ACvsX | Tolerance(s) | Σωκράτης Μπαλταγιάννης
Σε αυτήν την ενότητα το photologio θα παρουσιάζει σε εβδομαδιαία βάση το έργο καλλιτεχνών που παίρνουν μέρος στην έκθεση “Tolerance(s) – Ανοχές”. Την επιλογή των έργων, την επιμέλεια και τον συντονισμό παραγωγής της έκθεσης έχουν αναλάβει οι συνεργάτες της Artifactory Κώστας Ιωαννίδης και Ελένη Μουζακίτη
Σωκράτης Μπαλταγιάννης – In Limbo
Γεννήθηκαν ή τελείωσαν το σχολείο στην Ελλάδα. Συχνάζουν στα ίδια μέρη και μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με τους υπόλοιπους Έλληνες. Μιλάνε, σκέφτονται και ονειρεύονται στα Ελληνικά, αλλά παρόλα αυτά, η ομάδα αυτή ζει μετέωρη, στερούμενη των δικαιωμάτων ενός Έλληνα πολίτη. Πρόκειται για περίπου 200.000 παιδιά μεταναστών, γεννημένα και μεγαλωμένα στην Ελλάδα, που το Ελληνικό κράτος αρνείται να αναγνωρίσει ως δικά του. Έτσι, μην έχοντας Ελληνική ιθαγένεια, τα παιδιά αυτά απλούστατα θεωρούνται μετανάστες μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Την ίδια ώρα, στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε., τα παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής, αποκτούν άμεσα την ιθαγένεια της χώρας που γεννήθηκαν, υπό προϋποθέσεις που έχουν να κάνουν κυρίως με τον χρόνο διαμονής των γονιών τους στη κάθε χώρα.
Το να είναι κάποιος παιδί μεταναστών στην Ελλάδα, αυτομάτως σημαίνει πως δεν έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, μια και δεν θεωρείται Έλληνας πολίτης, οπότε και δεν έχει πολιτικά δικαιώματα. Χρειάζεται άδεια παραμονής για να ζει νόμιμα στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε, ζώντας με τον κίνδυνο πως, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να απελαθεί σε μια χώρα για την οποία έχει απλά ακούσει από τους γονείς του και ίσως από το σχολείο. Δεν μπορεί επίσης να σπουδάσει εύκολα σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πέραν της Ελλάδος), εφόσον θεωρείται πολίτης τρίτης χώρας, οπότε, πέρα από τη φοιτητική visa που θα χρειαστεί, τα δίδακτρα θα είναι τριπλάσια.
Τον Ιούνιο του 2015, η Ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο προσπαθώντας να γεμίσει το κενό στη νομοθεσία, δίνοντας τη δυνατότητα απόκτησης Ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής, που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν παρακολουθήσει Ελληνικό σχολείο. Όμως ο νόμος δεν απέδωσε τα αναμενόμενα κι η διαδικασία αποδείχθηκε χρονοβόρα, λόγω της Ελληνικής γραφειοκρατίας.
Ποια ήταν τα κίνητρα που σε οδήγησαν στην απόφασή σου να συμμετάσχεις στη συγκεκριμένη έκθεση;
Η αλήθεια είναι πως έψαχνα καιρό τώρα να βρω δράσεις σε μορφή έκθεσης ή ακόμα και δράσεις που η έκθεση φωτογραφίας θα ήταν κομμάτι τους και θα πραγματευόταν το συγκεκριμένο θέμα. Πιστεύω πως είναι μια από τις καλύτερες ευκαιρίες, ώστε να ακουστούν οι φωνές των «ηρώων» μου προς τα έξω και να ακούσουμε τι έχουμε να μας πουν.
