Eleni Rimantonaki
Eleni Rimantonaki
Eleni Rimantonaki
Eleni Rimantonaki
Eleni Rimantonaki
Eleni Rimantonaki
Eleni Rimantonaki
Eleni Rimantonaki

Ελένη Ρημαντωνάκη: “Οι φωτογραφίες μου αλλάζουν, όπως αλλάζουν και οι φάσεις της ζωής μου”

Πες μας για τα πρώτα σου βήματα και τις φωτογραφικές σπουδές. Ποιο ερέθισμα σε έκανε να ασχοληθείς με τη φωτογραφία; Ποιοι φωτογράφοι σε ενέπνευσαν στην πορεία αυτή;
Κατ’ αρχάς, να σε ευχαριστήσω για αυτή την συνέντευξη και για τις εκ βαθέων ερωτήσεις. Αφού τελείωσα τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο,  αισθάνθηκα ότι ήθελα να συνεχίσω να μαθαίνω καινούργια πράγματα, αλλά με την μορφή ενός χόμπι. Αγόρασα μια εντελώς manual αναλογική μηχανή και γράφτηκα σε μια σχολή φωτογραφίας. Εκεί ενθουσιάστηκα με αυτά που έμαθα και ανοίχτηκε μπροστά μου ένας άλλος κόσμος, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι τότε. Το έργο των μεγάλων φωτογράφων ήταν και εξακολουθεί να είναι για μένα θαυμαστό, αλλά και μακρινό ταυτόχρονα. Συνειδητοποιώ καθημερινά ότι μεγαλύτερη επιρροή έχουν σε μένα οι σύγχρονοι φωτογράφοι, αλλά και οι φίλοι με τους οποίους μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο και την ίδια καθημερινότητα.

Eleni Rimantonaki

Eleni Rimantonaki

Απ’ όσο σε γνωρίζω είσαι ένας πράος, χαμηλών τόνων άνθρωπος, μια γαλήνια παρουσία. Σε πολλά (παλαιότερα κυρίως) κάδρα σου όμως, βλέπουμε έντονες φόρμες, δυνατές αντιθέσεις και “ηχηρούς” διαλόγους. Έχεις βρει στη φωτογραφία κάποιον άλλο κρυμμένο εαυτό;
Έχεις δίκιο Δημήτρη. Είμαι όντως έτσι, όπως με περιγράφεις. Περιέργως όμως στις φωτογραφίες μου προσπαθούσα, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, να χωρέσω πολλά πράγματα. Να υπάρχουν πολλοί διάλογοι, όπως το λες και εσύ. Νομίζω ότι, όπως ένας ηθοποιός μέσα από τους ρόλους του υποδύεται πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες, έτσι και εγώ μέσα από την φωτογραφία μπαίνω μέσα σε χωράφια που πιθανά να μην τολμούσα διαφορετικά.  Ωστόσο, τελευταία τείνω να γίνω πιο εσωστρεφής στις φωτογραφικές μου απεικονίσεις. Με ικανοποιούν εξ ίσου, ίσως και περισσότερο, πιο σιωπηλές, πιο αφαιρετικές εικόνες.

Παλιότερα ασπρόμαυρη, τώρα έγχρωμη, πάντα όμως μια φωτογράφος που “λιώνει παπούτσια” στον δρόμο. Αποδέχεσαι τον χαρακτηρισμό “φωτογράφος δρόμου”;
Γνωρίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαμάχη για το τι είναι φωτογραφία δρόμου και τι όχι, κυρίως επειδή προσπαθούμε να χωρίσουμε τα πάντα σε κατηγορίες και να τα βάλουμε σε κουτάκια. Είμαι της άποψης ότι μπορούν να μπουν πολλά πράγματα κάτω από την ομπρέλα της φωτογραφίας δρόμου και μεγάλος όγκος δουλειάς μου μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια.  Στην παρούσα φάση όμως θα έλεγα ότι μου ταιριάζει περισσότερο ο όρος «περιπατητική φωτογραφία». Φωτογραφίζω πράγματα που βρίσκω έξω στις βόλτες που κάνω ή στα ταξίδια μου. Παλαιότερα υπήρχαν πάντα άνθρωποι μέσα στο κάδρο μου, τελευταία με ενδιαφέρει περισσότερο η απουσία. Εξακολουθεί όμως να είναι ανθρωποκεντρική η φωτογραφία μου.

