Μαρία Μπελεγρίνη: “Μέσα από κάθε άσχημο υπάρχει κρυμμένη μια ομορφιά, που φοβάται να βγει στην επιφάνεια”
Με τράβηξε στις φωτογραφίες της Μαρίας μια αίσθηση διαρκούς αναμέτρησης ανάμεσα στην ανεμελιά των 19 της χρόνων και μια υπόγεια θλίψη, που συχνά φαίνεται να υπερτερεί…
Μαρία, ποια σχέση σε συνδέει με τη φωτογραφία και πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με αυτή; Ήταν μια ανάγκη που συνειδητοποίησες και εξέλιξες μόνη σου ή μια αγάπη που καλλιεργήθηκε και ενθαρρύνθηκε από το περιβάλλον σου;
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με την φωτογραφία μέχρι την ηλικία των 17. Όταν ξεκίνησα την προετοιμασία για τις πανελλήνιες και ήταν η μόνη μου διέξοδος από το σχολείο, τα μαθήματα και τα ιδιαίτερα, μια ανάγκη να ξεφύγω από το διάβασμα και να απελευθερωθώ ψυχικά μέσω της φωτογραφίας. Το αποτέλεσμα ήταν να μην ασχοληθώ καθόλου με τα μαθήματά μου και να αφεθώ πλήρως στη φωτογραφία, που πλέον την σπουδάζω, στον ΑΚΤΟ, και την έχω αγαπήσει πάρα πολύ.
«Είμαστε όλοι μέσα στο βούρκο, όμως μερικοί κοιτάζουν τα άστρα» κατά τον Oscar Wilde. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό γνωρίζοντας σιγά – σιγά τις φωτογραφίες σου: κινείσαι στο χάος της σύγχρονης μεγαλούπολης, αλλά ξεχωρίζεις απλές καθημερινές ομορφιές, προσδίδεις αξία σε ταπεινές λεπτομέρειες… κοιτάζεις τα άστρα. Τι είναι αυτό που αυθόρμητα θα σε προκαλέσει να φωτογραφίσεις;
Αυτό που θα φωτογραφίσω είναι εκείνο το οποίο οι υπόλοιποι δεν βλέπουν, εκείνο που θεωρούν άσχημο και το παραγκωνίζουν. Μα μέσα από κάθε άσχημο υπάρχει κρυμμένη μια ομορφιά που φοβάται να βγει στην επιφάνεια. Και, ειλικρινά, προσπαθώ να την τραβήξω προς τα έξω, δεν το πετυχαίνω πάντα, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ.
Στο «καλωσόρισμα» του λογαριασμού σου στο instagram, μας δίνεις ήδη την πρόγευση: Film for Breakfast! Οι λήψεις σου μοιάζουν σαν παγωμένα πλάνα μιας ταινίας που σκηνοθετείς. Είναι ο κινηματογράφος πηγή έμπνευσης και «σχολείο» όσον αφορά την φωτογραφική σου έκφραση; Ποιες ταινίες σε έχουν σημαδέψει κι αποτελούν σημείο αναφοράς σου;
Φυσικά, ο κινηματογράφος θεωρείται “σχολείο” και με εμπνέει. Κάθε που βλέπω μια ταινία, αμέσως, δεν ξέρω πώς γίνεται, αρπάζω την κάμερά μου κι αρχίζω και εγώ να τραβώ φωτογραφίες και να σκηνοθετώ τον χώρο γύρω μου. Οι ταινίες που με έχουν στιγματίσει είναι η “Νοσταλγία” του Αντρέι Ταρκόφσκι, και φυσικά οι περισσότερες ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ειδικά στις ταινίες του Αγγελόπουλου μπορεί να μην υπάρχουν λόγια – διάλογοι μεταξύ των ηθοποιών, αλλά και μόνο η εικόνα με έχει κάνει αρκετές φορές να δακρύσω.
Ωστόσο, η τέχνη ευρύτερα διαποτίζει τις εικόνες σου, αφού φαίνεται να υπάρχει και στη ζωή σου με κάθε δυνατό τρόπο: Πικάσσο, Μοντιλιάνι, Βαν Γκογκ και Goethe «συνδιαλέγονται» με Μπέκετ, Νερούδα, Καρυωτάκη και Πολυδούρη. Αναρωτιέμαι, «κυκλοφορούν» στίχοι στο μυαλό σου όταν φωτογραφίζεις;
Κυρίως, όταν φωτογραφίζω, κυκλοφορεί ένας στίχος, συγκεκριμένα του Καρυωτάκη: “Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα.”
