Η Αλίκη Κουμπάρου επιλέγει …
Για το photologio, η φωτογράφος Αλίκη Κουμπάρου ανασύρει από το προσωπικό της αρχείο 4+1 αγαπημένες της φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Η Αλίκη Κουμπάρου επιλέγει … Karin Mack
Karin Mack, Zerstörung einer Illusion, 1977
“Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερη όταν έστω και μια γυναίκα δεν είναι, ακόμα και αν οι αλυσίδες της είναι πολύ διαφορετικές από τις δικές μου.”
(Audre Lorde, συγγραφέας και ακτιβίστρια πολιτικών δικαιωμάτων)
Αλίκη Κουμπάρου
Η ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ
… Έτσι ακριβώς μεγάλωσες και μένα,
σπαρτιάτικα, με νυχτωμένου δάσους
τον μέλανα ζωμό
δε μ΄έστειλες ποτέ σε παραμύθι
να διαφύγω από που.
Κι εγώ όπως εσύ ποτέ δε διανοήθηκα
σπιτάκι φωτισμένο στο βάθος να διακρίνω
ποτέ δεν μπήκα στης Χιονάτης τη δανεική οδό
δε χώθηκα ποτέ σε ξένη σούπα
να κοιμηθώ
ούτε ξεπαγιασμένη καταβρόχθισα
μικρόσωμο κρεβάτι με νάνους σκεπασμένο
για να κρατιέται ζεστουλό.
Μάνα, λες να είναι κληρονομική ή πραγματικότης;
(Κική Δημουλά)
Αλίκη Κουμπάρου
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕ ΓΡΑΦΟΥΝ ΠΟΙΗΣΗ
“Σιγά, τι ξέρουν οι γυναίκες από ποίηση;”
χλευάζουν οι αριστοκράτες των καφενείων
Λίγο νύχι, λίγο σφουγγάρισμα,
μόνο μην τυχόν
και ρίξουν στίχους στο φαγητό μας
μην κάψουν το χυλό
τσιγαρίζοντας την ποίησή τους
γιατί το δίχως άλλο θα την κάψουν και αυτή
Και τι θα τρώμε πια εμείς;
Δε χωνεύονται εύκολα οι στίχοι,
δεν είναι εύγευστοι
Ρίξε λίγο αλάτι παραπάνω,
τρίψε λίγο δυόσμο
Μόνο – προς Θεού – μην βάλεις ποίηση
Είναι και αυτά τα λόγια,
φαρμάκι ρε παιδί μου,
φαντάζεσαι να τα κάνουν στίχους;
Δε θα τους φτάνουν τόμοι ολόκληροι
να στοιβάξουν τα βάσανά τους
Ας βάλουν μάσκαρα,
να καλλωπιστούν,
να μας αρέσουν
Ως εκεί.
Όχι ποίηση όμως.
Αφού “δεν το `χουν”,
δεν αποπνέουν μυρωδιά ποιητή.
Το άρωμά σας, κυρίες μου, μας αρκεί.
Άντε τώρα στην κουζίνα.
Ακούστε που σας λέω,
οι γυναίκες για ποίηση
δεν κάνουν.
(Θεοδώρα Φελέρη)
Αλίκη Κουμπάρου
ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ
Ανασαίνεις τις δουλειές, τις καταθέτεις.
Προσφορά αγάπης υποβαθμισμένη.
Τελετουργία πριν,
βιασύνη τώρα,
στο χρόνο που δεν δέχεται τον εαυτό του.
Κοντοστέκεσαι στη σκονισμένη ρωγμή.
Υπεισέρχεσαι με το πανί
και καθαρίζεις,
γυαλίζεις τις γωνίες και
τ’ ασημικά της γιαγιάς.
Αγαπούσε εκείνη!
Μαγειρεύεις και φαντάζεσαι το χέρι της
να γυρνά την κουτάλα.
Σκύβεις και σκύβει από πάνω σου
με φροντίδα.
Όπως τότε.
Στρώνεις τα καλά, τα γιορτινά
και θυμάσαι.
Μνήμες καιρών ευτυχίας.
Παιδικά πρόσωπα χαρωπά.
Ριγούν οι άκρες, ανασαλεύουν στα στρωσίδια
κι εσύ ντρέπεσαι να ‘μολογήσεις τη χαρά.
Προσφορά αγάπης υποβαθμισμένη.
(Κατερίνα Μήλιου)
Αλίκη Κουμπάρου
ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΝΓΝΩΡΙΣΕΩΣ
ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια
… Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως.
Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε
στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου
εὐγονία ἀγαλμάτων,
καλή σοδειά ἀκινησίας.
Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις
ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
σέ λέω γυναίκα.
Σέ λέω γυναίκα
γιατ’ εἶσ’ αἰχμάλωτη.
(Κική Δημουλά, Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)
Info (σε πρώτο πρόσωπο):
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα marketing και διαφήμιση. Έχω ασχοληθεί με την ζωγραφική, την γλυπτική και τη δημιουργία εικαστικής κούκλας, και έχω παρακολουθήσει μαθήματα σχεδίου καλλιτεχνικής φωτογραφίας και σκοτεινού θαλάμου. Μέσα από την αναλογική και την ψηφιακή φωτογραφία, την επαναφωτογράφηση, τη δημιουργία κολάζ και τον πειραματισμό με διάφορα εκφραστικά μέσα επιδιώκω να εξερευνήσω διαχρονικά ζητήματα που αφορούν στην ζωή και στον άνθρωπο αλλά και στη θέση του μέσα σ’ ένα κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο.
