Την Τέχνη τη συνάντησα παιδί, καθώς μου κόπηκε η λαλιά μπροστά στον πίνακα του “Εσταυρωμένου”, του Ελ Γκρέκο. Το ίδιο ακριβώς αισθάνθηκα σαν είδα την πρώτη φωτογραφία να εμφανίζεται μέσα στο κόκκινο φως του σκοτεινού θαλάμου.

Έτσι γλαφυρά, περιγράφει ο Αχιλλέας Νάσιος τις «αποφασιστικές στιγμές» της ζωής του. Τότε που αισθάνθηκε πως η Τέχνη είναι σημαντική για εκείνον, οδηγώντας τον σε σπουδές Φωτογραφίας, Κινηματογράφου, Οπτικής Επικοινωνίας και Επιμέλειας, Ψηφιακών Τεχνών και Video Art σε Πράγα (FAMU), Βερολίνο (HDK), Αθήνα (ΑΣΚΤ) και Στοκχόλμη (ΚΚΗ). Η απόσταση και οι συνθήκες δεν ευνόησαν μια δια ζώσης συνάντηση μαζί του, δεδομένου πως ζει στη Σουηδία. Ωστόσο το «Στοκχόλμη-Αθήνα» αποδείχτηκε «μερικά-emails-δρόμος», αφού δέχτηκε με προθυμία την πρόσκληση να φιλοξενηθεί στο Photologio.

Τον ευχαριστούμε θερμά για την καλή του διάθεση να μας γνωρίσει σημεία της προσωπικής του διαδρομής στον κόσμο της Φωτογραφίας και της Τέχνης και να μοιραστεί τις σκέψεις και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες.

Αχιλλέας Νάσιος

«Άφησε την ομορφιά αυτού που αγαπάς να γίνει αυτό που κάνεις.» Η ρήση του Jalaluddin Rumi που αναγράφεται στο Hocus Photus (βλ. παρακάτω), μοιάζει να εκφράζει απόλυτα τις επιλογές του. Είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας κι επιμελητής εκθέσεων. Έχει κάνει το χόμπι του, επάγγελμα. Ευλογία ή και λίγο κατάρα;

