Ο Alexei Siozov επιλέγει …
Για το photologio, o φωτογράφος Alexei Siozov ανασύρει από το προσωπικό του αρχείο 4+1 αγαπημένες του φωτογραφίες, και μας τις παρουσιάζει μαζί με προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις …
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν έχουν τραβηχτεί για να εξυπηρετήσουν τη γενική ιδέα της εκάστοτε φωτογραφικής σειράς που ανήκουν.
Στη συγκεκριμένη παράθεση όμως έχουν σκοπό να μας θυμίσουν όλη την επίπονη πορεία για την κατάκτηση της ισότητας, καθώς και όλους Αυτούς που έχουν καταδιωχτεί καταδιώκονται αυτήν τη στιγμή και θα καταδιωχθούν στο μέλλον: για το χρώμα του δέρματος, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, την καλλιτεχνική έκφραση, το φύλο ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις. ‘Ολους Αυτούς που τα ανθρώπινα δικαιώματα τους έχουν παραβιαστεί.
Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς μέχρι Όλα να είναι αυτονόητα για Όλους.
Alexei Siozov, Φεβρουάριος 2020
Alexei Siozov / Sehnsucht
Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην Αμερική εξαπολύεται μία επίθεση από την καθεστωτική τάξη ενάντια σε κάθε δύναμη αλλαγής. Ο αντικομμουνισμός διαχέεται σε όλη την αμερικανική κοινωνία ενώ παράλληλα εξαπολύεται ένα ανθρωποκυνηγητό και στους ομοφυλόφιλους. Σύμφωνα με τα στοιχεία, αιτήσεις για δουλειά στο δημόσιο απορρίφθηκαν, άνθρωποι εκδιώχθηκαν από τον στρατό και απολύθηκαν από τις δουλειές τους, επειδή η κυβέρνηση τους θεωρούσε ύποπτους για ομοφυλοφιλικές τάσεις.Το FBI και τα αστυνομικά τμήματα διατηρούσε καταλόγους με τα ονόματα γνωστών ομοφυλόφιλων, τα στοιχεία κατοικίας τους και τους φίλους τους. Τα ταχυδρομεία στις ΗΠΑ παρακολουθούσαν τους παραλήπτες δεμάτων που εμπεριείχαν αντικείμενα που “συνδέονταν με την ομοφυλοφιλία”. Τα gay bar σταδιακά κλείνουν και οι θαμώνες τους συλλαμβάνονται και διαπομπεύονται στον Τύπο. Χιλιάδες άνδρες και γυναίκες ομοφυλόφιλοι ταπεινώνονται δημοσίως, παρενοχλούνται, απολύονται, φυλακίζονται ή κλείνονται σε ψυχιατρικές κλινικές. Το 1952 η Ψυχιατρική Αμερικανική Ένωση περιλαμβάνει τους ομοφυλόφιλους σαν αντικοινωνικές και διαταραγμένες προσωπικότητες.
Την 27η Ιουνίου του 1969 η αστυνομία πραγματοποιεί στο Stonewall, στο Greenwich Village, μία από τις συνηθισμένες επιχειρήσεις σε μαγαζιά ομοφυλόφιλων. Όμως εκείνη την ημέρα τα γεγονότα δεν θα εξελιχθούν όπως συνήθως. Οι θαμώνες αντιδρούν με οργή στην εισβολή των αστυνομικών και μερίδα ομοφυλόφιλων αρχίζει να εκτοξεύει μπουκάλια και άλλα αντικείμενα εναντίον τους. Άγνωστο παραμένει ακόμα το περιστατικό που προκάλεσε τελικά την έκρηξη. Τα επεισόδια συνεχίζονται έξω από το μαγαζί. Πλήθος αντικειμένων εκτοξεύεται εναντίον των αστυνομικών, που ξυλοκοπούν πολλούς από τους θαμώνες και συλλαμβάνουν δεκάδες. Το πλήθος όμως δεν διαλύεται. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν για πέντε ημέρες.
Το ομοφυλοφιλικό κίνημα είχε πετύχει την πρώτη του νίκη. Μετά την 27η Ιουνίου τα δεδομένα άλλαξαν οριστικά. Το θέμα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων άρχισε να συζητείται έντονα, ενώ οι ομοφυλόφιλοι οργανώνονται και δημιουργούν το Gay Liberation Front, μία οργάνωση που θα παίξει σημαντικό ρόλο τα επόμενα χρόνια στο κίνημα.
