Σύλβια Λουγιάκη: “Φωτογραφίζω τελείως διαισθητικά και μου είναι δύσκολο να ποσοτικοποιήσω η ακόμα και να ορίσω τη διαίσθηση αυτή”
Βλέποντας όλες τις φωτογραφίες σου μου ήρθε η ρήση του David Alan Harvey, “don’t shoot what it looks like, shoot what it feels like “. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με το τι είναι για σένα αυτό το μέσο, πώς το χρησιμοποιείς ως τρόπο έκφρασής.
Don’t shoot what it looks like, shoot what it feels like. Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα! Ξεκίνησα με αναλογική πολλά χρόνια πριν έφηβη, χαλαρά, αλλά μπήκε ξανά τυχαία (ίσως) αλλά πιο συνειδητά στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Τριγυρνάω ψάχνοντας κάτι που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον και είναι η διαδικασία περισσότερο που με ιντριγκάρει προς το παρόν και όχι αν θα βγάλω τη σούπερ φωτογραφία μια και αυτές τις έχουν τραβήξει χρόνια πριν. (Αν και με το τελευταίο δεν θέλω να υποβαθμίσω το έργο του ερασιτέχνη φωτογράφου). Είναι τελικά μια ανάγκη γνωριμίας με τον έξω κόσμο από την αρχή μέσα από ένα φακό. Πες το ψυχοθεραπεία.
‘Ολα σου τα πορτρέτα είναι λίγο τρομακτικά, μου θυμίζουν αρκετά τις Pinturas Negras του Goya. Σε αυτό που επέλεξα το βλέμμα διαπερνάει το φακό και τον θεατή, το κάδρο είναι πολύ σφιχτό και η μορφή στα δεξιά δίνει έμφαση στο αποτέλεσμα. Πώς προέκυψε αυτό το κλικ;
Είναι σχετικό αυτό που λες μιας και αυτό που σε κάποιον φαντάζει σκοτεινό ή τρομακτικό για τον άλλο μπορεί να είναι ακόμα και το αντίθετο. Μου τραβάνε την προσοχή άνθρωποι που είναι ιδιαίτεροι στα μάτια μου όσον αφορά την έκφραση / εκφραστικότητα τους. Η συγκεκριμένη φωτό είναι η αγαπημένη μου αν και την προτιμώ σε έγχρωμη. Είναι από τις πρώτες που τράβηξα όταν ξεκίνησα να μαθαίνω την ψηφιακή . Ήμουν στο Μοναστηράκι τον είδα τον πλησίασα του ζήτησα να τον φωτογραφίσω έτσι απλά. Δεν ήμουν σίγουρη για το αποτέλεσμα μια που περνούσε συνέχεια κόσμος και μου χαλούσε το φόντο (την αφίσα πίσω με το μοντέλο) και ο χρόνος ελάχιστος αλλά οκ, βγήκε.
Είσαι γραφίστρια, ένα επάγγελμα αλληλένδετο με την φωτογραφία. Πώς ξεκίνησες τη φωτογραφία και ποια στοιχεία της σε βοήθησαν;
Έχω ένα θείο ερασιτέχνη φωτογράφο και όταν ήμουν μικρή τον ακολουθούσα στις φωτογραφικές εξορμήσεις του προσπαθώντας να φωτογραφίσω κι εγώ. Δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησε η φωτογραφία στο επάγγελμα μου περισσότερο θα έλεγα η ζωγραφική μιας και αυτή είναι η βάση μου. Βέβαια ότι ξέρει κανείς καλό είναι και βοηθάει καμιά φορά έστω και ασυνείδητα. Ιδανικό θα ήταν συνδυάσω και τα δυο ζωγραφική και αναλογική η ψηφιακή φωτογραφία.