Η αλήθεια είναι ότι το επάγγελμα του καλλιτέχνη μοιάζει με χόμπι, ειδικά στη σημερινή εποχή που ο καθένας έχει τη δυνατότητα να αυτοπροσδιορίζεται σαν καλλιτέχνης. Προσωπικά επένδυσα πάνω από δώδεκα χρόνια ακαδημαϊκών σπουδών για να μπορώ να κάνω το “χόμπι” μου συνειδητά. Το μέσο στο οποίο εμβάθυνα είναι σε μεγάλο βαθμό η φωτογραφία, αλλά μάλλον δεν είμαι φωτογράφος με την συνηθισμένη χρήση της λέξης. Δηλώνω όμως διαρκώς ερωτευμένος με τη φωτογραφική δυνατότητα. Ούτε δάσκαλος είμαι, όσο κι αν έχω αφοσιωθεί για 25 χρόνια στη διδασκαλία του φωτογραφικού λόγου. Βασικά αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με την διδαχή των δυνατοτήτων του μέσου, το οποίο είχα ήδη ερευνήσει σε βάθος, κάποια εποχή που, επιστρέφοντας στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90, μετά από 12 έτη σπουδών στο εξωτερικό, αντιλήφθηκα την ύπαρξη μιας τεράστιας έλλειψης των τότε γνώσεων για την τεχνική εικόνα. Έτσι αισθάνθηκα ότι ήταν σημαντικό να μοιραστώ τις γνώσεις που είχα αποκτήσει, με νέα άτομα που διψούσαν για κάτι τέτοιο. Χαίρομαι ιδιαίτερα που μου δόθηκε η δυνατότητα να το κάνω αυτό και σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Είδα αρκετά θετικά αποτελέσματα μετά από αυτό το μοίρασμα και για τον λόγο αυτό συνεχίζω να το κάνω μέχρι και σήμερα. Ακόμα όμως δεν θεωρώ ότι είμαι δάσκαλος. Γνωρίζω απόλυτα ότι είμαι μαθητής. Ερευνητής ενός μέσου που η ουσία του παραμένει μέχρι τις μέρες μας ανεξιχνίαστη. Είναι εκπληκτικές οι δυνατότητες σπουδής που μας παρέχει η Φωτογραφία. Φανταστείτε· η φωτογραφική δυνατότητα είναι η μοναδική μας ευκαιρία να βιώσουμε την υλικότητα του βλέμματος. Η όρασή μας είναι μια εξαιρετικά ευαίσθητη κεραία προς τα έξω, ενώ το βλέμμα κατευθύνεται προς τα μέσα. Κάνοντάς το αυτό, αποκτάμε μία επιπρόσθετη δυνατότητα παρατήρησης του εαυτού μας και συνεπώς και του κόσμου. Όσο για την επιμέλεια εκθέσεων, αυτό ίσως θα έπρεπε να αναφέρεται ως κύριο επάγγελμά μου, μιας και το πρώτο δίπλωμά μου με περιγράφει σαν σχεδιαστή/επιμελητή εκθέσεων. Έχω την εντύπωση πως οι γνώσεις που μου απέφεραν οι βασικές μου σπουδές στον τομέα της Οπτικής Επικοινωνίας, είναι μάλλον ο λόγος που οι συνοδοιπόροι μου με φωνάζουν συχνά “δάσκαλο”, αλλά θα προτιμούσα περισσότερο να με προσφωνούν φίλο. Το επάγγελμα που ακολούθησα λοιπόν κάνοντας το χόμπι μου, δεν είναι το ευκολότερο, ειδικά με τον τόσο μεγάλο ανταγωνισμό σήμερα, αλλά το επέλεξα μόνος μου, καθοδηγούμενος από την αγάπη μου για τη φωτογραφική δυνατότητα σε όλα τα επίπεδα. Η Φωτογραφία με οδήγησε στα τρίσβαθα της Τέχνης. Είναι η Μούσα μου εδώ και τόσα χρόνια. Δεν θα μπορούσε να είναι κατάρα. Συνεπώς, νιώθω ευλογημένος.

Είναι κατανοητό πως, ναι, το τεχνικό/πρακτικό κομμάτι της Φωτογραφίας μπορεί να εξηγηθεί και να διδαχθεί. Πώς διδάσκεται όμως η αισθητική διάστασή της;

Κατά τη γνώμη μου, η αισθητική δεν είναι δυνατόν να διδαχθεί. Είναι απόλυτα ατομικό ζήτημα και δεν μπορεί να ενταχθεί εντός στερεοτύπων. Γι’ αυτό εξάλλου και η ιδιαίτερη αισθητική ορισμένων καλλιτεχνών, είναι αυτή που τους κάνει να ξεχωρίζουν από την γενικότερα καθιερωμένη αισθητική, η οποία συνήθως, είναι απλά θέμα γούστου. Θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να δείξω σε κάποιον κάτι ουσιαστικό προτείνοντάς του ν’ ακολουθήσει την υποκειμενική μου αντίληψη περί αισθητικής. Θα μπορούσα όμως, κυρίως μέσα από το μοίρασμα των γνώσεων που κατέχω και με την ευστοχία των λόγων μου, να εμπνεύσω όσους το επιζητούν, να κοιτάξουν μέσα τους και να κινηθούν προς την ανακάλυψη του δικού τους τρόπου. Όταν αυτό συμβαίνει, τότε αρχίζει να αναδύεται το ποιόν της αισθητικής που κάποιος κατέχει. Κι αν πράγματι αυτό φανερωθεί, τότε τα λόγια είναι πλέον περιττά, καθώς τότε είναι που αρχίζει η ουσιαστική μαθητεία. Εκεί όπου κάποιος είναι έτοιμος να μαθαίνει πλέον από μόνος του.

Αχιλλέας Νάσιος

Ο Αχιλλέας Νάσιος εξακολουθεί να διοργανώνει εργαστήρια Φωτογραφίας, ενώ από το 2015 προωθεί μια πρωτότυπη μέθοδο προσέγγισης της φωτογραφικής διαδικασίας μέσω των Φωτογραφικών Παιχνιδιών σε Ελλάδα, Κύπρο και Σουηδία.

