Αλίκη Γκότση

Σύνταξη – Επιμέλεια συνέντευξης: Ιφιγένεια Σάκκου

Σε λίγες ημέρες εγκαινιάζεται στο Ρομάντζο, η ομαδική έκθεση φωτογραφίας που επιμελείστε με τον τίτλο «Υπό διαπραγμάτευση». Μιλήστε μας για το πώς και υπό ποιες συνθήκες γεννήθηκε η ιδέα αυτού του καλλιτεχνικού εγχειρήματος
Σ.Δ. Αρχές Γενάρη του 2020, αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε αν όλα όσα διαπραγματεύομαι μέσα από το δικό μου έργο, όπως τα στερεότυπα, η βία, η απόρριψη, το φύλο, οι ταμπέλες, ειπώνονταν αυτή τη φορά μέσα από την οπτική γυναικών δημιουργών με διαφορετικό ύφος η κάθε μια.

Τι έχουν να  αφηγηθούν άραγε; Ποιοι συνδετικοί κρίκοι μπορούν να ενώσουν το έργο της της μιας δημιουργού με της άλλης. Ποιο είναι το κοινό σημείο; Αντέχουν να ξύσουν την επιφάνεια και να έρθουν αντιμέτωπες με την ίδια τους την εικόνα; Μπορούν να αποτινάξουν τα βαρίδια του παρελθόντος και να συγχωρέσουν τον εαυτό τους μέσα από μια δημιουργική διαδικασία; Και το κυριότερο, να εκθέσουν τη δική τους προσωπική αλήθεια στον θεατή αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό.

Είχα την πεποίθηση ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω ένα βήμα πίσω και να δω τη μεγάλη, συλλογική εικόνα μέσα από τα μάτια γυναικών δημιουργών και μέσα από όλη αυτή τη διεργασία να πάρω και εγώ μια ανατροφοδότηση που ίσως με οδηγήσει σε νέα μονοπάτια.

Λ.Ζ. Η ιδέα γεννήθηκε από την Σοφία Δαλαμάγκα, τον Ιανουάριο του 2020, θέλοντας να ξεκινήσει μια “συζήτηση” σχετικά με το πόσο ορατή είναι η γυναίκα φωτογράφος, στον Ελλαδικό χώρο. Σε μια κουβέντα μας και ακούγοντας την, να μιλά για το “Υπό Διαπραγμάτευση”, μου γεννήθηκε αυθόρμητα η επιθυμία να συμμετέχω και εγώ ενεργά στην πραγματοποίησή του, μιας και είναι ένα project που πραγματεύεται ένα θέμα επίκαιρο, ειδικά στις μέρες μας, που τα πάντα είναι υπό διαπραγμάτευση.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι συμμετέχουν μόνο γυναίκες φωτογράφοι, κάποιες από αυτές και με την διπλή ιδιότητα της εικαστικού και της φωτογράφου και η καθεμιά καταθέτει την δική της οπτική. Όπως, έχει πει ο F. Scott Fitzgerald: “Strange children should smile at each other and say, “Let’s play.”.

Χρύσα Σουγιούλ

Η έκθεση, όπως και πολλά καλλιτεχνικά και πολιτιστικά δρώμενα, πραγματοποιείται μετά από δύο αναβολές λόγω της πανδημίας. Η πρωτόγνωρη αυτή συνθήκη, παρήγαγε αλυσιδωτές κρίσεις στην οικονομία, την κοινωνία και τον πολιτισμό και επηρέασε όλους μας και τους δημιουργούς σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Πώς ανιχνεύονται όλα αυτά στο «Υπό διαπραγμάτευση»;
Σ.Δ. Καμίας το έργο δεν έμεινε ανεπηρέαστο από αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη που βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε. Είδα το έργο της κάθε δημιουργού να αποκτά ένα πιο ασφυκτικό χαρακτήρα, σχεδόν να μην μπορούν να ανασάνουν. Αβεβαιότητα, ανάμεικτα συναισθήματα και μια αμφιθυμία αιωρείται και υπαινίσσεται. Κλείνω τα μάτια και με σκέφτομαι στο κέντρο του χώρου με τα έργα των δημιουργών τριγύρω και νομίζω ότι ακούω ένα βόμβο μέσα στο κεφάλι μου. Σαν ένα κύμα που θα ξεχυθεί μέσα από τα παράθυρα σα να βλέπω πλάνο από τις ταινία The Hours με το νερό να περικυκλώνει το δωμάτιο και το κρεβάτι που είναι ξαπλωμένη η Julianne Moore .