Από την άλλη το έργο σου είναι το αντίθετο της γραφιστικής ως προς την θεματολογία Σκοτεινό και φλουταρισμένο, σχεδόν δυσδιάκριτο σε αρκετές σου φωτογραφίες. Ο κόσμος όμως ζητάει το εύπεπτο σε μια εικόνα. Είναι το πορτφόλιο σου μια αντίδραση στην ωραιοποίηση;
Ως ερασιτέχνης αλλά όχι μόνο φωτογραφίζω τελείως διαισθητικά και μου είναι δύσκολο να ποσοτικοποιήσω η ακόμα και να ορίσω τη διαίσθηση αυτή. Γενικά προσπαθώ (αν και δεν το καταφέρνω πάντα) να αποφεύγω τους ορισμούς σε οτι έχει να κάνει με προσωπική ματιά στα πράγματα. Η γραφιστική πάλι απο την άλλη είναι κι αυτή μια μορφή τέχνης και όπως όλες οι τέχνες άλλωστε μπορεί να μην είναι πάντα “εύπεπτη”(και γιατί να είναι άλλωστε) ανάλογα με το μήνυμα που θέλει να περάσει ή το προΪόν που θέλει να προωθήσει. Η φωτογραφία όμως για μένα δεν είναι προΐόν προς κατανάλωση τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που μιλάμε. Το feed μου είναι τελείως προσωπικό φωτογραφίζω και ποστάρω ότι μου βγαίνει τώρα αν υπάρχει αλληλεπίδραση καλώς. Πειραματίζομαι ως ερασιτέχνης χωρίς να θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα παρά μόνο αυτό που είδα τη συγκεκριμένη στιγμή που έκανα το κλικ.
Η πρώτη ύλη σου είναι η φωτογραφία δρόμου. Τι είναι αυτό που θα σε κάνει να σηκώσεις την κάμερα; Τραβάς αυθόρμητα ή έχεις κάτι συγκεκριμένο κατά νου;
Έχω μια “εμμονή” (το είδα στην πορεία) στα ανθρωποκεντρικά και στην απουσία περιβάλλοντα χώρου όπως επίσης και στα σφιχτά η κοντινά πλάνα Αυτό όμως μπορεί να διαφοροποιηθεί όταν θα αποκτήσω καλύτερη τεχνική κατάρτιση ή αλλάξει η ματιά μου αν ποτέ αλλάξει.
Βρίσκω τις εικόνες σου αρκετά δουλεμένες σε επεξεργασία αλλά όχι πνιγμένες. Πώς δουλεύεις μια φωτογραφία, υπάρχει καλό και κακό photoshop;
Πολλές από τις φωτογραφίες μου είναι με τεχνικές ή ρυθμίσεις πχ έντονα κοντράστ φλου η abstract που είπες πριν που μαθαίνω κατά καιρούς και άλλες με επεξεργασία εικόνας επηρεασμένη από το γραφίστικο παρελθόν μου. Ναι υπάρχει καλό και κακό photoshop αλλά μόνο απο θέμα επεξεργασίας και όχι αισθητικής. Μια “καλή” φωτογραφία παραμένει “καλή” σαν κλικ ακόμα και με κακή επεξεργασία. To Photoshop λοιπόν είναι ένα εργαλείο δεν σε κάνει φωτογράφο αλλά βοηθάει.
Στην αρχή δούλεψες με το έγχρωμο και μάλιστα με υψηλό κορεσμό. Ξαφνικά το γύρισες στο ασπρόμαυρο με έντονη την chiaroscuro τεχνική. Τι σε οδήγησε εκεί;
Κλεμμένο αλλα οκ ταιριάζει: As an amateur you have an advantage over photographers – you can do as you wish… – Andreas Feininger
Και καλά κάνεις και παραμένεις ερασιτέχνης, έτσι διατηρείς και την αγάπη στο μέσο και την ελευθερία κινήσεων. Κάνεις και κάτι ασυνήθιστο στις φωτογραφίες σου, μερικές υπάρχουν σε δυο διαφορετικές εκδοχές. Γιατί;
Απλά, υπάρχουν φωτογραφίες που μου αρέσουν και έγχρωμες ή άλλες φορές πειραματίζομαι με διάφορες τεχνικές επεξεργασίας. Όπως σου είπα ποστάρω ότι μου βγαίνει χωρίς να σκέφτομαι αν είναι φωτογραφικά “ορθό” . Ακόμα και τα “λάθη” έχουν καμιά φορά την ομορφιά τους.
Το profile της Σύλβιας Λουγιάκη στο Instagram https://www.instagram.com/absence_id