Μέσα στις Καλές Τέχνες των αρχαίων Κινέζων συμπεριλαμβανόταν και η Τέχνη του Παιχνιδιού. Έτσι γεννήθηκε π.χ. το σκάκι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει παιχνίδι που να μην έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Έτσι και τα Φωτογραφικά Παιχνίδια είναι σχεδιασμένα πρώτα απ’ όλα να διαπαιδαγωγήσουν. Πρόκειται για συντονισμένες φωτογραφικές δράσεις που έχουν βιωματικό χαρακτήρα. Φέρνουν τους συμμετέχοντες αντιμέτωπους με τον εαυτό τους, θέτοντας ερωτήματα και προβληματισμούς που για να απαντηθούν και να επιλυθούν χρειάζονται ενεργή δράση. Είναι μια διαφορετική, πολύ άμεση προσέγγιση, η οποία εμπεριέχει συμπυκνωμένη πληροφορία. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία, μιας και υπάρχουν πλέον πολλοί και διαφορετικοί τύποι Φωτογραφικών Παιχνιδιών που αφορούν σε διαφορετικούς τομείς και σε διαφορετικά επίπεδα εκμάθησης. Για κάποια Παιχνίδια απαιτείται η φυσική παρουσία, ενώ άλλα γίνονται μέσω διαδικτύου. Δουλεύω και διαδικτυακά από το 2007. Τα “φυσικά” Φωτογραφικά Παιχνίδια, ξεκίνησαν με το σκεπτικό να είναι η ολοκλήρωση των διαδικτυακών Παιχνιδιών. Υπάρχουν διαφορετικά Παιχνίδια για την εκμάθηση των τεχνικών λήψης, την ενίσχυση της ετοιμότητας του φωτογράφου, την κατανόηση και εφαρμογή του editing, την οργάνωση μιας φωτοϊστορίας κ.λπ. Ο τελικός στόχος όμως είναι πάντα ο ίδιος. Η ενδοσκόπηση. Το παιχνίδι αρχίζει όταν κάποιος αισθανθεί την ανάγκη να κοιτάξει μέσα του. Έτσι ξεκινά η αναζήτηση, που γεννά το στοχασμό, μέχρι κάποιος τελικά να καταφέρει να εισχωρήσει στα ενδότερα του εαυτού και να μάθει από εκείνον. Όπως και να ηχεί κάτι τέτοιο, όλοι όσοι έχουν συμμετάσχει στα Φωτογραφικά Παιχνίδια, έχουν νοιώσει τι εννοώ. Δεν είναι απλό να φυλακίσει κανείς το βίωμα σε λέξεις. Είναι ένα μυστικό που το μοιράζονται μόνο όσοι ζουν τη διαδικασία.

Δεν θα μπορούσε να λείπει από τη συζήτηση, η πανδημία που βιώνουμε τόσο έντονα σαν άτομα και κοινωνίες. Πόσο έχει επηρεάσει τη διάθεση, τη δημιουργικότητα και την καθημερινότητά του και τι εισπράττει από τον καλλιτεχνικό του περίγυρο; Μπορεί μήπως να αφουγκραστεί τον απόηχο της πρωτόγνωρης αυτής συνθήκης στα καλλιτεχνικά δρώμενα;

