Αναστασία Λιάπη: “Μέσα από το φακό κλείνω το μάτι στη ζωή και τα βλέπω από άλλη οπτική γωνία”

Αναστασία Λιάπη: “Μέσα από το φακό κλείνω το μάτι στη ζωή και τα βλέπω από άλλη οπτική γωνία”

Η Αναστασία Λιάπη γεννήθηκε στην Καστοριά. Η αγάπη της για τα παιδιά την έβαλε στο δρόμο της συγγραφής και της εικονογράφησης παραμυθιών η ίδια είναι μητέρα τριών.
Η ανάγκη της για δημιουργία εικόνων ξεκίνησε με τη ζωγραφική αλλά σύντομα αντικαταστάθηκε από τη φωτογραφία.

Αναστασία, τι ήταν αυτό που σε ώθησε στο να ασχοληθείς με τη φωτογραφία;
Η φωτογραφία είναι για μένα η ανάγκη μου να εκφράσω δίχως λέξεις, όσα έχω στην ψυχή μου. Είναι ζωή, φως, ανάσα. Όσο σημαντικό είναι το φως στη φωτογραφία τόσο είναι και στη ζωή μας.

Η ανθρώπινη παρουσία είναι αναπόσπαστο κομμάτι των εικόνων σου. Ποια δυναμική προσφέρει στις φωτογραφίες σου το ανθρώπινο στοιχείο;
Την αιχμαλώτιση συναισθημάτων. Τη γεφύρωση της τέχνης και της ζωής. Τη συνομιλία με τον περίγυρό μας, το πιστοποιητικό συμμετοχής μας στο περιβάλλον που αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου.

Τα παιδιά είναι επίσης από τα βασικά θέματα των εικόνων σου. Τι είναι αυτό που σε ελκύει σε αυτά;
Τα όνειρα τους, η αλήθεια τους και ότι ακόμα συνεχίζω να νιώθω παιδί.

Μένω στα παιδιά αλλά θα ήθελα να μου πεις για τα δικά σου ως “μοντέλα”. Πόσο δύσκολο είναι να τα έχεις μπροστά στο φακό σου;
Σαν μητέρα τα βλέπω διαφορετικά, αυτό που λένε για την κουκουβάγια με το μικρό της. Μπροστά από το φακό μου όμως τα βλέπω αλλιώς. Δεν υπάρχει δύσκολο και εύκολο – υπάρχουν στιγμές.

Η εποχή μας, ειδικά στον τόπο μας, είναι δύσκολη. Εσύ δηλώνεις αθεράπευτα ονειροπόλα. Οι φωτογραφίες γίνονται όλο και πιο “σκληρές” αλλά οι δικές σου εικόνες, αποπνέουν συναίσθημα και ρομαντισμό. Γιατί επιλέγεις τη διαφορετική αυτή προσέγγιση; Ποιες σκέψεις, ποιά συναισθήματα σου προσπαθείς να μεταφέρεις;
Δεν το επιλέγω, έτσι ξεπετάγονται μπροστά μου. Το να είσαι ρομαντικός είναι δύσκολο στην εποχή μας. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν βούρκο και λάσπες, εσύ τραβάς έναν βάτραχο και τον φιλάς. Ακόμα και αν δεν γίνει πρίγκιπας, έχεις δημιουργήσει μια διαφορετική επαφή με το κάθε τι.

Υπάρχει κάποια εσωτερική σου ανάγκη που θεωρείς ότι βρίσκει διέξοδο μέσα από το φακό της μηχανής σου;
Ανάγκη επιβίωσης του ονείρου. Όταν νιώθω ότι πνίγομαι στην καθημερινότητα και ο ρεαλισμός πιάνει κόκκινο. Μέσα από το φακό κλείνω το μάτι στη ζωή και τα βλέπω από άλλη οπτική γωνία.

Κοιτάζοντας τις εικόνες σου, ανακαλύπτει κανείς και στιγμές της καθημερινότητας αλλά και projects με “στημένες” φωτογραφίες. Σε γεμίζουν και τα δύο το ίδιο ή θα ξεχώριζες ένα είδος που σε κερδίζει περισσότερο;
Δεν μπορώ να επιλέξω τι με γεμίζει από τα δύο, όπως και από πολλά άλλα. Κάθε μέρα μας είναι διαφορετική, το ίδιο και οι φωτογραφίες μας.

Στο projectΜια ματιά δύο εποχές” παρουσιάζεις ένα διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα; Πώς δούλεψες φωτογραφικά στο να φτάσεις σε αυτό το πολύ δημιουργικό αποτέλεσμα;
Από μικρή πιστεύω ότι αν δεν φροντίζεις τις ρίζες σου δεν θα απλώσεις κλαδιά, δεν θα ανθίσεις. Ζούμε σε μια εποχή που ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε τις αλλαγές, προσπαθώντας να μας ξεκόψει από το παρελθόν. Χρειάζεται να νιώσουμε και να αντιληφθούμε τις (διαφορετικές) εικόνες που έμειναν να μας θυμίζουν το χθες.

Η αρχική μου ιδέα ήταν ο θεσμός της οικογένειας, θέλησα να ανατρέξω στο χρόνο και να δω τους ίδιους ανθρώπους σε διαφορετικές συνθήκες ζωής. Να μπω σε άλλους κόσμους που διασώζονται πλέον μόνο μέσα από περιγραφές και κυρίως φωτογραφίες. Η προσέγγισή μου έγινε με αγάπη και σεβασμό στους παππούδες μου, στις ρίζες μας, στην παράδοση.