Με ποιον τρόπο μεταφέρονται στο κοινό μέσω του συγκεκριμένου έργου σου μηνύματα συμπερίληψης, σεβασμού και ανοχής στην ετερότητα;
Με τη σειρά αυτή, πέρα από τα αδιέξοδα, τις δυσκολίες και τη ματαιότητα που βιώνουν πολλά από αυτά τα παιδιά, ήθελα συγχρόνως να αναδείξω πως αυτά τα παιδιά επί της ουσίας δεν διαφέρουν και σε πολλά από τους υπόλοιπους κατοίκους αυτής της πόλης, αυτής της χώρας. Η απόφασή μου να δημιουργήσω αυτά τα δίπτυχα ήταν απόρροια μιας προσπάθειάς μου να εντάξω τους «ήρωες» της σειράς μου στο «φυσικό τους περιβάλλον», που δεν είναι άλλο από την πόλη τους, τη γειτονιά τους ή τον χώρο εργασίας τους. Ένα περιβάλλον το οποίο μοιραζόμαστε από κοινού, όπου βιώνουμε τις ίδιες ανησυχίες, κάνουμε τα ίδια όνειρα και σίγουρα είναι το ίδιο περιβάλλον που κατά καιρούς χτίζουμε τις αναμνήσεις μας.
Πιστεύεις πως η Τέχνη έχει τη δύναμη να ευαισθητοποιήσει συμπολίτες μας κατά του ρατσισμού και να επηρεάσει τις κοινωνίες προς την κατεύθυνση της ισότητας και της αποδοχής του Άλλου;
Ναι, φυσικά και πιστεύω πως η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει και να επηρεάσει θετικά προς αυτή την κατεύθυνση, αν και θα έλεγα πως η Τέχνη είναι απλά ένα όπλο στη μάχη αυτή. Σίγουρα μπορεί να κάνει τον κόσμο να αναρωτηθεί, να σκεφτεί, να δει τα πράγματα με άλλο μάτι, αλλά κατά τη γνώμη μου ο κόσμος θα πρέπει να μπορεί να δεχθεί, ή έστω να υπάρχει μια χαραμάδα ώστε να μπορέσει να εισχωρήσει το φως που κατά καιρούς εκπέμπει η Τέχνη. Δυστυχώς αυτό δεν πιάνει με όλους, αλλά συνεχίζουμε την προσπάθεια!
Βιογραφικό
Ο Σωκράτης Μπαλταγιάννης είναι φωτογράφος ντοκουμέντου, γεννημένος το 1979 στην Αθήνα. Πέρα από τις αναθέσεις που αναλαμβάνει για περιοδικά, εφημερίδες και άλλα μέσα, που κυρίως έχουν να κάνουν με την κάλυψη της επικαιρότητας και ανθρωπιστικών/ κοινωνικών κρίσεων, η προσωπική του δουλειά είναι πολυεπίπεδη και καταπιάνεται με θέματα όχι απαραίτητα δημοφιλή, αλλά πάντα με τα μάτια στραμμένα προς τα κοινωνικά ζητήματα και τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επηρεάζονται από την κοινωνία, το περιβάλλον και αντίστροφα.
Πολλές από τις φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί σε εξέχουσες εφημερίδες και περιοδικά παγκοσμίως, όπως: The Wall Street Journal, Der Spiegel, the Guardian, Courrier International, Internazionale, Le Point, Le Temps, La Croix, Stern, Die Zeit και FAZ μεταξύ άλλων. Συνεργάζεται με το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (dpa) και από το 2015 έχει συνεργαστεί στενά με οργανισμούς όπως η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHCR) και η Διεθνής Ομοσπονδία του Ερυθρού Σταυρού (IFRC), καταγράφοντας την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα.
Socrates Baltagiannis – In Limbo
They have been born or finished school in Greece. They hang out at the same places that other Greeks do and they share the same concerns. They talk, they think, they even dream in Greek. However, this group lives in limbo, deprived of Greek citizens’ rights. These are about 200,000 children and young adults, born and raised in Greece from immigrant parents, whom the Greek state refuses to recognize as its own. By not having a Greek citizenship, these children are simply considered immigrants in their own country. Whereas, at the same time, in most E.U. countries, children with immigrant background, immediately acquire the nationality of the country that they have been born in.
Being a child with an immigrant background in Greece, means that you don’t have the right to vote and/or be elected, since you’re not considered a Greek citizen, thus you have no political rights. You need a residence permit in order to live legally in the country in which you were born and raised and you have to live and risk, that at any moment, you may be deported to a country which you have only heard from your parents or maybe from school. The things mentioned above, are just some of the problems that an invisible generation is facing in Greece.