Ζώντας στη Σουηδία, όπου για την αντιμετώπιση της πανδημίας εφαρμόστηκαν τελείως διαφορετικές στρατηγικές, δεν μπορώ να πω ότι είδα την καθημερινότητά μου να επηρεάζεται σε σπουδαίο βαθμό. Η διάθεσή μου φυσικά και επηρεάστηκε, εξαιτίας των τόσων θανάτων και της απότομης αλλαγής των συνθηκών, αλλά δεν φαίνεται να μπορεί κανείς να κάνει κάτι ενάντια σ’ αυτό, παρά να προφυλάξει τον εαυτό του και τους γύρω του προσέχοντας ο ίδιος. Το επάγγελμά μου όμως επηρεάστηκε πολύ. Οι δράσεις του νεοσύστατου δικτύου Hocus Photus, οι οποίες βασίζονται σε συμμετοχικά δρώμενα, γνώρισαν μια κάθετα αρνητική πορεία εξαιτίας της αναγκαστικής ακύρωσης όλων όσων είχαν δρομολογηθεί για το διάστημα αυτό. Είναι σαν μια νεοσύστατη προσπάθεια να αποστομώθηκε ακριβώς τη στιγμή που ετοιμαζόταν να εκφραστεί. Παρ’ όλ’ αυτά, μπορώ να πω ότι η δημιουργική μου διάθεση αυξήθηκε. Είναι βέβαια παρατηρημένο ότι σε καιρούς κρίσης, πρώτος απ’ όλους υποφέρει οικονομικά ο καλλιτεχνικός τομέας αλλά παραδόξως, αντίθετα, παρουσιάζεται έξαρση δημιουργικότητας. Δεν είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να συμβεί στο τέλος. Τουλάχιστον οι καλλιτέχνες έχουν τη δυνατότητα να εκφραστούν με κάποιο τρόπο και να εκφράσουν με τη σειρά τους την εποχή. Δεν εύχομαι σε καμία περίπτωση να επιστρέψουμε απλά στις συνθήκες που επικρατούσαν πριν, όσο και αν οι περισσότεροι ίσως θα το ήθελαν αυτό. Εύχομαι κι ελπίζω η νέα πραγματικότητα να φέρει μαζί της την απαραίτητη συνειδητότητα· αναγκαία για την εξέλιξη του ανθρώπου και συνάμα, της Τέχνης. Ήδη αισθάνομαι στο πετσί μου, ότι διανύουμε μια περίοδο που δεν είναι οικονομικά θετική για τους καλλιτέχνες, αλλά είναι ανθοφόρα για την ίδια την Τέχνη.

Αχιλλέας Νάσιος

Μελετώντας τη φωτογραφική του δουλειά στο διαδίκτυο, η προσωπική μου αίσθηση είναι πως οι φωτογραφίες του δεν έχουν αφηγηματικό χαρακτήρα, ούτε προσπαθούν να υποστηρίξουν σώνει και καλά μία συγκεκριμένη ιδέα. Κάθε εικόνα, μοιάζει περισσότερο με κάλεσμα αυτογνωσίας. Κάπως σαν μετέωρο, αναπάντητο ερώτημα . Με ποιον τρόπο επιλέγει τις φωτογραφίες που θα εκθέσει δημόσια και με ποιο κριτήριο τις ομαδοποιεί;

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα μπορεί να δει κάποιος στο διαδίκτυο μόνο ένα μικρό μέρος της δουλειάς μου. Υπάρχουν παλιότερες εργασίες που έχουν αφηγηματικό χαρακτήρα. Πάντα ήμουν πολύ παραγωγικός, επειδή για μένα η φωτογραφία δεν είναι θέμα στυλ, αλλά έρευνας. Μια διαρκής αντιπαράθεση του φωτογράφου με τον εαυτό του, το περιβάλλον του και το μέσο. Φυσικά και οι ιδέες επηρεάζουν. Προσωπικά, σήμερα πλέον, είμαι κατά των ιδεών. Για μένα η φωτογραφία είναι ένας δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στο τώρα. Το θέμα δεν βρίσκεται στις εικόνες αλλά πίσω από αυτές. Εκεί όπου δεν μπορεί να εισβάλει η σκέψη. Εκεί όπου γέννηση και θάνατος, είναι ένα. Δεν προκαθορίζω το θέμα μου. Θα έλεγα ότι το αφήνω να με καθοδηγήσει στην επίλυση του μυστηρίου του ελάχιστου τίποτα, που με καλεί να το παρακολουθήσω, όπου κι αν βρίσκεται. Κάποτε εκεί έξω, κάποτε μέσα στην κάμερα, μα πάντα και μέσα μου. Έτσι, προσπαθώ ν’ αφήνομαι στη ροή των καταστάσεων και πραγμάτων που βιώνω σε κάθε περίπτωση. Οι παρατηρήσεις μου έχουν αρχή, μέση και τέλος. Υπάρχει ένας λόγος που αποφάσισα να τις απαθανατίσω. Αυτός ο λόγος με ωθεί να τις ομαδοποιήσω στο τέλος, ή πιο σωστά, να τις συντάξω, άλλοτε με τον ένα κι άλλοτε με τον άλλο τρόπο, όπως τα αναδυόμενα θέματα ορίζουν. Η φωτογραφική διαδικασία με κυβερνά. Όταν της αφήνομαι, μεταφέρομαι εκεί όπου ανήκω. Και φυσικά η φωτογραφική διαδικασία, δεν περιορίζεται απλά στη λήψη των εικόνων, αλλά ολοκληρώνεται με την επιλογή, την επεξεργασία και την παρουσίασή τους σαν ολοκληρωμένη πρόταση. Μέσω της Τέχνης, εκπληρώνω την ανάγκη να επικοινωνήσω την ουσία, όπως ο ίδιος μπορώ να την αντιληφθώ. Να περιγράψω τον λόγο ή την ανοησία της ύπαρξης, με όποια δυνατότητα μου παρέχεται.