Eleni Rimantonaki

Eleni Rimantonaki

Φωτογραφίζεις πολλά χρόνια με κάποιες περιόδους αποχής. Ασπρόμαυρο, έγχρωμο με διάφορες dslr και φακούς, αλλά και με το κινητό σου. Έχεις χρησιμοποιήσει την εφαρμογή Hipsamatic. Πόσο έχει επηρεαστεί η αισθητική σου στο πέρασμα του χρόνου; Μπορεί ο εξοπλισμός και η όποια εφαρμογή που χρησιμοποιείς να επέμβει ή, ακόμα περισσότερο, να διαμορφώσει αισθητική;
Νομίζω ότι είναι φυσικό να αλλάζει η αισθητική μας, όσο ασχολούμαστε με την φωτογραφία. Πειραματιζόμαστε, μαθαίνουμε και τελικά κατασταλάζουμε σε κάτι που μας ταιριάζει περισσότερο. Και μετά μπορεί να αλλάξουμε πάλι. Εξελισσόμαστε.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δίνουν μεγάλη σημασία στον φωτογραφικό εξοπλισμό. Όμως ναι, πιστεύω ότι όλα παίζουν ρόλο. Οι μηχανές, οι φακοί, η επεξεργασία, οι εφαρμογές και οι τεχνικές που θα επιλέξουμε, είναι όλα εργαλεία που έχουμε στην διάθεσή μας, για να μας βοηθήσουν να εκφραστούμε. Οι συνδυασμοί είναι πολλοί κα εξυπηρετούν την ομοιογένεια στο φωτογραφικό ύφος. Τον κύριο ρόλο όμως τον παίζει η ματιά του φωτογράφου. Από εκεί ξεκινάνε και εκεί καταλήγουν όλα.

Φωτογραφία “καθαρή και ξάστερη”, χωρίς κρυμμένα μυστικά και νοηματικά στραμπουλήγματα, σεβόμενη απόλυτα τη φωτογραφική γλώσσα. Τι θέλεις να πεις με τις φωτογραφίες σου; Τελικά είναι μια διαδικασία από μέσα προς τα έξω ή από έξω προς τα μέσα;
Νομίζω ότι πλέον είναι από μέσα προς τα μέσα. Είναι κάτι που το κάνω για μένα. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες μου, βλέπω την διάθεσή μου, θυμάμαι την στιγμή που πάρθηκαν, τι μου τράβηξε την προσοχή, τι με απασχολούσε τότε, γι’ αυτό και οι φωτογραφίες μου αλλάζουν, όπως αλλάζουν και οι φάσεις της ζωής μου. Μην εκπλαγείς όμως αν όντως υπάρχουν και κρυμμένα μυστικά σε κάποιες από αυτές. Όλοι μας εκφράζουμε τα βιώματά μας, κατά κάποιο τρόπο, άσχετα αν αυτό γίνεται αντιληπτό και προς τα έξω.

Eleni Rimantonaki

Eleni Rimantonaki

Επίσης, είσαι μια πολύ “κοινωνική” φωτογράφος. Η παρουσία σου σε social media και φωτογραφικούς διαγωνισμούς (όπου έχεις διακριθεί επανειλημμένα), καθώς και σε αρκετές ομάδες που απαιτούν φυσική παρουσία, είναι έντονη. Ποια ανάγκη σου καλύπτεις με όλα αυτά; Πώς τα καταφέρνεις με τον χρόνο;
Όσον αφορά την φωτογραφία, θέλω να είμαι πάντα μαθήτρια. Γι’ αυτό και έχω παρακολουθήσει αρκετά σεμινάρια με διάφορους καθηγητές. Συλλέγω γνώση και πληροφορίες από όπου μπορώ. Κάποιο τέτοιο σκοπό εξυπηρετούν και οι ομάδες στις οποίες συμμετέχω, γιατί μου δίνουν την ευκαιρία να συζητήσω και να ανταλλάξω απόψεις με ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα. Ο χρόνος είναι πάντα ένα θέμα. Δεν φτάνει ποτέ. Τα social media με βοηθούν να μοιράζομαι τις εικόνες μου, αλλά κυρίως να βλέπω δουλειές άλλων και να με κρατάνε σε επαφή με την φωτογραφική πραγματικότητα του σήμερα. 

Eleni Rimantonaki

Eleni Rimantonaki

Είσαι πολυταξιδεμένη φωτογράφος. Διαφορετικοί τόποι, άνθρωποι, κουλτούρες. Με ποιό τρόπο “συντονίζεσαι” με έναν ξένο τόπο και ποια κουλτούρα αισθάνεσαι πιο οικεία φωτογραφικά;  Ποιο είναι το στοίχημα για την Ελένη “εκτός των πυλών”;
Το ταξίδι, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό είναι συνυφασμένο με την φωτογραφία για μένα. Τις περισσότερες φορές μάλιστα η ανάγκη μου να φωτογραφίσω, με κάνει να βάλω στην άκρη πολλές άλλες χαρές και απολαύσεις του ταξιδιού. Με αποζημιώνει όμως η χαρά να δω και να ανακαλύψω καινούργια πράγματα. Το ζητούμενό μου δεν είναι να αισθανθώ οικεία σε ένα ξένο τόπο. Και είναι μάλλον το ανοίκειο αυτό που με εκπλήσσει και με ξυπνάει. Αυτό μπορεί να είναι και παγίδα βέβαια. Και αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για μένα. Να τα καταφέρω να τιθασεύσω την έκπληξη και να δω και πέρα από αυτήν.