In June 2015, Greek government passed a law trying to fill the gap in legislation and give the right of Greek citizenship to children of immigrant background that were born and/or attended school in Greece. However, this law never reached the children expectations for moving too slow due to the famous Greek bureaucracy.
What motivated you to participate in this exhibition?
The truth is that for a long time now, I have been looking to find an event in the form of a photo exhibition or even an event where the photo exhibition would be a part of it, in which the specific issue would be addressed. I think it is one of the best opportunities for the voices of the “heroes” in these series to be heard and for us, to listen to what they have to say.
How does this work convey to the audience the message of inclusion, respect and tolerance?
In these series, apart from the deadlock, the difficulties and the futility that many of these children are experiencing, I also wanted to highlight the fact that these children are essentially no different from any of the other habitants of this city, this country. My decision to create these diptychs was the result of an attempt to integrate the “heroes” of my series into their “natural environment” which is no other than their city, their neighbourhood, their workplace. An environment that we share together; experiencing the same worries, having the same dreams and definitely the same environment in which we create our memories.
Does Art have the power to raise awareness against racism and lead societies towards equality and acceptance?
Yes, of course I believe that art can help and positively influence in this direction, although I would say that art is just a weapon in this battle. There is no doubt that it can make people wonder, think and see things from a different perspective, but in my opinion people should be able to accept, to be open-minded. Or let’s just say; to be able to leave an open crack so that the light that art sometimes emits can penetrate inside of them. Unfortunately, this doesn’t work with everyone, but we keep trying!
Bio
Socrates Baltagiannis is a documentary photographer born (1979) and based in Athens, Greece. Apart from his commissioned work, which often lies between editorial and assignments covering news, humanitarian crisis and current affairs, his personal work is multifaceted, dealing with subject matters not necessarily popular but always with an eye on social issues and how people are affected by society, the environment and vice versa.
Many of his images have been published in prominent newspapers and journals worldwide, such as the Wall Street Journal, Der Spiegel, MSNBC, the Guardian, Courrier International, Internazionale, LePoint, Le Temps, Stern, La Croix, Die Zeit and FAZ among others. He works freelance for dpa (German Press Agency) and from 2015, he has been working closely with organizations such as the UNHCR and IFRC, documenting the refugee crisis in Greece. He is a member of the Chamber of Fine Arts of Greece and a member of the Frontline Freelance Register. On June 2018, he took part at a “Hostile Environment & First Aid Training” hosted by 1st Option safety group.
socratesbaltagiannis.com
Socrates Baltagiannis
socratesbphoto
Η έκθεση Tolerance(s) είναι προγραμματισμένη να παρουσιαστεί στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του έργου “Art and Culture vs Xenophobia // Τέχνη και πολιτισμός ενάντια στην ξενοφοβία“, τον Μάιο 2021 στο Σεράφειο στην Αθήνα και τον Ιούνιο στη Νορβηγία. Το “Art and Culture vs Xenophobia // Tέχνη και πολιτισμός ενάντια στην ξενοφοβία” αντιμετωπίζει, με εργαλεία τις τέχνες και τον πολιτισμό, τα φαινόμενα της ξενοφοβίας και της ρητορικής μίσους, τα οποία αναπτύσσονται σε περιβάλλον έλλειψης συμπερίληψης και ανοχής για τον Άλλο. Το έργο υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Active citizens fund, με φορέα υλοποίησης την Artifactory και εταίρους το Ås Art & Music School του Δήμου του Ås στη Νορβηγία και το “Baumstrasse -Ο Δρόμος με τα Δέντρα“.
Το πρόγραμμα Active citizens fund είναι μέρος του χρηματοδοτικού μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) περιόδου 2014 – 2021, γνωστού ως EEA Grants. Το πρόγραμμα στοχεύει στην ενδυνάμωση και την ενίσχυση της βιωσιμότητας της κοινωνίας των πολιτών και στην ανάδειξη του ρόλου της στην προαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών, την ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active citizens fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το SolidarityNow.
Περισσότερες πληροφορίες:www.activecitizensfund.gr