Η αλήθεια είναι ότι η προβληματική συνθήκη που μας εξανάγκασαν να βιώσουμε όλο αυτό το διάστημα είχε σαν αποτέλεσμα την υπέρβαση. Είδα δημιουργούς να εξελίσσουν το έργο τους και να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Είδα έργα που με συγκλόνισαν, με ταρακούνησαν και με έκαναν να σηκωθώ από την καρέκλα μου. Ήξερα ότι άξιζε τον κόπο και την υπομονή μου. Και να που φτάσαμε στο σήμερα!

Λ.Ζ. To “Υπό Διαπραγμάτευση” είναι η ακριβής εικόνα του τι συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει σε ανάλογου είδους καταστάσεις. Τα περισσότερα έργα δημιουργήθηκαν στην διάρκεια του εγκλεισμού και της κοινωνικής αποστασιοποίησης, αλλά και αυτά που δημιουργήθηκαν σε άλλη χρονική στιγμή έχουν σαφείς αναφορές. Ήταν τότε που βγήκαν στην επιφάνεια, όλες μας οι ανασφάλειες και οι φόβοι και συνειδητοποιήσαμε πως η δημιουργία ήταν αυτή που θα μας κρατούσε σε ισορροπία. Η παγκόσμια πανδημία επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει την καθημερινότητά μας. Είμαστε λοιπόν πολύ τυχερές, που όχι μόνο καταφέρνουμε να παρουσιαστεί το project, αλλά αυτό να γίνει κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις, σε ένα ιστορικό χώρο, όπως αυτόν του ΡΟΜΑΝΤΣΟ, με την εξαιρετική οργάνωση της ομάδας του KROMA και του Γιάννη Σπανούδη και με την απίστευτη διάθεση όλων μας να είναι το προοίμια για μια ωραία συνέχεια μιας και είναι ένα ongoing project.

Γιώτα Εφραιμίδου

Ο τίτλος της έκθεσης, παραπέμπει σε μια ανάγκη για μια νέα συμφωνία και ένα επαναπροσδιορισμό. Ποιο είναι αυτό που επαναπροσδιορίζεται στις μέρες μας και πώς τροφοδότησε  δημιουργικά τις φωτογράφους που συμμετέχουν;
Σ.Δ. Σε μια πρώτη ανάγνωση του τίτλου, αυτό  που προσπαθήσαμε ατομικά και συλλογικά ήταν να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση της γυναίκας φωτογράφου στον Ελλαδικό χώρο σε μια εποχή που όλα βρίσκονται σε έναν υπόγειο αναβρασμό και μια συνεχής διαπραγμάτευση.

Σε μια δεύτερη όμως, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα κάθε δημιουργός επαναπροσδιορίζει τον δικό της κόσμο και τη δική της θέση σε αυτόν.

Θέλει τόλμη να αφηγηθείς την αλήθεια μέσω της εικόνας χωρίς ωραιοποιήσεις και αισθητικά τρικ.

Κάθε εικόνα είναι φορτισμένη συναισθηματικά, ωστόσο δε λείπουν τα κοινωνικά σχόλια, η ανεπαίσθητη ειρωνεία και η επαναδιαπραγμάτευση της ταυτότητας μας. Αυτό που τροφοδότησε τις δημιουργούς ήταν το κίνητρο, το ερέθισμα με άλλα λόγια που σου δίνει η ίδια η αίσθηση της ελευθερίας να δημιουργήσεις κάτι οικουμενικό αλλά και τόσο προσωπικό που  συσχετίζεται με το φύλο όσο και με την ίδια μας την ύπαρξη.

