lives were so difficult, had such inner strength that may surprise.Very often, they were able to sooth my own awkwardness, in how to approach them. Over time and while I was following the team in refugee camps and trips abroad, I chose to adopt a “desensitization” approach. This means that my work’s mission was not to offer an abundance of information or my point of view, but to allow the subject to handle his/ her own image.In other words, each person, and thus the team, could participate in the formation of its self-portrait. Whenever I could stand in front of participants, liberated from my own established views, I faced the players as human beings, without the label “homeless” or “refugee”.

Does Art have the power to raise awareness against racism and lead societies towards equality and acceptance?
I, honestly, do not know. Sometimes I think that art liberates us and offers us comfort, changing our lives for the better, making us better people. Usually creation, as an honest act, is a gift to society, but also to our other, silent self. At times, reality disappoints us. I guess that faith believers face similar existential questions: whether or not God exists, whether there is redemption. The one thing I can be sure of is that art is born -among other things-out of our unquenchable thirst of equality. It is an effort to move towards a better place, personal or collective, a place that we have imagined and have only momentarily found, when art pulls the curtains and reveals the other half of the world.

Bio
Yannis Zindrilis was born in the city of Ioannina, Greece in 1982. He graduated from the Topography Department and the Department of Photography and Audiovisual Arts of the University of West Attica. Furthermore he has attended seminars in Athens School of Fine Arts (“Theory Issues of visual arts and photography” – “On Landscape: Images, Emotions, Politics”). He has collaborated with newspapers and magazines. The series “Vague Landscapes” was exhibited to Athens Photo Festival in 2016, the series “Greek Football National Team” was exhibited during International Museum Day 2018 at Benaki Museum. Finally the series “No Name Cities” was exhibited to Art Unexpected – Black and White Festival: Exploring inner spaces in 2017. From May 2020 he teaches photography in helenic cancer society. He lives and works in Athens as a freelance photographer.

yanniszindrilis.com
lensculture.com/yannis-zindrilis
Facebook: Yannis Zindrilis
Instagram: Yannis Zindrilis

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin