Η Φανή Καρανικόλα επιλέγει …
Για το photologio, η φωτογράφος Φανή Καρανικόλα ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Η τέχνη δεν συμβιβάζεται,
η φωτογραφία είναι τέχνη,
όσοι βγάζουν φωτογραφίες είναι επαναστάτες,
όλοι,
ακόμα και ο πιο παρωχημένος και ακαλλιέργητος άνθρωπος,
μέσα από το ματάκι της μηχανής η ακόμα και από την οθόνη του κινητού του,
ψάχνει μια πραγματικότητα,
λιγότερο επώδυνη,
λιγότερο σκληρή,
λιγότερο πραγματική εν τέλει,
έρχεται σε επαφή
με το τυπάκι που κρύφτηκε 5-6 χρόνια αφ’ ότου γεννήθηκε,
τότε που ακόμα σταματούσε στον δρόμο όταν έβλεπε ένα σαλιγκάρι,
μια λακκούβα με νερό ή ένα άλλο παιδί,
πιθανή παρέα,
αυτό είναι το συναισθηματικό υλικό,
αφετηρία της ανατροπής,
φωτοβόλτα,
κάνε τις συγκρίσεις…
(Φ.Κ.)
Μεγαλοφυΐα σήμερα μπορεί να σημαίνει προσγειωμένη περιφρόνηση της πραγματικότητας. Τέτοια μεγαλοφυΐα δεν θα σώσει την ανθρωπότητα -ούτε ο σκύλος σας δε θα δώσει σημασία-, είναι όμως ο μόνος τρόπος να ονειρεύεσαι σ’ έναν κόσμο τόσο απελπισμένο
(Ντέιβιντ Λιντς)
https://m.youtube.com/watch?v=IsT_PvMR4j4
Φανή Καρανικόλα
“Ό,τι κι αν σου συμβεί, μη χάσεις ποτέ την παιδική σου αθωότητα. Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις”
(Φεντερίκο Φελίνι)
https://m.youtube.com/watch?v=wzb7QxDfmKU
Φανή Καρανικόλα
“Είμαι καλλιτέχνης, καταλαβαίνετε; Για μένα, μια εικόνα είναι σαν ποίηση. Όταν φτιάχνεις τέχνη, αυτό δεν έρχεται από έναν διανοητικό τόπο. Προέρχεται από τη βαθιά πλευρά του ασυνείδητου, την ψυχή σου.”
(Alejandro Jodorwsky)
https://m.youtube.com/watch?v=GpoA2hWM9GU
Φανή Καρανικόλα
Ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου
Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου,
στη δύση της ζωής μου,
γεμάτος θλίψη
Μπήκα
Στο δάσος δίχως όνομα και φύλλα,
Λουσμένο ολόκληρο
Στο γαλακτερό
Γυαλί ομίχλης.
Από τα γκρι κλαριά
Στάζαν τα δάκρυα,
Που μονάχα τα δέντρα χύνουν
την παραμονή του χειμώνα
που καταργεί το χρώμα.
Και ξαφνικά συνέβη το θαύμα:
Στη δύση μες απ’ τα σύννεφα έλαμψε το γαλάζιο,
Και η φωτεινή ακτίνα, ίδια Ιουνίου φως,
Τ’ αηδονιού τραγούδι, δόρυ ελαφρύ,
Καρφώθηκε στο παρελθόν μου,
Περνώντας από το μέλλον.
Και έκλαιγαν τα δέντρα.
Προσμέναν τις γενναιοδωρίες, έργα ευλογημένα,
Τις θύελλες ευτυχισμένες στο γαλάζιο
Και σύραν το χορό τα περιστέρια
Όπως στα πλήκτρα τρέχουνε τα χέρια
Από τη γη ως τα ψηλά τ’ αστέρια!
(Αρσένι Ταρκόφσκι, 1978)
Ή μήπως πρόκειται για μια σκηνή από το «Στάλκερ» (1979), του Αντρέι Ταρκόφσκι;
Η Φανή Καρανικόλα επιλέγει … Robert Doisneau
Robert Doisneau
Ρομπέρ Ντουανό, o «ψαράς των εικόνων»
«Τα θαύματα της καθημερινής ζωής είναι τόσο συναρπαστικά… ακόμη και ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει στα κάδρα του τη γοητεία του απρόσμενου που συναντά κανείς στον δρόμο. Δεν φωτογραφίζω τη ζωή όπως είναι» – είχε γράψει πριν από χρόνια ο Ρομπέρ Ντουανό, αποκαλύπτοντας το νόημα της εξαιρετικής δουλειάς του – «αλλά όπως θα ήθελα να είναι».
Info (σε πρώτο πρόσωπο):
Γεννήθηκα στα Γιαννιτσά τον Φεβρουάριο του ‘80 . Σπούδασα στην Θεσσαλονίκη και έζησα εκεί 20 χρόνια, τα δύο τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι στην Κόρινθο. Είμαι μέλος του γυναικείου φωνητικού σχήματος opus femina από το 2018. Επίσης είμαι μέλος της φωτογραφικής λέσχης Κορίνθου με την καθοδήγηση του Ανάσταση Πρωτοπαπά και της φωτογραφικής ομάδας instantane του Βαγγέλη Ταμβάκου στο Περιστέρι. Έχω διακριθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς φωτογραφίας και έχω συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις .
