Ο Γιώργος Παυλόπουλος επιλέγει …
Ο συγγραφέας και φωτογράφος Γιώργος Παυλόπουλος μας χαρίζει 4 + 1 φωτογραφίες και εμείς ακολουθούμε τις σκέψεις του.
Για το photologio, ο Γιώργος Παυλόπουλος ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο αγαπημένες του φωτογραφίες, μας τις παρουσιάζει μαζί με ιδιαίτερα μύχιες σκέψεις.
O Γιώργος Παυλόπουλος επιλέγει … Ernst Haas
Ernst Haas – London 1960
Επιλέγω μια φωτογραφία του αγαπημένου φωτογράφου Ernst Haas, από το Λονδινό του 1960 και παραθέτω τρία αποφθέγματά του.
«Με τη φωτογραφία, μπορούμε να γράψουμε κεφάλαια σε μια γλώσσα, της οποίας η πρόζα κι η ποίηση δεν χρειάζονται καμία μετάφραση».
«Ο πιο σημαντικός φακός είναι τα πόδια σου».
«Υπάρχουν δύο είδη φωτογράφων: αυτοί που συνθέτουν τις φωτογραφίες κι αυτοί που τις βγάζουν. Οι τελευταίοι δουλεύουν σε στούντιο. Για τους πρώτους, το στούντιο είναι ο κόσμος. Γι’ αυτούς, το συνηθισμένο δεν υπάρχει: κάθε τι στη ζωή είναι μια πηγή που τους τρέφει.
– Ernst Haas
Γεώργιος Παυλόπουλος – Berlin 2017
Ύστερα, οι κύριοι αποσύρονται στα δωμάτια τους, ακουμπούν τα ημίψηλα καπέλα τους όρθια στο κομοδίνο και σκεπάζονται μέχρι το λαιμό με ριγέ ασπρόμαυρα σεντόνια. Προτού σβήσουν το φως σκέφτονται τις συζύγους τους μ’ ελεγχόμενη συμπόνια. Ξέρουν πως όσο κι αν οι γυναίκες ξέχασαν να τους αγαπούν στην πορεία, το πρόβλημα είναι κατά βάθος δικό τους. Οι κύριοι, που μόνο στο κρεβάτι δεν φορούν ημίψηλα καπέλα, γνωρίζουν καλά πως πιο πολύ απ’ τα κορίτσια της νιότης και τις συζύγους της ζωής, αγάπησαν το μέλλον που είχαν ως νέοι. Δεν είναι όμως δα και τόσο κύριοι για να το παραδεχθούν μπροστά σε άλλους.
(Γιώργος Παυλόπουλος, «Ξενοδοχείο Τα Ημίψηλα Καπέλα», 2016)
Γεωργιος Παυλόπουλος – Instabul 2017
Δεν μπορώ να θυμηθώ τα πρόσωπα αυτών των παλιών καλοκαιριών. Φαίνεται πως έχουν χαθεί σε μια θάλασσα λήθης και τους επιτρέπεται ν’ αναδύονται μόνο σποραδικά. Σήμερα, περνάω λιγότερο χρόνο μπροστά στη θάλασσα και δεν είμαι πια τόσο αυθόρμητος. Ξοδεύω τις μέρες μου σε μεγάλες πόλεις, όπου η Ιστορία προσθέτει επιπλέον βάρος στα πρόσωπα. Οι ηλιόλουστες μέρες είναι καλές για το σώμα, αλλά μόνο τις συννεφιασμένες αισθάνομαι παραγωγικός. Ξυπνάω νωρίς το πρωί και γράφω μέχρι το μεσημέρι· έπειτα, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή και βγαίνω στο δρόμο.
(Γιώργος Παυλόπουλος, «Ψαρεύοντας στην Άβυσσο», 2017)
Γεώργιος Παυλόπουλος – Berlin 2018
Οι μινιατούρες των τρένων διηγούνται υπόγεια μια πτυχή της ιστορίας. Είναι μικρές αναπαραστάσεις του υλικού πολιτισμού που αποθεώνουν μια σημαντική παράμετρο του κόσμου. Στις συμπυκνωμένες διαστάσεις τους προσπαθούν να γνωστοποιήσουν την ιστορία των μετακινήσεων, έστω κι αν απουσιάζει το δέος της πραγματικής κλίμακας.
Οι ατμομηχανές συνδέθηκαν με την πρόοδο και παραμένουν ως σήμερα ένα από τα ορόσημα της Βιομηχανικής Επανάστασης. Τα βαγόνια που έσερναν πίσω τους μετακίνησαν γενιές ανθρώπων και μετατόπισαν τα σύνορα του κόσμου, δημιουργώντας δουλειές αλλά και ανισότητες. Τα τρένα έγιναν σύντομα το σύμβολο της φυγής, της εξερεύνησης και του καλύτερου μέλλοντος, ενώνοντας πλούσιους και φτωχούς, χειρώνακτες και διανοούμενους. Η συλλογική συνείδηση μεταβολίστηκε από γενιά σε γενιά και οι μινιατούρες έγιναν ένα μέσο εξοικείωσης με τον κόσμο που ανέτειλε.
(Γιώργος Παυλόπουλος, «Μινιατούρες», 2012)
Γεώργιος Παυλόπουλος – Odessa 2018
Μια άλλη μέρα, στην ανεμοδαρμένη παραλία Λανζερόν, γυναίκες με πορσελάνινες γάμπες σταυρώνουν τα χέρια στο στήθος και κοιτούν τους σκακιστές. Εδώ, σ’ αυτά τα τραπέζια πάνω στην άμμο, οι απάτριδες διηγούνται άλλοτε ιστορίες της εξορίας κι άλλοτε αναμνήσεις από βασίλεια εφηβικά. Απέναντι σ’ αυτή την πλατιά θάλασσα, που την κυβερνάει η λησμονιά και την αφυπνίζει η εξιστόρηση, οι άντρες με τα φουλάρια ρίχνουν τους στρατιώτες τους σε μια μάχη πάνω στη σκακιέρα. Ένα κορίτσι περνάει πλάι τους: έχει επιβιώσει απ’ την εφηβεία και κουβαλάει μπαλόνια, άγνωστο γιατί, πλάι στο κύμα. Αυτό το κορίτσι μοιάζει μ’ έναν φυγόδικο κομήτη, που έχει έρθει εδώ για να γιορτάσει την ελευθερία. Ένας αξιωματικός διασχίζει διαγώνια τη σκακιέρα και τότε το κορίτσι, σαν ν’ αντιλαμβάνεται έναν κίνδυνο, τρέχει ακατάπαυστα πάνω στην αμμουδιά.
(Γιώργος Παυλόπουλος, «Άνοιξη στην Οδησσό», 2018)
Info:
Ο Γιώργος Παυλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Είναι ο συγγραφέας τριών μυθιστορημάτων: 300 Βαθμοί Κέλβιν το Απόγευμα (Αλεξάνδρεια, 2007), Ατμός (Κέδρος, 2011) και Το Όριο και το Κύμα (Ποταμός, 2014). Εκτενή αποσπάσματα των βιβλίων του δημοσιεύθηκαν στην αμερικανική λογοτεχνική επιθεώρηση InTranslation. Το μυθιστόρημά του Ατμός βρίσκεται στη μόνιμη συλλογή των βιβλιοθηκών Yale, Harvard, Princeton και Columbia. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά του εξωτερικού, ενώ παρουσιάζει μέρος των ταξιδιωτικών του κειμένων στο blog του στην ελληνική έκδοση της Huffington Post. Το 2015 ήταν προσκεκλημένος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, όπου μίλησε στην εκδήλωση “New Voices from Greece”. Το 2017 συμμετείχε ως ομιλητής στο Διεθνές Φεστιβάλ διηγήματος της Κωνσταντινούπολης. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία. Ζει στο Βερολίνο.
