ACvsX | Tolerance(s) | Αντώνης Εληάς
Σε αυτήν την ενότητα το photologio θα παρουσιάζει σε εβδομαδιαία βάση το έργο καλλιτεχνών που παίρνουν μέρος στην έκθεση “Tolerance(s) – Ανοχές”. Την επιλογή των έργων, την επιμέλεια και τον συντονισμό παραγωγής της έκθεσης έχουν αναλάβει οι συνεργάτες της Artifactory Κώστας Ιωαννίδης και Ελένη Μουζακίτη
Αντώνης Εληάς – COMMON SAPIENCE
Τι είναι η ευτυχία;
Που βρίσκεται το μυστικό για μια ισορροπημένη ζωή;
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είμαστε ευτυχισμένοι;
Αναζητήσεις και απορίες που απασχολούν τον ανθρώπινο νου, όποιες παραστάσεις και βιώματα κι αν τον έχουν γαλουχήσει, σε όποιον τόπο και χρόνο κι αν έχει ζήσει.
Μπορούν κάποιοι έφηβοι με αναπηρία από την πόλη του Βόλου να απαντήσουν στις ερωτήσεις αυτές;
Έπειτα από 10 χρόνια ως καθηγητής σε σχολεία για μαθητές με αναπηρία, έννοιες όπως η αλήθεια, η αγάπη, η απλότητα, η ειλικρίνεια και η ετερότητα έχουν αποκτήσει πια νέο νόημα και ουσία.
Μήπως τελικά όλοι έχουμε κρυμμένη μέσα μας αυτή την απλή, πανανθρώπινη ΚΟΙΝΗ ΣΟΦΙΑ;
Αντώνης Εληάς – Από τη σειρά Common Sapience
Ποια ήταν τα κίνητρα που σε οδήγησαν στην απόφασή σου να συμμετάσχεις στη συγκεκριμένη έκθεση;
Στον τομέα που εργάζομαι, την εκπαίδευση παιδιών με αναπηρία δηλαδή, έννοιες όπως η διαφορετικότητα και η αποδοχή αποτελούν την ουσία και τον κορμό της επαφής μας με τα παιδιά. Διαπιστώνω όμως ότι, δυστυχώς, η προβολή της αναπηρίας στην Τέχνη και τα μέσα επικοινωνίας έχει συνδεθεί εν πολλοίς με το να σοκάρει τον θεατή, να του προκαλέσει συναισθήματα οίκτου και συμπόνοιας και γενικά να τονίσει την ιδιομορφία και διαφορετικότητα των ατόμων αυτών. Ο τρόπος προβολής της αναπηρίας, αλλά και πολλών άλλων μορφών ετερότητας είναι πάντα σε σύγκριση και αναφορά με το συνηθισμένο, με το πώς φαίνονται και πως φέρονται οι πολλοί, αγνοώντας την πραγματική ουσία της ανθρώπινης ποικιλομορφίας. Η έκθεση της “Art + Culture vs Xenophobia”, λοιπόν, θεώρησα ότι είναι ένα πολύ καλό βήμα να προβληθούν και να «επικοινωνήσουν» με το κοινό αυτοί οι απλοί έφηβοι που συναντώ κάθε μέρα, έφηβοι με ανησυχίες, όνειρα και φόβους, όπως όλοι μας.
Με ποιον τρόπο μεταφέρονται στο κοινό μέσω του συγκεκριμένου έργου σου μηνύματα συμπερίληψης, σεβασμού και ανοχής στην ετερότητα;
Η αλήθεια είναι ότι, όπως προείπα, το θέμα της αναπηρίας έχει τον κίνδυνο να προκαλέσει συναισθήματα αντίθετα από αυτά που επιδίωκα, όταν ξεκινούσα το συγκεκριμένο project. Για μένα τα παιδιά αυτά είναι πηγή αισιοδοξίας και θετικής διάθεσης και αυτό είναι που θα ήθελα να μεταφέρω με τις εικόνες μου. Αλίμονο εάν εστιάσουμε στην αναπηρία! Ιδεατά, όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και τα άτομα με αναπηρία, θα ήθελαν να είναι σεβαστά με βάση το τι είναι δυνατά να κάνουν και όχι το τι αδυνατούν. Όταν στεκόταν ένας μαθητής μου απέναντι στον φακό, πιστέψτε με, εγώ το μόνο που έβλεπα ήταν βλέμματα και προσωπικότητες γεμάτες δύναμη και θέληση για ζωή και όχι κάποιον διαφορετικό. Έβλεπα όμοιες ανησυχίες, όμοιες συγκινήσεις και όμοια συναισθήματα με τον καθένα από εμάς. Αν θα επιθυμούσα, λοιπόν, να μεταδώσω κάποιο μήνυμα μέσω των φωτογραφιών μου, αυτό θα ήταν όχι να δούμε τη διαφορετικότητα, αλλά την ομοιότητα των ανθρώπων με αναπηρία με μας.