Η εξέγερση του Stonewall σηματοδοτεί την αντίσταση των ομοφυλόφιλων ενάντια στην καταπίεση και την πρώτη δυναμική έκφραση του αιτήματος για ίσα δικαιώματα. Η 27η Ιουνίου έχει καθιερωθεί πλέον ως η Παγκόσμια Ημέρα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας – Pride. Η αρχή έγινε, αλλά ο δρόμος είναι ακόμα και σήμερα μακρύς μέχρι την τελική εξίσωση των δικαιωμάτων.
Alexei Siozov / Retrospectiva Trans Siberian Chronicles | Russia – Mongolia – China.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, ένας καλλιτέχνης περίπου ανά εβδομάδα καταδιώχτηκε για την δράση του το 2017. Το 54% αυτών ήταν μουσικοί και το 21% εικαστικοί καλλιτέχνες, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό καταλαμβάνουν οι λογοτέχνες, ο κινηματογραφιστές, οι ηθοποιοί και οι χορευτές.
Ο όρος καταδίωξη δεν είναι κάτι γενικό, αλλά πολύ συγκεκριμένος και περιλαμβάνει πράξεις όπως φυλάκιση (48), δίκη (57), κράτηση (50), λεκτική βια και απειλή (88), σωματική επίθεση (57), λογοκρισία (246), απαγωγή (5) και θάνατος (2). Στις παρενθέσεις αναφέρεται ο αριθμός των καταγεγραμμένων περιστατικών μόνο για το 2017.
Τα στοιχεία είναι αποκαρδιωτικά. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές ανάμεσα στις χώρες που συγκαταλέγονται κάποια από τα ανωτέρω περιστατικά, φιγουράρουν όχι μόνο τριτοκοσμικές και ισλαμοκρατούμενες χώρες, όπως κάποιος θα φαντάζεται, αλλά δυστυχώς και “πολιτισμένες” χώρες
του δυτικού κόσμου όπως η Ισπανία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία κ.ά.
Όποιος καλλιτέχνης νομίζει ότι κάτι τέτοιο δεν τον αγγίζει και βρίσκεται μακριά του σαν κατάσταση, καλά θα κάνει να αναλογιστεί σε μικρότερη κλίμακα, στην καθημερινή του ζωή, πόσες φορές έχει λογοκριθεί ο ίδιος ή και κάποιος γνωστός του λόγο θεματολογίας από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης Facebook, Instagram, Tumbrl κτλ. ή ακόμα και ο ίδιος έχει σκεφτεί να αλλάξει την προσέγγιση του λόγο των “πρέπει” που έχει ορίσει η συντηρητική κοινωνία.
Τον Ιούνιο του 2017, το Facebook κατεβάζει ένα εκπαιδευτικό βίντεο που δημιουργήθηκε από τo Foundation de L’Hermitage της Λωζάνης στην Ελβετία. Το βίντεο δημιουργήθηκε για να προωθήσει τα αριστουργήματα της συλλογής Emil Bührle, η οποία συμπεριλάμβανε πίνακες ιμπρεσιονιστών και μετα-ιμπρεσιονιστών ζωγράφων όπως οι Monet, Cézanne, Van Gogh, Picasso και Modigliani. Το Facebook δηλώνει ότι κατήργησε το βίντεο γιατί περιείχε μια γυμνή γυναίκα που πόζαρε στο έργο Nu Couché του Modigliani. Αντίστοιχα τον ίδιο χρόνο, τον Απρίλιο, κατέβηκαν από ανάρτηση στο Instagram του Μουσείου της Βοστώνης των Καλών Τεχνών, 3 φωτογραφίες με αφηρημένη ασπρόμαυρη close up θεματολογία της Imogen Cunningham, επειδή περιείχαν γυμνό και παραβίαζαν την “ευπρέπεια” του μέσου.
Alexei Siozov / Heōsphoros | My Daughter’s Imaginary World.
Με το δουλεμπόριο, από το 1580 περίπου μέχρι και το 1900, ασχολήθηκαν όλοι οι “πολιτισμένοι” λαοί της Ευρώπης, όπως οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί (που ήταν και οι πρώτοι που το άρχισαν), για να ακολουθήσουν οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Βέλγοι, οι Ολλανδοί, οι Αμερικανοί.
Παρά το γεγονός ότι στο σύγχρονο άνθρωπο φαντάζει αδύνατο να διατηρεί στην αποθήκη του. .. αλυσοδεμένους υπηρέτες, στρέφει με ευκολία το βλέμμα μακριά από την παιδική εκμετάλλευση που γνωρίζει ότι συμβαίνει, χαζεύει ασυγκίνητο στις ειδήσεις τα πλοιάρια της ελπίδας των μεταναστών που βουλιάζουν στο λαθραίο τους ταξίδι και απολαμβάνει τις υπηρεσίες καλλίπυγων κοριτσιών από το ανατολικό μπλοκ.
Σύμφωνα με στοιχεία της Unesco, περισσότεροι από 12.000.000 άνθρωποι στον πλανήτη ζουν υπό συνθήκες σκλαβιάς – trafficking. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η αναπτυγμένη Ευρώπη δέχεται την εισροή γυναικών, οι οποίες μεταφέρονται και ζουν σε συνθήκες δουλείας. Το εμπόριο γυναικών αποτελεί μια μορφή σύγχρονου δουλεμπορίου καθώς όπως και σε άλλες εποχές οι γυναίκες – θύματα παραμένουν “κτήματα” των διακινητών που τις εμπορεύονται, στερούνται στοιχειωδών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο καθώς ζουν σε καθεστώς παρανομίας και επομένως αποκλεισμού και είναι υποχρεωμένες να εργάζονται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ακόμη και όταν έχει εξασθενήσει η υγεία τους. Η σεξουαλική δουλεία περιλαμβάνει διάφορες πρακτικές, όπως τη σεξουαλική εκμετάλλευση του θύματος από ένα άτομο, την υποχρεωτική εκπόρνευση ή ακόμα και την πώληση για γάμο. Μάλιστα στις περισσότερες κοινωνίες, η συνουσία με δούλο δεν θεωρείτο μοιχεία.
Στην παιδική δουλεία, ανήλικα παιδιά εξαναγκάζονται σε εργασία, για ελάχιστη ή καθόλου αμοιβή, και υφίστανται συνθήκες και καταστάσεις ακατάλληλες για την ηλικία τους, ενώ δεν λαμβάνουν, στην συντριπτική πλειοψηφία, την μόρφωση και την ψυχαγωγία που απολαμβάνουν οι ελεύθεροι συνομήλικοί τους. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία των διεθνών οργανισμών, πάνω από 73.000.000 παιδιά, ηλικίας 10-14 ετών, είναι αναγκασμένα να εργάζονται. Τέλος σε ορισμένες χώρες, κυρίως της Αφρικής, η ιδιότητα του σκλάβου μπορεί να περάσει από τη μία γενιά στην άλλη, φτάνοντας σε βάθος αιώνων. Μπορεί ο σκλάβος να είχε κάποιο χρέος για το οποίο υποθήκευσε τον εαυτό του και την οικογένειά του, ή απλά να είχε την ατυχία να γεννηθεί στην κάστα των δούλων. Τα θύματα αυτής της μορφής δουλείας υπολογίζονται στα 4.000.000 περίπου παγκοσμίως.
Alexei Siozov / ARCANA. (Ace of Wands )
Η αστυνομία της Σαουδικής Αραβίας, το Δεκέμβριο του 2016, συνέλαβε και μετέφερε μια γυναίκα 20 χρονών σε “φυλακή γυναικών”, επειδή ανήρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter μια φωτογραφία της, στην οποία πόζαρε με ακάλυπτο πρόσωπο. Το συντηρητικό αυτό βασίλειο, στο οποίο κυριαρχεί μια αυστηρή και άκαμπτη εκδοχή της σαρίας, του ισλαμικού νόμου, είναι ένα από τα πιο περιοριστικά καθεστώτα στον κόσμο για τις γυναίκες, οι οποίες μεταξύ άλλων επιβάλλεται να καλύπτονται με μπούρκα από το κεφάλι ως τα δάχτυλα των ποδιών τους σε δημόσιους χώρους, και οφείλουν να έχουν την έγκριση ενός άνδρα – προστάτη – για να εργασθούν, να ταξιδέψουν ή να παντρευτούν. Δεν μπορούν επίσης να επισκεφτούν μόνες τους ένα εστιατόριο, ενώ μέχρι πρότινος δεν είχαν δικαίωμα ούτε να οδηγούν.