Αναστασία Ξουρή

Στο «Δεύτερο φύλο» η Σιμόν ντε Μπωβουάρ  ισχυρίζεται πώς «γυναίκα δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι». Στην πορεία προς την ολοκλήρωσή της, μια γυναίκα, τι έχει διαπραγματευτεί μέχρι τώρα και τι καλείται να διαπραγματευθεί σήμερα; 
Λ.Ζ. Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, η “μαμά” του φεμινισμού, σίγουρα δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι μία από της σημαντικότερες προσωπικότητες του χώρου της και όχι άδικα, μιας και το έργο της είναι πολυδιάστατο, αφού περιλαμβάνει από πολιτικές θέσεις και φιλοσοφικά δοκίμια μέχρι μυθιστορήματα, βιογραφίες και θεατρικά έργα. Το “Δεύτερο φύλο”, κυκλοφόρησε στα μέσα του 1949, ταρακούνησε την παγκόσμια κοινή γνώμη και έγινε η βίβλος του φεμινισμού, υποστηρίζοντας πως η ταυτότητα της γυναίκας έχει κατασκευαστεί κοινωνικά. Το κοινωνικό στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο η γυναίκα θεωρείται υποδεέστερη του άνδρα, είναι ένας από τους βασικούς λόγους της καταπίεσής της και πρέπει να καταρριφθεί από τις ίδιες τις γυναίκες, σαν κάτι μη φυσικό και αυτονόητο. Συνεχίζει, όμως να είναι επίκαιρο μιας και δυστυχώς, ακόμη και στις μέρες μας, φαίνεται πως τα στερεότυπα συνεχίζουν να υπάρχουν και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει ή να έχουν προσαρμοσθεί ανάλογα. Η σύγχρονη γυναίκα, σε μια σκληρή καθημερινότητα πρέπει να “παλεύει” για τη θέση της σε όλους τους τομείς, συχνά χωρίς αποτέλεσμα, μια θέση που όμως δεν βρίσκεται σίγουρα υπό διαπραγμάτευση.

Σοφία Δαλαμάγκα

Παρακολουθώντας το καλλιτεχνικό σου έργο Σοφία, διακρίνει κανείς ότι  σε απασχολούν ζητήματα που σχετίζονται με την ταυτότητα, το φύλο, την πατριαρχία και τα στερεότυπα. Ποια είναι η κεντρική ιδέα της παρούσας έκθεσης; Τι αναμένεται να δει ο θεατής;
Σ.Δ. Η κεντρική ιδέα ήταν και είναι η αποτύπωση της διαφορετικότητας μας και παράλληλα της μοναδικότητάς μας. Οι ρόλοι που μας ζητήθηκαν να οικειοποιειθούμε και η δυσφορία μας μέσα στα κοστούμια αυτών των ρόλων που φορέσαμε σαν δεύτερο, αποπνικτικό δέρμα. Δεν είναι τυχαίο το στοιχείο της “κρυπτικότητας” και της κουκούλας σε πολλές φωτογραφίες δημιουργών. Ακόμη και στο εικαστικό κομμάτι των γραφιστικών που δημιούργησε για τις ανάγκες του project η Δανάη Βλάχου ο κατακερματισμός και ο τεμαχισμός του γυναικείου σώματος ως κοινωνικός σχολιασμός δεν είναι τυχαίος. Το αντίθετο.

Ο θεατής βλέπει και αντανακλά πάνω σε κάθε έργο τα δικά του βιώματα, εμπειρίες και αισθητικά κριτήρια. Δε μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα για το τι πραγματικά θα δει. Θέλω όμως να κοντοσταθεί, ακόμη και να ξανάρθει στο Ρομάντσο για να ξαναδεί με νέα μάτια το εγχείρημα. Είναι σκληρές εικόνες, αρκετές είναι αδυσώπητες, άλλες λίγο πιο υπαινικτικές. Το εσωτερικό περιβάλλον επικρατεί σαν μέρος της ζωής μας τα τελευταία 2 χρόνια αλλά και ως μέρος ενός αρχέτυπου που θέλει τη γυναίκα μέσα στο σπίτι σιωπηλή και ήσυχη. Το μόνο σίγουρο, έχουμε τον έλεγχο της εικόνας μας, μιλάμε για εμάς και όχι οι άλλοι για εμάς.

Πολλές φορές και εγώ αναρωτιέμαι αν μπορεί ο τέχνη να μεταμορφώσει τον κόσμο, αν έχει αυτή τη δύναμη. Θα ήθελα, ωστόσο δεν νομίζω ότι αρκεί η τέχνη. Σίγουρα μπορεί να μεταμορφώσει εμάς σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας η ενασχόληση μας με αυτή, αν το θελήσουμε. Μια κοινωνία για να αλλάξει, θα πρέπει να θέλει να αλλάξει.

Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα στη δυναμική της εικόνας και πως μπορεί να μετατραπεί σε μια μορφή διαμαρτυρίας ή έναν εξαιρετικό μεσάζοντα που θα δημιουργήσει τις συνθήκες για την εμφάνιση μιας συζήτησης και προβληματισμού.

