Albert Venturero: “Στη φωτογραφία δεν είναι τα πάντα ορθά, αλλά είναι αληθινά”
You can read the English version of the interview here.
Ο Albert Venturero είναι ένας street φωτογράφος και πιανίστας Jazz που περιγράφει ότι «την ίδια στιγμή που το δεξί και το αριστερό χέρι μοιάζουν αρχικά να απομακρύνονται το ένα από το άλλο, κοιτάζοντας προσεκτικά, τελικά συναντιούνται στο κυρίως θέμα», τόσο στις μουσικές συνθέσεις όσο και στις φωτογραφίες του.
Έχω διαβάσει στο βιογραφικό σου ότι χρησιμοποιείς ένα iPhone 6, μία 35mm αναλογική μηχανή… Τι σε κινητοποιεί στη φωτογραφική διαδικασία: ο προορισμός ή το ταξίδι; Ή ίσως και τα δύο; Το λέω αυτό διότι, ανάλογα με τη διαδικασία, μπορούν να ενεργοποιηθούν διαφορετικά συναισθήματα.
Τα κυριότερα κίνητρα για μένα στη φωτογραφική διαδικασία είναι τα ανθρώπινα ενδιαφέροντα και το να παρατηρώ τις στιγμές στον τρόπο ζωής των ανθρώπων/ της πόλης / της πατρίδας όπου ανήκω. Το βασικό θέμα (σκοπός) μου είναι να εξωτερικεύσω τις παρατηρήσεις μου και να δείξω τον κόσμο μέσα από την δική μου οπτική. Γι’ αυτό θα προτιμούσα να εξερευνώ τους δεύτερους και τρίτους παράλληλους δρόμους, παρά τον κεντρικό, εκεί όπου υπάρχει η πραγματική ζωή.
Το να φωτογραφίζεις με αναλογική, ψηφιακή ή φωτογραφική μηχανή κινητού έχει φυσικά τεράστια διαφορά στην προσωπική ικανοποίηση και την ποιότητα. Από τη μία, τραβάς μια φωτογραφία με ένα κατασκευαστικό αριστούργημα (M6) και από την άλλη με μια ηλεκτρονικά καλοσχεδιασμένη κάμερα κινητού. Τα αποτελέσματα στη φωτογραφία δρόμου μεταξύ της κάμερας που κυρίως χρησιμοποιώ (Fujifilm X mirrorless) και της αναλογικής M6 είναι πολύ μικρά … ειδικά μετά τις τεχνικές επεξεργασίας film που μπορώ να εφαρμόσω με τα ψηφιακά προγράμματα επεξεργασίας εικόνας LightRoom και Iridient.
Πιστεύεις ότι τα πάντα στη φωτογραφία είναι ορθά; Θα πρέπει αυτή να συνίσταται μόνο στο περιεχόμενο που χαρακτηρίζει τεχνικά τη φωτογραφία καθεαυτή, χωρίς δάνεια από άλλες τέχνες, όπως η ζωγραφική, η μουσική, η ποίηση;
Τα πάντα στη φωτογραφία δεν είναι ορθά, αλλά είναι αληθινά. Ένας φωτογράφος μπορεί να εμπλουτίσει το συναίσθημα που θέλει να εκφράσει ή το αντίστροφο. Επίσης, ένας φωτογράφος μπορεί να επηρεαστεί από πολλές τέχνες στις εικόνες του … αυτό που του θυμίζει η σκηνή, μερικές γραμμές ποίησης που μπορούν να συνδυαστούν στο κάδρο. Ωστόσο, κατά την άποψή μου, δεν πρέπει να είναι αυτό το πρωταρχικό μέλημα. Διαφορετικά, με περιορίζει.
Στις φωτογραφίες σου υπάρχουν άνθρωποι ήρεμοι και ειρηνικοί, κατά τη δική μου αντίληψη. Έτσι τους βλέπεις ή έτσι είναι αυτή τη δεδομένη στιγμή;
Όχι απαραίτητα. Είναι στιγμιαίο, αλλά το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι αρκετά σίγουρος, είναι ότι εκείνοι που εμπλουτίζουν τα συναισθήματα γενικότερα στα κάδρα μου, είναι οι άνθρωποι.
Το ζήτημα του ρεαλισμού στη φωτογραφική τέχνη είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί;
Όσον αφορά τη δική μου φωτογραφία δρόμου, που επικεντρώνεται στο ανθρώπινο ενδιαφέρον, η απάντηση είναι ναι.
