“Από μνήμης” του Βασίλη Γεροντάκου
Κείμενο και φωτό: Βασίλης Γεροντάκος
Η μνήμη δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Τελεί υπό ιδιοκτησιακό καθεστώς, περιφραγμένη με τέτοια επιμέλεια, που έχεις την εντύπωση ότι οργανώνεται από κάποιον που απειλείται. Οι επιλογές της μνήμης αλαφροΐσκιωτες διασώζονται μέσα μας, αλλά έχεις την αίσθηση ότι έχουν ρίξει άγκυρα, και η ενδεχόμενη προσπάθεια αφαίρεσής τους, περικλείει τον κίνδυνο ναυαγίου. Οι επιλογές της είναι λόγια, μυρωδιές, ήχοι, αισθήσεις, εικόνες, προπάντων αυτές, που σταθεροποιούνται με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε αν θελήσεις να τις αλλάξεις απαιτείται ψυχίατρος. Έτσι λοιπόν αργά αλλά σταθερά, γίνεται ένας από τους παράγοντες που παίζει καθοριστικό ρόλο στην ζωή μας, αφού συνδέεται άμεσα με την ψυχική κατάσταση και την πνευματικότητα του καθενός μας.
Αλλά πώς περισώζεται ένα πρόσωπο, ένα τοπίο, μια ανάμνηση που φέρνω στο μυαλό μου; Μόλις την ψάχνεις χάνεται, έχει το κύρος της αβεβαιότητας του μικρόκοσμου, την σιωπή και τον μαρμαρωμένο χρόνο με το μέρος της. Μια κατάφαση που σε αφήνει κενό, μια αστάθεια που σε κρατάει ζωντανό, μια απόσπαση που σε προστατεύει. Λανθάνουσα μνήμη με λάφυρα κάποιες αισθήσεις, ανεἰπωτες ομολογίες, μια παραχαραγμένη εικόνα που έχει γραφεί και έχει φθαρεί, διεκδικώντας τον δικό της χώρο, την δική της καθοδηγητική παρουσία.
Η φωτογραφία είναι το απόλυτο εργαλείο διατήρησης της μνήμης. Αν αναλογιστούμε τα παραπάνω που ανέφερα, ο φωτογράφος πρέπει να ανέβει ένα βουνό για να συναντηθεί με την εικόνα που κουβαλάει μέσα του. Ένα βουνό που για να μπορέσει να ανέβει, πρέπει να απαλλαχθεί από όλα τα περιττά των άλλων βάρη που εν αγνοία του κουβαλά. Να συναντήσει την δική του εικόνα, το δικό του εν τέλει παλίμψηστο.
