Η Χριστίνα Σοροβού επιλέγει …
Για το photologio, η φωτογράφος Χριστίνα Σοροβού ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις.
Είναι αρκετά σαφές
Πως δεν υπάρχουν στη σελήνη κάτοικοι
Πως οι καρέκλες είναι τραπέζια
Πως οι πεταλούδες είναι άνθη σε αέναη κίνηση
Πως η αλήθεια είν’ ένα λάθος συλλογικόΠως το πνεύμα πεθαίνει μαζί με το κορμί
Είναι αρκετά σαφές
Πως οι ρυτίδες δεν είναι ουλές.Γράμματα του ποιητή που κοιμάται σε μία καρέκλα – Nicanor Parra (μτφ. Αργύρης Χιόνης)
Χριστίνα Σοροβού – Μαυρολιθάρι 2018
Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο
ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι
γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη
ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη:
Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου
δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη
ἔχασα.
Μὰ χάνουν καὶ τ᾿ ἄνθη
τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο…
Κάλλιο νὰ πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου
δὲ θέλω πιὰ ν᾿ ἀγγίξω τὰ χρώματά του
κλείνω τὰ μάτια μου γιὰ νὰ δῶ.
Εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ μὲ διασχίζει
κι ἄλλοτε ποὺ χτυπᾷ στὸν ἄκμονα
χίλιες φορές.
Εἶναι ἡ φωνὴ ἀπὸ ἕνα βάθος:
Γιὰ πάντα νὰ μὴν ἔχεις
τίποτα γιὰ τ᾿ ἀληθινὰ χέρια
μονάχος
ἀνήμπορος ἐκστατικὸς
σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄξαφνη γιορτὴ τοῦ δευτερολέπτου
ποὺ παραδίδεται ὁ κόσμος.Γαλάζια σπλάγχνα – Νίκος Καρούζος, Τα Ποιήματα
Χριστίνα Σοροβού – Σχινιάς, 2018
… Ανάμεσα στα δάχτυλά μου
και στη σάρκα σου,
όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,
τρυπώνει ο χρόνος.«Εκδοχές του τέλους» – Αργύρης Χιόνης
Χριστίνα Σοροβού – Αθήνα, 2017
[…] Θέλω να φύγω μαζί μας, θέλω να φύγω μαζί σας,
Με όλους εσάς μαζί,
Παντού όπου πηγαίνετε!
Τους κινδύνους σας θέλω μπροστά μου να βρω,
Στο πρόσωπό μου, τους ανέμους να νιώσω,
Αυτούς, που το δικό σας γέμισαν ρυτίδες,
Το αλάτι της θάλασσας, που τα χείλη σας φίλησε, να φιλήσω
Στη δουλειά σας το χέρι μου να βάλω,
Τις καταιγίδες σας να μοιραστώ,
Και σαν κι εσάς, σε πανέμορφα λιμάνια να φτάσω!
Τον πολιτισμό, όπως κι εσείς, πίσω μου να αφήσω!
Μαζί σας κάθε ίχνος ηθικής να χάσω!
Στʼ ανοιχτά να νιώσω την ανθρωπιά μου νʼ αλλάζει!
Τις θάλασσες του Νότου μαζί σας να πιω,
Άγρια πράγματα νέα, νέες της ψυχής επαναστάσεις,
Νέες φωτιές πυρηνικές στο ηφαιστειακό μου πνεύμα!
Να φύγω μαζί σας, νʼ απογυμνωθώ-εμπρός, ουστ!-
Απʼ τα πολιτισμένα ρούχα μου, τα ήθη τα χρηστά,
Τον έμφυτό μου φόβο για τις φυλακές,
Την ήσυχη ζωή μου,
Την καθιστική, τη στατική, την προσεγμένη, την κανονική!
Στη θάλασσα, στη θάλασσα, στη θάλασσα, στη θάλασσα,
Αχ!Στη θάλασσα, στον άνεμο, στα κύματα, τη ζωή μου
Να πετάξω!F. Pessoa/Alvaro de Campos, «Θαλασσινή Ωδή» (μετφρ.: Μαρία Παπαδήμα)
Χριστίνα Σοροβού – Πόρτο, 2017
Για τον ερωτισμό της καθημερινότητας…
Bernard Plossu. François. 1981
Η Χριστίνα Σοροβού γεννήθηκε το 1973. Σπούδασε Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη. Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το 2008 παρακολούθησε το Σεμινάριο του Πλάτωνα Ριβέλλη για την Δημιουργική Φωτογραφία, με το οποίο εξοικειώθηκε με τον κόσμο της φωτογραφίας. Από τότε είναι μέλος του φωτογραφικού κύκλου. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις.
Το προφίλ της Χριστίνας στο facebook www.facebook.com/Christina-Sorovou και το προσωπικό της website https://www.sorovou.com/
