donazah: “Κάνοντας μια βουτιά στα πράγματα γύρω μου, βγαίνω από τον εαυτό μου.”
Η donazah επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη. Οι φωτογραφίες της όμως αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Έχει ένα δικό της ξεχώριστο στυλ και στη συνέχεια εξηγεί και η ίδια πώς η φωτογραφία την απελευθερώνει.
Αυτή η φωτογραφία μου έμεινε από τότε που την είδα, γι’αυτό που απεικονίζει, αλλά και γι’αυτό που μου ανέφερες (εκεί γυρίστηκε η σκηνή παράδοσης των όπλων από τον ΕΛΑΣ στον Θίασο). Πες μας λίγα γι’αυτήν (η φωτογραφία της κεφαλίδας).
Η φωτογραφία είναι μια άποψη της Λαϊκής Αγοράς της Καρδίτσας, ένα θέμα το οποίο ασκεί γοητεία στους φωτογράφους και για λόγους που έχουν να κάνουν με το φώς εκεί, αλλά και γιατί όπως σου είπα είναι και φορτισμένο ιστορικά. Επανέρχομαι σε αυτό το μέρος αναγκαστικά …
Θεματικά οι φωτογραφίες σου δεν έχουν περιορισμό. Δείχνεις να σε συγκινεί το βήμα που ρίχνει κάποιος εξίσου με τον αναπτήρα που “φλερτάρει” με την τσάντα. Έχεις σχεδόν αυτήν την παιδικότητα, σαν να θες να τα εξερευνήσεις όλα. Ισχύει;
Εξερευνώ, είναι η λέξη που εκφράζει μια περίπου ολοκληρωμένη προσέγγιση. Ακόμα πιο παιδιάστικα λειτουργώντας έχω να προσθέσω αυτό που ο αγαπημένος Winogrand έχει πει «φωτογραφίζω για να δω τα αντικείμενα φωτογραφημένα» ή κάπως έτσι. Οπότε καταλαβαίνεις ότι το θέμα στην φωτογραφία για μένα δεν είναι ένας στόχος. Βασικά δεν υπάρχει στόχος…
Είχα ρωτήσει κάποτε φίλο για τις σκοτεινές του φωτογραφίες και μου είπε “Τι να κάνω; Εδώ που είμαι όλο βρέχει!”. Μ’εσένα όμως μοιάζει με συνειδητή επιλογή. Οι πρώτες ήταν πιο φωτεινές, οι τελευταίες το αντίθετο, με έντονες αντιθέσεις και μια “σκληρότητα”. Πώς μεταπήδησες σ’αυτούς τους τόνους;
Η βροχή και ο νοτερός καιρός είναι πιο γοητευτικά για τους φωτογράφους. Το φως ισοπεδώνει. Η σκληρότητα που λες, μάλλον είναι έξω από τις προθέσεις μου, αλλά όντως υπάρχει τελικά.
Μας λες ξεκάθαρα τι θα δούμε…πολύ από φως και αντικείμενα. Και φυσικά εννοείς τη μεταξύ τους διάδραση. Το έβαλες και στην επικεφαλίδα, άρα σε γοητεύει πολύ, σωστά;
Ναι. Για μένα η φωτογραφία είναι το φως πάνω στα αντικείμενα και το γράψιμο που κάνει. Οι πολλές ώρες στον σκοτεινό θάλαμο από την εποχή του φιλμ και η διαδικασία της εμφάνισης κτλ που σου επέτρεπε να επέμβεις όσο θέλεις και να ανακαλύψεις τι συμβαίνει πραγματικά στο κάδρο και στην λήψη σου, και τελικά οδηγεί εκεί αυτονόητα. Σέβομαι βέβαια όλα τα είδη και τις αντίστοιχες αποφάσεις. Δεν χρειάζεται να παίρνουμε το πράγμα πολύ σοβαρά.
Ο φιλόσοφος Βίτγκενσταϊν είπε πως “τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου”. Η φωτογραφία, ως άλλο επικοινωνιακό εργαλείο, πιστεύεις πως έχει όρια;
Μόνο εμείς έχουμε όρια. Τα οποία και διαρκώς επεκτείνονται ευτυχώς.
Πολύ συχνά οι φωτογραφίες σου βγάζουν κάτι αφαιρετικό. Έχεις επιρροές από ζωγράφους ή φωτογράφους;
Πού τέτοια τύχη…Θα ήθελα πολύ να έχω επιρροές από αγαπημένους φωτογράφους, αλλά εννοείται ότι ούτε αυτό δεν κατάφερα. Για την αφαίρεση που λες, έκανα σχέδιο παλιά και αυτό φαίνεται στην κατανόηση της χρήσης των αξόνων. Απελευθερώνεσαι.
Σε βρίσκω παραγωγική. Με τον καιρό δείχνεις όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό, κυρίως κρίνοντας από τον τρόπο που πειραματίζεσαι. Πώς ξεκίνησες να φωτογραφίζεις;
Έχω πολλά χρόνια, από την εποχή του φιλμ… Προσπαθούσα να είμαι correct αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν πρέπει να παίρνω τον εαυτό μου σοβαρά και έτσι κάνω ό,τι νιώθω.
Το ότι δεν θα μπορούσα να μαντέψω ποτέ τον τόπο που βρίσκεσαι είναι κάτι που μου αρέσει πολύ στο προφίλ σου. Θα μπορούσες να είσαι οπουδήποτε. Είναι σαν να μας υπενθυμίζεις να δίνουμε σημασία στα μικρά και ουσιαστικά που προσπερνάμε. Τι θέλει λοιπόν να μας αφηγηθεί τελικά η donazah με τις φωτογραφίες της;
Τίποτα δεν θέλω να αφηγηθώ και σε κανέναν. Απλώς κάνοντας μια βουτιά στα πράγματα γύρω μου, βγαίνω από τον εαυτό μου. Μακάρι να ακολουθήσει και κάποιος άλλος. Αυτός είναι ο σκοπός, η μαγεία, έτσι δεν είναι; Και η πλάκα…
https://www.instagram.com/donazah/
Η συνέντευξη με την donazah δόθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 2016