Ευγενία Αραβαντινού

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, παρατηρούμε αύξηση των περιστατικών βίας ενάντια στις γυναίκες και περιπτώσεις γυναικοκτονιών που επαναφέρουν δυναμικά στο προσκήνιο τις συζητήσεις για τα κατάλοιπα της πατριαρχίας, το γυναικείο φύλο και τον ρόλο του. Ποια θεωρείς πώς πρέπει να είναι η συμμετοχή των γυναικών φωτογράφων σε αυτές τις συζητήσεις;
Σ.Δ. Μέσα από το project αυτό θίγονται προβληματικά μοτίβα συνύπαρξης και τοξικών συμπεριφορών ή στάσεων κοινωνικής προέλευσης. Η φωτογραφία ορίζει και αφηγείται. Πολλές εικόνες θα δείτε να θυμίζουν νοερή εξέγερση ή στατική performance. Oι γυναίκες δημιουργοί αυτή τη στιγμή διεκδικούν και παράγουν έργο που καταδεικνύει ζητήματα βίας και πατριαρχίας. Πολλές εικόνες είναι θυμωμένες, ή αποτέλεσμα πένθους. Και η απώλεια του εαυτού μας, δεν παύει να είναι μια απώλεια. Θέλω να πιστεύω ότι το project αυτό θα θέσει ένα λιθαράκι ώστε να εμβαθύνει ο θεατής. Ταυτόχρονα, δε θέλαμε το project αυτό να είναι στατικό. Έχουμε την τιμή και τη χαρά να φιλοξενήσουμε artist talks και θέλω να ευχαριστήσω θερμά σε αυτό το σημείο την Ηώ Πάσχου, τη Δανάη Βλάχου και τη Δώρα Ρούσση που θέλησαν να πλαισιώσουν το project με τις εξαιρετικές του παρουσιάσεις που αφορούν ζητήματα που αφορούν το στάδιο του καθρέφτη, τη διαμόρφωση ενός πλαισίου ανάγνωσης της εικόνας μέσα από τη σχέση ενός πατέρα και μιας κόρης. Τη στάση και την παραγωγή κατανάλωσης εικόνων, την έμφυλη ταυτότητα, την κοινωνική ταυτότητα της γυναίκας στο Μεσοπόλεμο, τα στερεότυπα και τις έμφυλες ιδεολογίες που διαμόρφωσαν τον ρόλο της στην ελληνική κοινωνία.

Γεωργία Πονηράκου

Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο στο οποίο συμμετέχουν 18 γυναίκες φωτογράφοι. Μιλήστε μας για αυτές και τη συνεργασία σας μαζί τους. Ποιες ήταν οι προκλήσεις στη σύνθεση διαφορετικών καλλιτεχνικών προσεγγίσεων;
Σ.Δ. Γνώριζα εξ αρχής τη δυσκολία και την πρόκληση στη σύνθεση ως μέρος του τελικού αποτελέσματος διαφορετικών καλλιτεχνικών προσεγγίσεων. Όμως αυτός ήταν και ο στόχος μας. Να δημιουργηθεί κάτι ανατρεπτικό και ρηξικέλευθο. Αν υποθέσουμε ότι το έργο μας είναι η προέκταση του εαυτού μας και όλων όσων μας πλαισιώνουν ήθελα να τονιστεί  η αρμονική διαφορετικότητα μας, σε μια εποχή που πασχίζει έντονα για την ομογενοποίηση και την ιδρυματοποίηση ανεξάρτητα από φύλο.

Η πολυφωνία θα αναδείξει τη διαφορετικότητα μας και τη συνύπαρξη μας. Σε κάθε συλλογικό έργο θα πρέπει να υπάρχει ρυθμός. Παύσεις. Ανάσες και αναπάντεχες εκπλήξεις. Μαζί με τη Λιάνα οραματιζόμαστε στην ανάδυση προβληματισμών και ερωτημάτων μέσα από το διάλογο και αντίλογο των εικόνων μας.

