Nan Goldin … εκεί που η Τέχνη συναντά την πραγματική ζωή
Goldin Nan
Είναι η φωτογράφος που απαθανάτισε την πραγματική ζωή στις κανονικές της διαστάσεις. Το έργο της, διάχυτο από ωμή ειλικρίνεια και μια αύρα εμπιστοσύνης ανάμεσα σε φωτογράφο και φωτογραφιζόμενο με την παράλληλη συνύπαρξη ενός κόσμου γεμάτου από κιτς στοιχεία, παρακμιακές καταστάσεις, και παραβατικές συμπεριφορές σε ένα undergournd υπόβαθρο με περιθωριακούς που ζούνε τη νύχτα και αναπνέουν με απληστία και το τελευταίο γραμμάριο ζωής.
Goldin Nan
Πολλές φορές μια εικόνα της διαπραγματευόταν την ποιότητα της σχέσης ανάμεσα σε εκείνη και το άτομο που φωτογράφιζε. Ήταν σχεδόν ένα είδος συνεργασίας. Στην αρχή δημιουργούσε ανεξάρτητες εικόνες που στην πορεία αποκτούσαν τίτλο, δομή και δική τους υπόσταση.
Μια από τους φωτογράφος που επηρέασε το έργο της Goldin είναι η Julia Margaret Cameron. Κοινό χαρακτηριστικό στο έργο και των δυο είναι ο ανθρωποκεντρισμός και η οικειότητα.
Goldin Nan
Ήταν ο υποσυνείδητος φόβος θανάτου που ωθούσε τη Goldin να καταγράφει μανιωδώς και την παραμικρή λεπτομέρεια της αντισυμβατικής ζωής της ή απλώς μια εμμονή με τη μνήμη και το τι θα απομείνει πίσω της;
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου Mark Holborn για το πώς θα χαρακτήριζε το project Ballad of Sexual Dependency που παρουσίασε πρώτη φορά το 1985 σε μορφή slideshow με 700 φωτογραφίες και μουσική υπόκρουση Maria Callas, Yoko Ono, Whitney Biennal, η Goldin είχε αναφέρει ότι αποτελούσε ένα είδος δημόσιου ημερολογίου, το οποίο επεκτεινόταν με την παρουσία και άλλων ανθρώπων σε αυτό, ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές του αναφορές.
The work was always a direct offshoot of my life. I have a need to remember everything. The photography cοmes from that need. Photography provides the material for this diary.
Goldin Nan
Το έργο της θα μπορούσε να θεωρηθεί μια τεράστια αντανάκλαση ενός καθρέφτη του εαυτού αλλά και του κόσμου γύρω της. Των φίλων και γνωστών της που μέσα από τις εικόνες και τις οπτικές ιστορίες που δημιουργούσε γεμάτες φρίκη, ενδόμυχο πένθος, αυτοκαταστροφή αντιμάχονται με την επιθυμία για αγάπη, αποδοχή και ομορφιά αποκτούσαν οικουμενικό χαρακτήρα.
Ζωή και θάνατος. Εξαρτήσεις κάθε είδους. Από ουσίες, αλκοόλ, ανθρώπους. Σεξ, έρωτας, αγάπη. Ομορφιά και παρακμή. Ευθραυστότητα αλλά και το παράδοξο της ανθρώπινης ουσίας. Αυτά είναι τα θέματα που διαπραγματεύεται και επικοινωνεί οπτικά με το θεατή μέσα από ένα μεγάλο φωτογραφικό έργο που ενωμένο σχηματίζει μια προσωπική αυτοβιογραφία της ίδιας.
Goldin Nan
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1953. Στα 12 της χρόνια βιώνει την αυτοκτονία της αδερφής της. Στα 14 φεύγει από το σπίτι της, υιοθετεί παραβατική συμπεριφορά, αποβάλλεται από τα σχολεία της περιοχής της. Καπνίζει μανιωδώς, ακούει Velvet Underground, ζει με ανάδοχες οικογένειες και σε κοινότητες.
Εγγράφεται στο Satya Community School, ένα σχολείο που επιτρέπει την έκφραση, τις νέες ιδέες, της δίνουν δώρο μια φωτογραφική μηχανή Polaroid. Γίνεται η φωτογράφος του σχολείου και η φωτογραφική μηχανή ένας τρόπος επιβίωσης και κοινωνοικοποίησης. Μια διέξοδος από το ατέρμονο πένθος που την είχε κυριεύσει από την στιγμή που έχασε την αδερφή της.
Goldin Nan
Από εκείνο το σημείο και μετά καταγράφει την καθημερινότητα, ζει και φωτογραφίζει drag queens, πάρτυ με φίλους, μπάρμπεκιου, αμμόλοφους, παραλίες με την Polaroid και μια Pentax με ευρυγώνιους φακούς. Το 1974 γράφεται στη σχολή Καλών Τεχνών στη Βοστώνη μαζί με τον φίλο και συγκάτοικό της Armostrong, εξίσου φωτογράφο που από Nancy, ο οποίος τη μετονόμασε σε Nan.
Το 1978 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, σε ένα πατάρι χωρίς παράθυρα. Με επιρροές από το στούντιο “Factory” του Andy Warhol και γυναίκες σύμβολα του σινεμά όπως η Joan Crowford, Betty Davis συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις, ξεκινά να δημιουργεί ένα ντοκουμέντο γεμάτο αυτοβιογραφικές εικόνες, βία σεξουαλική απελευθέρωση, ναρκωτικά, επιθετικά ζευγάρια, αποτυπώντας την εποχή της, όλη τη new- wave και post-punk τάση και μουσική της Νέας Υόρκης. Είναι η πιο δημιουργική και παράλληλα αυτοκαταστροφική περίοδος της ζωής της.
Goldin Nan
Για λίγο ζει στο Βερολίνο μαζί με τον εραστή της μια μορφή ολέθριας σχέσης. Γυρίζει το 1986 ξανά στη Νέα Υόρκη και το πρώτο λεύκωμα της εκδίδεται. Φωτογραφίζει μόνο νύχτα, βουλιάζει ακόμη περισσότερο στα ναρκωτικά, ζει σε μια σοφίτα, έρχεται ξανά αντιμέτωπη με την απώλεια: φίλοι της χάνουν τη ζωή τους από υπερβολική δόση ή τη μάστιγα του AIDS. Το 1989, αποτοξινώνεται, οι δαίμονες της καταλαγιάζουν.
Goldin Nan
Οικογενειακή ζωή, μητρότητα, μυστήρια τοπία είναι κάποια από τα θέματα που αποτυπώνει. Τα παιδιά, αποτέλεσαν ένα από τα αγαπημένα φωτογραφικά θέματα της Goldin. Στο λεύκωμα Eden & After παρουσιάζει μια σειρά πορτραίτων παιδιών κοντινών φίλων της με ιστορίες που ξεκινάνε από την περίοδο της εγκυμοσύνης και φτάνουν αφηγηματικά μέχρι τα εφηβικά χρόνια.
“My work has always come from empathy and love”
Goldin Nan
Το 2002 τραυματίζεται μετά από πτώση σοβαρά στο χέρι της. Σήμερα, φωτογραφίζει πιο πολύ καμπάνιες έχοντας ιδιαίτερα ευαισθοποιημένη ακτιβιστική δράση.
Η φωτογραφία της Goldin αφηγείται κάθε πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας. Από τη δεκαετία του 70’ μέχρι και σήμερα δημιουργεί ένα ντοκουμέντο του κόσμου που περνά μπροστά από τα μάτια της. Κατά κάποια έννοια προστατεύει την ανάμνηση από τη φθορά ή την αλλοίωση της μετέπειτα ζωής και μνήμης.
Goldin Nan
Καταγράφει κάθε στιγμή σε φωτογραφικό αποτύπωμα, μεταμορφώνοντάς το σε ένα είδος μηνύματος που σκοπό έχει να μεταφέρει στους θεατές την ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία, ποιητική έκφραση που θυμίζει τους ήρωες του Charles Bukowski, ή τον τρόπο γραφής της μπιτ ποίησης και λογοτεχνίας, διαμορφωμένη σε μια φωτογραφική γλώσσα, πηγαία αντανάκλαση της προσωπικότητας της Goldin.
Goldin Nan
I was obsessed with recording my life. The major motivation for my work is an obsession with memory.
