Ο Ορέστης Σεφέρογλου επιλέγει…
Ο φωτογράφος Ορέστης Σεφέρογλου μας χαρίζει 4 + 1 φωτογραφίες και εμείς ακολουθούμε τις σκέψεις του.
Για το photologio, ο Ορέστης Σεφέρογλου ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο αγαπημένες του φωτογραφίες, μας τις παρουσιάζει μαζί με ιδιαίτερα μύχιες σκέψεις και αναμνήσεις και μας τις χαρίζει.
©Ορέστης Σεφέρογλου (από το πρότζεκτ: “My Name Is”)
Αυτήν τη μορφή θα πρέπει αναγκαστικά να έχει ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Εκεί όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία και μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων ρίχνοντας τα στα πόδια του. Θα ήθελε να παραμείνει για λίγο, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να συγκεντρώσει τους ηττημένους. Αλλά μια θύελλα φυσάει από τον παράδεισο και πιάνεται στα φτερά του, τόσο δυνατή που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τα κλείσει. Η θύελλα αυτή τον ωθεί αδιάκοπα προς το μέλλον στο οποίο στρέφει την πλάτη του, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Η θύελλα είναι ό, τι εμείς αποκαλούμε πρόοδο.
[Walter Benjamin, Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας]
©Ορέστης Σεφέρογλου (από την σειρά: “Abtahaap – A big tree, a harbor and a pearl”)
Doha, (ad-Dawḥa or ad-Dōḥa), μεταφράζεται στα σύγχρονα αραβικά ως “Μεγάλο Δέντρο”. Στους τοπικούς πληθυσμούς αναφέρεται και ως “κυρτός/καμπυλωτός όρμος”. Η Ντόχα είναι μια πόλη στην υπό-κατασκευή, ένα ταχέως αναπτυσσόμενο οικονομικό κέντρο, μια επερχόμενη μητρόπολη στον Περσικό Κόλπο. Οι σύγχρονοι, μεταλλικοί και γυάλινοι ουρανοξύστες αντικαθιστούν τα παραδοσιακά κτίρια και τις κενές περιοχές της ερήμου. Οι γρήγοροι μετασχηματισμοί που οδηγούνται από τον νέο πλούτο της χώρας, ανασχηματίζουν το τοπίο και γίνονται τα νέα ίχνη μνήμης για τους μελλοντικούς ιστορικούς. Οι χώροι υπό κατασκευή και τα ολοκληρωμένα κτίρια δημιουργούν μια αίσθηση διαχρονικότητας.
“Με σημείο εκκίνησης την υποκειμενική θέαση και τη φανταστική περιπλάνηση για την ανακάλυψη ενός νέου κόσμου, ακόμα και σε μέρη που φαίνονται με την πρώτη ματιά οικία, περνάμε μέσα από την ύπαρξη των νέων τρόπων απεικόνισης στην επαναχαρτογράφηση του ήδη θεωρητικά γνωστού κόσμου και ουσιαστικά σε μια εκ νέου ανακάλυψή του.
Υπάρχει άραγε η δυνατότητα μέσω της φωτογραφίας να εξερευνήσουμε ουσιαστικά και να χαρτογραφήσουμε «αντικειμενικά» μια περιοχή ή έναν τόπο; ‘Η τελικά πάντα θα καταλήγουμε σε μια καθαρά υποκειμενική καταγραφή;
Από το κείμενο της έκθεσης Uncharted του Satellite προγράμματος του Athens Photo Festival 2017
©Ορέστης Σεφέρογλου (από το πρότζεκτ: “Uniformity”)
Η έρημος ως ανοιχτός χώρος έχει πολλαπλούς ρόλους και καταστάσεις. Το βασικό χαρακτηριστικό είναι η ομοιομορφία. Από κάθε άποψη, η έρημος έχει σχεδόν την ίδια εικόνα. Μετατρέπεται σε μια σύγχρονη πόλη σε μια εκθετική ανάπτυξη, μετατρέπεται δηλαδή σε μια τεχνητή όαση.
©Ορέστης Σεφέρογλου (από το εν εξελίξει πρότζεκτ “The red island”)
– “…και τι είδους ψάρια μπορεί να βρει κανείς εδώ;”
– “Α! Εδώ έχει κυρίως γκρι κέφαλους, είναι πεντανόστιμοι!”