Λ.Ζ. Οι προκλήσεις είναι πολλές, όταν συναντιούνται τόσα πολλά κορίτσια (γέλια). Δεκαοκτώ συμμετέχουσες και μία εγώ σαν επιμελήτρια.  Μάλλον είμαι η πιο ευνοημένη από τις δύο μας, γιατί η Σοφία εκτός της επιμέλεια συμμετέχει και καλλιτεχνικά στο project. Θα πω πως ήταν μια σημαντική εμπειρία, η μέχρι τώρα συνεργασία μας, όπως συμβαίνει πάντα με τα projects, στα οποία συμμετέχουν όχι μόνο καλλιτέχνες που ήδη έχω συνεργαστεί μαζί τους, αλλά και καινούριοι συνεργάτες με αποτέλεσμα να δοκιμαζόμαστε όλοι μας κάτω από την πίεση της σκληρής δουλειάς. Πιστεύω, όμως πως το εξαιρετικό αποτέλεσμα που έχει προκύψει είναι η ανταμοιβή μας.

Βασιλική Πανταζή

Για την επιτυχία ενός συλλογικού εγχειρήματος, είναι σημαντική η συμμετοχή σε κοινό όραμα και στόχους.  Συμμερίζεσαι την άποψη αυτή και αν ναι, ποιο είναι το όραμα που μοιράζεστε οι συμμετέχουσες και ποιοι οι στόχοι του «Υπό διαπραγμάτευση»;
Σ.Δ.  Δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στο εγχείρημα αυτό υπερτροφικά εγώ . Είναι καθαρά ένα εγχείρημα στο οποίο όλες και όλοι βάζουμε πλάτη με σκοπό το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Πιστεύω ακράδαντα πως αυτή τη στιγμή όλες οι δημιουργοί που πλαισιώνουν την Υπό Διαπραγμάτευση με περηφάνια και με στόχο να μιλήσουν στο θεατή για όλα όσα μας ταλανίζουν ως θηλυκότητες. Θέλουμε η έκθεση αυτή να είναι μια γιορτή. Ένα παράθυρο στο φως και μια βροντερή υπενθύμιση πως τα αρνητικά συναισθήματα, ο φόβος, το πένθος μέσω της δημιουργίας μπορούν να ηττηθούν και να αναδυθούμε μέσα από αυτές τις διεργασίες πιο δυνατές και πιο διεκδικητικές.

Άννα Παπαχρήστου

Ο πρώτος σταθμός της έκθεσης είναι στις 21 Οκτωβρίου στο  «Ρομάντζο» όπου και πραγματοποιούνται τα εγκαίνια της έκθεσης. Ποιοι θα είναι οι επόμενοι σταθμοί της;
Σ.Δ. Η Υπό Διαπραγμάτευση είναι ένα ongoing project που δεν προέκυψε μέσα σε μια μέρα. Είναι αποτέλεσμα μελέτης και συστηματικής ενασχόλησης με αυτό εδώ και 2,5 χρόνια. Θα συνεχίσει να μετασχηματίζεται, να αλλάζει μορφές, να μετουσιώνεται σε κάτι νέο. Θα είναι σε μια συνεχή εξέλιξη, πάντα ανοιχτό. Ο ίδιος ο τίτλος μας αφήνει χώρο για αλλεπάλληλες ερμηνείες.

Στην πορεία πίστεψε σε αυτό και θέλησε να το πλαισιώσει συνεπιμελητικά η Λιάνα Ζωζά αλλά και να το φιλοξενήσει στην Cube Gallery όπου είναι και ιδιοκτήτρια από 13 Ιανουαρίου 2023 .

Στόχος μας είναι να το επικοινωνήσουμε με όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο και έξω από τα σύνορα της πρωτεύουσας.

Το project αυτό, μέσα από τα έργα των συμμετεχουσών έπαιρνε και θα συνεχίζει να παίρνει μορφή και σχήμα. Ο πυρήνας θα παραμένει ο ίδιος, οι αναγνώσεις όμως θα είναι σε μια συνεχή συνδιαλλαγή με την επικαιρότητα.

