Βασίλης Ταμτάκος: “Μου αρέσει η φωτογραφία να βάζει τον θεατή σε σκέψη”
Ξεκίνησες με iphone, φωτογραφίες ημερολογίου και πειραματισμούς στην επεξεργασία, αλλά σύντομα άρχισες να δοκιμάζεις πρωτότυπα κάδρα και πιο τολμηρές γωνίες. Προσωπικά, μου φάνηκε σαν να ανακάλυψες μέσω της φωτογραφίας ένα καινούριο σύμπαν, που ανυπομονούσες να εξερευνήσεις. Λοιπόν, πώς πάει η εξερεύνηση;
Γεια σας και ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνετε – αρχικά θα ήθελα να πω. Όπως ακριβώς το είπες, η επαφή μου με την φωτογραφία ξεκίνησε παίζοντας με το κινητό και σιγά – σιγά άρχισε να μετατρέπεται σε καλλιτεχνική διέξοδο. Αυτή την περίοδο πάντως η εξερεύνηση με τη φωτογραφία είναι σε σταάσιμο σημείο και η έλλειψη προσωπικού χρόνου είναι η αιτία.
Βλέποντας τη συλλογή σου ο θεατής νιώθει να μετέχει σε μια «ζωντανή» διαδικασία, απαρτιζόμενη από σκηνές της ζωής σου, που αυθόρμητα απαθανάτισες. Τι κυριαρχεί στα κλικ σου; Η στιγμή ή η προειλημμένη απόφαση;
Οι πιο πολλές φώτο που βλέπεις σε εμένα είναι εικόνες που αυθόρμητα έρχονταν στο μάτι, λίγες είναι εκείνες που είναι προσχεδιασμένες… Θα το φτιάξω και αυτό όμως…
Θεματικά, υπάρχουν σημεία στα οποία σταθερά επιστρέφεις: το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, τα ποδήλατα, το skateboarding, η θάλασσα… Δεν σε καταλαμβάνει το άγχος να επιτύχεις κάθε φορά μια νέα απόδοση του ίδιου περίπου πράγματος;
Μμμ, νομίζεις ότι δεν το σκέφτομαι;; Άγχος… Όχι, δεν το έχω, αλλά μια χαρά το σκέφτομαι! Αυτό κιόλας είναι και ένας λόγος που δεν ανεβάζω πολλές φωτογραφίες, θέλω να αλλάξω θέμα – τύπο – ύφος και αυτό απαιτεί πολύ χρόνο.
«Εραστής» του ασπρόμαυρου με μικρές …απιστίες! Τι σε τραβάει στην απουσία χρωμάτων και πότε αυτά τελικά νικούν;
Το ασπρόμαυρο, όταν είναι επιτυχημένο, είναι απλά μαγικό, δίνει απλόχερα τη δυνατότητα στον θεατή της, να βάλει αυτός τα δικά του χρώματα, να την πλάσει σύμφωνα με τα δικά του ερεθίσματα και, σε συνδυασμό με το Dark που έχει το κάθε ασπρόμαυρο, να αναδεικνύεται ένα πολύ δυνατό κλικ, που πολλές φορές είναι μακράν καλύτερο της ρεαλιστικότητας.
Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία (σ.σ. κεντρική φωτο) για την κινηματογραφική της αίσθηση. Γωνία, θέμα, επεξεργασία… όλα υποδεικνύουν έναν αόρατο σκηνοθέτη, αν και μάλλον η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Μίλα μας περισσότερο για αυτή τη λήψη.
Έτσι όπως ακριβώς σχολίασες τα χαρακτηριστικά της φωτογραφίας αυτής, έτσι θέλω να νιώθω σε κάθε φωτογραφία, άσχετα που σπάνια το πετυχαίνω. Λυπάμαι τώρα που θα σε ξενερώσω με την ιστορία αυτής της φώτο, αλλά ήταν μια απλή επίσκεψη ημέρα Θεοφανίων σε ένα χωριό… πρώτη φορά εκεί και ενώ έψαχνα τρόπο να χαζολογήσω, γυρίζω ξαφνικά και βλέπω ένα χωριό έτοιμο και στημένο (για φωτο) για τα καθιερωμένα, ένιωσα απίστευτα τυχερός.
Πολλοί άνθρωποι που αρχίζουν να «παίρνουν στα σοβαρά» τη φωτογραφία, απομακρυνόμενοι από το αναμνηστικό της αποτέλεσμα και αποβλέποντας στην καλλιτεχνική δημιουργία, καταλήγουν να χάνουν την ανέμελη χαρά της διαδικασίας. Νιώθεις ότι σου έχει συμβεί αυτό;
Χαχαχα…. ναι, δεν το νιώθω απλά, αλλά το είχα πάθει για τα καλά. Ένιωθα ότι πάντα έπρεπε να έχει μια καλλιτεχνική νότα, αλλιώς δεν είχε σημασία, τραγικό, ευτυχώς συνήλθα!
Η παρουσία σου στο ίνσταγκραμ έχει έντονο συναίσθημα, το οποίο αποκαλύπτεται σε διάφορα επίπεδα: τις λήψεις της οικογένειάς σου, τα ερωτευμένα ζευγάρια στο λιμάνι, που αγαπάς να απαθανατίζεις, τη ζεστή σχέση με τους φίλους που σχολιάζουν τις φωτος σου… Ποιο κομμάτι της διαδικασίας, από τη λήψη ως την επικοινωνία της φωτογραφίας σου, σε γεμίζει περισσότερο;
Όπως προείπα, μου αρέσει η φωτογραφία να βάζει τον θεατή σε σκέψη. Το δεύτερο που μου αρέσει είναι να έχει ένταση και όταν τα πετυχαίνω αυτά νιώθω γεμάτος. Τώρα πάλι, όταν δεν τα πετυχαίνω, η επαφή με τους φίλους μου είναι το αμέσως καλύτερο.
Τι θα μπορούσε να σε κάνει να μην θες να φωτογραφίζεις πια;
Πφφφ ερώτηση, η απάντηση είναι “πολλά”, αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι, είναι όλα αρνητικά πάντως.. δεν ξέρω – δεν απαντώ, χεχε. Σας ευχαριστώ πολύ!
Το προφίλ του Billy στο Instagram https://www.instagram.com/billy_grand/
Η συνέντευξη δόθηκε στις 15.12.2016
