Ο Δημήτρης Νικολόπουλος επιλέγει …
Για το photologio, ο φωτογράφος Δημήτρης Νικολόπουλος ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο 4+1 αγαπημένες του φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Στάθηκα. Δίχως δεύτερες σκέψεις άρχισα να περπατάω στο δρόμο της.
Η πορεία της στο άπειρο, εκεί που φιλοδοξώ να φτάσω (Κύπρος, 2015).
Αυτή η γέφυρα ήταν η αφορμή για να ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Είναι η πρώτη μου φωτογραφία. Αυτή που με έκανε και τόλμησα να μπω στον κόσμο αυτής της τέχνης.
Δεν έμαθα να ζωγραφίζω, για αυτό ξεκίνησα να τραβώ φωτογραφίες.
Οι λήψεις μακράς έκθεσης με ενθουσιάζουν. Είναι η σχεδίαση, η επιλογή του θέματος, της ώρας, της θέσης του ήλιου, του χρόνου που περνάει έως ότου να ακουστεί το κλείστρο.
«Εκλογή σκοπού και εμμονή σε αυτόν»
«Παρὰ δύναμιν τολμηταὶ καὶ παρὰ γνώμην κινδυνευταὶ καὶ ἐν τοῖς δεινοῖς εὐέλπιδες»
(Θουκιδίδης)
Ο Δημήτρης Νικολόπουλος επιλέγει … Edward Weston
Επιλέγω Edward Weston, Dunes (1936). Σε γράμμα του στον Ansel Adams, γράφει ότι «όλα είναι θέμα οπτικής» και όχι τόσο του θέματος, αναφερόμενος στις επιλογές της ζωής του. Αυτή όμως την θέση του, την υιοθέτησε και στις λήψεις του.
Εμπνέομαι από τις εικόνες του, που χαρακτηρίζονται από απλότητα, ρυθμικότητα, χωρίς τεχνικές παρεμβάσεις αλλά καταγραφή της πεμπτουσίας του αντικειμένου.
Info (σε πρώτο πρόσωπο):
Καταπιάνομαι με ό,τι μπορεί να γαληνέψει τη ψυχή και να ηρεμήσει το πνεύμα μου. Είτε είναι η ενασχόληση με μια τέχνη, είτε η πρόκληση του σώματος να φτάνει στα όρια του.
Φωτογραφίζω και δημιουργώ εντέχνως. Άλλοτε σε άτακτα τοπία και κατάφυτες πλαγιές, άλλοτε σε ταραγμένες θάλασσες και άλλοτε σε πολύβουους δρόμους, στιγμές για να μείνουν στο άπειρο. Οι εικόνες μου είναι η συνέχεια των αισθήσεών μου, είναι το τρίπτυχο: «ποιεῖν, πάσχειν, θεᾱσθαι».