Μαίρη Μίχου

Ποια κριτήρια χρησιμοποιείς Λιάνα, για να φιλοξενήσεις καλλιτέχνες στον χώρο σου ;
Λ.Ζ. Τα κριτήρια μου θέλω να πιστεύω πως είναι πάντα αντικειμενικά. Έχοντας σπουδές σε Fine Arts και στη συνέχεια μεταπτυχιακά σε επικοινωνία και art management, με βοηθά στο να μπορώ από την μία να ξεχωρίζω τις καλές δουλειές, αλλά παράλληλα να σέβομαι την προσπάθεια που έχει γίνει πίσω από αυτές. Τα πράγματα στον τομέα της τέχνης έχουν αλλάξει σίγουρα πολύ, μιας και ειδικά στην Ελλάδα, έχουμε περάσει μια δεκαετή οικονομική κρίση, που την ακολούθησε μια παγκόσμια πανδημία και έρχεται να προστεθεί μια ενεργειακή, επισιτιστική και ποιος ξέρει ακόμη ποιες άλλου είδους κρίσεις θα ακολουθήσουν. Προσπαθώ λοιπόν, ακόμη και κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες και μιας και ο χώρος της τέχνης είναι αυτός που πλήττεται πρώτος και ανακάμπτει τελευταίος σε περιόδους κρίσης, να μην χρειάζεται, όσο βέβαια είναι αυτό δυνατό, να κάνω εκπτώσεις στον τρόπο που δουλεύω και στο επίπεδο της δουλειάς μου.

Αθανασία Δαδάρου

Η προσωπική σχέση με τον καλλιτέχνη που εκτίθεται παίζει ρόλο, έχει επίδραση στην επιλογή κ στην συνέχεια μιας παρουσίασης;
Λ.Ζ. Δεν θα το έλεγα ακριβώς έτσι. Δεν είναι θέμα προσωπικής σχέσης, είναι θέμα γνώσεων του χώρου μας, αλλά και καλής συνεργασίας. Ο καθένας από την πλευρά του θα πρέπει να κάνει το καλύτερο δυνατό για να υπάρχει και την επόμενη ημέρα. Επειδή είμαστε επαγγελματίες, ο χώρος μας δεν συγχωρεί εύκολα, τον μη επαγγελματικό τρόπο δουλειάς, για να το θέσω κομψά. Όταν επιλέγεις να συνεργαστείς με κάποιον, έχεις αυτόματα στο μυαλό σου και το επόμενο βήμα. Αυτό σημαίνει, πως αν έχω απέναντί μου, δύο πολύ καλούς καλλιτέχνες, θα επιλέξω εκείνον που έχει γνώση και του χώρου, αλλά και των συνεργασιών και βέβαια την επιθυμία, όχι απλά να πραγματοποιήσει μία έκθεση, αλλά να έχει συνέπεια και συνέχεια.

Άννα Καρβουνάρη

Έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα μια έκθεση;
Λ.Ζ. Οι εκθέσεις πάντα έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, για όσους θέλουν βέβαια να μάθουν καινούρια πράγματα. Αποτελούν ερεθίσματα για σκέψη και ωραίες συζητήσεις. Δεν το βλέπω με τον αυστηρό τρόπο, όπως αυτό της διδασκαλίας. Ο θεατής μια έκθεσης, θα πρέπει να έχει την ελευθερία, να περιηγηθεί, να συζητήσει και να φύγει πλούσιος σε εικόνες και συναισθήματα.

Bιργινία Φιλιππούση

Σοφία, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου, μετά το  «Υπό διαπραγμάτευση»;
Σ.Δ. Mετά την ολοκλήρωση της πρώτης μας προσπάθειας παρουσίασης του στο Ρομάντσο, θέλω να πάρω μια μικρή χρονική και προσωπική απόσταση ώστε να αφομοιώσω την όλη διαδικασία μέσα μου. Τι συνέβη, τι αντίκτυπο είχε. Τώρα, απλά συμβαίνει, είναι σαν να βρίσκομαι μέσα σε ένα στρόβιλο. Μετά θα ξεκινήσω προετοιμασία με τη Λιάνα για την παρουσίαση του εγχειρήματος στην Πάτρα, στην Cube Gallery πιο συγκεκριμένα αλλά και για όλες τις πιθανές προτάσεις  που ήδη έχουν αρχίσει να καταφτάνουν. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς προσπάθεια και συνέπεια. Η φωτογραφία, με θρέφει. Το τελευταίο καιρό με αφορά η έρευνα και η μεθοδολογία πάνω στην φωτογραφία στον Ελλαδικό χώρο από το 19ο αιώνα  και αυτό θα ήθελα να είναι κάτι με το οποίο θα ήθελα να συσχετίσω και να εμβαθύνω προσεχώς.

Info έκθεσης: https://www.photologio.gr/photodromena/ypo-diaprgmatefsi-omadiki-ekthesi-fortografias-sto-romantso/

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin