Γιώργος Κυλπάσης: “Το να αποτυπώνεις τη “στιγμή” είναι μαγεία”
Γιώργο, μίλησέ μας για το “ταξίδι” σου στη φωτογραφία. Ποια ήταν η πρώτη αφορμή που θυμάσαι και ποιοι οι σημαντικότεροι σταθμοί στην έως τώρα διαδρομή;
Όλα ξεκίνησαν πριν απο 4 χρόνια… με μία φωτογραφική μηχανή (καλοκαιρινών διακοπών) στο χέρι, στον τότε Φωτομαραθώνιο Πάτρας. Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μου φωτογραφία, ένας Superman – μινιατούρα καρφωμένος στο Παλιό καρνάγιο στη Μαρίνα Πάτρας. Λίγες μέρες αργότερα και στα αποτελέσματα του διαγωνισμού ο αδερφός μου (επαγγελματίας φωτογράφος τώρα), κερδίζει μια ολοκαίνουρια ψηφιακή μηχανή, μου την χαρίζει και με παροτρύνει να συνεχίσω. Λίγους μήνες μετά, ένα μοναχικό μου ταξίδι στο Άμστερνταμ μου δίνει την προσωπική πολυτέλεια χρόνου να περιπλανηθώ για 5 μέρες στη πόλη φωτογραφίζοντας σύννεφα, κανάλια, γέφυρες, ποδήλατα και ανθρώπους. Το Άμστερνταμ σίγουρα ήταν και θα είναι ο πρώτος μου σημαντικός σταθμός και κάθε επόμενο ταξίδι, απο τότε έως σήμερα, μια ξεχωριστή φωτογραφική εμπειρία.
Ίσως να μην βρισκόμασταν σήμερα σε αυτή την κουβέντα, αν δεν έβλεπα τυχαία, χωρίς να σε ξέρω τότε, αυτή τη φωτογραφία (βλ. κεντρική φωτο). Μού θύμισε έντονα την γνωστή φωτογραφία του Robert Frank «Trolley – New Orleans» (1955) και ήθελα να σε ρωτήσω: τη γνώριζες, την είχες στο μυαλό σου κατά τη λήψη ή κατά την επεξεργασία της δικής σου φωτογραφίας;
Σε ευχαριστώ γι’ αυτή την ερώτηση… ήταν η αφορμή να γκουγκλάρω Robert Frank ”Trolley New Orleans 1955”, να ταξιδέψω στο ασπρόμαυρο, μαθαίνοντας κάτι σπουδαίο. Η φωτογραφία που επέλεξες τραβήχτηκε στο Βελιγράδι πριν λίγο καιρό, σε μια «ανάγκη» μου να δοκιμαστώ φωτογραφικά και με δειλά βήματα σε πρόσωπα. Όσο για το ασπρόμαυρο ήταν καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής κατα την επεξεργασία της φωτογραφίας.
Από τη συλλογή σου φαίνεται ότι προτιμάς τα ανοιχτά τοπία, με φυσική ομορφιά και διακριτική ανθρώπινη παρουσία. Ωστόσο, συχνά επιδιδόμαστε περισσότερο σε αυτό που απλώς είμαστε καλύτεροι ή προκύπτει πιο αβίαστα, αποφεύγοντας ή παραγκωνίζοντας αυτό που πραγματικά ονειρευόμαστε να κάνουμε. Ποιο είδος, ύφος, στυλ φωτογραφίας αγαπάς περισσότερο σαν θεατής και θέτεις σαν φωτογραφικό σου στόχο;
Τα τοπία προέκυψαν μάλλον λόγω συγκυριών, από τη μία οι μοναχικές βόλτες στην πόλη και από την άλλη οι εκδρομές με φίλους… δεν μου αρέσει και δεν τους αρέσει να “ποζάρουν” για ένα μου κλικ. Σέβομαι τους ανθρώπους και την ανάγκη τους να διαβάσουν την εφημερίδα, να φάνε το παγωτό τους… να κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί, για να σηκώσω την μηχανή μου και να γίνω “αδιάκριτος”, ίσως αυτό να “φρενάρει” περισσότερο το χέρι μου στις φωτογραφίες δρόμου. Ωστόσο, αυτο είναι το αγαπημένο μου είδος, η φωτογραφία δρόμου, είναι το κομμάτι που αισθάνομαι ότι έχω δουλέψει λιγότερο, αλλά το να αποτυπώνεις τη “στιγμή” είναι μαγεία και μοναδική πρόκληση για μένα κάθε φορά!
