Γιάννης Καραγιάννης: “Μ’αρέσει να κλέβω στιγμές από τους ανθρώπους και να φαντάζομαι την ιστορία τους. Πάντα με σεβασμό…”
Ο Γιάννης Καραγιάννης ανήκει στην ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου που σε σκλαβώνει τόσο με τις φωτογραφίες του όσο και με την ευγένειά του. Εξυπηρετικός, πρόθυμος και πάνω απ’όλα ταλαντούχος. Απολαύστε τον.
“Ναι, και οι άνθρωποι μπορούν και πετούν”. Συμφωνώ ξέρεις…δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κάνει ο άνθρωπος αν το βάλει στο νου του. Εσένα πώς μπήκε στο μυαλό και τη ζωή σου η φωτογραφία;
Ναι, ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος και για σπουδαία (εκτός από φρικτά) πράγματα, ανώτερα, έως και υπερβατικά. Στην ηλικία των 17 αγόρασα την πρώτη μηχανή, με φιλμ. Ξεκίνησα τα πειράματα παρέα με μια ενθουσιώδη φίλη. Μετά παύση. Πολύ αργότερα, στη σχολή, το μάθημα της ιστορίας κινηματογράφου, με βοήθησε να δω την εφαρμογή της φωτογραφίας μέσα από μια μορφή τέχνης. Το instagram ολοκλήρωσε την προετοιμασία για ένα ξεκίνημα πιο συνειδητό. Επιτέλους, κάποιοι θα έβλεπαν και θα έκριναν αυτό το χόμπυ.
Δείχνεις να σε γοητεύουν τα πάντα. Υπάρχει κάτι που θεματικά σε ελκύει περισσότερο;
Ακριβώς, τα πάντα με γοητεύουν. Νομίζω πως οτιδήποτε είναι άξιο προσοχής. Γι’αυτό υπάρχουν και οι κατάλληλοι φακοί. Από τους μακρο μέχρι τους ζουμ. Μικρόκοσμοι και απομακρυσμένοι κόσμοι. Όμως, το ανθρώπινο στοιχείο επικρατεί στο μυαλό και στην ψυχή μου. Είναι αυτό που θα μεταμορφώσει το κάδρο με ένα μαγικό ραβδί, θα του δώσει ζωή.
Έχεις μια “ποιοτική” συνέπεια, με υπέροχες φωτογραφίες 3 χρόνια τώρα που είσαι στο μέσο. Το προφίλ σου αποπνέει μια σιγουριά. Έχουν υπάρξει περίοδοι αμφισβήτησης ή δημιουργικού φωτογραφικού μπλοκ;
Η σιγουριά που αποπνέει το προφίλ μου είναι μάλλον γιατί αυτοαμφισβητούμαι τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, έτσι για να μη σηκώνω και πολύ κεφάλι! Πέραν του αστείου, αυτό συμβαίνει. Και σε τέλμα θα πέσω, και δεν θα μου αρέσει τίποτα από ότι έχω προς δημοσίευση και αυτοαναιρούμαι. Όμως, πάντα θα επιστρέψω στην πιο αισιόδοξη και με αυτοπεποίθηση κατάστασή μου. Αγαπώ τη φωτογραφία, αυτό με επαναφέρει.
Σε αντίθεση με πολύ κόσμο που επιλέγει να αφήσει τις φωτογραφίες του άτιτλες, εσύ “επιμένεις” να τις συνοδεύεις άλλοτε με στίχους και άλλοτε με τίτλους, οι οποίοι ομολογώ είναι ευφάνταστοι και εύστοχοι. Το θεωρείς σημαντικό κομμάτι του συνόλου/ανάρτησης;
Σαν να αφήνεις αβάπτιστο ένα παιδί, άτιτλο ένα βιβλίο ή αχαρακτήριστο ένα τοπίο που σου κόβει την ανάσα. Τόσο σημαντικό. Έτσι νομίζω είναι ολοκληρωμένη η εικόνα. Ο τίτλος ή άλλο σχόλιο είναι απόδειξη φροντίδας και προσοχής. Υπάρχουν φορές που αφιέρωσα περίπου δυο ώρες στην ανεύρεση του επιθυμητού τίτλου. Ψυχαναγκασμός λέγεται, το ξέρω!
Στο bio σου είχες γράψει πιο παλιά πως δεν είναι καθόλου εύκολο μια εικόνα να αφηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Νόμιζα πως ισχύει το αντίθετο. Τι σε κάνει να το πιστεύεις;
Μπορεί μια εικόνα να αξίζει όσο χίλιες λέξεις, όμως αν οι λέξεις που εμπεριέχει είναι ατάκτως ερριμμένες δεν θα ειπωθεί τίποτα. Όπως κι ένα ζωγραφικό έργο έτσι και μια φωτογραφία πρέπει να έχει ένα σκελετό, δομή, σωστά χρώματα, προοπτική, ένα ενδιαφέρον θέμα κλπ. Βέβαια κι εγώ βαριέμαι τους κανόνες, η μαγεία της αφήγησης όμως με συνεπαίρνει σε μια φωτογραφία.