Αντώνης Εληάς – Από τη σειρά Common Sapience
Πιστεύεις πως η Τέχνη έχει τη δύναμη να ευαισθητοποιήσει συμπολίτες μας κατά του ρατσισμού και να επηρεάσει τις κοινωνίες προς την κατεύθυνση της ισότητας και της αποδοχής του Άλλου;
Ίσως την έχει. Νομίζω ότι εξαρτάται από τον καθένα μας. Η Τέχνη διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα πολυεργαλείο που αλλάζει στόχο και λειτουργία, ανάλογα με αυτόν που την χρησιμοποιεί. Στα χέρια ενός συστήματος εξουσίας, είναι ένα πολύ πειστικό και ευφάνταστο μέσο αναπαραγωγής των κοινωνικών αξιών που επιθυμεί. Ευτυχώς όμως η Τέχνη τα τελευταία 200 περίπου χρόνια απελευθερώθηκε από τα δεσμά της εξουσίας και αποτελεί πια έναν ενεργό μηχανισμό ανάπλασης και αναδόμησης της κοινωνίας. Πιστεύω πως είναι αδιανόητο στον 21ο αιώνα να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε την αναπηρία μονάχα στερεοτυπικά και απλά για να αισθανόμαστε οι «κανονικοί», το πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε αρτιμελείς. Η ισότητα δεν επιτυγχάνεται απλά με την προβολή του διαφορετικού, απαιτεί και ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τον «Άλλο».
Βιογραφικό
Ο Αντώνης Εληάς γεννήθηκε το 1979 στο Ηράκλειο Κρήτης και τα τελευταία 10 χρόνια εργάζεται ως αναπληρωτής καθηγητής σε σχολεία με παιδιά με αναπηρία, διδάσκοντας Κοινωνική αγωγή. Η δημιουργική φωτογραφία αναδύθηκε για εκείνον σταδιακά τα τελευταία 5 χρόνια, βρίσκοντας στο μέσο αυτό έναν τρόπο να οπτικοποιήσει προσωπικές βιωματικές αναζητήσεις, εμπειρίες και σκέψεις για τον κόσμο. Έχει υπάρξει μέλος της Φωτογραφικής εταιρίας Κρήτης και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Φωτογραφίας υπό την καθοδήγηση των καθηγητών φωτογραφίας Γιάννη Στρατουδάκη και Λέοντα Μουρτζούκου.
Η Φωτογραφική αυτή εργασία διήρκησε πάνω από 3 χρόνια στην πόλη του Βόλου και η προφανής πηγή έμπνευσης ήταν και συνεχίζει να είναι η συνύπαρξη με όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα, των οποίων είχε την τύχη να είναι καθηγητής. Έμπνευση όχι μονάχα φωτογραφική, αλλά και νοηματική, καθώς του επανακαθόρισε τι είναι ουσιαστικό και θεμελιώδες στην πολυποίκιλη κοινωνία στην οποία ζούμε.
Σημείωση:
Η φωτογραφική εργασία με τίτλο ‘’Common Sapience’’ αποτελείται από 62 φωτογραφίες, ολοκληρώθηκε το 2019 υπό την εποπτεία του Γιάννη Στρατουδάκη και έχει πάρει την μορφή ενός dummie. Στην έκθεση παρουσιάζεται μέρος της εργασίας αυτής.
Αντώνης Εληάς – Από τη σειρά Common Sapience
Antonis Elias – COMMON SAPIENCE
What is happiness?
Where is the secret to a balanced life?
Why is it so hard to be happy?
Searches and questions that concern the human mind, whatever representations and experiences have nurtured him, in whatever place and time he has ever lived.
Can some teenagers with disabilities from the city of Volos answer these questions?
After 10 years as a school teacher for students with disabilities, concepts such as truth, love, simplicity, honesty and divercity have now acquired new meaning and substance.
After all, do we all have this simple, universal COMMON SAPIENCE hidden inside us?
What motivated you to participate in this exhibition?
