Χριστίνα Σοροβού: “Η φωτογραφία είναι παντού. Μπορεί να υπάρξει ακόμα και σε ένα άδειο δωμάτιο…”
Η Χριστίνα Σοροβού ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει παρακολουθήσει το σεμινάριο του Πλάτωνα Ριβέλλη για τη Δημιουργική Φωτογραφία και από τότε είναι μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου.
Χριστίνα, βλέποντας για πρώτη φορά τις εικόνες σου, το Νοέμβριο του 2013 σε μία από τις «Πέμπτες» του Κύκλου στο Μ. Μπενάκη, ενθουσιάστηκα. Εικόνες που ξεπηδούν από την καθημερινότητα, όμως δοσμένες με αγάπη, νοσταλγία και γεμάτες συναίσθημα.
Σε ευχαριστώ θερμά καταρχάς που δέχτηκες να μας μιλήσεις για τη φωτογραφία. Ξέρω ότι ενώ οι εικόνες σου έχουν στολίσει κατά καιρούς πολλούς τοίχους εκθέσεων, αποφεύγεις να μιλάς, μιας και οι φωτογραφίες σου «μιλούν» από μόνες τους.
Πότε ξεκίνησε το ταξίδι σου στη φωτογραφία και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να θες να «φυλακίζεις» τις εικόνες που περνούν από τα μάτια σου;
Ξεκίνησε εντελώς απροσδόκητα το 2008, όταν γυρίζοντας από την Πάρο όπου έμενα για δύο χρόνια, αναζητούσα έναν τρόπο να κάνω πιο υποφερτή την επιστροφή μου στην τερατώδη, όπως μου φαινόταν τότε, πρωτεύουσα.
Το 2008 αποφασίζεις να παρακολουθήσεις τα μαθήματα του Φωτογραφικού Κύκλου. Ήταν μια κομβική φωτογραφική απόφαση για τη συνέχεια σου φωτογραφικά, θεωρώ. Τι άλλαξε στον τρόπο που προσεγγίζεις τις εικόνες σου μετά τον Κύκλο;
Ουσιαστικά ξεκίνησα τη φωτογραφία παράλληλα με τα μαθήματα στο Φωτογραφικό Κύκλο. Πρόκειται λοιπόν για μια κομβική απόφαση στη ζωή μου γενικότερα. Τα μαθήματα μου πρόσφεραν τις φωτογραφικές βάσεις αλλά και τη δυνατότητα να συναναστραφώ ανθρώπους που αποτελούν μέχρι σήμερα πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου.
Οικογένεια, ευθύνες, έλλειψη χρόνου. Για πολλούς αυτό λειτουργεί ανασταλτικά στη φωτογραφική τους δημιουργία. Εσύ αποφασίζεις να δημιουργήσεις μέσα από τις δυσκολίες αυτές. Το οικογενειακό σου περιβάλλον, τα παιδιά σου παίρνουν ενεργό ρόλο στις φωτογραφίες σου. Πόσο διαφορετική είναι αυτού του είδους η φωτογραφία;
Δεν πρόκειται για άλλου είδους φωτογραφία. Αυτό που άλλαξε ουσιαστικά ήταν η θεματολογία και όχι ο τρόπος που φωτογραφίζω.
Οι συνθήκες πολλές φορές αναγκάζουν το/τη φωτογράφο να βρίσκει δημιουργικές διεξόδους ακόμα κι αν περιορίζεται είτε από το χώρο είτε από το χρόνο. Ο Κερτέζ όταν πια αναγκάστηκε να περνάει όλο του το χρόνο σε ένα διαμέρισμά, κατάφερε, είτε από το μπαλκόνι του, είτε χρησιμοποιώντας στοιχεία της οικίας του, να μας χαρίσει εξαιρετικά κάδρα. Τελικά, η ανάγκη έκφρασης είναι τόσο δυνατή που θα βρει τις διεξόδους της;
Θεωρώ ότι ο χρόνος μπορεί να είναι ένα ζήτημα, ο χώρος όμως όχι. Ο περιορισμένος χρόνος σημαίνει ίσως λιγότερη δουλειά και χωρίς δουλειά δε γίνεσαι καλύτερος. Ακόμα κι αν διαθέτεις τεράστιο ταλέντο, αν δεν εργαστείς μένεις πίσω, περιορίζεις τις δυνατότητες να εξελιχθείς. Ο περιορισμένος χώρος όμως δεν είναι πρόβλημα, δεν μπορεί να είναι. Η φωτογραφία είναι παντού, το φωτογραφικό γεγονός δε βρίσκεται μόνο στο δρόμο, στο ανθρώπινο πλήθος ή στη φύση. Μπορεί να υπάρξει ακόμα και σε ένα άδειο δωμάτιο…
«Έχω έναν μεγάλο θαυμασμό για εκείνους τους φωτογράφους που προεκτείνουν την αναμνηστική φωτογραφία στο πεδίο της καλλιτεχνικής τους έκφρασης. Αυτό θέλει τόλμη και σεμνότητα. Και η Χριστίνα το πετυχαίνει με απλότητα και σοφία», γράφει για σένα ο Πλάτων Ριβέλλης.