Συμφιλιώνεσαι με αυτό που όλοι προσπαθούν να αποφύγουν: τον “θόρυβο” της πόλης! Ένα παράδειγμα είναι το prοject “Cars”, όπως και πολλές άλλες σου φωτογραφίες. Προέκυψε ως ανάγκη; Το βλέπεις σαν μια πρόκληση; Και πώς το καταφέρνεις;
Υποθέτω ότι μιλάς για ένα album φωτογραφιών που έχω στο flick, με τον τίτλο cars. Δεν είναι project, αλλά μια συλλογή φωτογραφιών με θέμα τα αυτοκίνητα. Η εμμονή μου να φωτογραφίζω αυτοκίνητα και γενικά θόρυβο της πόλης ξεκίνησε σαν μια πρόκληση. Η προσπάθειά μου ήταν να συμπεριλάβω στοιχεία που θεωρούνται άσχημα και άχρηστα μέσα την φωτογραφία μου, με σκοπό να δημιουργήσω κάτι μέσα από όλο αυτό. Σίγουρα είχα πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, αλλά κάποιες λήψεις μου άρεσαν και αυτό με έκανε να συνεχίσω γιατί ήταν κάτι σαν επανάσταση για μένα, κάτι που πήγαινε κόντρα σε αυτό που θεωρείται ωραία φωτογραφία.

Τι είναι για σένα το project; Τι προϋποθέτει πέρα από ένα σύνολο φωτογραφιών κοινής θεματικής;
Το ζητούμενο σε ένα project είναι να υπάρχει μια ιδέα πάνω στην οποία θα βασιστεί η επιλογή των φωτογραφιών που θα το απαρτίζουν. Πολύ σημαντική είναι η σειρά με την οποία θα μπουν οι φωτογραφίες, ώστε να υπάρχει μια ροή τόσο οπτική όσο και αφηγηματική, να υπάρχει αρχή, μέση, εξάρσεις, υφέσεις, κόμματα, αλλά και τελεία. Κάτι που πρέπει να αποφασίσει επίσης ο φωτογράφος είναι ποια φωτογραφική γλώσσα θα ακολουθήσει και τι ύφος θα έχουν οι φωτογραφίες του για να δένουν μεταξύ τους.

Eleni Rimantonaki

Eleni Rimantonaki

Έχεις συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, όπως μου έλεγες έχεις πολλές εκτυπωμένες φωτογραφίες που στοιβάζονται σε μια αποθήκη. Τι σημαίνει για σένα μία έκθεση και γιατί δεν έχεις τολμήσει ακόμη κάποια ατομική;
Η αλήθεια είναι ότι έχω πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις είτε με φωτογραφίες μου που επιλέχθηκαν σε διαγωνισμούς, είτε από φωτογραφικές ομάδες ή τμήματα φωτογραφίας που έχω παρακολουθήσει.  Μια ατομική έκθεση όμως είναι κάτι άλλο. Είναι κάτι που πρέπει να το πάρει κανείς στα σοβαρά. Θέλει ένα σώμα δουλειάς που να αποτελεί μια ενότητα, θέλει την κατάλληλη επιμέλεια και τον σωστό χώρο, ανάμεσα σε άλλα. Πρέπει να είσαι έτοιμος να εκθέσεις ένα στιβαρό σύνολο δουλειάς και να κριθείς γι’ αυτό.
Προσωπικά, δεν έχω αποφασίσει αν δεν παίρνω την δουλειά μου στα σοβαρά ή αν δεν θέλω να πάρω τόσο σοβαρές αποφάσεις.


Η Ελένη Ρημαντωνάκη γεννήθηκε στα Χανιά, αλλά ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην σχολή φωτογραφίας Focus και έκανε αργότερα μαθήματα με τους Γιάννη Δήμου, Δημήτρη Τσεβά και Γιώργο Βουτσινά. Παρακολούθησε το μάθημα κριτικής του Πλάτωνα Ριβέλλη, όπως και workshops με τους Νίκο Οικονομόπουλο, Jason Eskenazi, Βασίλη Γεροντάκο και Μάρω Κουρή. Τέλος έκανε ανάπτυξη portfolio με τον Βασίλη Γεροντάκο, όπως και στο Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας με τους  Κωστή Αντωνιάδη, Κώστα Γουδή και Νατάσσα Μαρκίδου. Έχει συμμετάσχει με φωτογραφίες της σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και έχει διακριθεί σε φωτογραφικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Φωτογραφίες της έχουν δημοσιευθεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά, τόσο εγχώρια όσο και διεθνή. Συμμετέχει στο in+frame και είναι μέλος της κολεκτίβας BULB.  

https://www.flickr.com/photos/44554703@N07/
https://www.instagram.com/eleni.rimantonaki/
https://www.facebook.com/eleni.rimantonaki