In my working field, the education of children with disabilities, meanings such as diversity and acceptance are the essence and the core of our contact with children. Unfortunately however, I find that, the promotion of disability in Art and the media has been largely associated with shocking the viewer, evoking feelings of pity and compassion, and generally emphasizing the peculiarity and diversity of these individuals. The way in which disability is projected, as well as many other forms of otherness, is always compared and reported with the ordinary, with how most people look and behave, ignoring the true essence of human diversity. Thus I considered, the “Art + Culture vs Xenophobia” exhibition, is a very good step to promote and “communicate” with the public all these simple teenagers I meet every day, teenagers with worries, dreams and fears, like all of us.
How does this work convey to the audience the message of inclusion, respect and tolerance?
The truth is that, as I already stated, the issue of disability runs the risk of evoking emotions contrary to what I was aiming when I started this project. For me, these children are a source of optimism and positive thoughts and this is what I would like to convey with my images. Alas if we focus on disability! Idealy, like any human being, people with disabilities would like to be respected based on what they can do and not on what they cannot do. When one of my students was standing in front of the camera, believe me, all I could see were eyes and personalities full of strength and will to live and not someone different. I saw the same worries, the same emotions and the same feelings as in all of us. So if I wanted to convey a message through my photos, it would be not to see the difference, but the similarity of people with disabilities to us.
Does Art have the power to raise awareness against racism and lead societies towards equality and acceptance?
Maybe it does. I think it depends on each of us. Art over time has proven to be a multi-tool that changes purpose and function depending on who uses it. In the hands of a system of power, it is a very convincing and imaginative means of reproducing the social values it desires. Fortunately, within the last 200 years or so, Art has been freed from the shackles of authority and is now an active mechanism for the regeneration and reconstruction of society. I believe that it is inconceivable in the 21st century to continue to use disability only in a stereotypical way and simply to make the “normal” people feel how lucky we are to be perfect. Equality is not achieved simply by projecting the different, it also requires a substantial change in the way we see the ‘Other’.
Bio
Antonis Elias was born in 1979 in Heraklion of Crete, Greece and for the last 10 years he has been working as an assistant teacher in special schools for students with disabilities, teaching Social Education. Creative photography revealed to him gradually the last 5 years, finding in this art expression a way to visualize his personal experiential searches, experiences and thoughts about the world. He had been a member of the Photographic Company of Crete and he attended Photography seminars under the guidance of photography professors Giannis Stratoudakis and Leon Mourtzoukos.
This photographic project lasted more than 3 years in the city of Volos, and the obvious source of inspiration was, and continues to be the coexistence with all these wonderful beings whose he was lucky enough to be a teacher. Inspiration not only in photographic aspect, but also in a semantic one, as it redefined him what is essential and fundamental in the diverse society in which we live.
Note:
The photographic project “Common Sapience”, consist of 62 photographs, was completed in 2019 under the supervision of Giannis Stratoudakis and has taken the form of a dummie photobook. The submitted work is part of this project.
Η έκθεση Tolerance(s) είναι προγραμματισμένη να παρουσιαστεί στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του έργου “Art and Culture vs Xenophobia // Τέχνη και πολιτισμός ενάντια στην ξενοφοβία“, τον Μάιο 2021 στο Σεράφειο στην Αθήνα και τον Ιούνιο στη Νορβηγία. Το “Art and Culture vs Xenophobia // Tέχνη και πολιτισμός ενάντια στην ξενοφοβία” αντιμετωπίζει, με εργαλεία τις τέχνες και τον πολιτισμό, τα φαινόμενα της ξενοφοβίας και της ρητορικής μίσους, τα οποία αναπτύσσονται σε περιβάλλον έλλειψης συμπερίληψης και ανοχής για τον Άλλο. Το έργο υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Active citizens fund, με φορέα υλοποίησης την Artifactory και εταίρους το Ås Art & Music School του Δήμου του Ås στη Νορβηγία και το “Baumstrasse -Ο Δρόμος με τα Δέντρα“.
Το πρόγραμμα Active citizens fund είναι μέρος του χρηματοδοτικού μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) περιόδου 2014 – 2021, γνωστού ως EEA Grants. Το πρόγραμμα στοχεύει στην ενδυνάμωση και την ενίσχυση της βιωσιμότητας της κοινωνίας των πολιτών και στην ανάδειξη του ρόλου της στην προαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών, την ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active citizens fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το SolidarityNow.
Περισσότερες πληροφορίες: www.activecitizensfund.gr
