Γιώργος Καμηλάκης: "Ποτέ δεν θα αρέσει η δουλειά μου σε όλους και ούτε είναι αυτός ο σκοπός"

Γιώργος Καμηλάκης: “Ποτέ δεν θα αρέσει η δουλειά μου σε όλους και ούτε είναι αυτός ο σκοπός”

Κέλλυ Ανδρεάδη 14 Δεκ 2017 Συνεντεύξεις

Ο Γιώργος Καμηλάκης γεννήθηκε το 1984 στην Αμερική και ζει στο Ηράκλειο Κρήτης. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και δουλειά του έχει δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα έντυπα. Έχει ήδη αποσπάσει αρκετές διακρίσεις (Photo Vogue Festival 2017 “Huawei – a unique portrait”, 6th Annual Mobile Photography Awards, Public Moments Awards 2016, Image and Tech Best of Greece 2017 κλπ), με πιο πρόσφατη την κατάκτηση του Βραβείου Κριτικής Επιτροπής για την Καλύτερη Συμμετοχή στο Athens Photo Marathon 2017, από όπου και η φωτογραφία του που ακολουθεί.

Δηλώνεις πως, αν και έχεις παρακολουθήσει μαθήματα φωτογραφίας, θεωρείς τον εαυτό σου αυτοδίδακτο. Υπάρχει, ωστόσο, κάποιος – δάσκαλος, φίλος, φωτογράφος – ή κάτι, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην φωτογραφική σου εξέλιξη;
Έχω παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια, αλλά ναι, είμαι αυτοδίδακτος. Δεν έχω τελειώσει κάποια σχολή κι αυτό βέβαια είναι ένα θέμα στην Ελλάδα, όπου γενικά δεν μετράει τόσο το πορτφόλιο σου, αλλά το αν έχεις πτυχίο και είναι γνωστό ότι σε φεστιβάλ κτλ. προωθούνται άτομα από συγκεκριμένες σχολές. Το καλό με το διαδίκτυο είναι ότι δεν περιορίζεσαι μόνο σε ένα μέρος. Αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξή μου έχει παίξει η αγάπη μου για την φωτογραφία και η επιμονή. Το ταλέντο σε πάει μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα έχει αρκετή δουλειά. Αναγνώριση, χρήμα κτλ. έρχονται μετά μόνα τους.

Η ζωγραφική υπήρξε στη ζωή σου πριν από τη φωτογραφία. Νιώθεις ότι καθεμιά τους σε έκανε να δεις την άλλη με διαφορετικό μάτι;
Η ζωγραφική ναι, υπήρχε μέχρι που έπιασα την πρώτη μου φωτογραφική. Από τότε κάνω μόνο φωτογραφία. Η ζωγραφική όμως με βοήθησε σε πολλά πράγματα: φως, χρώμα και ιδιαίτερα στην επεξεργασία πορτρέτων. Γενικά, είναι παρεξηγημένη η χρήση προγραμμάτων επεξεργασίας, όπως το Photoshop. Τα πάντα είναι θέμα αισθητικής και μέτρου. Βέβαια, οι περισσότεροι που έχουν τέτοια κολλήματα, απλά δεν ξέρουν να το χρησιμοποιούν και δεν θέλουν να μάθουν κιόλας.

Βλέποντας τη δουλειά σου συνολικά για πρώτη φορά, στάθηκα σε δύο θεματικές ενότητές της, για λόγους τελείως διαφορετικούς. Από την μια ο παππούς σου, σε μια σειρά πολύ προσωπικών και έντονα συναισθηματικών φωτογραφιών – που μάλλον λειτουργεί σαν ημερολόγιο, σαν ανάγκη “διάσωσης” στιγμών – κι από την άλλη οι εντυπωσιακές υποβρύχιες λήψεις σου, όπου το θέμα είναι στημένο κι ο σκοπός καθαρά καλλιτεχνικός. Σε τι από τα δύο είσαι περισσότερο Εσύ;
Σίγουρα τα δυο θέματα είναι μακριά το ένα από το άλλο. Όμως πιστεύω ότι και στα δυο είμαι εγώ. Η πρώτη ενότητα με τα πορτρέτα του παππού μου⁽¹⁾, ναι, λειτουργεί σαν ημερολόγιο, το οποίο τέλειωσε με την τελευταία εισαγωγή του στο νοσοκομείο.

Στην ενότητα με τις υποβρύχιες ⁽²⁾ ήταν η πρώτη φορά που έκανα φωτογράφιση μέσα στο νερό. Αφορμή ήταν η συνεργασία με μια ξένη φωτογράφο. Έχει, όμως, και συνέχεια, με άλλα υποβρύχια πορτρέτα, τα οποία θα παρουσιαστούν στο μέλλον.

