Η Γεωργία Κοντοδήμου επιλέγει …

Η Γεωργία Κοντοδήμου επιλέγει …

Για το photologio, η φωτογράφος Γεωργία Κοντοδήμου ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …


Όλα τα κείμενα είναι από την ταινία του Wim Wenders “Der Himmel über Berlin” ή στα ελληνικά “τα φτερά του έρωτα” του 1987. Είναι λόγια του ίδιου και του Peter Handke.

Γεωργία Κοντοδήμου

There’s no greater story than ours… that of  man and woman. It will be a story of giants… invisible… transposable… a story of new ancestors.

(Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορία από τη δική μας … αυτή του άνδρα και της γυναίκας. Θα είναι μια ιστορία γιγάντων … αόρατων … μεταφερόμενων … μια ιστορία νέων προγόνων.)


Γεωργία Κοντοδήμου

Once again night falls inside my head.  Fear…Fear of death.
Why not die?
Sometimes beauty is the only thing that matters.
To look in the mirror is to watch yourself think.
So, what are you thinking?
I think I still have the right to be afraid, but not to talk about it.
You haven’t gone blind yet. Your heart is still beating.
And now you’re crying.
You’d like to cry like a very sad little girl.
Do you know why you’re crying?
For whom?
Not for me.
I don’t know anymore.
I’d like to know. I know nothing.
I’m a little bit afraid.
It’s gone already. All gone.
It’ll come back.
It doesn’t matter.

(Για άλλη μια φορά το βράδυ πέφτει μέσα στο κεφάλι μου. Φόβος … Φόβος του θανάτου.
Γιατί να μην πεθάνεις;
Μερικές φορές η ομορφιά είναι το μόνο πράγμα που έχει σημασία.
Το να κοιτάς στον καθρέφτη είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να σκέφτεται.
Λοιπόν, τι σκέφτεστε;
Νομίζω ότι έχω ακόμα το δικαίωμα να φοβάμαι, αλλά να μην μιλήσω για αυτό.
Δεν έχεις τυφλωθεί ακόμα. Η καρδιά σου χτυπά ακόμα.
Και τώρα κλαις.
Θα θέλατε να κλάψετε σαν ένα πολύ λυπημένο κοριτσάκι.
Ξέρετε γιατί κλαίτε;
Για ποιόν?
Οχι για μένα.
Δεν ξέρω πια
Θα ήθελα να ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα.
Φοβάμαι λίγο
Έχει φύγει ήδη. Πάνε όλα.
Θα επιστρέψει.
Δεν πειράζει.)


Γεωργία Κοντοδήμου

When the child was a child It was the time for these questions: Why am I me and why not you? Why am I here and why not there? When did time begin and where does space end? Is life under the sun not just a dream?

(Όταν το παιδί ήταν παιδί, ήρθε η ώρα για αυτές τις ερωτήσεις: Γιατί είμαι εγώ και γιατί όχι εσείς; Γιατί είμαι εγώεδώ και όχι εσείς; Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει ο χώρος; Η ζωή κάτω από τον ήλιο δεν είναι απλώς ένα όνειρο;)


Γεωργία Κοντοδήμου

I know so little. Maybe because I’m too curious. Often my thoughts are all wrong, because it’s like I’m talking to someone else at the same time. Behind closed eyes, close your eyes once more. Then, even the stones come alive.

(Ξέρω τόσο λίγα. Ίσως επειδή είμαι πολύ περίεργος. Συχνά οι σκέψεις μου είναι όλες λανθασμένες, γιατί είναι σαν να μιλάω με κάποιον άλλο ταυτόχρονα. Πίσω από κλειστά μάτια, κλείστε τα μάτια σας για άλλη μια φορά. Τότε, ακόμη και οι πέτρες ζωντανεύουν.)


Η Γεωργία Κοντοδήμου επιλέγει … Harry Callahan

Harry Callahan – Chicago 1960

Are there still borders? More than ever.

(Υπάρχουν ακόμα σύνορα; Περισσότερο από ποτέ)


Info (σε πρώτο πρόσωπο)

Είμαι η Γεωργία και ζω στο Ηράκλειο Κρήτης. Οι σπουδές μου δεν έχουν να κάνουν με τη φωτογραφία, με την οποία άρχισα να ασχολούμαι τον ελεύθερό μου χρόνο από το 2014. Τα τελευταία 3 περίπου χρόνια όμως ασχολούμαι και επαγγελματικά με τη φωτογραφία γάμου.
www.meandgeorgia.com
instagram.com/geo.kon