Στις φωτογραφίες σου, ακόμα κι αν υπάρχουν άνθρωποι παντού, το κάδρο συχνά απομακρύνεται από αυτούς- αυτό είναι κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα. Πιστεύεις ότι αυτό ορίζει έναν πραγματικό φωτογράφο δρόμου;
Είναι το πώς απορροφώ το κοινό (τους παρατηρητές) στην ατμόσφαιρα της σκηνής. Μπορώ να το περιγράψω όπως όταν παίζεις πιάνο και αρχικά αισθάνεσαι το αριστερό χέρι να απομακρύνεται πολύ από το δεξί κατά τον αυτοσχεδιασμό, αλλά στο τέλος παρατηρείς ότι συναντώνται στο κυρίως θέμα.
Πότε μια φωτογραφία γίνεται τέχνη; Αυτό συμβαίνει εξ ορισμού ή εναλλακτικά μπορούμε να πούμε ότι δε γίνεται ποτέ;
Μόλις διάβασα αυτή την ερώτηση, μου φάνηκε σαν να είναι μια ερώτηση σχεδόν 100 ετών, που ποτέ δεν απαντήθηκε με σαφήνεια. Ορισμένοι πρωτοποριακοί φωτογράφοι μπορούν να αναγνωριστούν αμέσως από τις φωτογραφίες τους, με σπουδαίες συνθέσεις, σαν πίνακες ζωγραφικής. Το Light and Love της Julia Margaret Cameron (1865), τα υπέροχα τοπία του Ansel Adams με μια εξαιρετική τεχνική, κατά την άποψη μου, είναι η τέχνη και αυτός είναι ένας καλλιτέχνης (κι άλλα τέτοια παραδείγματα μπορούν να προστεθούν). Νομίζω ότι γενικότερα η όλη δομή της αξίας είναι στην τέχνη. Και με τα σημερινά μέσα επικοινωνίας, τα πολυμέσα και την υψηλή τεχνολογία, σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί τέχνη στον σύγχρονο πολιτισμό μας.
Αγνοώντας τα ωραία ή όμορφα θέματα και εστιάζοντας στις καθημερινές σκηνές, νομίζεις ότι ο φωτογράφος δημιουργεί κάτι σαν μια φωτογραφική εκδοχή της ‘Arte Povera’, που ταιριάζει στην φωτογραφία δρόμου;
Η απάντησή μου κρύβεται στην ερώτησή σου. Νομίζω ότι ναι, μπορεί να ταιριάξει στη φωτογραφία δρόμου, όπως τα καθημερινά σκουπίδια στο δρόμο με τους ανθρώπους και τα βιομηχανικά υπολείμματα. Πολλές σκηνές μπορούν να δημιουργηθούν, αλλά δεν ξέρω αν η απάντησή μου ταιριάζει απόλυτα με την έννοια της “Arte Povera”, αφού δεν την γνωρίζω πολύ καλά.
Πιστεύεις ότι ο φωτογράφος πρέπει πρώτα να αισθανθεί κάτι και στη συνέχεια να προχωρήσει στη φωτογράφιση, ή πρέπει να το κάνει ενστικτωδώς; (Σαφώς διαχωρίζω τη συναισθηματική εμπλοκή).
Νομίζω ότι είναι και οι δύο. Αρχικά, τα πρώτα σου συναισθήματα είναι αυτά που σε οδηγούν στη σκηνή και ορίζουν τη βάση για το κάδρο. Στη συνέχεια, οι λήψεις έρχονται ενστικτωδώς κατά τη στιγμή. Για παράδειγμα, το πρώτο σου συναίσθημα και κάποιες φαντασιώσεις σε οδηγούν σε μια παραλία για να κάνεις κάποιες συνθέσεις παραλίας και να φωτογραφίσεις τη γεωμετρική θέση τριών ανθρώπων που έρχονται ενστικτωδώς και στιγμιαία, καθώς τους βλέπεις.
Η εστίαση είναι μέρος της φωτογραφίας ούτως ή άλλως, έτσι ώστε τα αντικείμενα να γίνουν μέρος της ιστορίας! Αλλά τι γίνεται με τον φωτογράφο; Πού είναι η παρουσία του σε αυτό;
Για μένα, ο πιο σημαντικός ρόλος είναι εκείνος αυτού που στέκεται πίσω από το viewfinder, αυτού που ερμηνεύει τη γενική ατμόσφαιρα και το συναίσθημα της σκηνής.
Αγαπάς τους ανθρώπους;
Απολύτως…
Γιατί φωτογραφίζεις;
Φωτογραφίζω σαν ένα είδος επικοινωνίας με τους ανθρώπους, αλλά και για να αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε σχέση με τον δρόμο ή τον τόπο όπου βρίσκομαι …
You can read the English version of the interview here.
Το προφίλ του Albert στο Instagram: https://www.instagram.com/avlatte/