Έτσι μελετώντας παλιούς φωτογράφους, όπως και τα πρόσωπα που πόζαραν στο φακό τους (ντύσιμο, έκφραση, κόμμωση ) δημιούργησα 37 έργα στα οποία συμμετέχουν περίπου 100 πρόσωπα. Πρόσωπα ίδια μα τόσο μακρινά και ξένα.

«Μια διαδρομή ως τη φιλία». Ένα μήλο πρωταγωνιστεί στην ιστορία σου. Θα έλεγε κανείς ότι μια ζωγραφική προσέγγιση δε θα έκανε το έργο ξεχωριστό αλλά η φωτογραφική προσέγγιση είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Πόσο ενδιαφέρον ήταν φωτογραφικά αυτό το έργο; Ήταν ίσως μια γέφυρα μεταξύ ζωγραφικής και φωτογραφίας;
Θα έλεγα ότι ήταν μια γέφυρα μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας. Μιας και όταν οι ήρωες βρίσκονται σε μια φωτογραφία, είναι σαν να υπάρχουν κάπου εδώ τριγύρω. Αυτό το έκανε απίστευτα ενδιαφέρον για εμένα στο να καταφέρω να βρω τους ήρωες των παραμυθιών μου και να τους μεταφέρω με την δική μου ματιά στα παιδιά.

Πόσο αυστηροί κριτές είναι τελικά τα παιδιά; Τι εισέπραξες από την επικοινωνία μαζί τους;
Δεν είναι αυστηροί, αληθινοί είναι. Και αυτό είναι το δύσκολο, μιας και δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε την αλήθεια. Λατρεύουμε την κολακεία ή έστω την αδιαφορία. Τα παιδιά δεν το έχουν αυτό. Με την επικοινωνία που είχα και έχω μαζί τους εισέπραξα ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται την τέχνη χωρίς φανφάρες και δυσκολοχώνευτους όρους.

Θα έβαζες κάποιο τίτλο στις εικόνες σου;
Όχι, δεν θα μπορούσα να βάλω τις εικόνες μου σαν ένα όμοιο σύνολο με μία ταμπέλα – τίτλο. Ίσως σε κάποιες μεμονωμένα να το κάνω, μάλλον θα έλεγα καλύτερα ότι δεν το κάνω εγώ αλλά συμβαίνει, έρχεται και κάθεται ένας τίτλος μπροστά χωρίς να με ρωτήσει.

Γεννημένη στην Καστοριά και ζώντας επαρχία μέχρι και σήμερα στην ελληνική επαρχία, ποια στοιχεία θεωρείς ότι κερδίζεις και ποια χάνεις μακριά από τις μεγαλουπόλεις;
Για να χάσεις κάτι πρέπει να το έχεις και εγώ δεν έζησα ποτέ σε μεγαλούπολη ούτε και το είχα σα σκέψη ή όνειρο. Τις μόνες φορές που νιώθω ότι χάνω – χάνουμε, είναι κάποιες ευκαιρίες για να εξελιχθείς.

Ως αποδέκτης φωτογραφικών εικόνων, τι είναι αυτό που σε τραβάει; Υπάρχουν φωτογράφοι που θαυμάζεις;
Με τραβάν οι λέξεις που νιώθω ότι βγαίνουν από την εικόνα που βλέπω. Όσο πιο δυνατή και με συναίσθημα, τόσο πλησιάζω πιο κοντά στον δημιουργό της. Αν υπάρχουν φωτογράφοι που θαυμάζω; Ω… τι απαντάμε τώρα εδώ …ποιόν από όλους; Tι να πρωτοπώ … Φυσικά και υπάρχουν. Και μιας και έχω μια αδυναμία στον τόπο μας, στις ρίζες μας, θα αναφέρω πρώτα τους Λεωνίδα Παπάζογλου, Βούλα Παπαϊωαννου, Φίλιππο Μαργαρίτη, Σπύρο Μελετζή και Κώστα Μπαλάφα. Πώς όμως να μην αναφέρω και τον Cartier-Bresson, την Jullia Margaret Cameron (λατρεύω), τον Eugene Smith (συγκλονίζει), τον Ralph Gipson και πάρα μα πάρα πολλούς άλλους μα και νέους δημιουργούς που τους γνωρίζω τώρα.

Τι θα ευχόσουν στον εαυτό σου για το μέλλον;
Να συνεχίσω να ελπίζω, να πιστεύω και να ονειρεύομαι.

Σας ευχαριστώ.
Κι εμςίς σε ευχαριστοτούμε πολύ Αναστασία για τη συμμετοχή σου στο photologio και σου ευχόμαστε καλή φωτογραφική και δημιουργική συνέχεια.


Η Αναστασία έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής ( Καστοριά, 2006, Δαμασκηνιά Βοΐου Κοζάνης, 2009) και έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές («Εικαστικές Ματιές», Ζωγραφική, Δαμασκηνιά Βοΐου Κοζάνης, 2012, «Μια φορά κι έναν καιρό – φωτογραφικό παραμύθι», “Μία διαδρομή ως την φιλία” Άργος Ορεστικό 2013, «Μια ματιά δύο εποχές», Φωτογραφία, Καστοριά, Μάιος 2015, Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2015, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Σεπτέμβριος 2016)

Το προφίλ της Αναστασίας στο Instagram https://www.instagram.com/anastasia_liapi/ και το Facebook https://www.facebook.com/natasa.liapi