Ο Αντώνης Γιακουμάκης επιλέγει ...

Ο Αντώνης Γιακουμάκης επιλέγει …

Θεόδωρος Στίγκας 9 Ιούλ 2018 4+1 φωτογραφικές ιστορίες

Ο φωτογράφος Αντώνης Γιακουμάκης μας χαρίζει 4 + 1 φωτογραφίες και εμείς ακολουθούμε τις σκέψεις του.
Για το photologio, ο Αντώνης Γιακουμάκης ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο αγαπημένες του φωτογραφίες, μας τις παρουσιάζει μαζί με ιδιαίτερα μύχιες σκέψεις και αναμνήσεις και μας τις χαρίζει.

Αντώνης Γιακουμάκης – Από την σειρά: Minimal

Σε ένα κάδρο ελκύομαι από την λιτότητα και την αφαίρεση του «περιττού», έτσι ώστε ο κενός χώρος να κατευθύνει το βλέμμα μου στο «κυρίως θέμα».

«Less is more» … Η μινιμαλιστική φωτογραφία σου δίνει την δυνατότητα με την φαντασία σου να συμπληρώσεις το κομμάτι που «λείπει» και αυτό το βρίσκω δημιουργικό … και για τον θεατή!

Αντώνης Γιακουμάκης – Από την σειρά: Φυσικά, σε Μαύρο Ασπρο

Η φύση σε «άσπρο μαύρο» με κάνει να κατανοώ την δύναμη, την απλότητα της και με γεμίζει συναισθήματα. Μπορεί βέβαια να μην την «αποδίδεις» αλλά έχεις την αίσθηση ότι την ….««αναδημιουργείς»» . Η δύναμη των χρωμάτων που, έτσι κι αλλιώς, έχει η φύση κάποιες φορές μου περιορίζει την φαντασία.

Αντώνης Γιακουμάκης – Από την σειρά: In Absentia

Mε ενδιαφέρει πολύ το αστικό περιβάλλον, εξάλλου σε αυτό ζω. Η φωτογραφία στην οποία η ανθρώπινη παρουσία υπονοείται, με συναρπάζει.

Όπως γράφει η Κική Δημουλά « Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε είναι ….η απουσία μας».

Αντώνης Γιακουμάκης – Από την σειρά: Σε Απόσταση

Παρατηρώ τους ανθρώπους… από κάποια απόσταση, γιατί πιστεύω πως αποστασιοποιούμαι, πως γίνομαι αντικειμενικός, ελεύθερος. Είναι σαν να έχω μια πληρέστερη εικόνα του χώρου που κινούνται.

«Ελευθερία είναι, να μπορείς να έχεις μια κάποια απόσταση από τους άλλους»…. έγραφε ο Φρίντριχ Νίτσε.

Ο Αντώνης Γιακουμάκης επιλέγει … André Kertész

André Kertész -Washington square NY 1954

Μια φωτογραφία του André Kertész από το Washington Square Park το 1954. Ο μαγικός κόσμος του φωτογράφου που με το φακό του ανέδειξε την αξία του ασήμαντου. Το Μουσείο J. Paul Getty στο Λος Αντζελες γράφει: «Φωτογράφηση από το υψηλό πλεονέκτημα του παραθύρου του διαμερίσματός του στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, ο André Kertész σκιαγράφησε χωρίς φύλλα δέντρα ενάντια στο χιόνι στο Washington Square Park. Απελευθέρωσε το κλείστρο της κάμερας για να καταγράψει τέλεια τους δύο πεζούς μέσα στο χειμώνα, εισάγοντας ένα στοιχείο δυναμισμού στην προσεκτικά κατασκευασμένη σύνθεση».

Φωτογράφησε για περισσότερο από μισό αιώνα στην Ουγγαρία, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, δημιούργησε μερικές από τις πιο απλές αλλά και ποιητικά συναρπαστικές εικόνες που έγιναν ποτέ.

O André Kertész έλεγε: «Εκφράζω το συναίσθημά μου, μια δεδομένη στιγμή. Όχι αυτό που βλέπω αλλά αυτό που νιώθω»!

Info:

Με τα λόγια του ιδίου:

“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά της Κρήτης. Τώρα ζω στο Χαλάνδρι.
Ασχολούμαι με την φωτογραφία (θα έλεγα συστηματικά) από το 2012, αφού μέχρι τότε με «απορροφούσε» ….η Πληροφορική!
Εχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια και έχω λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και διαγωνισμούς.
Συμμετέχω ενεργά σε αρκετές φωτογραφικές ομάδες, όπου έμαθα και μαθαίνω ακόμα!
Φωτογραφία για μένα είναι όλα αυτά που δεν θέλω να ξεχάσω τη στιγμή που τα βλέπω, στον χώρο κάθε φορά που βρίσκομαι, κινούμαι, ακούω και παρατηρώ .
Δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, αλλά μπορεί να είναι μια συνεχής υπενθύμιση ότι ο κόσμος δεν είναι αυτό που βλέπουμε.
Είναι δημιουργία, επικοινωνία, αφήγηση.
Είναι με άλλα λόγια αυτό το απροσδιόριστο και ασαφές που σε οδηγεί σε μια προσωπική προσέγγιση αυτού που βλέπεις, διαβάζεις ή ακούς και προσπαθείς να το αναλύσεις χωρίς να τα καταφέρνεις πάντα.
Μου αρέσει να φτιάχνω ιστορίες, σαν ένας «παραμυθάς» της φωτογραφίας (βρίσκοντας την κατάλληλη οπτική γωνία), γιατί όπως λέει και ο Ansel Adams , ” Δεν κάνεις μια φωτογραφία απλά με την κάμερα. Οταν φωτογραφίζεις «κουβαλάς» μαζί σου όλες τις εικόνες που έχεις δει, τα βιβλία που έχεις διαβάσει, τη μουσική που έχεις ακούσει, τους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει “.
Σκέφτομαι συχνά, πως αν είχα το χάρισμα της γραφής π.χ. ενός ποιήματος ή ενός παραμυθιού… μιας ιστορίας γενικότερα, τότε είναι πολύ πιθανό να μην φωτογράφιζα…
Σημαντικό στοιχείο της φωτογραφίας θεωρώ πως είναι το συναίσθημα, το αφήγημα και όχι η τεχνική της.
Δεν προσδιορίζομαι σε ένα συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας και δεν πιστεύω στους φωτογραφικούς διαχωρισμούς….. στην κατηγοριοποίηση. Η δύναμη μιας φωτογραφίας είναι να «εμπεριέχει -αποδίδει», όλες τις… «κατηγορίες»”.