Ο Μανούσος Φρατζεσκάκης επιλέγει …
Για το photologio, ο φωτογράφος Μανούσος Φρατζεσκάκης ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο 4+1 αγαπημένες του φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Στο βιβλίο Homo Ludens (άνθρωπος παίζων) ο Johan Huizinga αναφέρει τα παρακάτω: “Το παιχνίδι είναι μια δραστηριότητα που εμφανίζεται ως μη πραγματική και τοποθετείται έξω απ΄τη συγκεκριμένη ζωή, κι ωστόσο είναι ικανό να απορροφήσει ολοκληρωτικά το άτομο που παίζει. Είναι μια δραστηριότητα που ακόμα και όταν δεν συνδέεται με ωφελιμιστικά και υλικά ενδιαφέροντα, διεξάγεται σε χώρο και χρόνο σαφώς καθορισμένα και δημιουργεί κοινωνικές σχέσεις που εύκολα περιβάλλονται από μυστήριο, ή τονίζουν με μεταμφιέσεις τη διαφορά του παίχτη απ΄τον κοινό άνθρωπο.”
Αν κάποιος αντικαταστήσει τις λέξεις παιχνίδι/παίζω με τις λέξεις φωτογραφία/φωτογραφίζω, έχει στα χέρια του έναν συνοπτικό οδηγό για την κατάσταση που βρίσκεται ο φωτογράφος την ώρα που παρατηρεί και προσεγγίζει το θέμα του (ή μήπως τελικά παίζει με το παιχνίδι που παγώνει τον χρόνο;)
“Photography describes everything and explains nothing”
(Honore Daumerie)
Αμφισημία· ένα χαρακτηριστικό που αναζητώ στη φωτογραφία. Με γοητεύει είτε ως θεατή, είτε ως φωτογράφο αυτή η ιδιότητα της φωτογραφίας. Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρα δηλωμένο, ακόμα και όταν μπορούμε να περιγράψουμε μια εικόνα με σαφήνεια. Η αίσθηση και το ερέθισμα που είχε ο φωτογράφος την ώρα της λήψης είναι πολλές φορές κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που προσλαμβάνει ο θεατής.
Φωτογραφίζω γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να δω τον κόσμο, γιατί δεν ξέρω άλλη γλώσσα να περιγράψω όσα βλέπω. Φωτογραφίζω γιατί έχω ανάγκη να τακτοποιήσω ανθρώπους και αντικείμενα στη σωστή τους θέση. Φωτογραφίζω γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω όσα καθημερινά, μικρά και ασήμαντα προσπερνάμε. Συνθέσεις που αποτελούν ένα ξεχωριστό κόσμο.
Αν ο θεατής καταφέρει να συνδέσει αυτό που βλέπω όταν φωτογραφίζω, αυτή τη μελλοντική μου ανάμνηση, με τις δικές του εικόνες τότε συμβαίνει κάτι μαγικό· θεατής και φωτογράφος μπαίνουν στο δωμάτιο με τα θαύματα.
“…Όταν το παιδί ήταν παιδί, έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ’ ένα δέντρο, και πάλλεται εκεί ακόμη μέχρι σήμερα.”
Γραμμένο από τον Peter Handke για την ταινία του Wim Wenders, “Τα Φτερά του Έρωτα”.
Μια καλή φωτογραφία μου θυμίζει το ραβδί που εκτινάχθηκε στο δέντρο, από το “Τραγούδι της παιδικής ηλικίας” του Handke. Η φωτογραφία που κάποτε αποτύπωσε μια στιγμή και εξακολουθεί να συγκινεί, είναι ακόμα εκεί και πάλλεται. Ζητά την προσοχή μας, φέρνει στο νου αναμνήσεις, δημιουργεί ερωτηματικά. Είναι παρούσα και ζωντανή.
Ο Μανούσος Φρατζεσκάκης επιλέγει … Sergio Larrain
Η φωτογραφία του Sergio Larrain είναι από τις πρώτες που θυμάμαι να μου εντυπώνονται τόσο έντονα. Οι δύο μορφές, τόσο όμοιες, έμοιαζαν να έχουν προκύψει από αντικατοπτρισμό ή κάποιο άλλο οπτικό τέχνασμα.
Ωστόσο, με μία πιο προσεκτική παρατήρηση διαπίστωσα ότι η εικόνα αφορά δύο, εντελώς ανεξάρτητες, φιγούρες. Το παιχνίδι αυτό με ενθουσίασε.
Στη δεύτερη ανάγνωση της εικόνας, η μαγεία παραμένει. Οι σιλουέτες μοιάζουν πλέον γνώριμες. Οι εναλλαγές των φωτεινών και των σκοτεινών περιοχών δημιουργούν ερωτήματα για τον σκοπό των μορφών αυτών και το αέναο ταξίδι τους στο χώρο.
Info (σε πρώτο πρόσωπο):
Γεννήθηκα το 1975 και ζω στην Ελευσίνα.
Σπούδασα Ηλεκτρονικός Μηχανικός και η επαγγελματική μου απασχόληση περιστρέφεται γύρω από αυτό το αντικείμενο.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη φωτογραφία από την εφηβική ηλικία. Αργότερα ως φοιτητής γνώρισα τους μεγάλους φωτογράφους και απέκτησα τον δικό μου σκοτεινό θάλαμο. Από τότε η σχέση μου με τη φωτογραφία είχε σκαμπανεβάσματα αλλά την τελευταία δεκαετία έχει ριζωθεί για τα καλά. Έχω παρακολουθήσει μαθήματα φωτογραφίας από τους Π. Ριβέλλη, Β. Γεροντάκο, Κ. Μασσέρα Ι. Βασδέκη, Μ. Παππά,.
Φωτογραφίες μου έχουν εκτεθεί σε ομαδικές εκθέσεις, με την πιο πρόσφατη συμμετοχή μου στην έκθεση “Ανατομία μιας Μεταμόρφωσης” που διοργάνωσε η Φωτογραφική Λέσχη Ελευσίνας με την επιμέλεια του Β. Γεροντάκου, στο πλαίσιο εκδηλώσεων της Ελευσίνας, Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2023.