Το πιο δυνατό, ίσως, κεφάλαιο της δουλειάς σου είναι τα πορτρέτα. Άλλοτε με διαπεραστικά βλέμματα και έκφραση σχεδόν ωμή, άλλοτε με μάτια κρυμμένα πίσω από μαλλιά που ανεμίζουν… Πότε το πορτρέτο πετυχαίνει τον στόχο του; Και ποιο στόχο κυνηγάς εσύ με τα πορτρέτα σου;
Δεν είναι τόσο απλό να απαντήσω. Βασικό κριτήριο είναι ο λόγος για τον οποίο έχει τραβηχτεί το πορτρέτο. Είναι τελείως διαφορετικό να δουλεύω ένα προσωπικό πρότζεκτ, όπως η σειρά με τα μαλλιά που κρύβουν το πρόσωπο, από ένα πορτρέτο για αφίσα ή εξώφυλλο. Γενικά είναι επιτυχημένο, αν σε κάνει να “μείνεις” και δεν το προσπεράσεις και τελικά αν λειτουργεί και ως αυτοπορτρέτο.

Η σχέση του φωτογράφου με το μοντέλο, η συνήθως επονομαζόμενη «χημεία», επιδρά στο τελικό αποτέλεσμα και πώς;
Εννοείται πως επιδρά. Ναι, μπορεί να έχεις όλα τα φώτα, φακούς κτλ. αλλά, μπορείς να πάρεις αυτό που θες από το άτομο που είναι απέναντί σου; Ακόμα και αν έχεις μόνο 5 λεπτά στην διάθεσή σου; Τα τεχνικά τα μαθαίνει ο καθένας, το θέμα είναι τι κάνεις μετά. Είναι τόσα άλλα που πραγματικά έχουν σημασία, ιδιαίτερα στην φωτογραφία πορτρέτου.

Επιμένοντας στα πορτρέτα, διαπιστώνω ότι σε αυτά κυριαρχούν γυναίκες, και μάλιστα όμορφες. Δεν ανησυχείς μήπως αυτό οδηγεί τον θεατή περισσότερο στην αισθητική απόλαυση του αντικειμένου και λιγότερο στην διάγνωση καλλιτεχνικής αξίας στο έργο σου;
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να φωτογραφίζεις με το σκεπτικό “τι θα πει ο κόσμος”. Πάντα θα υπάρχουν άτομα να “λένε”, όχι μόνο στην φωτογραφία. Σίγουρα, έχω ακούσει διάφορα, αλλά μου είναι αδιάφορο. Ποτέ δεν θα αρέσει η δουλειά σου σε όλους και ούτε είναι αυτός ο σκοπός. Το παν είναι να ξέρεις πού απευθύνεσαι. Το αν έχει αξία ή όχι το έργο ενός φωτογράφου θα φανεί με τον καιρό.

Υπάρχουν φωτογραφίες σου στις οποίες είσαι απόλυτα αναγνωρίσιμος και άλλες, πιο σκόρπιες λήψεις – δρόμου, τοπία, η τυπολογία elaia… – στις οποίες αυτό δεν συμβαίνει. Διανύεις περιόδους πειραματισμών, θέτεις νέους στόχους;
Πρέπει να πειραματίζεσαι. Η συγκεκριμένη σειρά “elaia”⁽³⁾ έχει τραβηχτεί με κινητό ένα απόγευμα. Αν μένεις συνέχεια στα ίδια, επειδή ξέρεις ότι αυτό πουλάει, πώς θα προχωρήσεις; Θέτοντας στόχους, έστω και μικρούς, αυτό θα σε κάνει να ανέβεις.Παίζει ρόλο, βέβαια, και το πού θέλεις να φτάσεις φωτογραφικά. Αλλιώς είναι να είναι το χόμπι σου κι αλλιώς να ζεις από αυτό. Όσο για τις “πιο σκόρπιες λήψεις”, έχω σταματήσει να βγάζω.

Σε αρκετές φωτογραφίες σου η ατμόσφαιρα γίνεται κινηματογραφική. Αποτελεί πηγή επιρροών σου ο κινηματογράφος και τι ιδιαίτερα αγαπάς από αυτόν;
Σίγουρα. Πιστεύω ότι πολλές φωτογραφίες μου θα μπορούσαν να είναι καρέ από κάποια ταινία. Βασικό είναι να λένε μια ιστορία. Πάντως, αν κάποιος ασχολείται με την φωτογραφία, βλέπει διαφορετικά μια ταινία. Προσέχεις λεπτομέρειες, στις οποίες παλιότερα δεν έδινες σημασία, όπως φως, χρώμα, κάδρο κτλ. Στους σκηνοθέτες που αγαπώ συμπεριλαμβάνονται οι Luc Besson, Nicolas Winding Refn, David Fincher, Edgar Wright, Kevin Smith, ενώ ξεχωρίζω τις ταινίες Leon, Clerks, Chasing Amy, The rules of attraction, Battle Royale και Requiem for a dream.