Θα έλεγες ότι σε περιγράφει φωτογραφικά αυτή η προσέγγιση; Θα τολμούσες να βάλεις εσύ ένα τίτλο στις φωτογραφίες της Χριστίνας;
«Τόλμη, σεμνότητα, σοφία»… Δεν θα τολμούσα καν να χρησιμοποιήσω τέτοιες λέξεις για τον εαυτό μου.
Μάλλον, ούτε να βάλω έναν τίτλο στις φωτογραφίες μου. Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι αποτελούν μια μορφή προσωπικού ημερολογίου, η καταγραφή του οποίου υπήρξε αποσπασματική, με μεγάλα διαλείμματα, τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε χωρίς προφανή αρχικό στόχο αλλά στην πορεία αποτέλεσε έναν προσωπικό «οδηγό επιβίωσης».
Η φωτογραφία γεννά μια ιστορία ή γεννούν οι ιστορίες τις φωτογραφίες;
Νομίζω ισχύουν αμφότερα. Συχνά μια φωτογραφία γεννά μια ιστορία, όχι απαραίτητα την ίδια που είχε ο φωτογράφος στο μυαλό του τη στιγμή της λήψης (αν υποθέσουμε, βέβαια, ότι ο φωτογράφος έχει στο μυαλό του μια ιστορία τη στιγμή της λήψης, κάτι που σπανίως συμβαίνει κατά την άποψή μου). Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, πιστεύω ότι και ακόμα και η τυχαία φαινομενικά λήψη, στην ουσία δεν είναι τυχαία, είναι αποτέλεσμα μιας υποσυνείδητης διεργασίας, μιας σειράς ιστοριών που έχει βιώσει ή φανταστεί ο φωτογράφος.
Εναλλάσσεσαι μεταξύ ασπρόμαυρων και έγχρωμων κάδρων ανάλογα με το τι θέλεις να δείξεις. Ξέρεις από τη στιγμή του κλικ αν θα έχει χρώμα ή όχι η τελική σου εικόνα;
Τη στιγμή του κλικ η φωτογραφία είναι έγχρωμη. Κατά τη διαδικασία της επιλογής συχνά γίνεται ασπρόμαυρη, αν και αυτό συμβαίνει όλο και λιγότερο τελευταία.
Το στοιχείο που δε λείπει από τις εικόνες σου είναι η ανθρώπινη παρουσία. Ποια στοιχεία σε ελκύουν στην ανθρωποκεντρική φωτογραφία;
Είναι αλήθεια ότι σπανίως σηκώνω τη μηχανή αν στο κάδρο δεν υπάρχει ανθρώπινη παρουσία ή κάτι που να την υπαινίσσεται. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα γιατί συμβαίνει αυτό. Μ΄ ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι, με ενδιαφέρει η ενέργεια που εκπέμπουν κάθε στιγμή και που δε θα είναι η ίδια την αμέσως επόμενη στιγμή. Είναι μάλλον μια προσπάθεια να φυλακίσω αυτό το χρόνο, σα να πρόκειται, ματαίως βέβαια, να εμποδίσω έτσι την επικείμενη φθορά.
Τελικά, ποια εσωτερική σου ανάγκη καλύπτει η φωτογραφία;
Την ανάγκη επικοινωνίας με το εξωτερικό μου περιβάλλον και τον ίδιο μου τον εαυτό, ταυτόχρονα.
Καλή δημιουργική συνέχεια, Χριστίνα και να συνεχίσεις να μας χαρίζεις τα εξαιρετικά κάδρα σου.
Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία
Η Χριστίνα Σοροβού γεννήθηκε το 1973. Σπούδασε Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη. Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το 2008 παρακολούθησε το Σεμινάριο του Πλάτωνα Ριβέλλη για την Δημιουργική Φωτογραφία, με το οποίο εξοικειώθηκε με τον κόσμο της φωτογραφίας. Από τότε είναι μέλος του φωτογραφικού κύκλου. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις.
Το προφίλ της Χριστίνας στο facebook https://www.facebook.com/Christina-Sorovou-1829030363988085 και το προσωπικό της website https://www.sorovou.com/