Η συλλογή σου νομίζω ότι είναι αρκετά αποκαλυπτική του ψυχισμού σου, ή τουλάχιστον αυτού του κομματιού που εσύ επιλέγεις να εκθέσεις. Από τα συναισθήματα που απελευθερώνονται κυρίαρχη είναι μάλλον μια γλυκιά, «ώριμη» μελαγχολία, την οποία ενισχύουν οι στίχοι που κάποιες φορές συνοδεύουν την εικόνα. Τι συναίσθημα θες να προκαλεί στον θεατή η φωτογραφία σου, τι σκέψεις;
Οι φωτογραφίες μου θέλω να περνούν στον θεατή ακριβώς αυτά που αισθάνομαι, να καταλαβαίνει τον χαρακτήρα μου, να με ψυχολογήσει με κάποιο τρόπο. Θεωρώ πως κάποιος μπορεί να με καταλάβει περισσότερο μέσω των φωτογραφιών μου, παρά με την λεκτική επικοινωνία, καθώς είμαι ένας αρκετά κλειστός άνθρωπος, δεν ανοίγομαι πολύ εύκολα και οι εικόνες μου είναι μονόδρομος για την επικοινωνία μου με τον κόσμο.
Παρατήρησα ότι υπάρχουν θέματα στα οποία εμμένεις: η βροχή, τα βιβλία σου, καθρέφτες, ανθρώπινα χέρια – άλλοτε ντελικάτα, άλλοτε δραματικά -, τα βήματά σου, ρετρό λεπτομέρειες… Συντηρείς τις εμμονές σου; Σε απασχολεί να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεσαι σε νέους δρόμους;
Μάλλον επιμένω μόνο σε αυτά, διότι ίσως φοβάμαι να δοκιμαστώ σε κάτι διαφορετικό, δεν έχω ακόμα αυτή την άνεση με την φωτογραφία. Ή ακόμα μπορεί να έχω βρει και αυτό που μου ταιριάζει, άλλωστε θεωρώ ότι έχω ακόμα μέλλον να πειραματιστώ και όταν νιώσω εντελώς οικεία με την φωτογραφική μου μηχανή, ίσως πειραματιστώ και με άλλες εικόνες.
Σου ταιριάζει πολύ σαν θέμα ο άνθρωπος και σε πολλές περιπτώσεις πρωταγωνιστείς η ίδια. Είναι η αυτοφωτογράφιση επιλογή ή απλά πιο άμεση και εύκολη από τη χρήση μοντέλων ή την φωτογράφιση τυχαίων ανθρώπων στον δρόμο;
Νομίζω πως το να αυτοφωτογραφίζομαι είναι κάτι που με εκφράζει, νιώθω πολύ πιο άνετα, καθώς ξέρω να επικοινωνώ με τον εαυτό μου, να τον σκηνοθετώ και να τον τσαλακώνω.
Σκέφτεσαι να ανοιχτείς σε άλλους τρόπους έκφρασης; Θα σε ενδιέφερε η σκηνοθεσία, η ηθοποιία ή η συγγραφή;
Θα ήθελα κάποια στιγμή να καταφέρω να σκηνοθετήσω την δική μου ταινία, μέσω της οποίας να μπορέσω να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω, με κύριο θέμα τον άνθρωπο, σε συνδυασμό με την μοναξιά και την θλίψη και το πώς κάποιοι διαφορετικοί χαρακτήρες αντιλαμβάνονται αυτά τα δύο. Ακόμα, η υποκριτική είναι ο καημός μου, προς το παρόν κάνω κάποια σεμινάρια και σιγά – σιγά θέλω να δώσω εξετάσεις και να εισαχθώ σε κάποια δραματική σχολή. Όσον αφορά την συγγραφή, δεν νομίζω πως μπορώ να αντεπεξέλθω σε αυτό, αλλά η κάθε μου φωτογραφία θέλω να συνοδεύεται από ένα μικρό δικό μου κείμενο.
Το προφίλ της Μαρίας στο Instagram https://www.instagram.com/mariabelegrini
Η συνέντευξη δόθηκε στις 26/1/2017