Άραγε τι είναι αυτό το «κάτι» που ξεπερνά την έννοια του «βλέπω» και κάνει μια εικόνα, μια φωτογραφία ξεχωριστή;

Το βίωμα· με ό,τι αυτό εμπεριέχει. Αν καταφέρω να απαθανατίσω οπτικά το βίωμά μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτό να γίνει αισθητό, τότε η φωτογραφία έχει πετύχει τον σκοπό της. Έτσι, για μένα, η ίδια η εικόνα δεν έχει τόση αξία, όσο έχει η συμμετοχή στη φωτογραφική διαδικασία που τη δημιουργεί. Αν κάποιος συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει όταν εμπλέκεται στη διαδικασία αυτή, έχει κερδίσει αυτό που επιθυμούσε. Αν μάλιστα το αποτέλεσμα (η εικόνα), έχει ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους, τότε ο δημιουργός επιβεβαιώνεται για την εγκυρότητα της βιωματικής πληροφορίας που κατάφερε να μεταφέρει.

Αχιλλέας Νάσιος

Ανήσυχος καλλιτεχνικά, ασχολείται και με την εικόνα-που-κινείται: την τέχνη του video, ενώ πολύ πρόσφατα έχει καταπιαστεί με τη στιχουργική. Είναι μάλιστα ιδρυτικό μέλος του μουσικού project Imperfect ID. Πώς προέκυψαν οι ασχολίες αυτές και ποιες προσωπικές του ανάγκες έκφρασης καλύπτει με την καθεμία;