Το Κοράνι είναι πολύ προοδευτικό κείμενο και υποστηρίζει την ισότητα ανάμεσα στα φύλα. Η μπούρκα είναι μια μάσκα και ουδέποτε υπήρξε μέρος του Ισλάμ. Είναι απολύτως αδύνατο να βρει κανείς αναφορά στην μπούρκα ή τη νικάμπ στο Κοράνι. Στο μεταξύ, και η χιτζάμπ [η μαντίλα] κάνει την εμφάνισή της στο Κοράνι οκτώ φορές, πουθενά δεν αναφέρεται σε σχέση με το κεφάλι της γυναίκας. Αυτό που συνέβη είναι ότι, στο πέρασμα των αιώνων, ο κλήρος ενθάρρυνε και προέβαλλε μισογυνικές, σεξιστικές ερμηνείες του. Για παράδειγμα, ήταν το πρώτο ιερό κείμενο στο οποίο γινόταν λόγος για το δικαίωμα των γυναικών στην οικογενειακή κληρονομιά. Το Ισλάμ πρώτο υποστήριξε ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν οικονομικά δικαιώματα. Δύο αιώνες μετά το θάνατο του Μωάμεθ, οι άνδρες άρχισαν να ενοχλούνται και να θεωρούν ότι πρέπει να περισταλούν τα δικαιώματα των γυναικών γιατί απειλούνταν η “υπεροχή” τους.
Η υποταγή των γυναικών είναι πολιτισμική, δεν είναι ευθύνη της θρησκείας. Γιατί όταν κάποιος αποκτά οικονομική αυτονομία, τότε αποκτά και πολιτική, συναισθηματική, σεξουαλική αυτονομία.
Ο Alexei Siozov επιλέγει … Addison N. Scurlock
Addison N. Scurlock – Portrait of a woman in graduation attire – Black and white portrait of a woman in graduation attire. The woman is standing with the left side of her body faceing the camera and is wearing a graduation cap and gown. Her high neck lace blouse is visible underneath her gown. Βlack and white portrait of a woman in graduation attire. 1900 – 1910.National Museum of African American History and Culture.
Η φωτογραφία που έχω επιλέξει είναι του Addison N. Scurlock. Πρόκειται για έναν Αφροαμερικάνο φωτογράφο των αρχών του 20ου αιώνα.
Οι λευκοί φωτογράφοι τις εποχής δημιούργησαν κάποια συμπαθητικά πορτραίτα έγχρωμων ανθρώπων. Ωστόσο, οι Αφροαμερικάνοι φωτογράφοι αντιμετώπισαν την απεικόνιση των έγχρωμων ανθρώπων με σεβασμό και έδωσαν έμφαση της αξίας όχι μόνο του κάθε ατόμου μεμονωμένα, αλλά ολόκληρης της φυλής.
Ο Addison Scurlock, όντας και ο ίδιος έγχρωμος, επιλέγει να φωτογραφίσει μια έγχρωμη γυναίκα απόφοιτο πανεπιστημίου την δεκαετία του 1900-1910. Η κίνηση αυτή θεωρώ ότι αποτελεί επαναστατική πράξη και σχόλιο κατά της δυτικής λευκής πατριαρχίας της κοινωνίας την εποχή που τραβήχτηκε. Μια εποχή που οι έγχρωμοι και οι γυναίκες βρίσκονταν στην κατώτερη βαθμίδα των δικαιωμάτων.
Ο λόγος που την ξεχωρίζω ως φωτογραφία και την επιλέγω δεν έχει να κάνει τόσο με την αισθητική της αξία, όσο με το νόημα που φέρει. Μου θυμίζει κάθε φορά που την κοιτάω, ότι πρέπει να παλεύουμε για τα όνειρα μας ασχέτως καταστάσεων, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο για κανένα και ότι πρέπει να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη, επειδή δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στην “προνομιούχο” μεριά της κοινωνίας.
Info:
Ο Alexei Siozov είναι φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης του οποίου το έργο επικεντρώνεται σε αρχετυπικούς συμβολισμούς, θρησκείες και μυθολογικές αφηγήσεις από όλο τον κόσμο. Είναι κάτοχος πτυχίου Μαθηματικών από το Πανεπιστήμιο Πατρών και πτυχίου Φωτογραφίας από το Πανεπιστήμιο Middlesex του Λονδίνου με A’ έπαινο άριστης επίδοσης. Το 2016 παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό μέσα από την έκθεση Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού μήνα φωτογραφίας στο Athens Photo Festival, ενώ το 2018 επιλέχτηκε να συμμετάσχει ως ένας από τους βασικούς φωτογράφους στο κεντρικό πρόγραμμα και ως συνεπιμελητής της παράλληλης έκθεσης Hiraeth του ίδιου θεσμού. Έπειτα από ανοιχτή πρόσκληση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης MOMUS επιλέχθηκε ανάμεσα από 277 συμμετέχοντες, στα πλαίσια της 30ης Photobiennale, να πραγματοποιήσει την πρώτη του ατομική έκθεση. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και εκδόσεις, Έργα του από την σειρά “Arcana” αποτελούν μέρος της μόνιμης συλλογής του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.
Sites:
Διαβάστε τη συνέντευξή του στο Photologio, εδώ