Από την άλλη, είχες αφήσει αναπάντητο το δεύτερο ερώτημα, για το πόσο εύκολο είναι να απαθανατίσεις την αυταρέσκειά σου. Έχεις καταλήξει κάπου ή παραμένει ανοιχτό;
Αυτό έχει να κάνει με το ινσταγκραμικό γίγνεσθαι. Εκεί αναφέρομαι. Απευθύνομαι σε όσους αυτοφωτογραφίζονται δυο και τρεις φορές τη μέρα, το δημοσιεύουν και πιστεύουν πως αυτό είναι αξιέπαινο… Ναι, έχω καταλήξει εγώ για το πόσο εύκολο είναι να ποζάρεις με επιτυχία, απλά το άφησα μετέωρο μήπως και μπουν στον κόπο να αναρωτηθούν οι προαναφερθέντες. Εν κατακλείδι θα πω πως το κάθε μέσο επικοινωνίας μπορεί να γίνει θαυμαστό εργαλείο στα χέρια κάποιου, ενώ στα χέρια κάποιου άλλου, μια ακόμη αδιάφορη εφαρμογή.
Ευαίσθητη και με σεβασμό η απεικόνιση ανθρώπων. Αυθόρμητες, καθημερινές τους στιγμές που όμως νιώθω σαν να σου επέτρεψαν να είσαι εκεί. Θα τολμούσες να τους προσεγγίσεις διαφορετικά, πχ με κοντινότερα ανφάς πλάνα;
Χαίρομαι πολύ που βγαίνει η διακριτικότητα της προσέγγισης. Αγαπώ την ανθρώπινη δραστηριότητα. Όχι, δεν θέλω να γίνεται αντιληπτή η παρουσία μου στον άνθρωπο που θα φωτογραφίσω. Ειδικά αν κοιτάξει ίσια στο φακό θα θεωρήσω αποτυχία την φωτογραφία. Η ντοκυμαντερίστικη προσέγγιση με ενδιαφέρει. Θέλω να μην επηρεάσω την αυθεντικότητα της οποιασδήποτε κίνησης, αυτό θεωρώ επιτυχία. Μ’αρέσει να κλέβω στιγμές από τους ανθρώπους και να φαντάζομαι την ιστορία τους. Πάντα με σεβασμό όπως είπες, προσπαθώ ακόμα και να μην είναι διακριτά τα πρόσωπά τους, μόνο το συναίσθημά τους αν γίνεται.
Πρόσεξα πως έχεις επιμεληθεί την επεξεργασία και σε φωτογραφίες άλλων χρηστών. Μαντεύω πως είναι κάτι που απολαμβάνεις, αυτό το πειραματικό παιχνίδι, για να δεις τι αποτέλεσμα θα βγει. Το διασκεδάσεις όπως νομίζω;
Η συνεργασία είναι κάτι που ψάχνω. Ήδη συνεργάζομαι με τον toys_whisperer. Ένας τύπος που ασχολείται αποκλειστικά με φωτογραφία παιχνιδιού, λίγο σπάνιο στην Ελλάδα. Σε ότι αφορά την επεξεργασία τώρα, στην αρχή πίστευα πως η αλλοίωση της εικόνας με διάφορα εφέ εφαρμογών δεν είναι δόκιμη. Όταν κατάλαβα όμως πως κι αυτό είναι μια τεχνοτροπία και πως η παρέμβαση μπορεί να αλλάξει ακόμα και το συναίσθημα που εγώ θέλω να έχει η εκάστοτε εικόνα, τότε επήλθε η απενοχοποίηση. Δεν μου αρέσει να δημιουργώ εικόνες από το μηδέν με το photoshop ας πούμε. Όμως το να επέμβω με λίγη δικής μου διάθεσης και οπτικής, επεξεργασία, αυτό ναι, το λατρεύω!
Έχεις κάποια σχέδια/φιλοδοξίες σε ό,τι αφορά την φωτογραφία;
Θέλω να καταφέρω να “βλέπω” εντός κι εκτός εισαγωγικών, τις λεπτομέρειες εκείνες που ξεφεύγουν και που συνήθως είναι οι πιο ουσιαστικές. Τις κρυμμένες όψεις νομισμάτων που συναντάμε καθημερινά. Δεν είμαι φιλόδοξος, είμαι λίγο άτολμος, και τα σχέδια θέλουν τόλμη. Όμως η ζωή είναι αμείλικτα ανατρεπτική, ποιος ξέρει..
To προφίλ του Γιάννη στο Instagram https://www.instagram.com/oxyjohnn και το 500px https://500px.com/oxyjohnn
Η συνέντευξη με τον Γιάννη Καραγιάννη έγινε στις 16.01.2017