Θα έλεγα ότι είσαι ένας …«χρωματιστός» άνθρωπος! Συνολικά η δουλειά σου, από το θέμα και την επεξεργασία έως τον τίτλο των φωτογραφιών, έχει ζωντάνια, χιούμορ, συναίσθημα, αυθορμητισμό, καμιά φορά (αυτο)σαρκασμό, ευαισθησία, «χρώμα»… Πότε, λοιπόν, ασπρόμαυρο, με ποια κριτήρια και με ποια διάθεση;
Ο αυθορμητισμός, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι το αντίδοτο σε ό,τι, κυρίως στραβό, μας συμβαίνει καθημερινά. Κατά καιρούς στα social media «ανεβάζω» πολύχρωμες φωτογραφίες με τίτλους όχι και τόσο πολύχρωμους – αισιόδοξους, είναι αυτό το «τι σκέφτεστε;» χωρίς hashstags (τα βαριέμαι). Το ασπρόμαυρο πάντα υπάρχει και ναι, έχουν υπάρξει στιγμές που κακοδιάθετος έχω αρχίσει να επεξεργάζομαι φωτογραφία από φωτεινή σε πιο σκοτεινή, για να καταλήξει ασπρόμαυρη.
Έχοντας ήδη κάποια χρόνια ενασχόλησης στο ενεργητικό σου, πόσο εύκολο θεωρείς κατ’ αρχήν να αποκτήσει κανείς και στη συνέχεια να διατηρήσει με συνέπεια μια φωτογραφική ταυτότητα, ιδίως καθώς η φωτογραφία υπάρχει γύρω μας σε υπερπροσφορά και φωτογραφικά όλα σχεδόν έχουν ήδη συμβεί και μάλλον επαναλαμβάνονται;
Όπως είχε πει και μια φίλη μου κάποτε, με αρκετή δόση «καυστικού χιούμορ», «όλοι εχουν πάρει ένα μικρόφωνο, ποδήλατο ή φωτογραφική μηχανή» και αυτό είναι αλήθεια. Το να αποκτήσεις και να διατηρήσεις μια φωτογραφική ταυτότητα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Απαιτεί αφοσίωση, συνεχή δουλειά και χρόνο. Απ’ την άλλη οι καθημερινές επαγγελματικές και προσωπικές μας υποχρεώσεις (σε επανάληψη), δεν μας επιτρέπουν να έχουμε πάντα τον χρόνο που θα θέλαμε. Όταν υπάρχει λοιπόν ας τον αξιοποιεί ο καθένας απο εμάς όπως θέλει, με αυτούς ή αυτά που μας «γεμίζουν μπαταρίες».
Είσαι αρκετά δραστήριος φωτογραφικά, συμμετέχεις σε διαγωνισμούς και μάλιστα διοργανώθηκε ήδη η πρώτη ατομική σου έκθεση. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Και πόσο αλλάζουν τη στάση σου απέναντι στο αντικείμενο τέτοιες διαδικασίες, που αναπόφευκτα σε εκθέτουν σε άλλου είδους δημοσιότητα, σε πιο υποψιασμένο κοινό και συναφώς σε πιο αυστηρή κριτική, σε σχέση με την χαλαρή δραστηριοποίηση στα μέσα δικτύωσης;
Δεν φανταζόμουν ούτε ήταν στα πλάνα μου να εκθέσω τις ταξιδιωτικές – φωτογραφικές μου εμπειρίες. Ο σημαντικότερος λόγος που έκανα το «Travel14» ήταν ο σκοπός. Το καφέ «Γέφυρες ΚοινΣΕπ Ένταξης» είναι το πρώτο καφέ στην Πάτρα στο οποίο εργάζονται άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας, μέλη του ΣΟΨΥ Πάτρας. Η έκθεσή μου ήταν τρόπος έκφρασης, για να «γκρεμίσω» τον τοίχο της προκατάληψης, για να «αγκαλιάσει» ο κόσμος αυτή την υπέροχη προσπάθεια. Κατά την διάρκεια της έκθεσης είχα την ευκαιρία να μοιραστώ την χαρά μου με δικούς μου ανθρώπους, να ακούσω θετικές και αρνητικές κριτικές, να βελτιωθώ και να συνεχίσω.
Είναι μοναχική διαδικασία η φωτογραφία; Ή είναι περισσότερο διέξοδος, «παράθυρο» για έκφραση, ανανέωση κι εξωτερίκευση;
Σε κάθε ταξίδι με φίλους ξεκλέβω λίγο ή και περισσότερο χρόνο μόνος με την φωτογραφική μου μηχανή, οπότε η φωτογραφία είναι για εμένα μάλλον μοναχική διαδικασία, αλλά και «παράθυρο έκφρασης» της εσωστρέφειας που μπορεί να νιώθω ώρες και φορές.
Τι ονειρεύεσαι και τι σχεδιάζεις για το φωτογραφικό σου μέλλον;
Θα μοιραστώ μαζί σας το πιο τρελό μου όνειρο στα 37, να φοιτήσω σε μια σχολή φωτογραφίας στο εξωτερικό…. ποτέ δεν είναι αργά (λένε).
Το προφίλ του Γιώργου στο Instagram https://www.instagram.com/georgeklp/ και το facebook George Klp
Η συνέντευξη δόθηκε στις 2.2.2017