Είναι πιθανό τα παραμύθια που μας διάβαζε η μάνα μου σαν παιδιά, να με ώθησαν στο διάβασμα, όπως και οι φωτογραφίες οι παλιές που φύλαγε σ’ ένα κουτί και μας τις έδειχνε εξηγώντας μας τι απεικόνιζαν. Δεν με ενδιέφεραν τόσο εκείνες οι φωτογραφίες, όσο κι αν, ομολογουμένως, με μάγευαν. Ήταν απλές αναμνήσεις. Ιστορία. Θυμάμαι όμως, πως χανόμουνα στις εικόνες που μου δημιουργούσαν τα κείμενα των βιβλίων. Διάβαζα διαρκώς. Στην ηλικία των δώδεκα, είχα την τύχη να συναντήσω το Νίκο Σαβίδη, έναν νεαρό ποιητή, ο οποίος συνήθιζε να μου απαγγέλει τα ποιήματα που έγραφε σε καθημερινή βάση. Ήταν η πρώτη φορά που θαύμασα αυτήν τη δυνατότητα τόσο πολύ και που οσμίστηκα την αναγκαιότητα για ποιότητα του λόγου στη ζωή. Έτσι άρχισα κι εγώ να ασκούμαι, γράφοντας σε καθημερινή βάση και, πάνω κάτω, συνεχίζω να γράφω μέχρι σήμερα. Και τη μουσική τη λάτρευα πάντα. Όταν επιτέλους κατάφερα κι απέκτησα την πρώτη μου κιθάρα στα 18 μου, το πρώτο που έκανα ήταν να γράψω ένα τραγούδι. Ωστόσο ποτέ δεν παρουσίαζα, ούτε τα κείμενα ούτε τα τραγούδια που κατά καιρούς έγραφα. Η φωτογραφία ήρθε στη ζωή μου μετά απ’ όλα αυτά, στην ηλικία των 21 και κυριολεκτικά μαγεύτηκα με τη δυνατότητα που μου παρείχε. Το ότι κατάφερα εντέλει να την προσθέσω στη συλλογή μου, θαρρώ ολοκλήρωσε την γκάμα των απαραίτητων εργαλείων, ώστε να έχω πλέον την πολυτέλεια να χειρίζομαι τον λόγο ακόμα και στην οπτική του έκφανση. Η φωτογραφία με οδήγησε στην Τέχνη. Μέσα από τη φωτογραφία, ήρθε το βίντεο. Μέσα από αυτό, οι δυνατότητες του ηλεκτρονικού υπολογιστή και γενικότερα η κατανόηση των νέων μέσων και η αξιοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας.
Οι Imperfect ID είναι κάτι, ίσως λίγο παραπάνω από ένα μουσικό συγκρότημα. Είναι ένα έργο που προσδοκά να συνταιριάξει εικόνα, μουσική, κείμενο και κίνηση, για χάρη του Λόγου. Είναι το τελευταίο project στο οποίο έχω αφιερωθεί δουλεύοντας εντατικά τον τελευταίο χρόνο. Εκτός από τις πάμπολλες δημιουργικές δυνατότητες στους διάφορους τομείς που κατέχω, μου προσφέρει κάτι που συνήθως λείπει στους περισσότερους καλλιτέχνες και που η μουσική εμπεριέχει. Συνεργατικότητα. Δουλεύουμε μαζί με τον μουσικό και sound designer Νίκο Κολιούση και είμαστε κυριολεκτικά ευγνώμονες που μας δίνεται αυτή η ευκαιρία. Ελπίζω σύντομα να υπάρξει η δυνατότητα να παρουσιάσουμε ζωντανά κάποιο έργο μας, ώστε να γίνει αντιληπτό αυτό που εννοώ.

Αχιλλέας Νάσιος

Αναφέροντας τη στιχουργική, επιμένω στη σχέση του με τον γραπτό λόγο που φαίνεται πολύ γοητευτική. Ο προσωπικός τρόπος που διαλέγει τις λέξεις και τις βάζει στη σειρά δείχνει άποψη και θέση. Αν -όπως λέγεται- «μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις», τι είναι για εκείνον η κάθε μία λέξη; Και κάτι ακόμη σχετικό: πιστεύει πως οι φωτογραφίες λειτουργούν καλύτερα όταν συνοδεύονται από λέξεις;

Πρώτα απ’ όλα, ευχαριστώ για τον έπαινο και φυσικά χαίρομαι αν γίνεται αισθητή η προσπάθειά μου για την έκφραση μιας θέσης. Κάθε λέξη, αποτελεί ένα σημείο που εκφράζει κάτι συγκεκριμένο. Έτσι έχουμε ουσιαστικά, επίθετα, αντωνυμίες, ρήματα κ.λπ. Σημεία που φέρουν επάνω τους κάποια ιδιαίτερη σημασία. Κάθε απεικόνιση και ακόμη περισσότερο η φωτογραφική, φέρει στην επιφάνειά της, επίσης, σημεία. Συνήθως αναγνωρίσιμα αντικείμενα που το καθένα κάπως ονομάζεται. Είναι δηλαδή λέξεις. Με τον τρόπο αυτό, οι αναπαραστάσεις, δημιουργούν αφηγήσεις. Μας λένε, ή μας θυμίζουν ιστορίες. Ιστορίες που άλλοτε είναι σαφείς και άλλοτε δεν είναι. Συχνά λοιπόν είναι απαραίτητη η χρήση του λεκτικού μηνύματος στη φωτογραφία. Η ποιότητα του λεκτικού αυτού μηνύματος έχει μια επιπρόσθετη ιδιότητα να προσδιορίζει -και με τον τρόπο αυτό να καθιστά το επικοινωνιακό μήνυμα σαφές- ή έστω, σε κάποιο βαθμό, στοχευμένο. Γι’ αυτό βλέπουμε τίτλους, λεζάντες και ποιήματα να ακολουθούν τις εικόνες. Αν όλα αυτά γίνονται με σεβασμό προς τον λόγο που εκφράζεται· αν η κίνηση αυτή γίνεται συνειδητά, τότε δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Οι εικόνες και τα κείμενα έχουν εφευρεθεί -με αγώνες του ανθρώπου και τα δύο- ώστε να διευκολύνουν την επικοινωνία. Η απόφαση επαφίεται πάντοτε στην πρόθεση του δημιουργού του μηνύματος. Ας ευχόμαστε απλά, πράξεις συνετές από τους επικοινωνητές.