-“ Το εργοστάσιο εδώ απέναντι σας;
-“Ναι τι με αυτό;”
-“Δεν φοβάστε για την ρύπανση;”
-“Αν τα ψάρια συνεχίζουν να έρχονται εδώ, γιατί να μην κάνουμε και εμείς το ίδιο;”
©Δημήτρης Μιχαλάκης (από το πρότζεκτ BURNOUT)
Στο έργο BURNOUT του Δημήτρη Μιχαλάκη επιστρέφω κάθε φορά που σκέφτομαι την ελληνική κρίση και την φωτογραφική προσέγγισή της πέρα από τα στενά φωτοδημοσιογραφικά πλαίσια. Αποτελεί εξάλλου μια προσωπική αποτύπωση της περιόδου 2010-2014. Στην αρχή της οποίας έκανα τα πρώτα φωτογραφικά μου βήματα και μέσα στην οποία άρχισα να δημιουργώ ένα προσωπικό ύφος, επηρεασμένο τόσο από την κρίση όσο φυσικά και από τα φωτογραφικά έργα που την περιγράφουν. Το Burnout ξεπερνάει το όριο της περιγραφής και φυσικά γίνεται μια ντοκουματερίστικη φωτογραφική αφήγηση που με τρόπο λεπτομερειακό αναλύει μέσα από αυτές τις εικόνες την βαθύτερη κρίση που πέρασε και συνεχίζει να περνάει η Ελλάδα, Αποτελεί για μένα συνεχής πηγή έμπνευσης για το πως ένας φωτογράφος μπορεί να δει, να σκεφτεί και τελικά να αποκρυσταλλώσει μια διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση με χαρακτηριστικά ιστορικότητας, που παράλληλα τον επηρεάζει και τον ίδιο προσωπικά μιας και είναι μέρος αυτής.
Ο Ορέστης Σεφέρογλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί, το 1990.
Έχει παρακολουθήσει σειρά Workshops και Masterclasses με κορυφαίους φωτογράφους από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μεταξύ αυτών είναι ο Todd Hido, ο Anders Petersen, ο Chris Morris, ο Davide Monteleone, o Παύλος Φυσάκης, ο Καμιλό Νόλλας και σε συνεργασία με διεθνή ινστιτούτα φωτογραφίας όπως το ICP της Νέας Υόρκης. Το 2014 συμμετείχε στο διάρκειας 7 μηνών, διεθνές Masterclass του φωτογραφικού πρακτορείου VII Photo στο Μιλάνο. To 2017 συμμετείχε στο Εργαστήριο Καλλιέργειας και Ανάπτυξης Φωτογραφικού Πρότζεκτ “Dust Breeding” στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) με εισηγητές τον Γιώργο Καραηλία και τον Γιώργο Πρίνο.
Από το 2013 μεγάλο μέρος της φωτογραφικής του δουλειάς έχει επικεντρωθεί στην προσφυγική κρίση και τη ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα. Έχει δουλέψει ως μόνιμος φωτογράφος για την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και το περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ. Επίσης φωτογραφίες και ρεπορτάζ του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνικά και ξένα περιοδικά όπως τα ΒΗΜΑgazino, ΜΕΤΡΟ, Die Welt BLAU Magazin, Die Dame, WOZ. Συνεργάζεται με το πρακτορείο SOOC και το VICE Greece, όπως επίσης και με τα περιοδικά Κ, Γαστρονόμος και το Aegean Airlines BLUE Magazine. Παράλληλα δουλεύει σε φωτογραφικά πρότζεκτ σε συνεργασία με ελληνικές και διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις όπως οι CARE, SolidarityNow, HumanRights360.
Το φωτογραφικό του έργο έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες εκθέσεις και φεστιβάλ όπως στα Athens Photo Festival, Medphoto Mediterranean Photography Festival, Docfield Barcelona, Menontrenuno Sardinia, Festival Territories en Images Paris, Kythera Photographic Encounters, TEDxAthens, The Hunt Museum. LSE, King’s College.
Το 2016 προτάθηκε για το ετήσιο World Press Photo Joop Swart Masterclass.