Τελικά ποιο κομμάτι του εαυτού του πλησίασε μέσα από την ενασχόλησή του με τη φωτογραφία; Τι ανακάλυψε;

Μέσα από τη φωτογραφία εμβάθυνα στο βλέμμα και την επίδρασή του στο είναι μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάξει σταδιακά η αντίληψή μου για την πραγματικότητα. Θαρρώ ότι δύσκολα θα ήμουν το ίδιο παρατηρητικός αν δεν ερχόμουν σ’ επαφή με τη φωτογραφία. Κι αυτή η στροφή της παρατήρησης, έχω την εντύπωση πως γέννησε αυτόματα μιαν άλλου τύπου κατανόηση. Μια διαφορετική συνειδητότητα. Φυσικά, μέχρι να καταφέρω να κάνω τις απαραίτητες υπερβάσεις για να συμβούν όλα αυτά, ίδρωσα, αλλά είναι σπουδαίο να είναι κανείς σε επαφή με τη διαδικασία που κινεί το βλέμμα και συνεπώς και το σώμα. Παρατηρώντας λοιπόν τον εαυτό μου να παρατηρεί, συγχρονίζομαι όλο και πιο πολύ με την έννοια του παρόντος και παράλληλα, αυτοπροσδιορίζομαι στον χώρο. Η κάμερα, μου έδωσε την επιπλέον δυνατότητα να δίνω την απαραίτητη αξία στο τίποτα των στιγμών, σωπαίνοντάς το κατά βούληση επάνω στην επιφάνεια των εικόνων. Το τελικό ξεκαθάρισμα πάντως, με βοήθησαν να το κάνω τα Φωτογραφικά Παιχνίδια με την απλότητά τους. Γι’ αυτό κι αισθάνομαι βαθύτατα ευγνώμων.

Αχιλλέας Νάσιος

O Aχιλλέας Νάσιος έχει παρουσιάσει φωτογραφίες του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Για 12 χρόνια υπήρξε δάσκαλος Φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στη Φωτογραφική Ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου Δήμου Παιανίας. Έχει διακριθεί για τη δουλειά του το 2000, ως ένας από τους σημαντικότερους 20 εκπροσώπους της σύγχρονης Ελληνικής φωτογραφίας στην έκθεση «Τόπος-Τοπίο» στην Τουλούζη της Γαλλίας, το 2007 με τη Χρυσή Αφροδίτη στον τομέα της video-art στο Παγκόσμιου Φεστιβάλ Φιλμ Κύπρου (CIFF 2007), ενώ το 2016 επιλέχθηκε μεταξύ των 100 εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Σύγχρονης Τέχνης και συμμετείχε στη θεσμοθετημένη έκθεση της Kunsthal Charlotenburg στην Κοπεγχάγη. Από το 1995 ασχολείται με την επιμέλεια εκθέσεων Φωτογραφίας, ενώ είναι ιδρυτής της ανεξάρτητης εταιρίας παραγωγής ψηφιακού φιλμ Anikon και συνιδρυτής του Δικτύου Τεχνών κι Επιστημών Hocus Photus μαζί με τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Άκη Χρήστου. Το 2020 δημιούργησε το μουσικό project Imperfect ID μαζί με τον Νίκο Κολιούση. Aπό το 2007 ζει μόνιμα στη Σουηδία.

https://anikon.org/
https://hocusphotus.com/
https://photogames.tk/achilles-nasios-games/
https://imperfectid.com/

Share this...

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin